.png "English"){kind=small}
.ashx.jpg)
Η ιστορία ξεκινάει δειλά κάπου το 1985, όταν η ανιψιά της Dionne Warwick και κόρη της gospel τραγουδίστριας Cissy Houston εμφανίζεται με τον μέντορα και πρόεδρο της Arista Records Clive Davis στο τηλεοπτικό show του Merv Griffin.Η 22χρονη, πρώην μοντέλο διαφημίσεων, στήνεται μπροστά στην κάμερα μετά την αναγγελία του ονόματός της, χαμογελάει λαμπερά και αμήχανα, τρίβει τα χέρια της αγχωμένα, η μουσική παίζει και εκείνη μετά βίας φτάνει μέχρι το πρώτο ρεφρέν του "Home". Ως δια μαγείας όμως η εικόνα δεν είναι πλέον ίδια. Το λαρύγγι της έχει ζεσταθεί για τα καλά, τα χέρια της λύνονται και τρεμοπαίζουν παράλληλα με κάθε vibrato της φωνής, η μητέρα της έχει εισβάλλει στα παρασκήνια και παριστάνει τον μαέστρο, ανεβάζοντας το tempo στην ορχήστρα και το κομμάτι τελειώνει με μια εντυπωσιακή τενούτα υψηλών οκτάβων. Ο παρουσιαστής γουρλώνει έκθαμβος τις κόρες των ματιών του και δηλώνει: "Whitney Houston, να θυμάστε το όνομά της".
Με αυτόν τον κωμικοτραγικό και επεισοδιακό τρόπο ξεκινά μια μεγάλη καριέρα για την Αμερικάνα αοιδό. 22 σχεδόν χρόνια μετά και η συλλογή της μπορεί να καυχιέται για 5 studio albums, 2 συλλογές τύπου "Best of", μια χριστουγεννιάτικη ηχογράφηση, 3 soundtracks, πρωταγωνιστικούς ρόλους σε 3 κινηματογραφικές παραγωγές και μια τηλεοπτική ("Cinderella" με πρωταγωνίστρια την τότε προστατευόμενή της Brandy), 6 βραβεία Grammy, 1 Oscar τραγουδιού, αρκετά Emmy και 140 εκατομμύρια πωλήσεων σε δίσκους παγκοσμίως. Ακόμα κι αν ο σκανδαλώδης και εκ των υστέρων καταστροφικός της γάμος με τον Bobby Brown δείχνει να την έχει φτάσει στο απόλυτο ναδίρ, ο πρόσφατος χωρισμός τους, καθώς και η πετυχημένη – επιτέλους – αποτοξίνωσή της από την υπερβολική χρήση ναρκωτικών δείχνουν πως κάτι καλό υπάρχει στα σκαριά για το άμεσο μέλλον. Είναι αλήθεια; Είναι εμπορικό κόλπο; Ποιος ξέρει; Πειράζει που εμείς δράττουμε την ευκαιρία να αφιερώσουμε έτσι κι αλλιώς λίγο διαδιχτυακό χώρο στην πιο σημαντική pop/soul τραγουδίστρια των τελευταίων 20 χρόνων;
Οι δυο πρώτες κυκλοφορίες της, "Whitney Houston" (1985) & "Whitney" (1987), κάνουν το μεγάλο ξέσπασμα και μοσχοπουλάνε παγκοσμίως αρκετές δεκάδες εκατομμύρια αντίτυπα, προσφέροντάς της επτά συνεχόμενα No 1 στο Billboard chart. Τα pop/dance και 80's προσανατολισμένα "How will I know" & "I wanna dance with somebody", καθώς και οι επικές, μελοδραματικές μπαλάντες "Saving all my love for you", "Greatest love of all" & "Where do broken hearts go" είναι μερικά εξ αυτών.
Το 1990 έρχεται η χρονιά που την βρίσκει να συνεργάζεται με δυο από τους πιο σημαντικούς και πρωτοπόρους τραγουδοποιούς στην contemporary r'n'b & soul σκηνή. Έτσι και το "I'm your baby tonight" επικαλείται το όνομα του Kenneth "Babyface" Edmonds (βλέπε TLC, Toni Braxton, Aretha Franklin, Madonna, Chaka Khan, ακόμα και Michael Jackson), ενώ το outsider track του "We didn't know" αναγράφει με περηφάνια "Feat. Stevie Wonder". Άλλη μια δακρύβρεχτη, low-tempo στιγμή όμως κλέβει την παράσταση και δίνει απλόχερα την καλύτερη μέχρι τότε ερμηνεία της στο "All the man that I need".
Ποτέ δεν ισχυρίστηκε κάποιος ότι η Whitney Houston είναι ηθοποιός αξιώσεων, οπότε και εγώ δεν μπαίνω στον κόπο να σχολιάσω τις υποκριτικές τις ικανότητες μέσα στην δεκαετία του 90'. Η μουσική της παρουσία απ' την άλλη στο πιο εμπορικό soundtrack όλων των εποχών ("The bodyguard"), τα τρία τραγούδια που της εμπιστεύεται ο Babyface στο αντίστοιχο του "Waiting to exhale" και το εξίσου εντυπωσιακό ρεκόρ για την πιο πετυχημένη, gospel κινηματογραφική επένδυση ("The preacher's wife") δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα. Μέσα σ' όλα, η Diane Warren γράφει το ερωτικά γλυκό "You were loved", διασκευάζονται μοναδικά τα "I will always love you" (Dolly Parton) & "I'm every woman" (Chaka Khan), η jazzy προσέγγιση μετατρέπει σε all-time classic το "I believe in you and me", ενώ η ίδια λυτρώνεται καθώς εκπνέει συναισθήματα στους απόηχους του "Exhale".
Το αποκορύφωμα όλων αυτών δεν αργεί να έρθει. Το "My love is your love" ξεκινά με την προοπτική μιας greatest hits συλλογής, η συγκέντρωση όμως άρτιου υλικού και καινοτόμων, νέων ανθρώπων στα credits της παραγωγής (Missy Elliott, Wyclef Jean, Rodney Jerkins, Diane Warren, Babyface, Lauryn Hill, Faith Evans, Kelly Price και φυσικά Mariah Carey) οδηγούν επάξια στο πιο δεμένο, μεστό και εναλλακτικό black album για το 1998 (δίπλα στο "The miseducation of Lauryn Hill"). Η Whitney δίνει μαθήματα φωνητικής σε κάθε μαυρούλα και μη που προσπαθεί να τρυπώσει στις λίστες των εμπορικών καταλόγων, η funky/soul κατάθεση του Rodney Jerkins στο "It's not right, but it's ok" καταθέτει με τη σειρά του δωρεάν σεμινάρια ενορχήστρωσης και ρυθμικού προγραμματισμού και τελικά δυσκολεύεσαι πολύ να βρεις αυτό το ανύπαρκτο στοιχείο που θα κατεβάσει τον ποιοτικό πήχη.
Η συνέχεια λίγο-πολύ αναμενόμενη, γνωστή και ανάλογου ενδιαφέροντος. "The Greatest hits" ονομάζεται η νέα δουλειά της (όσο μπορεί να θεωρηθεί νέα) και συμπεριλαμβάνει 3 καινούργια κομμάτια και μια επανεκτέλεση με τους George Michael ("If I told you that"), Enrique Iglesias ("Could I have this kiss forever"), Q-Tip/Raphael Saadiq ("Fine") & Deborah Cox ("Same script, different cast"). Η επιστροφή στο άκουσμα του "Just Whitney" το 2002 και η καλλιτεχνική της συνύπαρξη με τον Bobby Brown αποδεικνύεται χλιαρή (με μοναδικές αξιοσημείωτες εξαιρέσεις τα "Whatchulookinat", "One of those days" και την διασκευή του "You light up my life"), ενώ το "One wish – The Holiday album" του 2003 αρέσκεται να μας κρατάει συντροφιά μόνο κατά την διάρκεια των Χριστουγέννων – και ευτυχώς είναι απ' τα πολύ καλά του είδους.
Ο Clive Davis έχει δηλώσει ευθαρσώς για την προσωπική του ανακάλυψη: "Τις τελευταίες δεκαετίες υπάρχει η Aretha Franklin, η Barbra Streisand και η Whitney Houston. Σαφώς η θέση της βρίσκεται ανάμεσα σε αυτές τις διαχρονικές καλλιτέχνιδες και περσόνες. Κανείς δεν μπορεί να την βάλει σε καλούπι, μπορεί με το ταλέντο της να κάνει τα πάντα".
Οι απόηχοι από την ένδοξη πορεία του παρελθόντος δεν έχουν σβήσει. Ακόμα κι αν δεν κυκλοφορήσει ποτέ το απόλυτο pop/r'n'b anthem των 00's, ακόμα κι αν η φωνή της δεν μπορέσει να σπάσει πλέον φράγματα και κλισέ, η Whitney Houston μάς έχει ήδη αφήσει για κληρονομιά μερικές από τις πιο συγκινητικές μπαλάντες στην παγκόσμια μουσική σκηνή, κάποια ανατρεπτικά pop/funky αριστουργήματα που την καθιέρωσαν, βαρυσήμαντες συνεργασίες, ένα αστραφτερό χαμόγελο και μια χροιά που καθηλώνει χωρίς να αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες και υποτιθέμενα, επικριτικά σχόλια.
Με αυτόν τον κωμικοτραγικό και επεισοδιακό τρόπο ξεκινά μια μεγάλη καριέρα για την Αμερικάνα αοιδό. 22 σχεδόν χρόνια μετά και η συλλογή της μπορεί να καυχιέται για 5 studio albums, 2 συλλογές τύπου "Best of", μια χριστουγεννιάτικη ηχογράφηση, 3 soundtracks, πρωταγωνιστικούς ρόλους σε 3 κινηματογραφικές παραγωγές και μια τηλεοπτική ("Cinderella" με πρωταγωνίστρια την τότε προστατευόμενή της Brandy), 6 βραβεία Grammy, 1 Oscar τραγουδιού, αρκετά Emmy και 140 εκατομμύρια πωλήσεων σε δίσκους παγκοσμίως. Ακόμα κι αν ο σκανδαλώδης και εκ των υστέρων καταστροφικός της γάμος με τον Bobby Brown δείχνει να την έχει φτάσει στο απόλυτο ναδίρ, ο πρόσφατος χωρισμός τους, καθώς και η πετυχημένη – επιτέλους – αποτοξίνωσή της από την υπερβολική χρήση ναρκωτικών δείχνουν πως κάτι καλό υπάρχει στα σκαριά για το άμεσο μέλλον. Είναι αλήθεια; Είναι εμπορικό κόλπο; Ποιος ξέρει; Πειράζει που εμείς δράττουμε την ευκαιρία να αφιερώσουμε έτσι κι αλλιώς λίγο διαδιχτυακό χώρο στην πιο σημαντική pop/soul τραγουδίστρια των τελευταίων 20 χρόνων;
Οι δυο πρώτες κυκλοφορίες της, "Whitney Houston" (1985) & "Whitney" (1987), κάνουν το μεγάλο ξέσπασμα και μοσχοπουλάνε παγκοσμίως αρκετές δεκάδες εκατομμύρια αντίτυπα, προσφέροντάς της επτά συνεχόμενα No 1 στο Billboard chart. Τα pop/dance και 80's προσανατολισμένα "How will I know" & "I wanna dance with somebody", καθώς και οι επικές, μελοδραματικές μπαλάντες "Saving all my love for you", "Greatest love of all" & "Where do broken hearts go" είναι μερικά εξ αυτών.
Το 1990 έρχεται η χρονιά που την βρίσκει να συνεργάζεται με δυο από τους πιο σημαντικούς και πρωτοπόρους τραγουδοποιούς στην contemporary r'n'b & soul σκηνή. Έτσι και το "I'm your baby tonight" επικαλείται το όνομα του Kenneth "Babyface" Edmonds (βλέπε TLC, Toni Braxton, Aretha Franklin, Madonna, Chaka Khan, ακόμα και Michael Jackson), ενώ το outsider track του "We didn't know" αναγράφει με περηφάνια "Feat. Stevie Wonder". Άλλη μια δακρύβρεχτη, low-tempo στιγμή όμως κλέβει την παράσταση και δίνει απλόχερα την καλύτερη μέχρι τότε ερμηνεία της στο "All the man that I need".
Ποτέ δεν ισχυρίστηκε κάποιος ότι η Whitney Houston είναι ηθοποιός αξιώσεων, οπότε και εγώ δεν μπαίνω στον κόπο να σχολιάσω τις υποκριτικές τις ικανότητες μέσα στην δεκαετία του 90'. Η μουσική της παρουσία απ' την άλλη στο πιο εμπορικό soundtrack όλων των εποχών ("The bodyguard"), τα τρία τραγούδια που της εμπιστεύεται ο Babyface στο αντίστοιχο του "Waiting to exhale" και το εξίσου εντυπωσιακό ρεκόρ για την πιο πετυχημένη, gospel κινηματογραφική επένδυση ("The preacher's wife") δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα. Μέσα σ' όλα, η Diane Warren γράφει το ερωτικά γλυκό "You were loved", διασκευάζονται μοναδικά τα "I will always love you" (Dolly Parton) & "I'm every woman" (Chaka Khan), η jazzy προσέγγιση μετατρέπει σε all-time classic το "I believe in you and me", ενώ η ίδια λυτρώνεται καθώς εκπνέει συναισθήματα στους απόηχους του "Exhale".
Το αποκορύφωμα όλων αυτών δεν αργεί να έρθει. Το "My love is your love" ξεκινά με την προοπτική μιας greatest hits συλλογής, η συγκέντρωση όμως άρτιου υλικού και καινοτόμων, νέων ανθρώπων στα credits της παραγωγής (Missy Elliott, Wyclef Jean, Rodney Jerkins, Diane Warren, Babyface, Lauryn Hill, Faith Evans, Kelly Price και φυσικά Mariah Carey) οδηγούν επάξια στο πιο δεμένο, μεστό και εναλλακτικό black album για το 1998 (δίπλα στο "The miseducation of Lauryn Hill"). Η Whitney δίνει μαθήματα φωνητικής σε κάθε μαυρούλα και μη που προσπαθεί να τρυπώσει στις λίστες των εμπορικών καταλόγων, η funky/soul κατάθεση του Rodney Jerkins στο "It's not right, but it's ok" καταθέτει με τη σειρά του δωρεάν σεμινάρια ενορχήστρωσης και ρυθμικού προγραμματισμού και τελικά δυσκολεύεσαι πολύ να βρεις αυτό το ανύπαρκτο στοιχείο που θα κατεβάσει τον ποιοτικό πήχη.
Η συνέχεια λίγο-πολύ αναμενόμενη, γνωστή και ανάλογου ενδιαφέροντος. "The Greatest hits" ονομάζεται η νέα δουλειά της (όσο μπορεί να θεωρηθεί νέα) και συμπεριλαμβάνει 3 καινούργια κομμάτια και μια επανεκτέλεση με τους George Michael ("If I told you that"), Enrique Iglesias ("Could I have this kiss forever"), Q-Tip/Raphael Saadiq ("Fine") & Deborah Cox ("Same script, different cast"). Η επιστροφή στο άκουσμα του "Just Whitney" το 2002 και η καλλιτεχνική της συνύπαρξη με τον Bobby Brown αποδεικνύεται χλιαρή (με μοναδικές αξιοσημείωτες εξαιρέσεις τα "Whatchulookinat", "One of those days" και την διασκευή του "You light up my life"), ενώ το "One wish – The Holiday album" του 2003 αρέσκεται να μας κρατάει συντροφιά μόνο κατά την διάρκεια των Χριστουγέννων – και ευτυχώς είναι απ' τα πολύ καλά του είδους.
Ο Clive Davis έχει δηλώσει ευθαρσώς για την προσωπική του ανακάλυψη: "Τις τελευταίες δεκαετίες υπάρχει η Aretha Franklin, η Barbra Streisand και η Whitney Houston. Σαφώς η θέση της βρίσκεται ανάμεσα σε αυτές τις διαχρονικές καλλιτέχνιδες και περσόνες. Κανείς δεν μπορεί να την βάλει σε καλούπι, μπορεί με το ταλέντο της να κάνει τα πάντα".
Οι απόηχοι από την ένδοξη πορεία του παρελθόντος δεν έχουν σβήσει. Ακόμα κι αν δεν κυκλοφορήσει ποτέ το απόλυτο pop/r'n'b anthem των 00's, ακόμα κι αν η φωνή της δεν μπορέσει να σπάσει πλέον φράγματα και κλισέ, η Whitney Houston μάς έχει ήδη αφήσει για κληρονομιά μερικές από τις πιο συγκινητικές μπαλάντες στην παγκόσμια μουσική σκηνή, κάποια ανατρεπτικά pop/funky αριστουργήματα που την καθιέρωσαν, βαρυσήμαντες συνεργασίες, ένα αστραφτερό χαμόγελο και μια χροιά που καθηλώνει χωρίς να αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες και υποτιθέμενα, επικριτικά σχόλια.
Μια από τις καλύτερες τραγουδίστριες όλων των εποχών, που έχει αγαπηθεί όσο λίγες για την μοναδική φωνή της, έφυγε από τη ζωή πριν από λίγες ώρες.
Η Whitney ήταν μόλις 48 ετών ενώ τα αίτια θανάτου της δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστά.
Πολύ λυπηρά νέα και εμείς ευχόμαστε πραγματικά να αναπαυθεί η ψυχή της και την ευχαριστούμε για όσα μας έχει προσφέρει...
R.I.P
