Προτάσεις ταινιών - Οι καλύτερες χορευτικές ταινίες

Singin' in the Rain

1952

 Ενα διασημος ρομαντικος πρωταγωνιστης του βωβου κινηματογραφου (Don Lockwood/Gene Kelly) και η εξισου διασημη και ξανθια ντιβα- παρτενερ του (Lena Lamont/Jean Hagen) που ολοι θεωρουν οτι ειναι και ζευγαρι στη ζωη επειδη αυτο υποδυονται στην οθονη, αντιμετωπιζουν προβληματα επιβιωσης καθως ανατελλει ο ομιλων κινηματογραφος. Οι δυο πρωταγωνιστες αναγκαζονται απο τον επικεφαλης του Studio να μετατρεψουν το τελευταιο ρομαντικο δραμα που ειχαν γυρισει σε ομιλουσα ταινια. Προκυπτει ομως ενα προβλημα που εντοπιζεται στην ανατριχιαστικη φωνη της ενοχλητικης ντιβας. Μετα την, μαλλον αναμενομενη, αποτυχια του φιλμ στην πρεμιερα, ο καλυτερος φιλος του πρωταγωνιστη (Cosmo/Donald o’ Connor) προτεινει να ξαναγυριστει η ταινια στο μεγαλυτερο μερος της, ως μιουζικαλ και η ντιβα να ντουμπλαριστει απο την αγαπημενη τουLockwood, Kathy Selden (Debbie Reynolds) που ηταν σαφως πιο ταλαντουχα. 

Dirty Dancing 

1987

Στις αρχές της δεκαετίας του '60, μια οικογένεια πηγαίνει διακοπές σε ένα ακριβό θέρετρο. Η μικρότερη κόρη, επηρεασμένη από την ατμόσφαιρα, ερωτεύεται παράφορα ένα γοητευτικό δάσκαλο χορού...

footloose

 1984

O Ρεν Μακόρμικ, ένα αγόρι από την πόλη, μετακομίζει σε μία συντηρητική κωμόπολη στη δύση για να ανακαλύψει προς μεγάλη του έκπληξη πως ο χορός - και κάθε έκφραση νεανικής ζωντάνιας - αποτελεί παρανομία. Με σύμμαχους τον φίλο του Γουίλαρντ, την κόρη του πάστορα και το αστείρευτο πάθος για το χορό, η επανάσταση του Ρεν ξεκινά.

Saturday Night Fever

1977

Ο John Travolta υποδύεται τον Tony Manero, έναν έφηβο που μεγάλωσε μέσα στις κακόφημες γειτονιές του Brooklyn. Μέσα από τη ταραχώδη καθημερινότητα και τις περιστασιακές σχέσεις του πρωταγωνιστή, αναδύεται η ανησυχία ενός εφήβου που επιθυμεί να ξεφύγει από ένα πεπρωμένο «δύσκολου» μεροκάματου και μιας ζωής δίχως «λάμψη». Επιθυμώντας να ξεφύγει από τα στενά όρια της κοινωνίας που ζει, συνεχώς ονειρεύεται να ξεφύγει στην πρωτεύουσα με σκοπό να ζήσει το αμερικάνικο όνειρο της glamour ζωής. Όταν στη ζωή του παρουσιάζεται η Stephanie, μια κοσμογυρισμένη πρωτευουσιάνα, για αυτόν θα αποτελέσει το εισιτήριο όλων όσων ονειρεύεται.

Το Saturday Night Fever αποτελεί μια ταινία που έχει αφήσει εποχή τόσο με τις εκπληκτικές χορογραφίες της όσο και επειδή καταφέρνει να αποτυπώσει με μεγάλη ακρίβεια τις ανησυχίες της γενιάς των 70’s. Της γενιάς της disco. Αν και οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών είναι αρκετά ρηχές, ωστόσο η ταινία εντυπωσιάζει τον θεατή με ένα πολύ καλό soundtrack (που ακούγεται μέχρι και σήμερα) και με τις πολύ καλές χορογραφίες της. Οι σκηνές χορού που παρουσιάζονται έχουν αφήσει εποχή και αποτελούν πλέον σκηνές κινηματογραφικής ανθολογίας.

Mary Poppins

1964

Παιδική και όχι μόνο φαντασμαγορία μέσα από την ιστορία μιας ουρανοκατέβατης γκουβερνάντας που επαναφέρει την τάξη, την αγάπη και την πατρική στοργή σε μια αγγλική οικογένεια.

Billy Elliot

2000

Το 1984 μια πόλη της Βόρειας Αγγλίας βρίσκεται σε αναταραχή εξαιτίας μιας απεργίας ανθρακωρύχων. Μια φορά την εβδομάδα ο εντεκάχρονος Billy Elliot παίρνει 50 πένες για να παρακολουθήσει μάθημα πυγμαχίας. Εκείνος όμως δεν σημειώνει πρόοδο. Απογοητευμένος, ανακαλύπτει ότι συμπαθεί περισσότερο το μπαλέτο. Έτσι παρακολουθεί κρυφά μαθήματα σε μια τάξη γεμάτη κορίτσια τις ώρες που υποτίθεται ότι μαθαίνει πυγμαχία.

Ο Billy αποδεικνύεται ταλέντο στο χορό και γίνεται ο προστατευόμενος της καθηγήτριάς του. Είναι μάλιστα τόσο καλός που εκείνη θέλει να τον στείλει σε διαγωνισμό ταλέντων. Εκείνος όμως προσπαθεί να το κρύψει από τον χήρο πατέρα του και τον αδελφό του. Δεν θα τους άρεσε να μάθαιναν ότι τα χρήματα της πυγμαχίας πήγαν σε όχι και τόσο ανδροπρεπή μαθήματα...

Fame 

1980

Τέσσερα χρόνια φοίτησης σε σχολή παραστατικών τεχνών. Οι ακροάσεις, τα έτη, το πτυχίο, τα όνειρα των φοιτητών, τα προσωπικά τους προβλήματα, οι φιλοδοξίες, οι σχέσεις μεταξύ τους, καθώς και οι κόντρες με τους καθηγητές.

all that jazz 

1979

Ο διάσημος χορογράφος Τζο Γκίντιον ζει έντονα σκηνοθετώντας παραστάσεις στο Μπρόντγουεϊ, κάνοντας σεξ με κάθε ευκαιρία, πίνοντας και παίρνοντας χάπια για να ανταπεξέλθει στους γρήγορους ρυθμούς. Η υγεία του έχει κλονιστεί ανεπανόρθωτα και εκείνος φαντάζεται το θάνατό του σαν ένα πολυδάπανο, φαντασμαγορικό μιούζικαλ.

Save the Last Dance

2001

H Sarah ζει μια ζωή απόλυτα αφοσιωμένη στο χορό. Ο μεγάλος της στόχος είναι να επιτύχει στη διάσημη σχολή χορού Juliard της Νέας Υόρκης. Όμως η τραγική απώλεια της μητέρας της έρχεται να ανατρέψει τα σχέδιά της. Την στέλνει να ζήσει στις κακόφημες γειτονιές του Σικάγο μαζί με τον πατέρα της με τον οποίο δεν έχει καλές σχέσεις. Και το νέο της σχολείο είναι εντελώς διαφορετικό. Ο ατίθασος χαρακτήρας της, της επιτρέπει να επιβιώσει. Καταφέρνει να γίνει φίλη με την έγχρωμη Senil. Γνωρίζει έτσι τον Derek ένα αγόρι με πάθος για το χορό. Το αίσθημα δεν αργεί να κάνει την εμφάνισή του. Το αρχικό ειδύλλιο θα εξελιχθεί σε σφοδρό έρωτα, προκαλώντας την αντίδραση του περιβάλλοντος των δυο παιδιών. Η σχέση τους όμως θα μπει σε μια νέα τροχιά όταν ο Derek αποφασίζει να βοηθήσει την Sarah να πετύχει το όνειρό της, να γίνει δεκτή στη σχολή χορού Juliard.

shall we dance 

2004

Ο John Clark είναι ένας επιτυχημένος οικογενειάρχης και επαγγελματίας λίγο μετά την «κρίσιμη» ηλικία των πενήντα. Για τον John δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι που του προκαλεί το ενδιαφέρον και "να χωράει σε ένα κουτί", όπως αναφέρει και η σύζυγός του. Και πραγματικά αυτό που του λείπει και θα μπορούσε να του προξενήσει τον ενθουσιασμό δεν χωρά σε ένα κουτί. Ο John θα ενδώσει στον πειρασμό και θα βρεθεί σε μία σχολή κλασσικού χορού, όπου μαζί με άλλους αρχάριους θα προσπαθήσουν να μάθουν τις βασικές κινήσεις, κρυφοκοιτόντας την όμορφη δασκάλα Paulina στη διπλανή αίθουσα. Θα αγαπήσει το χορό αλλά δεν θα το αποκαλύψει στην οικογένειά του, καθώς πιστεύει πως δεν θα καταλάβουν πως ένας άνθρωπος που έχει «τα πάντα» μπορεί να θέλει κάτι παραπάνω. Η γυναίκα του όμως υποψιάζεται πως οι ώρες απουσίας του John από το σπίτι οφείλονται σε κάποια εξωσυζυγική σχέση και έτσι καταφεύγει σε ιδιωτικό ντετέκτιβ.

The Red shoes

1948

«Μη μου κόψεις το κεφάλι, είπε η Κάρεν, γιατί δε θα μπορέσω να μετανιώσω για τις αμαρτίες μου. Μα σε παρακαλώ, κόψε μου τα πόδια με τα κόκκινα παπούτσια. Μετά εξομολογήθηκε όλες τις αμαρτίες της, και ο Δήμιος έκοψε τα πόδια της με τα κόκκινα παπούτσια. Μα τα παπούτσια χόρευαν μόνα τους με τα κομμένα πόδια, μέσα στο δάσος.» 


Αποτίοντας φόρο τιμής στον Hans Christian Andersen (το άνοιγμα και το κλείσιμο της ταινίας φέρουν φαρδιά-πλατιά το όνομά του), οι Michael Powell και Emeric Pressburger έντυσαν την παθιασμένη αλληγορία του σε φανταχτερό τεκνικολόρ και ζωγράφισαν ομόκεντρους κύκλους: αναπαράσταση - τέχνη - ζωή, αλλά όχι απαραιτήτως με αυτή τη σειρά. Το μόνο που μπορούμε εξαρχής να «διαβάσουμε» με λίγη προσοχή μέσα στην απλή (μάθημα αφηγηματική οικονομίας) αλλά πολυσημική φόρμα των «Κόκκινων παπουτσιών» είναι μια σειρά από προοικονομίες του φινάλε, που εκπέμπονται από το μεγαλειώδες εύρημα του «μπαλέτου μέσα στην ταινία» ή από μεμονωμένα σημάδια. Ωστόσο, η κατάληξη του μύθου, όπως εξάλλου και το φαινομενικά μελοδραματικό σχήμα «μια γυναίκα – δύο άντρες», δεν είναι αυτά που θα έκαναν τον Martin Scorsese να συμπεριλάβει τα «Κόκκινα παπούτσια» στις 5 πιο αγαπημένες του ταινίες από καταβολής κινηματογράφου. Είναι ότι κάθε κύτταρο αυτού του μεγαλεπήβολου θεάματος αποτελεί από μόνο του μια αισθητική σπουδή στο πάθος. 

Προσέξτε λοιπόν τον ανθρώπινο ποταμό των φοιτητών που ανοίγει με βίαιη ευθυμία την αυλαία της ταινίας. Τη σύνθεση του κάδρου όταν ο νεαρός μαέστρος παρουσιάζει τη μουσική των «Κόκκινων παπουτσιών» στους υπεύθυνους των μπαλέτων Λερμοντόφ, ή όταν η μπαλαρίνα σχηματίζει ένα νοητό τρίγωνο ανάμεσα στον μουσικό και τον ίδιο τον Λερμοντόφ. Προσέξτε, επίσης, το ρόλο που παίζουν ένα μοβ φόρεμα, ένας σπασμένος καθρέφτης και φυσικά… τα κόκκινα παπούτσια. ΟιPowell – Pressburger είναι σπουδαίοι κινηματογραφιστές ακριβώς διότι ενσωματώνουν το πάθος στη σκηνοθεσία τους, ταυτίζοντας τη φόρμα με το περιεχόμενο. Σε αυτό το πλαίσιο, το ιδιότυπο τρίγωνο πάθους (και όχι «ερωτικό» με τη στενή έννοια) μεταξύ του διευθυντή του μπαλέτου, του νεαρού μουσικού και της ταλαντούχας χορεύτριας μοιάζει εξεζητημένο αλλά καλοδεχούμενο – από τη στιγμή που τα «Κόκκινα παπούτσια» χορεύουν στο επίπεδο του bigger than life, καθώς οι μέσοι όροι και οι ρεαλιστικές κλίμακες είναι αντι-ερωτικά, άρα αντι-κινηματογραφικά. 

Όσο για τους προαναφερθέντες «ομόκεντρους κύκλους» της αναπαράστασης, της τέχνης και της ζωής, αυτοί θα ενωθούν αξεδιάλυτα μέσα από το μαγευτικό παράλληλο μοντάζ του τέλους αλλά… και από την ίδια την πραγματικότητα: η Moira Shearer – η Βικτόρια Πέιτζ των « Κόκκινων παπουτσιών », αν προτιμάτε – έφυγε από τη ζωή στις 31 Ιανουαρίου 2006. Έστω και με ασυγχώρητη καθυστέρηση, το κείμενο δε μπορεί παρά να είναι αφιερωμένο στη μνήμη της. 

white nights 

1985

Η ιστορία ενός διάσημου χορευτή των Kirov, που αποστατεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά ξαναπέφτει στα χέρια των συμπατριωτών του, όταν το αεροπλάνο στο οποίο επιβαίνει αναγκάζεται να προσγειωθεί στην τότε Σοβιετική Ένωση. Ο Mikhail Baryshnikov στο ρόλο του Nikolai Rodchenko, και ο Gregory Hines στο ρόλο του Raymond Greenwood, ενός αυτοεξόριστου στη Σοβιετική Ρωσία νέγρου Tap dancer. Η ταινία (αν εξαιρέσουμε το ψυχροπολεμικό της κλίμα) δείχνει την εξέλιξη της φιλιάς των δύο αντρών εν μέσω καταπληκτικών pop και κλασσικών χορευτικών ακολουθιών, ενώ σχολιάζει τα προβλήματα των δύο (τότε) καθεστώτων. Η ταινία πήρε Oscar καλύτερου τραγουδιού για το "Say you, say me" του Lionel Richie.

Beat Street

1984

Η ταινία Beat Street/1984 υπήρξε (μαζί με το ντοκιμαντέρ Wild Style/1983) εν πολλοίς υπεύθυνο για την προώθηση της χιπ χοπ κουλτούρας έξω από τα σύνορα των ΗΠΑ και για την περαιτέρω άνοδο της δημοφιλίας της στη χώρα. Μέτρια ταινία με ιστορικά πολύτιμες, ωστόσο, εμφανίσεις των πιο διάσημων ομάδων b-boys της Νέας Υόρκης (Rock Steady Crew και ΝΥ City Breakers), αλλά και θρυλικών καλλιτεχνών του χώρου όπως ο Grandmaster Flash και ο Afrika Bambaataa.

the full monty 

1997

Ένας απολυμένος χαλυβεργάτης στο Sefield της Βόρειας Αγγλίας με οικονομικά και οικογενειακά προβλήματα που χασομεράει σε ένα τοπικό γραφείο ευρέσεως εργασίας πείθει πέντε ομοιοπαθούντες πως ο μόνος τρόπος για να κερδίζεις γρήγορο και εύκολο χρήμα είναι το στριπτίζ.

Ξεπερνώντας τους όποιους αρχικούς δισταγμούς το κουιντέτο ξεκινά σκληρές προετοιμασίες σε ένα συνοικιακό παμπ εν όψει της μεγάλης βραδιάς.