.png "English"){kind=small}
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να περιγράψει κανείς ένα τόσο αμφιλεγόμενο συγκρότημα, όπως οι The Doors. Επαναστάτες, πρώτυπα, περίεργοι, θεότητες, ινδάλματα, είτε πονοκέφαλος (για τους συντηριτικούς), οι The Doors σίγουρα κατάφεραν να επιβιώσουν μέχρι και 30 χρόνια μετά την διάλυσή τους. Στις 8 Δεκεμβρίου του 1943 στην Melbourne της Florida γεννιέται ένας θρύλος της rock σκηνής. Ο James Douglas Morrison και η οικογένειά του αναγκάζονταν σε συχνές μετακινήσεις εξ'αιτίας του επαγγέλματος του πατέρα του σαν υποναύαρχος του ναυτικού των Η.Π.Α. Ο συνδυασμός του αυταρχικού και συγχρόνως ασταθούς παιδικού περιβάλλοντος του James Douglas ήταν η γενεσιουργός δύναμη του συγκροτήματος των ''The Doors''...
Η τόσο μεγάλη αποθηκευμένη ενέργεια λόγω των άσχημων αναμνήσεών του σαν παιδί ήταν αυτό που εντυπωσίασε τον Ray Manzarek, πληκτρά του ετοιμογέννητου συγκροτήματος. Ο Μanzarek επιστρέφοντας σαν φοιτητής κινηματογράφου και θεάτρου στο UCLA, αφού είχε παρατήσει τις νομικές σπουδές του στο ίδιο πανεπιστήμιο, γοητεύτηκε από τις ποιητικές ικανότητες του συμφοιτητή του, Morrison, αλλά και τον παράξενο χαρακτήρα του. Έτσι σχηματίζονται οι The doors, που σύντομα έγιναν τέσσερις. Ο John Densmore, στα drums και ο Robie Kreiger, κιθαρίστας, που μόλις είχαν αποστρατήσει από ένα άλλο συγκρότημα με όνομα Psycedelic Ragers ταίριαξαν απόλυτα στο ύφος και στυλ που ήθελαν να προσδώσουν στο group. Οστώσο δεν προστέθηκε ποτέ μπασίστας και ο ήχος τους κυριαρχόταν από την ηλεκτρική δουλειά του Manzarek και την βροντώδη φωνή του Morrison με την οποία τραγουδούσε και άλλοτε απάγγελνε κατά κάποιο τρόπο τους υψηλά ποιητικούς του στίχους. Εξ'αιτίας της διαρκούς αναζήτησης της γνώσης του Morrison, που ήταν άλλωστε και ένα από τα στοιχεία που συνέθεταν τον πολύπλοκο χαρακτήρα του, το συγκρότημα πήρε το όνομά του. Σύμφωνα με τον ίδιο (παραλάσσοντας κάπως ένα γνωμικό του William Blake):"There are things known, and there are things unknown, and in between are the doors."
Καταφέρνοντας να συνδιάσουν blues,κλασσική, και pop μουσική σε δυσοίωνες αλλά και ευχάριστες ταυτόχρονα rock μελωδίες το group ήταν τελείως διαφορετικό από αυτά της εποχής του.Τα τραγούδια τους δεν ήταν ούτε folk ούτε jazz, ούτε καν acid rock, όπως πολλοί κριτικοί τα χαρακτήριζαν. Επίσης δεν είχαν καμία σχέση με την καθαρά pop μουσική της εποχής, ούτε και με τη Velvet Underground παρά την έλξη και των δύο προς σκοτεινά και μελαγχολικά κομμάτια. Άλλα κύματα όπως η folk-rock σκηνή, ή τα μεγάλα ονόματα όπως Elvis,Joplin και Hendrix απήχαν κι αυτά από τον διαφορετικό κόσμο που είχε δημιουργήσει το συγκρότημα."A strange and haunting world, suggesting of a new and wild west" όπως ανέφερε κάποια στιγμή ο Μorrison.
H διαφορετικότητα του συγκροτήματος, που πήγαζε από το συνονθύλευμα των ήχων που χρησιμοποιούσαν ήταν το χαρακτηριστικό τους. Ο Manzarek αναφέρει έναν παραλληλισμό τους με την Αμερική. Και συγκεκριμένα όπως η Αμερική συνδίασε διαφορετικούς πολιτισμούς και ανθρώπους συνθέτοντας ένα πολυδιάστατο έθνος, έτσι και οι The Doors προέρχονται από διαφορετικές μουσικές περιοχές καταφέρνοντας αυτό το εκπληκτικό αποτέλεσμα. Δυστυχώς όμως, πολύ συμφωνούν πως το επίκεντρο ήταν ο ιδιαίτερα χαρισματικός Jim. Έτσι, αν και τα υπόλοιπα μέλη αποτελούν σημαντικούς κρίκους, αφού καταφέρνουν να κολακεύσουν ακόμη περισσότερο τους στίχους και τις εμπνεύσεις του, παρ'όλ'αυτά ο Morisson ήταν, αντίθετα με τους υπόλοιπους, αναντικατάστατος.
To πρώτο album, "Doors", έκανε την εμφάνισή του το 1967, και περιείχε το ερωτικότατο "Light my fire", που κατάφερε να τους φέρει στην κορυφή των charts και να τους καταστήσει stars, το δυνατό ''Beak on Through", αλλά και το ανατριχιαστικό "The End". Έγινε αμέσως τεράστια επιτυχία που αργότερα αποδείχθηκε διαχρονική καθώς παραμένει μέχρι και σήμερα απ'τα πιο συναρπαστικά και ριζοσπαστικά album των psychedelic ακουσμάτων. Rock, blues ,κλασσική μουσική, jazz και ποίηση συνδιάζονται υπέροχα σε μια εκρηκτική δουλειά. Κομμάτια που γράφτηκαν ταυτόχρονα, αλλά δεν θεωρήθηκαν το ίδιο υπέροχα από το συγκρότημα, δημιούργησαν το δεύτερο album, "Strange Days", που κινείτε στους ίδιους ήχους και είναι το ίδιο άξιο προσοχής.
Τα δύο επόμενα album ακολουθούν μια καθοδική πορεία όσων αφορά την έμπνευση και την πρωτοτυπία.Η αρχικά μεγάλη απήχηση, αντικαταστάθηκε από μεγάλη απογοήτευση.Η πρώτη τους προσπάθεια ήταν τόσο ανατρεπτική, εξ'αιτίας της επιθυμίας τους να είναι αυθεντικοί. Έτσι, ενώ οι εμπειρίες τους εξαντλούνται πολλά κομμάτια των δύο αυτών album συνθέτονται γρήγορα για να ικανοποιήσουν την απαίτηση του κοινού και ήταν φανερώς κατώτερα, και σχετικά απομιμητικά της πρώτης τους δουλειάς. Στο "Waiting for the Sun" του 1968 ενδιαφέρον παρουσιάζουν το "The Uknown Soldier", στο οποίο το συγκρότημα δείχνει για ακόμη μία φορά αδιαφορία να συμβιβάσει τους ισχυρά αντιπολεμικούς του στίχους και μια ειρωνική και τρομακτική παρουσίαση της αλήθειας, αλλά και το "Spanish Caravan" με ήχους flamenco. Το πιο αδύναμο σημείο όμως στην καριέρα τους είναι το "The Soft Parade"(1969) στο οποίο εξ'αιτίας των ανεπιτυχών τους συνδιασμών πνευστών και έγχορδων και της μη πειστικής ερμηνείας του Morisson κατηγορήθηκαν από τους underground rock καλλιτέχνες ότι πουλήθηκαν στη "εύκολη" pop μουσική.
Στην κατηγορία αυτή όμως δεν δόθηκε πολύ σημασία και έτσι οι The Doors ανασυγκροτούνται για μια, όπως ατυχώς αποδείχθηκε, ύστατη προσπάθεια. Δύο νέα album, "Morisson Hotel"(1970) και "L.A. Woman"(1971) στα οποία, και πολύ περισσότερο στο δεύτερο, επικρατούν stone-cold blues μπαλάντες, έρχοντας να δικαιώσουν την πρώιμα δημιουργημένη φήμη του συγκροτήματος και να το επαναφέρουν στις προτιμήσεις των θαυμαστών τους. Ατυχώς λίγα single κατάφεραν να γίνουν επιτυχίες και να σκαρφαλώσουν στα charts όπως το "Riders on the Storm" και "Love her madly".
Ακριβώς μετά την ολοκλήρωση του τελευταίου album ο Morisson φεύγει για το Παρίσι. Εκεί, ώντας χωρίς την προσοχή των άλλων μελών, που πλέον είχαν αποκτήσει κάποιες ιδιότητες οικογένειας, βρέθηκε εκτεθειμένος στον εαυτό του. Στις 3 Ιουλίου του 1971 βρίσκεται νεκρός στην μπανιέρα του, με προφανή αιτία, υπερβολική δόση ναρκωτικών. Το συγκρότημα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του δεν κατάφερε να συνεχίσει χωρίς αυτόν. Album όπως "Other Voices" (1971), "Full Circle" (1972) και "American Prayer" (1978, περιέχει ποιήματα του Morisson τα οποία απαγγέλει με τη συνοδεία της μουσικής των υπόλοιπων) συνέχισαν να αγοράζονται, αλλά οποιαδήποτε προσπάθεια των μελών του group χωρίς τον Morisson δεν είχε καμία απήχηση.
Τον "παράξενο και στοιχειωμένο" κόσμο που είχαν ζήσει οι The Doors ήθελαν να κάνουν προσιτό στο κοινό τους κατά την διάρκεια των συναυλιών τους. Επιθυμούσαν κάτι περισσότερο από μια παράσταση, χωρίς αυτό να σημαίνει show, απλά επικοινωνία. Κάθε συναυλία ήταν μια μύηση στον κόσμο που είχε χτίσει ο Morisson, παρέα με αρχαία πνεύματα, διονυσιακά μυστήρια, απελευθέρωση της ψυχής. Και όλα οδηγούσαν στην κάθαρση. Καθώς ο Jim τραγουδούσε "Ride the snake...." για να ξεφύγει από όσα τον ακολουθούσαν χρόνια, όσοι παρακολουθούσαν ξέφευγαν από οποιονδήποτε "πατέρα" τους στοίχειωνε, έσπαγαν τα "δεσμά" τους, ή όπως ωμά χαρακτηρίστηκε, οι νέοι έκαναν την επανάστασή τους.Το αποκορύφωμα της παράξενης αυτής επικοινωνίας ήταν η περίφημη συναυλία στο Miami, όπου ο Jim λέγεται πως έβγαλε το παντελόνι του κατά την διάρκειά της, και άρχισε έτσι έναν αγώνα διώξεων της κυβέρνησης εναντίον του. Σημειωτέο ότι μέχρι σήμερα, θαυμαστές του, συνεχίζουν τον αγώνα της εκκαθάρισης του ονόματός του από την καλούμενη "άδικη" κατηγορία, χωρίς η υπόθεση να έχει ξεκαθαριστεί ποτέ.
Κατά καιρούς ακούστηκαν πολλές γνώμες για τον ασυνήθιστο μυστικισμό και λατρεία της σκοτεινής πλευράς της μουσικής από τον Morisson. Ότι η αγάπη του για τον θάνατο τον οδήγησε σε αυτό το τέλος, για πολλούς τραγικό. Όσοι όμως αγάπησαν και ενδιαφέρθηκαν να μελετήσουν το φαινόμενο αυτό Morisson έχουν μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη να παραθέσουν. Ξεκινώντας απ'το γεγονός ότι ο ίδιος βρισκόταν σε διαρκή αγώνα γνώσης και ακολουθώντας τα βήματά του, δε μπορούσαν να μην κάνουν στάση στον τόσο αγαπητό για τον Jim, William Blake και την φράση "Ο δρόμος της υπερβολής οδηγεί στο παλάτι της σοφίας". Ο Jim ήθελε να μάθει, να καταλάβει, να ζήσει, να αποκτήσει εμπειρίες. Ήθελε να γίνει ποιητής και να ζήσει σαν ένας. Αυτή η αγάπη για τη ζωή ήταν ακριβώς και η αιτία που τον οδήγησε στο θάνατο. Όπως και να έχει, η ειρωνία είναι πως ο Jim, κατάφερε και να ζήσει και να πεθάνει σαν ποιητής, να αποκτήσει υστεροφημία, ακόμη και να θαφτεί δίπλα σε ονόματα όπως ο Μολιέρος και ο Oscar Wilde.
Πολλές επανεκδόσεις των album των The Doors, live ηχογραφήσεις, ηχογραφήσεις βιβλίων με ποιήματά του και greatest hits συλλογές κυκλοφόρησαν από τότε. Τα υπόλοιπα μέλη ακολούθησαν ξεχωριστές καριέρες για λίγο καιρό, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Το '91 ο Oliver Stone σκηνοθετεί την ταινία με την ιστορία τους. Οι The Doors ενώνονται ξανά για να ακολουθήσουν μια σειρά από περιοδείες των οποίων οι συναυλίες μέχρι και σήμερα (2003) λαμβάνουν χώρα σε διάφορα μέρη.
Η τόσο μεγάλη αποθηκευμένη ενέργεια λόγω των άσχημων αναμνήσεών του σαν παιδί ήταν αυτό που εντυπωσίασε τον Ray Manzarek, πληκτρά του ετοιμογέννητου συγκροτήματος. Ο Μanzarek επιστρέφοντας σαν φοιτητής κινηματογράφου και θεάτρου στο UCLA, αφού είχε παρατήσει τις νομικές σπουδές του στο ίδιο πανεπιστήμιο, γοητεύτηκε από τις ποιητικές ικανότητες του συμφοιτητή του, Morrison, αλλά και τον παράξενο χαρακτήρα του. Έτσι σχηματίζονται οι The doors, που σύντομα έγιναν τέσσερις. Ο John Densmore, στα drums και ο Robie Kreiger, κιθαρίστας, που μόλις είχαν αποστρατήσει από ένα άλλο συγκρότημα με όνομα Psycedelic Ragers ταίριαξαν απόλυτα στο ύφος και στυλ που ήθελαν να προσδώσουν στο group. Οστώσο δεν προστέθηκε ποτέ μπασίστας και ο ήχος τους κυριαρχόταν από την ηλεκτρική δουλειά του Manzarek και την βροντώδη φωνή του Morrison με την οποία τραγουδούσε και άλλοτε απάγγελνε κατά κάποιο τρόπο τους υψηλά ποιητικούς του στίχους. Εξ'αιτίας της διαρκούς αναζήτησης της γνώσης του Morrison, που ήταν άλλωστε και ένα από τα στοιχεία που συνέθεταν τον πολύπλοκο χαρακτήρα του, το συγκρότημα πήρε το όνομά του. Σύμφωνα με τον ίδιο (παραλάσσοντας κάπως ένα γνωμικό του William Blake):"There are things known, and there are things unknown, and in between are the doors."Καταφέρνοντας να συνδιάσουν blues,κλασσική, και pop μουσική σε δυσοίωνες αλλά και ευχάριστες ταυτόχρονα rock μελωδίες το group ήταν τελείως διαφορετικό από αυτά της εποχής του.Τα τραγούδια τους δεν ήταν ούτε folk ούτε jazz, ούτε καν acid rock, όπως πολλοί κριτικοί τα χαρακτήριζαν. Επίσης δεν είχαν καμία σχέση με την καθαρά pop μουσική της εποχής, ούτε και με τη Velvet Underground παρά την έλξη και των δύο προς σκοτεινά και μελαγχολικά κομμάτια. Άλλα κύματα όπως η folk-rock σκηνή, ή τα μεγάλα ονόματα όπως Elvis,Joplin και Hendrix απήχαν κι αυτά από τον διαφορετικό κόσμο που είχε δημιουργήσει το συγκρότημα."A strange and haunting world, suggesting of a new and wild west" όπως ανέφερε κάποια στιγμή ο Μorrison.
H διαφορετικότητα του συγκροτήματος, που πήγαζε από το συνονθύλευμα των ήχων που χρησιμοποιούσαν ήταν το χαρακτηριστικό τους. Ο Manzarek αναφέρει έναν παραλληλισμό τους με την Αμερική. Και συγκεκριμένα όπως η Αμερική συνδίασε διαφορετικούς πολιτισμούς και ανθρώπους συνθέτοντας ένα πολυδιάστατο έθνος, έτσι και οι The Doors προέρχονται από διαφορετικές μουσικές περιοχές καταφέρνοντας αυτό το εκπληκτικό αποτέλεσμα. Δυστυχώς όμως, πολύ συμφωνούν πως το επίκεντρο ήταν ο ιδιαίτερα χαρισματικός Jim. Έτσι, αν και τα υπόλοιπα μέλη αποτελούν σημαντικούς κρίκους, αφού καταφέρνουν να κολακεύσουν ακόμη περισσότερο τους στίχους και τις εμπνεύσεις του, παρ'όλ'αυτά ο Morisson ήταν, αντίθετα με τους υπόλοιπους, αναντικατάστατος.
To πρώτο album, "Doors", έκανε την εμφάνισή του το 1967, και περιείχε το ερωτικότατο "Light my fire", που κατάφερε να τους φέρει στην κορυφή των charts και να τους καταστήσει stars, το δυνατό ''Beak on Through", αλλά και το ανατριχιαστικό "The End". Έγινε αμέσως τεράστια επιτυχία που αργότερα αποδείχθηκε διαχρονική καθώς παραμένει μέχρι και σήμερα απ'τα πιο συναρπαστικά και ριζοσπαστικά album των psychedelic ακουσμάτων. Rock, blues ,κλασσική μουσική, jazz και ποίηση συνδιάζονται υπέροχα σε μια εκρηκτική δουλειά. Κομμάτια που γράφτηκαν ταυτόχρονα, αλλά δεν θεωρήθηκαν το ίδιο υπέροχα από το συγκρότημα, δημιούργησαν το δεύτερο album, "Strange Days", που κινείτε στους ίδιους ήχους και είναι το ίδιο άξιο προσοχής.Τα δύο επόμενα album ακολουθούν μια καθοδική πορεία όσων αφορά την έμπνευση και την πρωτοτυπία.Η αρχικά μεγάλη απήχηση, αντικαταστάθηκε από μεγάλη απογοήτευση.Η πρώτη τους προσπάθεια ήταν τόσο ανατρεπτική, εξ'αιτίας της επιθυμίας τους να είναι αυθεντικοί. Έτσι, ενώ οι εμπειρίες τους εξαντλούνται πολλά κομμάτια των δύο αυτών album συνθέτονται γρήγορα για να ικανοποιήσουν την απαίτηση του κοινού και ήταν φανερώς κατώτερα, και σχετικά απομιμητικά της πρώτης τους δουλειάς. Στο "Waiting for the Sun" του 1968 ενδιαφέρον παρουσιάζουν το "The Uknown Soldier", στο οποίο το συγκρότημα δείχνει για ακόμη μία φορά αδιαφορία να συμβιβάσει τους ισχυρά αντιπολεμικούς του στίχους και μια ειρωνική και τρομακτική παρουσίαση της αλήθειας, αλλά και το "Spanish Caravan" με ήχους flamenco. Το πιο αδύναμο σημείο όμως στην καριέρα τους είναι το "The Soft Parade"(1969) στο οποίο εξ'αιτίας των ανεπιτυχών τους συνδιασμών πνευστών και έγχορδων και της μη πειστικής ερμηνείας του Morisson κατηγορήθηκαν από τους underground rock καλλιτέχνες ότι πουλήθηκαν στη "εύκολη" pop μουσική.
Στην κατηγορία αυτή όμως δεν δόθηκε πολύ σημασία και έτσι οι The Doors ανασυγκροτούνται για μια, όπως ατυχώς αποδείχθηκε, ύστατη προσπάθεια. Δύο νέα album, "Morisson Hotel"(1970) και "L.A. Woman"(1971) στα οποία, και πολύ περισσότερο στο δεύτερο, επικρατούν stone-cold blues μπαλάντες, έρχοντας να δικαιώσουν την πρώιμα δημιουργημένη φήμη του συγκροτήματος και να το επαναφέρουν στις προτιμήσεις των θαυμαστών τους. Ατυχώς λίγα single κατάφεραν να γίνουν επιτυχίες και να σκαρφαλώσουν στα charts όπως το "Riders on the Storm" και "Love her madly".
Ακριβώς μετά την ολοκλήρωση του τελευταίου album ο Morisson φεύγει για το Παρίσι. Εκεί, ώντας χωρίς την προσοχή των άλλων μελών, που πλέον είχαν αποκτήσει κάποιες ιδιότητες οικογένειας, βρέθηκε εκτεθειμένος στον εαυτό του. Στις 3 Ιουλίου του 1971 βρίσκεται νεκρός στην μπανιέρα του, με προφανή αιτία, υπερβολική δόση ναρκωτικών. Το συγκρότημα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του δεν κατάφερε να συνεχίσει χωρίς αυτόν. Album όπως "Other Voices" (1971), "Full Circle" (1972) και "American Prayer" (1978, περιέχει ποιήματα του Morisson τα οποία απαγγέλει με τη συνοδεία της μουσικής των υπόλοιπων) συνέχισαν να αγοράζονται, αλλά οποιαδήποτε προσπάθεια των μελών του group χωρίς τον Morisson δεν είχε καμία απήχηση.
Τον "παράξενο και στοιχειωμένο" κόσμο που είχαν ζήσει οι The Doors ήθελαν να κάνουν προσιτό στο κοινό τους κατά την διάρκεια των συναυλιών τους. Επιθυμούσαν κάτι περισσότερο από μια παράσταση, χωρίς αυτό να σημαίνει show, απλά επικοινωνία. Κάθε συναυλία ήταν μια μύηση στον κόσμο που είχε χτίσει ο Morisson, παρέα με αρχαία πνεύματα, διονυσιακά μυστήρια, απελευθέρωση της ψυχής. Και όλα οδηγούσαν στην κάθαρση. Καθώς ο Jim τραγουδούσε "Ride the snake...." για να ξεφύγει από όσα τον ακολουθούσαν χρόνια, όσοι παρακολουθούσαν ξέφευγαν από οποιονδήποτε "πατέρα" τους στοίχειωνε, έσπαγαν τα "δεσμά" τους, ή όπως ωμά χαρακτηρίστηκε, οι νέοι έκαναν την επανάστασή τους.Το αποκορύφωμα της παράξενης αυτής επικοινωνίας ήταν η περίφημη συναυλία στο Miami, όπου ο Jim λέγεται πως έβγαλε το παντελόνι του κατά την διάρκειά της, και άρχισε έτσι έναν αγώνα διώξεων της κυβέρνησης εναντίον του. Σημειωτέο ότι μέχρι σήμερα, θαυμαστές του, συνεχίζουν τον αγώνα της εκκαθάρισης του ονόματός του από την καλούμενη "άδικη" κατηγορία, χωρίς η υπόθεση να έχει ξεκαθαριστεί ποτέ.
Κατά καιρούς ακούστηκαν πολλές γνώμες για τον ασυνήθιστο μυστικισμό και λατρεία της σκοτεινής πλευράς της μουσικής από τον Morisson. Ότι η αγάπη του για τον θάνατο τον οδήγησε σε αυτό το τέλος, για πολλούς τραγικό. Όσοι όμως αγάπησαν και ενδιαφέρθηκαν να μελετήσουν το φαινόμενο αυτό Morisson έχουν μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη να παραθέσουν. Ξεκινώντας απ'το γεγονός ότι ο ίδιος βρισκόταν σε διαρκή αγώνα γνώσης και ακολουθώντας τα βήματά του, δε μπορούσαν να μην κάνουν στάση στον τόσο αγαπητό για τον Jim, William Blake και την φράση "Ο δρόμος της υπερβολής οδηγεί στο παλάτι της σοφίας". Ο Jim ήθελε να μάθει, να καταλάβει, να ζήσει, να αποκτήσει εμπειρίες. Ήθελε να γίνει ποιητής και να ζήσει σαν ένας. Αυτή η αγάπη για τη ζωή ήταν ακριβώς και η αιτία που τον οδήγησε στο θάνατο. Όπως και να έχει, η ειρωνία είναι πως ο Jim, κατάφερε και να ζήσει και να πεθάνει σαν ποιητής, να αποκτήσει υστεροφημία, ακόμη και να θαφτεί δίπλα σε ονόματα όπως ο Μολιέρος και ο Oscar Wilde.
Πολλές επανεκδόσεις των album των The Doors, live ηχογραφήσεις, ηχογραφήσεις βιβλίων με ποιήματά του και greatest hits συλλογές κυκλοφόρησαν από τότε. Τα υπόλοιπα μέλη ακολούθησαν ξεχωριστές καριέρες για λίγο καιρό, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Το '91 ο Oliver Stone σκηνοθετεί την ταινία με την ιστορία τους. Οι The Doors ενώνονται ξανά για να ακολουθήσουν μια σειρά από περιοδείες των οποίων οι συναυλίες μέχρι και σήμερα (2003) λαμβάνουν χώρα σε διάφορα μέρη.
