English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified

.

Ο Παράξενος Θάνατος του Jim Morrison (Οτι ακούστηκε και γράφτηκε..)

www.tips-fb.com





 ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΕΡΕΥΝΑ



Η επίσημη ιστορία είναι ότι ο Jim Morrison πέθανε στην ηλικία των 27 ετών τις πρώτες πρωινές ώρες της 3ης Ιουλίου 1971, στην μπανιέρα του στο διαμέρισμά του στο Παρίσι με τη φίλη του Pamela Courson.
Ο Μάνατζερ των Doors Bill Sidons πέταξε απο το L.A στο Παρίσι , αλλά δεν είδε ποτέ το σώμα του.
Γιατί όμως; Οι μόνοι που υποτίθετε πως το είδαν ήταν οι νοσηλευτές άμεσης ανάγκης και ο γιατρός Dr. Max Vassile, ο οποίος είναι πλέον νεκρός.Ποτέ δεν έδωσε καμμία συνέντευξη , μόνο έλεγε πως ο Jim Morrison πέθανε απο φυσικά αίτια, και συγκεκριμένα απο καρδιακή προσβολή γιαυτό και δεν χρειάστηκε να γίνει αυτοψία.



Σ¨΄ενα άρθρο της DailyMail (το οποίο θα είναι και η αμέσως επόμενη ανάρτηση του blog μας μόλις μεταφραστεί), τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά. Λέγεται ότι ο Jim Morrison πέθανε στην τουαλέτα γνωστού κλάμπ του Παρισίου και πως η γνωστή τραγουδίστρια  Marianne Faithful η οποία βρισκόταν εκεί εκείνο το βράδυ, ορκίστηκε να μη μιλήσει ουτε να δημοσιοποιήσει πληροφορίες για τον λόγο που ο Jim Morrison πήρε υπερβολική δόση ηρωίνης, την οποία αγόρασε απο δύο ντιλερς εκείνο το βράδυ για την φίλη του Pamela Courson.O Jim Morrison δεν είχε κανει ποτέ χρήση ηρωίνης στις Η.Π.Α και συχνά δήλωνε την απέχθεια του για το συγκεκριμένο ναρκωτικό αλλά και για τις βελόνες.
Τί ακριβώς άραγε είδε η τραγουδίστρια  Marianne Faithful εκείνο το βράδυ.......;;

Marianne Faithful 


Επομένως, γιατί ο Jim Morrison να άρχιζε να παίρνει ηρωίνη στο Παρίσι;
Και άν όντως πήρε υπερβολική δόση γιατί η διάσημη τραγουδίστρια να πήρε όρκο να μή μιλήσει για το τί έγινε εκείνο το βράδυ που πέθανε ο Jim Morrison; Δεν θα έπρεπε αυτό το γεγονός (ο θάνατος απο υπερβολική δόση) να έβγαινε στον τύπο έστω μερικές εβδομάδες αργότερα; Οπότε αναρωτιόμαστε....Τί συνέβει πραγματικά στον Jim Morrison;

Σε μία συνέντευξή του με τη Lizzie James (την οποία προκειται και αυτήν να δημοσιεύσουμε), μιλά για την απέχθειά του προς τα ναρκωτικά Υποθετικά πρέπει να πιστέψουμε πως πέθανε απο υπερβολική χρήση ναρκωτικών που ακολούθησε η ανακοπή καρδιάς. Ομως ο προσωπικός του γιατρός στις Η.Π.Α Dr. Derwin του έδωσε τα αποτελέσματα των εξετάσεων του που έκανε πριν φύγει για τη Γαλλία  και ο ίδιος ο γιατρός δήλωσε πως η υγεία του Jim Morrison ήταν σε εξαιρετική κατάσταση πρίν φύγει για το Παρίσι.

Έχω παρατηρήσει ένα μοτίβο. Αφού σκοτώνουν διάσημους και σημαντικούς ανθρώπους και στη συνέχεια γίνονται μύθοι, πάντα κάνουν κάτι για να στρέψουν τον πληθυσμό εναντιον τους γράφοντας ψέμματα όπως το παρακάτω: 

Διαφορετικά, οι άνθρωποι μπορούν απλά να εμνευστούν και να προσπαθήσουν να ανακαλύψουν απο τί πραγματικά πέθανε



Τα υπόλοιπα τρία μέλη των Doors,οι πρώην φίλοι αλλα και άτομα που τον ήξεραν καλά ,  δήλωσαν πως το συγκεκριμένο βιβλίο Jim Morrison: Life, Death, Legend, by Stephen Davis διαδίδει το ψέμα του ότι ο Jim Morrison ήταν αμφιφυλόφιλος  ή ομοφυλόφιλος. Ολοι οι παραπάνω όμως λένε απόλυτα πως ήταν Straight.

O Jim Morrison αγαπούσε πολύ την κοπέλα του Pamela Courson,η οποία με τη σειρά της πέθανε ακριβώς 2 χρόνια και 9 μήνες μετά το θάνατο του Jim Morrison, στις 25 Απριλίου 1974 απο υπερβολική δόση ηρωίνης .
Πόσοι μεγάλοι rock star της εποχής εκείνης πέθαναν απο υπερβολική δόση και με τη σειρά τους οι σύντροφοι τους πέθαναν απο τα ίδια αίτια; Σας διαβεβαιώνω πολλοί!



Το βιβλιο  No One Here Gets Out Alive, by Jerry Hopkins and Danny Sugerman, περιγράφεται ως η πρώτη βιογραφία του αλλά η αδερφη του Anne Morrison δήλωσε '' Ο αδερφός  μου δεν ήταν σαυτό το βιβλίο'', με άλλα λόγια δε θεωρεί το συγκεκριμένο βιβλίο πως είναι η βιογραφία του αδερφού της.
Στο Διαδίκτυο πολλοί έχουν αναφερθεί σαρκαστικά σαυτό το βιβλίο ονομάζοντας το  ''Nothing Here but Lies''. 

Ο Ray Manzarek ήταν τόσο αηδιασμένος με την ταινία του Oliver Stone για τους Doors , Που παρουσίαζε τον Jim Morrison σαν έναν εκτός ελέγχου τρελλό, που σκηνοθέτησε τη δική του ταινία The Soft Parade, για να εξουδετερώσει την σιωνιστική προπαγάνδα και τα ψέμματα. Επίσης δούλεψε στο τελευταίο ντοκυμαντέρ για τους Doors και τον Jim Morrison (When You're Strange).

 Εδώ είναι το βίντεο με τον πατέρα του Jim και την αδερφή του Anna

 Σάυτό το βίντεο ο πατέρας του Jim Morrison μιλάει για την πρώτη φορά που έμαθε τα νέα θανάτου του γιού του . Λέει πως ήρθε σε επαφή με τον ναυτικό του ακόλουθο στο Παρίσι ο οποίος του είπε πως ο Jim πέθανε απο καρδιακή προσβολή σε νοσοκομείο του Παρισίου.

Η επίσημη εκδοχή είναι ότι ο Jim Morrison πέθανε από καρδιακή προσβολή στη μπανιέρα του, στο διαμέρισμά του, αλλά δεν υπάρχουν αναφορές πως ο Jim Morrison εισήχθει σε κάποιο νοσοκομείο. Ήταν πιθανό πως αυτό που άκουσε ο πατέρας του να ήταν παραπληροφόρηση...ίσως όμως και όχι.

Στο τέλος της συνέντευξης ο πατέρας του Jim λέει πως ''τα ηθικά και δεοντολογικά στάνταρ του Jim ήταν πολύ υψηλά''



Επίσης, δεν υπάρχουν συνεντεύξεις, βίντεο, ή δελτία ειδήσεων της Pamela Courson να μιλάει για τον θάνατο του Jim Morrison, και 2 χρόνια και 9 μήνες μετά πέθανε μυστηριωδώς απο υπερβολική δόση ηρωίνης. Αυτό ήταν κάτί σημαντικό γιατί μπορεί να γνώριζε πολλά για τον θάνατο του Jim αλλά να φοβόταν ή να είχε απειληθεί ωστε να μην τα δημοσιοποιήσει.

Ας ελπίσουμε πως θα είχε μιλήσει και θα είχε πεί την αλήθεια σε κάποιον, και έτσι μία μέρα μπορεί να αποκαλυφθεί η πραγματικότητα για τον θάνατό του.



Είναι πιθανό ότι οι σιωνιστές Εβραίοι σκοτωσαν τον Jim Morrison σε αντίποινα για τη στάση του πατέρα του κατά του Ισραήλ. (Δεν επεκτείνομαι σαυτό το θέμα γιατί δεν αφορά κανέναν άμεσα απλά θα πω πως υπήρχε κάτι σαν βεντέτα και αντίποινα μαζί μεταξύ του ναυτικού των ΗΠΑ και των Ισραηλινων.Να σημειώσουμε πως ο πατέρας του Jim είχε έναν απο τους μεγαλύτερους βαθμούς στο Ναυτικό)

Ο θάνατος του Jim Morrison αναφέρθηκε έξι μέρες αφού συνέβει το μοιραίο.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ DOORS

Jac Holzman 



Ο Jac Holzman, ένας Εβραίος, γεννήθηκε το 1931 και σπούδασε στο κολλέγιο του Αγίου Ιωάννη. Ήταν ο Διευθύνων Σύμβουλος και Πρόεδρος της Elektra Records.

Σαυτό το βίντεο μιλάει για τα χρόνια στην  Elektra Records και για το διάστημα που συνεργαζόταν με τους Doors.


Danny Sugarman   

 
Ο Danny Sugarman, επίσηςΕβραίος, γεννήθηκε το 1954 και πέθανε το 2005 από καρκίνο των πνευμόνων στην ηλικία των 50 ετών. Ηταν ένας απο τους μάνατζερ των Doors. Εγραψε πολλά βιβλία για τον Morrison και τους Doors συμπεριλαμβανομένου  No One Gets Out Of Here Alive with Jerry Hopkins.

Ο Sugarman άρχισε να δουλεύει για τους Doors όταν ήταν στην ηλικία των 12 ετών.Ο Jim Morrison τον είχε προσλάβει για να απαντάει στα γράμματα των θαυμαστών τους.

Ο Sugarman ντυνόταν σαν τον Jim Morrison και τον είχε σαν είδωλο.Πολύ είπαν οτι ήθελε να γίνει σαν τον Jim Morrison. O Sugarman σε αντιθεση με τον Morrison ήταν χρήστης ηρωίνης για πάνω απο 15 χρόνια.

Bill Siddons  



 Ο Bill Siddons, γεννημένος το 1949, ήταν μόλις 18 χρονών όταν άρχισε να διαχειριζεται τους Doors από τo 1968 έως 1972. Μετά το θάνατο του Jim Morrison, κατάφερε να πείσει τα τρία εναπομείναντα μέλη των The Doors να κάνουν ακόμη 2 άλμπουμ.

Σαυτό το άρθρό της Wikipedia  λέει πως ΄ήταν το μόνο άτομο στις ΗΠΑ που επικοινώνησε η Pamela Courson αμέσως μετά το θάνατο του Jim Morrison. Κανόνισε την κηδεία και την ταφή μαζί με την Pamela όμως ποτέ δεν είδε το νεκρό σώμα του Jim λόγω του σφραγισμένου φερέτρου αλλα και την αποστροφή του να δεί τον φίλο του νεκρό.

Επίσης είπε ..: ''Θάψαμε σωστά τον Jim και αυτό ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα, το να διατηρήσουμε σιωπή γύρω απο το θάνατό του μέχρι να τελειώσουν όλα , γιατί είχαμε δεί τί είχε προηγηθεί μετά τον θάνατο του Jim Hendrix και της Janis Joplin''.

Θα έπρεπε άραγε να εμπιστευτούμε τον Bill Sidons; Πήγε στο Παρίσι να κανονίσει την κηδεία αλλα δεν είδε ποτε το σώμα του Jim για να πιστοποιήσει το θάνατό του.

Γιατί πήγε στη Γαλλία να δεί αν πραγματικά ο Jim έιχε πεθάνει απο τη στιγμή που δεν είχε σκοπό να το δεί με τα ίδια του τα μάτια και να το πιστοποιήσει;

Χμ....περίεργο,ε;




Δεν υπήρξαν επίσημες φωτογραφίες απο τη  γαλλική αστυνομία του σώματος του Jim Morrison. Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ καμμία φωτογραφία και απο κανέναν με το νεκρό του σώμα.  Και ο  Bill Sidons  δεν το είδε ποτέ. Αν ο Sidons κοιτούσε μέσα στο φέρετρο θα έβλεπε πως ο Jim είχε πεθάνει με βίαιο τρόπο;;;Η οτι μπορεί το φέρετρο να ήταν άδειο;;;Η ότι ο Jim είχα απαχθεί;;

Εχετε ποτέ ακούσει για τη μυστηριώση εξαφάνιση του  Christopher Bollyn  και της οικογένειας του;
Τη μυστηριώδη εξαφάνιση της  Natalie Holloway;;Η μήπως την απαγωγή του Johnny Gosch;


Επίσης και τα 3 εναπομείναντα μέλη των Doors έχουν κάνει τις εξής δηλώσεις για το θάνατο του Jim Morrison :

Ray Manzarek

Σε μία  συνέντευξή του, είπε ότι όταν ήταν στον τάφο του Jim "Η ενέργεια που απλά δεν ήταν εκεί, φίλε." 

Robbie Krieger

Σχολίασε ότι όταν ήταν στον τάφο του, δεν ένιωθε ότι ο Jim Morrison ήταν εκεί.  

John Densmore

Είπε ότι σκέφτηκε οτι ο τάφος ήταν πάρα πολύ μικρός  για το σώμα Jim Morrison.  


Paul A. Rothchild  


Ο Paul Rothchild γεννήθηκε το 1935 και πέθανε το 1995 από καρκίνο του πνεύμονα. Ήταν ο παραγωγός των Doors για πέντε από τα άλμπουμ τους 1967 με 1971. Αποφάσισε να μην παράγουν το τελευταίο τους άλμπουμ, LA Woman λόγω μιας διαφωνίας με το συγκρότημα όπου ήταν επικεφαλής μουσικά. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για την βιογραφία του εδώ


»

Η αληθινή και διδακτική Ιστορία τους ζεύγους Stanford που ίδρυσαν το Stanford University

www.tips-fb.com



Το Στάνφορντ θεωρείται ένα από τα δύο καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο, σύμφωνα με έρευνα που εκπόνησε το Πανεπιστήμιο Ζιάο Τονγκ της Σαγκάης το 2004. Το διδακτικό και ερευνητικό προσωπικό του Στάνφορντ περιλαμβάνει 18 νομπελίστες στις θετικές επιστήμες και στα οικονομικά, 4 κατόχους βραβείου Pulitzer στην ιστορία και στη δημοσιογραφία, καθώς και δύο υπουργούς εξωτερικών των ΗΠΑ (τον George Shultz στη Σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων και την Condoleezza Rice στην Πολιτική Επιστήμη). Η Σχολή Μηχανικών του Στάνφορντ υπήρξε από τους σημαντικότερους παράγοντες στην άνοδο του Silicon Valley, που βρίσκεται στην άμεση περιφέρεια του Στάνφορντ. Πρώην φοιτητές του Στάνφορντ δημιούργησαν το Ιντερνετ και ίδρυσαν τις Hewlett-Packard, Sun Microsystems, Yahoo, Cisco Systems, eBay, Google και εκατοντάδες άλλες επιχειρήσεις. Από τη Νομική Σχολή του Στάνφορντ αποφοίτησαν τέσσερα από τα εννέα σημερινά μέλη του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ. Μεταξύ των αποφοίτων του Στάνφορντ περιλαμβάνονται επίσης ηγετικοί πολιτικοί των ΗΠΑ, του Ισραήλ, του Μεξικού και άλλων κρατών, οι λογοτέχνες John Steinbeck (Grapes of Wrath) και Ken Kesey (One Flew Over the Cuckoos' Nest), τέσσερις αστροναύτες και δεκάδες ολυμπιονίκες.





Η Ιστορία...


Μία γυναίκα που φορούσε ένα ξεθωριασμένο καρό φουστάνι με το σύζυγό της, ντυμένο με ένα φτωχικό κοστούμι, κατέβηκαν από το τρένο στη Βοστώνη και κατευθύνθηκαν προς το γραφείο του προέδρου του Πανεπιστημίου Harvard. Δεν είχαν ραντεβού.


Η γραμματέας μπορούσε να καταλάβει από την πρώτη στιγμή ότι τέτοιοι επαρχιώτες δεν είχαν καμία δουλειά στο Harvard.

"Θα θέλαμε να δούμε να δούμε τον πρόεδρο" είπε ο άντρας με χαμηλή φωνή.

"Θα είναι απασχολημένος όλη μέρα" απάντησε η γραμματέας κοφτά.

"Θα περιμένουμε" απάντησε η γυναίκα.

Για ώρες η γραμματέας τους αγνοούσε, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα απογοητευτούν και θα φύγουν. Καθώς όμως είδε ότι δεν έφευγαν, η γραμματέας αποφάσισε να ενοχλήσει τον πρόεδρο, παρόλο που δεν το ήθελε με τίποτα.



"Ίσως αν τους δείτε για ένα λεπτό, να φύγουν" του είπε!

Εκείνος αναστέναξε με αγανάκτηση και έγνεψε θετικά. Κάποιος τόσο σημαντικός όσο αυτός σίγουρα δεν είχε το χρόνο να δέχεται ανθρώπους ντυμένους με ξεθωριασμένα καρό φουστάνια και φτωχικά κοστούμια. Ο πρόεδρος στράφηκε προς το ζευγάρι με ύφος βλοσυρό και αλαζονικό.

Η γυναίκα του είπε "Είχαμε έναν γιο που φοίτησε στο Πανεπιστήμιό σας για ένα χρόνο. Το αγαπούσε και ήταν πολύ ευτυχισμένος εδώ. Αλλά δυστυχώς πριν από ένα χρόνο σκοτώθηκε απρόσμενα. Ο άντρας μου και εγώ θα θέλαμε να χτίσουμε ένα μνημείο για αυτόν στο χώρο του Πανεπιστημίου."



Ο πρόεδρος δεν συγκινήθηκε καθόλου. Αντιθέτως εκνευρίστηκε.

"Κυρία μου" απάντησε με αναίδεια "δεν μπορούμε να βάζουμε αγάλματα για κάθε άνθρωπο που φοίτησε στο Harvard και πέθανε. Αν το κάναμε, τότε αυτό το μέρος θα έμοιαζε με νεκροταφείο."

"Οχι" απάντησε γρήγορα η γυναίκα, "δεν θέλουμε να στήσουμε ένα άγαλμα. Σκεφτήκαμε να δωρήσουμε ένα κτίριο στο Harvard."

Ο πρόεδρος γύρισε τα μάτια του. Έριξε μία ματιά στο ξεθωριασμένο καρό φουστάνι και το φτωχικό κοστούμι και φώναξε: "Ένα κτίριο! Έχετε ιδέα πόσο κοστίζει ένα κτίριο; Έχουμε περισσότερα από επτάμισι εκατομμύρια δολάρια σε κτίρια εδώ στο Harvard."

Για μία στιγμή η γυναίκα έμεινε σιωπηρή. Ο πρόεδρος χαμογέλασε χαιρέκακα. Ίσως ήρθε η ώρα να τους ξεφορτωθεί. Η γυναίκα στράφηκε προς τον άντρα της και είπε ήρεμα:

"Μόνο τόσα χρειάζονται για να φτιάξει κανείς ένα πανεπιστήμιο; Γιατί δεν φτιάχνουμε το δικό μας τότε;"

Ο σύζυγος έγνεψε θετικά. Το πρόσωπο του προέδρου κιτρίνισε και καταλήφθηκε από σύγχυση.

Ο κύριος και η κυρία Leland Stanford σηκώθηκαν όρθιοι και βγήκαν έξω. Ταξίδεψαν μέχρι το Palo Alto στην Καλιφόρνια όπου ίδρυσαν το Πανεπιστήμιου που φέρει το όνομά τους, το Πανεπιστήμιο Stanford, στη μνήμη ενός γιού τον οποίο το Harvard είχε ξεχάσει.

Ποτέ δεν κρίνουμε τους άλλους απο τα ρούχα που φοράνε. Ας μην ξεχνάμε οτι ο Χριστός φορούσε μόνο ενα χιτώνα...




»

O ιδρυτης της Honda,Soichiro Honda

www.tips-fb.com

Soichiro Honda γεννήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1906, στο χωριό Komyo (η σημερινή πόλη Tenryu) της επαρχίας Shizuoka στην επαρχία Iwata στην Ιαπωνία. Το 1906, υπήρχαν εκατοντάδες μικροί σιδηρουργοί στην Ιαπωνία - δεν υπήρχε πραγματική βιομηχανία, και πολλοί άνθρωποι έβγαζαν τα προς το ζην ψαρεύοντας ή εργάζονταν σε πολύ μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις.

Στην ηλικία των οχτώ, είδε ένα Ford Model T έξω από το μαγαζί του πατέρα του, από το οποίο γοητεύτηκε και εμπνεύστηκε. Άγγιξε το λάδι που είχε πέσει στο δρόμο από το όχημα που είχε φύγει – λέγεται ότι δήλωσε πως μύριζε σαν άρωμα, οπότε πραγματικά το λάδι ήταν στο αίμα του από μικρή ηλικία. Από αυτή την ηλικία και μετά, ο Soichiro γοητεύτηκε από τους κινητήρες, τα αυτοκίνητα, τις μοτοσυκλέτες και την ταχύτητα - είχε ένα πραγματικό πάθος για αυτά, το οποίο διήρκησε για όλη του τη ζωή.

Το λάδι σε μπουκάλια αρωμάτων χρησιμοποιήθηκε ως μέρος μιας διαφημιστικής καμπάνιας για να απεικονίσει το πάθος στην ιστορία του Soichiro Honda και του Ford model T, στην οποία ειπώθηκε ότι, το λάδι μύριζε σαν άρωμα στον Soichiro! 



Ο Soichiro ακολούθησε ένα πρόγραμμα μαθητείας - δεν πήγε κατευθείαν στην βιομηχανία ακολουθώντας μια ακαδημαϊκή καριέρα - ακριβώς το αντίθετο. Ο Soichiro Honda ήταν πάντοτε πολύ πρακτικός και πραγματικά τελειομανής με τη δουλειά του.

Τα πρώτα χρόνια, στον Honda δεν του άρεσε η μαθητεία του, επειδή έπρεπε να ασχοληθεί με θέματα όπως της προσοχή των παιδιών και οικιακά καθήκοντα. Αλλά ήταν αποφασισμένος να επιμείνει - η αποφασιστικότητα ήταν το βασικό στοιχείο της ζωής του, όπως θα δείτε μέσα από την ιστορία του.



Έως την ηλικία των 30, ο Honda διήθυνε και ανέπτυσσε με μεγάλη επιτυχία ένα υποκατάστημα του συνεργείου της ART Co. Η φωτογραφία απεικονίζει ορισμένα πρώιμα παραδείγματα της επιχειρηματικότητας και των διορατικών ικανοτήτων του Soichiro Honda. 
  • Η πινακίδα αυτή ήταν γραμμένη σε δύο γλώσσες, στα αγγλικά και στα γιαπωνέζικα έτσι ώστε να προσελκύει ένα μεγάλο αριθμό Αμερικανών. Δείχνοντας ακόμα και από τα πρώτα χρόνια ότι καταλάβαινε τη σημασία του να γνωρίζεις τον πελάτη σου.
  • Ήταν επίσης ένας από τους λίγους που είχε τηλέφωνο εκείνο τον καιρό, μια ένδειξη της επιθυμίας του να επενδύει στις μοντέρνες τεχνολογίες.
  • Η ράμπα αυτοκινήτων που φαίνεται στα δεξιά ήταν υδραυλικού τύπου, σχεδιασμένη από τον ίδιο τον Soichiro Honda για να βελτιώσει τις συνθήκες εργασίας των τεχνικών του, κάτι που επιδεικνύει τις αρχικές του ανησυχίες για την ποιότητα ζωής.

Η αρχική εταιρεία του Soichiro Honda είχε δημιουργηθεί για την κατασκευή ελατηρίων εμβόλων - κυρίως για την Toyota Motor Company. Ο Soichiro Honda αποδείχθηκε ένας αντισυμβατικός μαθητής, αρνούμενος να παρακολουθήσει διαλέξεις οι οποίες πίστευε ότι ήταν άσχετες και αρνούνταν να λάβει μέρος στις εξετάσεις. Παρόλα αυτά μελέτησε σκληρά για να πετύχει τους δικούς του στόχους. Όταν τον ρώτησαν με ποιο τρόπο σκόπευε τελικά να πάρει το δίπλωμα του, ο Honda απάντησε. “Ένα δίπλωμα αξίζει λιγότερο και από ένα εισιτήριο για τον κινηματογράφο. Τουλάχιστον ένα εισιτήριο κινηματογράφου σου εγγυάται ότι θα δεις μια ταινία!” 

Λίγο αργότερα, ο Honda αποβλήθηκε από το σχολείο, αλλά πρόλαβε να μάθει τις απαραίτητες δεξιότητες ώστε να κατασκευάζει άψογα ελατήρια εμβόλων. Ταυτόχρονα, ο Honda σημείωσε επιτυχία στο σχεδιασμό και τη δημιουργία μηχανημάτων για την παρασκευή ελατηρίων εμβόλων, καθώς και στο πατεντάρισμα των ιδεών του αναφορικά με τη χύτευση. 

Στο τέλος ήταν επιτυχημένος, και η βιομηχανία Tokai Seiki Heavy Industry θα γινόταν μια ευημερούσα επιχείρηση. Αυτό είναι ένα ακόμα σημαντικό παράδειγμα της μεγάλης αποφασιστικότητας του Soichiro Honda για επιτυχία σε οτιδήποτε επιθυμούσε να κάνει, αλλά το πιο σημαντικό, αν ήθελε να είναι επιτυχημένος, έπρεπε να είναι προετοιμασμένος για κάποιες αποτυχίες στη διαδρομή. 
“Απέτυχα στο 99% των προσπαθειών μου προκειμένου να επιτύχω στο υπόλοιπο 1%”.


Το εργοστάσιο Tokai Seiki υπέστη σοβαρές ζημιές από τις αεροπορικές επιδρομές των αμερικανών τον Ιανουάριο του 1945. Και, δεν ήταν μόνον αυτό που έπρεπε να αντιμετωπιστεί. Στη συνέχεια το εργοστάσιο καταστράφηκε ολοκληρωτικά από τον σεισμό στη Mikawa. Γνωρίζοντας ότι μπροστά του βρισκόταν μια περίοδος αβεβαιότητας, ο Soichiro Honda τελικά πούλησε ό,τι είχε απομείνει από την επιχείρησή του στην Toyota, περιμένοντας ότι τελικά θα διαλυόταν από τους αμερικανούς. 

Κατά τη διάρκεια μιας τυχαίας συνάντησης με έναν παλιό φίλο και πελάτη από τον καιρό που ήταν στην Art Co, ο Soichiro έτυχε να εντοπίσει έναν κινητήρα γεννήτριας που χρησιμοποιούσαν παλιότερα στο ραδιόφωνο του Αυτοκρατορικού στρατού. Το όραμα ήρθε αμέσως. Ήταν μια πραγματική στιγμή ευφυΐας, η οποία έδειχνε τη γέννηση του τεχνολογικού ινστιτούτου έρευνας της Honda: 
“Ας χρησιμοποιήσουμε τη γεννήτρια αυτή για να δώσουμε κίνηση στο ποδήλατο”.

Η ιδέα αυτή φαινόταν ιδανική στον Honda. Είχε ανακαλύψει κάτι που οι άνθρωποι θα μπορούσαν να απολαύσουν και, πολύ περισσότερο, θα τους διευκόλυνε τη ζωή. Ήταν κάτι που οι άνθρωποι μπορούσαν να αγοράσουν και είχε επιχειρηματικό νόημα για να το ξεκινήσει. Και επιπλέον, οι κινητήρες ήταν αυτό που ο Honda γνώριζε καλύτερα! 



Ο Honda ξεκίνησε αμέσως να εργάζεται σε ένα πρωτότυπο με την πρώτη εκδοχή να έχει τον κινητήρα τοποθετημένο μπροστά από τα χερούλια, μεταφέροντας απευθείας την κίνηση στον μπροστινό τροχό μέσω ενός ελαστικού τυμπάνου. Μία γιαπωνέζικη θερμοφόρα που πήρε από το σπίτι του χρησιμοποιήθηκε ως ρεζερβουάρ καυσίμου. 

Ο Soichiro το πήρε στο σπίτι του για τη γυναίκα του, Sachi, για να κάνει μια δοκιμαστική βόλτα. Το έδωσε στην Sachi, που δεν μπορούσε να την βλέπει να εργάζεται τόσο σκληρά κάνοντας πετάλι στο ποδήλατό της όταν έβγαινε για να αγοράσει φαγητό. Ο Honda είχε δύο απώτερα κίνητρα, ήθελε από την Sachi να κυκλοφορήσει με το μοτοποδήλατο στους πολυσύχναστους, γεμάτους κόσμο κεντρικούς δρόμους, πρώτα για να δείξει στους ανθρώπους το πόσο εύκολο ήταν στη χρήση και ότι και μια γυναίκα μπορούσε να το καβαλήσει και δεύτερον να δουν τη δημιουργία του όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι. 

Έτσι, ντυμένη με τα καλύτερα λευκά της φαρδιά παντελόνια (monpe) η Sachi έγινε η πρώτη γυναίκα δοκιμαστής οδήγησης στην νεώτερη ιστορία της Honda Μotor Ψcompany. Ωστόσο, δεν πήγαν όλα καλά. Ο Soichiro θα τα άκουγε για τα καλά. Όταν η Sachi γύρισε σπίτι, ανακάλυψε ότι τα καλύτερά της φαρδιά λευκά παντελόνια είχαν καταστραφεί, καλυμμένα με λάδι και καύσιμο, που εκτινάσσονταν από το καρμπιρατέρ. “Αυτό δεν είναι καλό” είπε, “όλοι οι πελάτες σου θα επιστρέψουν και θα παραπονεθούν!” 

Μια φυσιολογική απάντηση από τον Honda συνήθως θα ήταν, “Ω, σταμάτα!” Αλλά στην περίπτωση αυτή τα σχόλια της Sachi θα καθόριζαν ένα μέρος της φιλοσοφίας της Honda. 



“Μην κάνεις κάτι το οποίο θα δημιουργήσει προβλήματα στον πελάτη σου! Φέρε τον εαυτό σου στη θέση του προσώπου που χρησιμοποιεί το προϊόν, και τότε δεν θα μπορείς να σχεδιάσεις κάτι που δεν είναι φιλικό.”

Το ενδιαφέρον και η ζήτηση ήταν εξαιρετικά, οπότε ο Soichiro απέκτησε όσους περισσότερους από αυτούς τους βοηθητικούς κινητήρες γεννητριών μπορούσε. Ωστόσο, αντί απλά να προσαρμόζει τους κινητήρες αυτούς στα ποδήλατα, ο Honda αποσυναρμολογούσε κάθε κινητήρα, κάνοντας μετατροπές όπου ήταν απαραίτητο και τους συναρμολογούσε ξανά με σχολαστικότητα. Μετά την τοποθέτηση των κινητήρων, ο Honda δοκίμαζε στο δρόμο κάθε μηχανή μέχρι να μείνει ικανοποιημένος για να την πουλήσει στους πελάτες. 

Αυτή ήταν η πρώτη μορφή της σημερινής ολοκληρωμένης επιθεώρησης πριν την παράδοση του οχήματος. Πραγματικά, τα νέα γι΄ αυτούς τους βοηθητικούς κινητήρες και η φήμη της Honda διαδόθηκαν ταχύτατα από στόμα σε στόμα, από ανθρώπους που ταξίδευαν από άλλες μεγάλες πόλεις της Ιαπωνίας για να αγοράσουν τα μηχανήματα αυτά. Γρήγορα ο Honda κατάλαβε ότι η προμήθεια των κινητήρων αυτών σύντομα θα εξαντλείτο. Έτσι ξεκίνησε να παράγει τον δικό του κινητήρα. 

Ο καινούργιος κινητήρας του ποδηλάτου Model A ήταν εξολοκλήρου Honda. Χρησιμοποιούσε κατασκευαστικές μεθόδους που ήταν ιδιαίτερα δαπανηρές, όπως χύτευση υπό πίεση, σε αντίθεση με τη χύτευση σε καλούπια από πηλό, κάτι που σήμαινε ότι η ποιότητα των καλουπιών ήταν πολύ υψηλότερη και ότι απαιτείτο λιγότερη μηχανική κατεργασία στη διαδικασία φινιρίσματος. Σήμαινε επίσης ότι υπήρχε ελάχιστη σπατάλη υλικών κατά τη διαδικασία της μηχανικής κατεργασίας. Τα απόβλητα ήταν επίσης ένα θέμα με το οποίο παθιαζόταν ο Honda. 



Στήθηκε επίσης μια μικρών διαστάσεων γραμμή παραγωγής με ιμάντα μεταφοράς η οποία ήταν υπερβολική σε σχέση με ό,τι χρειάζονταν εκείνη τη στιγμή, αλλά ο Honda σχεδίαζε για το μέλλον και σκεφτόταν επίσης τις συνθήκες εργασίας των υπαλλήλων του. Η βάση αυτής της διαδικασίας συναρμολόγησης είναι ακόμα αναγνωρίσιμη στα σημερινά εργοστάσια κατασκευής.

Τον Σεπτέμβριο του 1948, ακολουθώντας το κύμα της επιτυχίας, το Τεχνολογικό Ινστιτούτο Έρευνας της Honda έγινε η Honda Motor Company. Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε κάποια αξιοσημείωτη αλλαγή, η δουλειά συνεχιζόταν ως συνήθως, με ανθρώπους απασχολημένους με την κανονική τους εργασία. Δεν υπήρχαν ειδικοί εορτασμοί. 

Το 1949 ήταν επίσης η χρονιά της πρώτης μοτοσυκλέτας της Honda Motor Company – της Honda D-Type. Σχεδιασμένη από τον Kiyoshi Kawashima, η D δεν είχε πλέον την εμφάνιση ενός ποδηλάτου εξοπλισμένου με έναν βοηθητικό κινητήρα. 
Το καινούργιο προϊόν, βαμμένο σε μια καστανή απόχρωση που τραβούσε τα βλέμματα, επιλεγμένη από τον ίδιο τον Honda, ήταν μια πραγματική μοτοσυκλέτα.



Το βράδυ της επιτυχημένης δοκιμής της μοτοσυκλέτας D, ο Honda κατευχαριστημένος άδειασε το γραφείο του από τα έπιπλα και έκανε μια γιορτή για το προσωπικό. Κάποιος ανέφερε πως η αυξανόμενη επιτυχία της εταιρείας ήταν σαν όνειρο. Καθώς έκαναν αυτό το σχόλιο, άθελά τους βάφτισαν το καινούργιο προϊόν. 

Το “The Honda Dream” είχε μόλις πάρει το όνομά του. 

Η δέσμευση του Soichiro Honda για υψηλής ποιότητας κατασκευές απαιτούσε τον καλύτερο εξοπλισμό σε όλα αυτά τα εργοστάσια. Η Ιαπωνία τον καιρό εκείνο δεν παρήγαγε τον εξοπλισμό που χρειαζόταν, έτσι το 1952 έφυγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες απ όπου κι επέστρεψε φέρνοντας μαζί του αμερικανικά εργαλεία ακριβείας, αξίας 450 εκατομμυρίων Γιεν, μια τεράστια επένδυση για την εποχή. Τέτοιες επενδύσεις απαιτούσαν κεφάλαια τα οποία επίσης αυξήθηκαν κατά τη διάρκεια της περιόδου, από τα 2 εκατομμύρια Γιεν το 1950 στα 1,55 δισεκατομμύρια Γιεν μέχρι το τέλος της δεκαετίας. 



Η οικογένεια των προϊόντων της Honda Motor Company αυξανόταν σταθερά, με την προσθήκη του κινητήρα Type H, ενώ τον Οκτώβριο του 1951, η εταιρεία παρουσίασε την Dream Type E. Σχεδιασμένη από τον Kiyoshi Kawashima, ήταν η πρώτη τους τετράχρονη μηχανή, η οποία ήταν τεχνολογικά ανώτερη από οποιαδήποτε ιαπωνική ανταγωνίστρια μοτοσυκλέτα εκείνη την εποχή. 

Στο τέλος της δεκαετίας ο Honda έθεσε μια απίστευτη πρόκληση: τη συμμετοχή στον αγώνα ΤΤ (Tourist Trophy) στο Isle of Man. Ήταν σχεδόν αδιανόητο ότι μια σχετικά μικρή εταιρεία όπως η Honda θα είχε τα “κότσια” να λάβει μέρος στους τρομερούς αγώνες του TT. Η φήμη του TT στη δεκαετία του 1950, ήταν για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό όπως είναι το Wimbledon για το τένις ή το παγκόσμιο κύπελλο για το ποδόσφαιρο. 



Η οικογένεια των προϊόντων της Honda Motor Company αυξανόταν σταθερά, με την προσθήκη του κινητήρα Type H, ενώ τον Οκτώβριο του 1951, η εταιρεία παρουσίασε την Dream Type E. Σχεδιασμένη από τον Kiyoshi Kawashima, ήταν η πρώτη τους τετράχρονη μηχανή, η οποία ήταν τεχνολογικά ανώτερη από οποιαδήποτε ιαπωνική ανταγωνίστρια μοτοσυκλέτα εκείνη την εποχή. 

Στο τέλος της δεκαετίας ο Honda έθεσε μια απίστευτη πρόκληση: τη συμμετοχή στον αγώνα ΤΤ (Tourist Trophy) στο Isle of Man. Ήταν σχεδόν αδιανόητο ότι μια σχετικά μικρή εταιρεία όπως η Honda θα είχε τα “κότσια” να λάβει μέρος στους τρομερούς αγώνες του TT. Η φήμη του TT στη δεκαετία του 1950, ήταν για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό όπως είναι το Wimbledon για το τένις ή το παγκόσμιο κύπελλο για το ποδόσφαιρο. 


Ο Soichiro Honda ήταν πάντοτε κοντά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό, τον θεωρούσε ως πεδίο επιβεβαίωσης όχι μόνο για την αιχμή της τεχνολογίας, αλλά επίσης και ανεκτίμητο για την εξέλιξη των νεαρών του μηχανικών.



Η Δύναμη των Ονείρων”

Ο Soichiro Honda είχε χτίσει μια επιτυχημένη και καινοτόμο παγκόσμια εταιρεία. Οι πολλές δηλώσεις του για τη φύση της δουλειάς έγιναν γερά θεμέλια για τη Honda, με πιο δυνατό από όλα την μικρή αλλά με νόημα φράση “Η Δύναμη των Ονείρων”. 

“Ο καθένας έχει ένα όνειρο, κάποιο στόχο ή δραστηριότητες που δίνουν στη ζωή του ένα βαθύτερο νόημα και ακτινοβολούν το πάθος. Όταν κυνηγάμε τα όνειρά μας, αισθανόμαστε δυνατοί. Η δύναμη αυτή, με τη σειρά της, μας συνδέει με άλλους που μοιράζονται τα ίδια όνειρα. Μας δίνει τη δύναμη να υπερνικήσουμε μεγάλες προκλήσεις. Μας εμπνέει να εξαπλώσουμε τη χαρά των ονείρων μας σε άλλους ανθρώπους. Τελικά, η δύναμη που γεννιέται από ένα όνειρο είναι μια δημιουργική δύναμη, ικανή να παράγει επαναστατικές ιδέες. Η Honda ενθαρρύνει όλους τους συνεργάτες της να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Γι’ αυτό το λόγο λέμε ότι είμαστε μια εταιρεία χτισμένη πάνω σε όνειρα. Η δύναμη των ονείρων της Honda θα συνεχίσει να οδηγεί σε καινούργιες διορατικές ιδέες και τεχνολογίες στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας, τις μοτοσυκλέτες και τα προϊόντα ενέργειας, στα ανταλλακτικά και σε άλλους τομείς της μετακίνησης”.
www.world.honda.com





Ποια είναι η Honda σήμερα;

  • 24 εκατομμύρια πελάτες
  • 114 εργοστάσια παραγωγής σε τριανταδύο χώρες
  • 1η εταιρεία που καλύπτει τους αυστηρούς νόμους για τις εκπομπές ρύπων των ΗΠΑ το (1970)
  • 1η εταιρεία που πούλησε υβριδικό (βενζίνη/ηλεκτρικό) αυτοκίνητο στις ΗΠΑ
  • 1η εταιρεία η οποία λάνσαρε εμπορικά ένα αυτοκίνητο με κυψέλες καυσίμου
  • 87ος μεγαλύτερος οικονομικός οργανισμός
  • 18η πιο αναγνωρίσιμη μάρκα στον κόσμο
  • 7ος μεγαλύτερος κατασκευαστής αυτοκινήτων
  • 15η Σε υπόληψη εταιρεία
  • Νούμερο ένα σε πωλήσεις μοτοσυκλετών στον κόσμο
  • Πρωταθλητές στα Grand Prix τόσο στα αυτοκίνητα όσο και στις μοτοσυκλέτες
  • Ο μεγαλύτερος κατασκευαστής κινητήρων στον κόσμο
  • Μια εταιρεία που θα κυριαρχήσει στις μετακινήσεις





»