.png "English"){kind=small}
Η Virginia Patterson Hensey γεννήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 1932 στο Winchester της Virginia. Ήταν το μεγαλύτερο από τα τρία παιδιά ενός σιδηρουργού και μιας μοδίστρας. Μεγάλωσε φτωχικά αλλά ευτυχισμένα, μολονότι στα 15 της χρόνια ο πατέρας της εγκατέλειψε την οικογένειά του.
Από μικρό παιδί έλεγε πως κάποια μέρα θα γινόταν διάσημη και θαύμαζε την Judy Garland και τη Shirley Temple. Συχνά τραγουδούσε με τη μητέρα της στην εκκλησία. Έπαιζε πιάνο "με το αυτί" και τραγουδούσε με τέλεια τονικότητα. Στα χρόνια της εφηβείας και μετά την εγκατάλειψη από τον πατέρα της, για να στηρίξει οικονομικά την οικογένειά της, άφησε το γυμνάσιο κι εργαζόταν τα πρωινά ως σερβιτόρα, ενώ τα βράδια τραγουδούσε σε τοπικά μαγαζιά ντυμένη με τις διάσημες κροσσωτές καουμπόικες φορεσιές της, που σχεδίαζε η ίδια κι έραβε η μητέρα της.
Στις αρχές της 2ης δεκαετίας της ζωής της γνώρισε δύο άνδρες που θα ασκούσαν καθοριστική επίδραση για τη μετέπειτα πορεία της στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Ο πρώτος ήταν ο εργολάβος Gerald Cline με τον οποίο παντρεύτηκε το 1953 και χώρισε το 1957, καθώς η διαφορά ηλικίας μεταξύ τους και η έλλειψη υποστήριξης εκ μέρους του στην προσπάθειά της για ανέλιξη την οδήγησε στην απιστία με τον καινούργιο της μάνατζερ. Ο τελευταίος ήταν εκείνος που της έδωσε το όνομα Patsy και το ειδύλλιό τους κράτησε μέχρι τη γνωριμία της με τον Charlie Dick, το δεύτερο σύζυγό της.
Μεταξύ 1955 και 1957 η Patsy Cline ηχογράφησε 51 τραγούδια έχοντας υπογράψει συμβόλαιο με την Four Star Records, κανένα όμως δεν έγινε επιτυχία. Η μεγάλη αλλαγή στη ζωή αλλά και στην καριέρα της ήρθε το 1957, καθώς τότε πέτυχε την εθνική αναγνώριση και γνώρισε το δεύτερο σύζυγό της, τον οποίο πρόσεξε για τη χαρισματική προσωπικότητά του και το θαυμασμό που έδειχνε στο ταλέντο της. Η μεγάλη επιτυχία ήρθε με το "Walking After Midnight", ένα τραγούδι που στην ίδια δεν άρεσε. Όταν έγινε δεκτή να συμμετάσχει σε μια εκπομπή αναζήτησης ταλέντων του τηλεοπτικού δικτύου CBS-TV, επρόκειτο να τραγουδήσει το "A Poor Man's Roses (Or a Rich Man's Gold)", οι παραγωγοί όμως επέμεναν να πει το "Walking After Midnight". Όχι μόνο νίκησε στο διαγωνισμό αλλά κυκλοφόρησε και το τραγούδι, που έγινε μεγάλη επιτυχία (έφτασε στη δεύτερη θέση των country charts και στη δωδέκατη των pop charts). Το 1959 γνώρισε τον Randy Hughes, που έγινε μάνατζέρ της. Με τη δική του προώθηση κι ένα νέο συμβόλαιο με τη Decca Records-Nashville άρχισε η άνοδός της προς την κορυφή. Ο θρυλικός παραγωγός της εταιρίας, Owen Bradley, ήταν εκείνος που παρά τη δυσαρέσκεια και τις αντιρρήσεις της την καθοδήγησε σε ένα ρεπερτόριο που γεφύρωνε τη μουσική country με την pop και δημιουργούσε ένα νέο πιο εκλεπτυσμένο ορχηστρικό στυλ, που έμεινε γνωστό ως "The Nashville Sound". Ακόμη ήταν εκείνος που τη βοήθησε να δώσει αυτή την απαλή μεταξένια χροιά στη φωνή, για την οποία έγινε διάσημη. Πρώτη μεγάλη επιτυχία της σ' αυτή την εταιρία ήταν το "I Fall to Pieces".
Με την πεποίθηση πως "υπάρχει χώρος για όλους" κι έχοντας εμπιστοσύνη στις ικανότητές της, συνδέθηκε φιλικά και ενθάρρυνε αρκετές τραγουδίστριες που κάναν το ξεκίνημά τους στη μουσική country, μεταξύ των οποίων η Loretta Lynn και η Brenda Lee, οι οποίες τη μνημονεύουν ως τη μεγάλη επίδραση στην καριέρα τους.
Στις 14 Ιουνίου 1961 το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε με τον αδελφό της συγκρούστηκε μετωπικά με ένα άλλο. Η σύγκρουση ήταν τόσο σφοδρή που παραλίγο να τη σκοτώσει. Ήταν το δεύτερο και σοβαρότερο τροχαίο ατύχημα της ζωής της, το οποίο την κράτησε στο νοσοκομείο ένα μήνα. Έκτοτε φορούσε πάντα περούκες και βαρύ μακιγιάζ στο μέτωπο, ώστε να κρύβει τη μόνιμη ουλή που της έμεινε από το ατύχημα.
Η πρώτη ηχογράφηση του "Crazy", της μεγαλύτερης από τις επιτυχίες της, ήταν καταστροφική. Ισχυριζόταν πως ήταν δύσκολο να το τραγουδήσει, επειδή είχε ψηλές νότες που δεν μπορούσε να πιάσει εξαιτίας των τραυματισμένων της πλευρών από το ατύχημα. Ολόκληρη η μέρα στο στούντιο δεν ήταν παρά ένας καυγάς της με τον Owen Bradley. Ωστόσο την επόμενη εβδομάδα ηχογράφησε το τραγούδι και μάλιστα με μία και μόνη λήψη αλλά σε μια εκδοχή εντελώς διαφορετική από το demo του συνθέτη. Η αλλαγή αυτή έκανε το κομμάτι κλασικό κι εκείνο για το οποίο έγινε περισσότερο γνωστή.
Στα τέλη του 1962 ηχογράφησε το τρίτο στη σειρά και τελευταίο της άλμπουμ με τίτλο "Sentimentally Yours". Όταν ρωτήθηκε σε κάποια συνέντευξη για το ερμηνευτικό στυλ της απάντησε "τραγουδώ σαν να πονώ μέσα μου".
Στις αρχές του 1963 μπήκε στο στούντιο για την ηχογράφηση του τέταρτου άλμπουμ της, "Faded Love". Περιείχε ένα συνδυασμό country και κλασικών ποπ κομματιών, παιγμένων χωρίς καθόλου όργανα της country μουσικής και εισάγοντας ορχήστρα εγχόρδων. Αναφέρεται πως έκλαιγε κατά τη διάρκεια αυτών που επρόκειτο να ήταν οι τελευταίες ηχογραφήσεις της, γιατί επηρεαζόταν πολύ από τις ιστορίες που αφηγούνταν οι στίχοι των τραγουδιών. Αυτό το συναίσθημα γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό στα κομμάτια "Sweet Dreams" και "Faded Love". Η ολοκλήρωσή του και η κυκλοφορία του δεν έγινε ποτέ.
Στις 3 Μαρτίου 1963, μετά από μια φιλανθρωπική παράσταση στο Κάνσας, στην οποία συμμετείχε παρ' ό,τι είχε γρίππη, από τη βιασύνη της να επιστρέψει στα παιδιά της προτίμησε να μην ταξιδέψει οδικώς παρά με το αεροπλάνο που οδηγούσε ο μάνατζέρ της, Randy Hughes. Μετά από μια στάση για ανεφοδιασμό στο Tennessee και παρά τις προειδοποιήσεις από τον πύργο ελέγχου για κακοκαιρία, ο Hughes αγνόησε τις προτροπές για διανυκτέρευση εκεί και απογείωσε το αεροπλάνο λέγοντας πως είχαν κάνει το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού και πως θα έφταναν πριν το καταλάβουν. Δεν τα κατάφεραν. Δεκατρία λεπτά αργότερα το αεροπλάνο συνετρίβη μόλις 90 μίλια πριν φτάσει στον προορισμό του. Δεν επέζησε κανείς. Όπως αναφέρεται στη βιογραφία της, οι φίλες της τη θυμόντουσαν να λέει λίγους μήνες πριν το θάνατό της πως είχε μια αίσθηση επικείμενου θανάτου και πως δεν περίμενε να ζήσει για πολύ ακόμα. Είχε κιόλας αρχίσει να μοιράζει προσωπικά της αντικείμενα στους φίλους της, να συντάσσει τη διαθήκη της και να ζητά από τους φίλους της να φροντίσουν τα παιδιά της σε περίπτωση που της συνέβαινε κάτι. Μια βδομάδα πριν το θάνατό της είχε πει σ' έναν τραγουδιστή που της έκανε φωνητικά : "Είχα ήδη δυο άσχημα ατυχήματα. Το τρίτο ή θα με μαγέψει ή θα με σκοτώσει".
ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:
1957 - Patsy Cline
1961 - Patsy Cline Showcase
1962 - Sentimentally Yours
http://littlenautilus.blogspot.com
Από μικρό παιδί έλεγε πως κάποια μέρα θα γινόταν διάσημη και θαύμαζε την Judy Garland και τη Shirley Temple. Συχνά τραγουδούσε με τη μητέρα της στην εκκλησία. Έπαιζε πιάνο "με το αυτί" και τραγουδούσε με τέλεια τονικότητα. Στα χρόνια της εφηβείας και μετά την εγκατάλειψη από τον πατέρα της, για να στηρίξει οικονομικά την οικογένειά της, άφησε το γυμνάσιο κι εργαζόταν τα πρωινά ως σερβιτόρα, ενώ τα βράδια τραγουδούσε σε τοπικά μαγαζιά ντυμένη με τις διάσημες κροσσωτές καουμπόικες φορεσιές της, που σχεδίαζε η ίδια κι έραβε η μητέρα της.
Στις αρχές της 2ης δεκαετίας της ζωής της γνώρισε δύο άνδρες που θα ασκούσαν καθοριστική επίδραση για τη μετέπειτα πορεία της στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Ο πρώτος ήταν ο εργολάβος Gerald Cline με τον οποίο παντρεύτηκε το 1953 και χώρισε το 1957, καθώς η διαφορά ηλικίας μεταξύ τους και η έλλειψη υποστήριξης εκ μέρους του στην προσπάθειά της για ανέλιξη την οδήγησε στην απιστία με τον καινούργιο της μάνατζερ. Ο τελευταίος ήταν εκείνος που της έδωσε το όνομα Patsy και το ειδύλλιό τους κράτησε μέχρι τη γνωριμία της με τον Charlie Dick, το δεύτερο σύζυγό της.
Μεταξύ 1955 και 1957 η Patsy Cline ηχογράφησε 51 τραγούδια έχοντας υπογράψει συμβόλαιο με την Four Star Records, κανένα όμως δεν έγινε επιτυχία. Η μεγάλη αλλαγή στη ζωή αλλά και στην καριέρα της ήρθε το 1957, καθώς τότε πέτυχε την εθνική αναγνώριση και γνώρισε το δεύτερο σύζυγό της, τον οποίο πρόσεξε για τη χαρισματική προσωπικότητά του και το θαυμασμό που έδειχνε στο ταλέντο της. Η μεγάλη επιτυχία ήρθε με το "Walking After Midnight", ένα τραγούδι που στην ίδια δεν άρεσε. Όταν έγινε δεκτή να συμμετάσχει σε μια εκπομπή αναζήτησης ταλέντων του τηλεοπτικού δικτύου CBS-TV, επρόκειτο να τραγουδήσει το "A Poor Man's Roses (Or a Rich Man's Gold)", οι παραγωγοί όμως επέμεναν να πει το "Walking After Midnight". Όχι μόνο νίκησε στο διαγωνισμό αλλά κυκλοφόρησε και το τραγούδι, που έγινε μεγάλη επιτυχία (έφτασε στη δεύτερη θέση των country charts και στη δωδέκατη των pop charts). Το 1959 γνώρισε τον Randy Hughes, που έγινε μάνατζέρ της. Με τη δική του προώθηση κι ένα νέο συμβόλαιο με τη Decca Records-Nashville άρχισε η άνοδός της προς την κορυφή. Ο θρυλικός παραγωγός της εταιρίας, Owen Bradley, ήταν εκείνος που παρά τη δυσαρέσκεια και τις αντιρρήσεις της την καθοδήγησε σε ένα ρεπερτόριο που γεφύρωνε τη μουσική country με την pop και δημιουργούσε ένα νέο πιο εκλεπτυσμένο ορχηστρικό στυλ, που έμεινε γνωστό ως "The Nashville Sound". Ακόμη ήταν εκείνος που τη βοήθησε να δώσει αυτή την απαλή μεταξένια χροιά στη φωνή, για την οποία έγινε διάσημη. Πρώτη μεγάλη επιτυχία της σ' αυτή την εταιρία ήταν το "I Fall to Pieces".
Με την πεποίθηση πως "υπάρχει χώρος για όλους" κι έχοντας εμπιστοσύνη στις ικανότητές της, συνδέθηκε φιλικά και ενθάρρυνε αρκετές τραγουδίστριες που κάναν το ξεκίνημά τους στη μουσική country, μεταξύ των οποίων η Loretta Lynn και η Brenda Lee, οι οποίες τη μνημονεύουν ως τη μεγάλη επίδραση στην καριέρα τους.
Στις 14 Ιουνίου 1961 το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε με τον αδελφό της συγκρούστηκε μετωπικά με ένα άλλο. Η σύγκρουση ήταν τόσο σφοδρή που παραλίγο να τη σκοτώσει. Ήταν το δεύτερο και σοβαρότερο τροχαίο ατύχημα της ζωής της, το οποίο την κράτησε στο νοσοκομείο ένα μήνα. Έκτοτε φορούσε πάντα περούκες και βαρύ μακιγιάζ στο μέτωπο, ώστε να κρύβει τη μόνιμη ουλή που της έμεινε από το ατύχημα.
Η πρώτη ηχογράφηση του "Crazy", της μεγαλύτερης από τις επιτυχίες της, ήταν καταστροφική. Ισχυριζόταν πως ήταν δύσκολο να το τραγουδήσει, επειδή είχε ψηλές νότες που δεν μπορούσε να πιάσει εξαιτίας των τραυματισμένων της πλευρών από το ατύχημα. Ολόκληρη η μέρα στο στούντιο δεν ήταν παρά ένας καυγάς της με τον Owen Bradley. Ωστόσο την επόμενη εβδομάδα ηχογράφησε το τραγούδι και μάλιστα με μία και μόνη λήψη αλλά σε μια εκδοχή εντελώς διαφορετική από το demo του συνθέτη. Η αλλαγή αυτή έκανε το κομμάτι κλασικό κι εκείνο για το οποίο έγινε περισσότερο γνωστή.
Στα τέλη του 1962 ηχογράφησε το τρίτο στη σειρά και τελευταίο της άλμπουμ με τίτλο "Sentimentally Yours". Όταν ρωτήθηκε σε κάποια συνέντευξη για το ερμηνευτικό στυλ της απάντησε "τραγουδώ σαν να πονώ μέσα μου".
Στις αρχές του 1963 μπήκε στο στούντιο για την ηχογράφηση του τέταρτου άλμπουμ της, "Faded Love". Περιείχε ένα συνδυασμό country και κλασικών ποπ κομματιών, παιγμένων χωρίς καθόλου όργανα της country μουσικής και εισάγοντας ορχήστρα εγχόρδων. Αναφέρεται πως έκλαιγε κατά τη διάρκεια αυτών που επρόκειτο να ήταν οι τελευταίες ηχογραφήσεις της, γιατί επηρεαζόταν πολύ από τις ιστορίες που αφηγούνταν οι στίχοι των τραγουδιών. Αυτό το συναίσθημα γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό στα κομμάτια "Sweet Dreams" και "Faded Love". Η ολοκλήρωσή του και η κυκλοφορία του δεν έγινε ποτέ.
Στις 3 Μαρτίου 1963, μετά από μια φιλανθρωπική παράσταση στο Κάνσας, στην οποία συμμετείχε παρ' ό,τι είχε γρίππη, από τη βιασύνη της να επιστρέψει στα παιδιά της προτίμησε να μην ταξιδέψει οδικώς παρά με το αεροπλάνο που οδηγούσε ο μάνατζέρ της, Randy Hughes. Μετά από μια στάση για ανεφοδιασμό στο Tennessee και παρά τις προειδοποιήσεις από τον πύργο ελέγχου για κακοκαιρία, ο Hughes αγνόησε τις προτροπές για διανυκτέρευση εκεί και απογείωσε το αεροπλάνο λέγοντας πως είχαν κάνει το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού και πως θα έφταναν πριν το καταλάβουν. Δεν τα κατάφεραν. Δεκατρία λεπτά αργότερα το αεροπλάνο συνετρίβη μόλις 90 μίλια πριν φτάσει στον προορισμό του. Δεν επέζησε κανείς. Όπως αναφέρεται στη βιογραφία της, οι φίλες της τη θυμόντουσαν να λέει λίγους μήνες πριν το θάνατό της πως είχε μια αίσθηση επικείμενου θανάτου και πως δεν περίμενε να ζήσει για πολύ ακόμα. Είχε κιόλας αρχίσει να μοιράζει προσωπικά της αντικείμενα στους φίλους της, να συντάσσει τη διαθήκη της και να ζητά από τους φίλους της να φροντίσουν τα παιδιά της σε περίπτωση που της συνέβαινε κάτι. Μια βδομάδα πριν το θάνατό της είχε πει σ' έναν τραγουδιστή που της έκανε φωνητικά : "Είχα ήδη δυο άσχημα ατυχήματα. Το τρίτο ή θα με μαγέψει ή θα με σκοτώσει".
ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:
1957 - Patsy Cline
1961 - Patsy Cline Showcase
1962 - Sentimentally Yours
http://littlenautilus.blogspot.com
