.png "English"){kind=small}
2 Μαρτίου 1949, Ballyshannon, Ireland
H ιστορία πάντα έχει μιαν αρχή κι ένα τέλος. Κι η αρχή της πάει πίσω σε μια μικρή πόλη το Bellyshanon της Ιρλανδίας. Εκεί γεννήθηκε ο Rory Gallagher στις 2 Μαρτίου του 1949. Πολύ γρήγορα μετακόμισε στο Cork . Hταν μόλις 9 χρονών όταν αγόρασε την πρώτη του ακουστική κιθάρα επηρεασμένος από τον Elvis που είχε δει τότε στη τηλεόραση.
Δε ξέρω πόσο παράξενο μπορεί σε κάποιον ν ακουστεί αλλά οι αυτοδίδακτοι μουσικοί δεν ήταν κάτι παράξενο εκείνα τα χρόνια. Το παράξενο ήταν πως γινόντουσαν βιρτουόζοι. Κι ο Rory ήταν αυτοδίδακτος.
Στα 12 κέρδισε την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα σ’ ένα διαγωνισμό ταλέντων και στα 13 του έφτιαξε την πρώτη του μπάντα τους Fontana Showband με τους οποίους άρχισε να παίζει support σε διάφορες μπάντες της εποχής επηρεασμένος από το παίξιμο του Chuck Berry.
Στα 16 του φτιάχνει τους Impact όπου πια ο νεαρός –τότε- Rory ξεκινά το «ταξίδι» του στη ροκ παίζοντας πρώτη φορά εκτός της χώρας του, στην Ισπανία και τη Γερμανία.
 |
Το 1965-1966 σχηματίζονται οι Taste. Με τον John Wilson στα ντραμς και τον Richard McCracken στο μπάσο. Το 1968 η μπάντα πηγαίνει στο Λονδίνο ενώ το 1969-1971 κυκλοφορούν τα άλμπουμ “Taste”, “On the boards” περιοδεύοντας παράλληλα και στην Αμερική. Τελευταίο άλμπουμ το “Live Taste” το οποίο περιελάμβανε την εμφάνιση τους στο φεστιβάλ του Isle Of Wight, στο οποίο εντυπωσίασαν μένοντας ανεπηρέαστοι από το γεγονός ότι ο εξοπλισμός τους είχε μόλις κλαπεί.
Οι McCracken και Wilson αποχωρούν για να σχηματίσουν τους Stud και τότε ο Rory φτιάχνει τη προσωπική του μπάντα. Βρίσκει τον –χαρισματικό πιτσιρίκο τότε- Gerry McAvoy για μπασίστα (με τον οποίο συνεργάστηκε για πολλά χρόνια μετά) ενώ στα ντραμς αναλαμβάνει ο Wilgar Cambpell.
«...Αποτελώντας την κύρια ατραξιόν των Taste, o Gallagher δεν θα αντιμετώπιζε ιδιαίτερες δυσκολίες στο να ξεκινήσει μια σόλο καριέρα. Το άλμπουμ RORY GALLAGHER (1971) έφτασε στο βρετανικό Top 40, έπειτα το LIVE IN EUROPE (1972) και το BLUEPRINT (1973) πήγαν ακόμα καλύτερα. Ένας αυθεντικός bluesman τον οποίο θαύμαζαν πολλοί αριστοκράτες του rock, όπως ο John Lennon, ο Gallagher ήταν η φυσική επιλογή για να συμμετάσχει στην καλύτερη ομάδα για τα δύο άλμπουμ LONDON SESSIONS ένα για τον Muddy Waters (1972) και ένα για τον Jerry Lee Lewis (1973), μαζί με τους Steve Winwood, Peter Frampton και τον ντράμερ από το Experience του Jimmy Hendrix, Mitch Mitchell. Πράγματι, ο Waters ήταν τόσο ενθουσιασμένος με τον Gallagher που τον ξανακάλεσε και πάλι στο άλμπουμ του LONDON REVISITED (1974)...» J. B. Hutto
Ο Rory Gallagher ξεκινά τη δισκογραφία του μα, το καλύτερο γι αυτόν, ξεκινά και τις περιοδείες του. Η φήμη του εξαπλώνεται παντού. Τα 150άλεπτα σόου του φαντάζουν μυθικά σήμερα που οι περισσότεροι, με μια 90λεπτη παράσταση πολυμελούς γκρουπ, μοιάζουν ευτυχισμένοι…
 |
Το 1974 οι Rolling Stones τον ζήτησαν στις τάξεις τους. Όμως ο Rory αρνήθηκε. Δεν ταίριαζε, δεν «κόλλαγε» με το στυλ, την έκφραση και το «φτιασίδωμα» των Stones. Ο Rory ήταν ένας απλός, έντιμος μουσικός αφιερωμένος στο μπλουζ, βίωνε το rock αληθινά κι η ζωή του ήταν η δημιουργία κι όχι απλά το αριστοτεχνικό παίξιμο σε μια μεγάλη μπάντα.
«...Το 1973 o Rod De 'Ath αντικατέστησε τον Cambell, ενώ στο σχήμα προστέθηκε και ο Lou Martin στα κίμπορντς. O τελευταίος επηρέασε ιδιαίτερα τον ωμό, σκληρό ήχο του Gallagher προσθέτοντας τις δικές του τονικότητες. Ύστερα από τρία άλμπουμ με την Polydor, o Rory υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, το 1975. Το ντεμπούτο του για την πολυεθνική ετικέτα ήρθε τον επόμενο χρόνο, με την κυκλοφορία του "Calling Card", σε παραγωγή του Roger Glover των Deep Purple. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν επίσης τα "Photo-Finish" (1978) και "Top Priority" (1979). Οι εσωτερικές αλλαγές στο σχήμα συνεχίστηκαν με την προσθήκη του Ted McKenna στα ντραμς, ενώ ο Gerry McAvoy αποχώρησε οριστικά το 1980...» Θ.Λ.
12 Σεπτεμβρίου 1981, Αθήνα, Νέα Φιλαδέλφεια
Η Ελλάδα ακόμα δεν είχε ξεφύγει από το μεταχουντικό σύνδρομο. Η πρώτη και τελευταία συναυλία rock ήταν το 1967 από τους Rolling Stones στη "Λεωφόρο". Στο τρίτο τραγούδι ο Τζάγκερ άρχισε να πετά κόκκινα γαρύφαλλα στο κοινό και η αστυνομία διέκοψε τη συναυλία.
Όμως το ροκ είχε ήδη αρχίσει να ψήνεται στους δρόμους των πόλεων. Διάφορες φυλές μαλλιάδων και παράξενων είχαν ήδη αρχίσει να ζουν «μες τις νύχτες των άλλων» ενώ το βινύλλιο κι οι πειρατικοί σταθμοί έκαναν τα πάντα για να γίνει αυτή η «αλλαγή» των καιρών που, ενώ δεν είχε σχέση με την πολιτική αλλαγή του Παπανδρέου, έκρυβε τη μουσικο-πολιτισμική αλλαγή που επηρέασσε όσους από μας συνεχίζουμε σήμερα. Ετσι, παραπάνω από μια δεκαετία πέρασε μέχρι που το 1980 ήρθαν στο Σπόρτιγκ οι Police σηματοδοτώντας τη νέα εποχή.
Στις αρχές του '80 Οι «φυλές» της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης ήταν πολλές (λιγότερες βέβαια στις άλλες πόλεις), μέταλλα, πάνκηδες, ροκάδες, μπλουζμεν, ροκαμπίλια κι άλλοι ακόμα πολλοί. Συχρωτίζονταν όλοι στα τότε μπαράκια βιώνοντας το underground ροκ στοιχείο της εποχής ενω αμίμητες οι συναντήσεις στο κλασσικό δισκοπωλείο "Happening".
Κι ενώ οι διαφωνίες και τα ρεύματα πολλά, υπήρχαν μερικές «σταθερές», μερικά ονόματα, κάποιοι μουσικοί που αποτελούσαν κοινά αποδεκτά «πρότυπα», άνθρωποι που, περα από το τι έπαιζαν, σήμαιναν το άρτιο, το σεβαστό, το αμόλυντο.
Από τους λίγους της εποχής, που, έτσι κι αλλιώς ήταν μακριά από τα δεδομένα ροκ-είδωλα που κυριαρχούσαν στο χώρο, ήταν κι ο Rory Gallagher.
 |
Δεν υπήρχε κανείς να αμφισβητήσει το Rory, κανένας που να μην έστεκε με χαρά ακούγοντας τα τραγούδια του, κανείς που να μην είχε μια κασσέτα ή ένα βινύλιο δικό του, κανένας ραδιο-πειρατής που να μην έβαζε έστω ένα τραγούδι του.
Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 σαράντα χιλιάδες νέων ανθρώπων συγκεντρώθηκαν σ εκείνη την ιστορική συναυλία στη Νέα Φιλαδέλφεια.
 |
«... τα νέα της συναυλίας του Rory Gallagher κυκλοφόρησαν από στόμα σε στόμα σε όλα τα σχολεία, τα προαύλια, τα φροντιστήρια, τις καφετέριες, στα ηλεκτρονικά, τις πλατείες, τους παράνομους ραδιοφωνικούς σταθμούς στα FM… και το όνομα του έγινε Θρύλος. Γραφόταν σε τοίχους, σχολικές τσάντες, θρανία, φοιτητικές εστίες, ΠΑΝΤΟΥ.
...
Ο Rory ήταν ο μόνος καλλιτέχνης που η μουσική του συσπείρωνε και ήταν σεβαστός από όλους τους νέους ανεξαρτήτως `φυλής` που ανήκαν. Φρικιά, χεβυ μεταλλάδες, πανκιά, μοϊκανοί, new wave, φλώροι, καρεκλάδες κλπ. Tα τραγούδια του Shadow play, Philby, Follow me, Moonchild, παιζόντουσαν σε όλα τα πάρτυ, τις κοπάνες, χοροεσπερίδες, θερινές ντισκοτέκ. Την αμεσότητα των στίχων του, την έντυσε με κιθαριστικές συγχορδίες μίας μόνο ισοβίως αγαπημένης του (σχεδόν λιωμένης από το παίξιμο) Fender Stratocaster του.
...
Την επόμενη μέρα από τα κρεμασμένα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων σε όλα τα περίπτερα, ή Ελλάδα μάθαινε «Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ΡΟΚΑΔΕΣ». Συγκρούσεις με τις δυνάμεις των ΜΑΤ, κάψιμο περιπολικών, ρίψη δακρυγόνων και ολονύκτιο κυνηγητό στα γύρω στενά και τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Περισσό. Η αλήθεια είναι ότι ο συντηρητικός κρατικός μηχανισμός, για μια ακόμη φορά είχε δείξει χωρίς «προσωπείο» την στάση και το φόβο του απέναντι στο κίνημα του ροκ ,που έπαιρνε διαστάσεις επιδημίας απ` άκρη σ` άκρη σε όλη τη νεολαία ,του πλανήτη...» Velis (the Priest)
 |
«... Ηταν αμέσως μετά το Ελληνικό Κύπελο και έκαναν τις πρώτες ελεύθερες εκλογές μετά από πολύ καιρό. Μόλις το σόου ξεκίνησε, άρχισα να βλέπω φλόγες από μακριά στη πίσω πλευρά του σταδίου. Εστιατόρια και μαγαζιά καιγόντουσαν στο δρόμο έξω από τη συναυλία. Νομίζω πως είτε δεν άφησαν αρκετό κόσμο να μπει στη συναυλία, είτε άφησαν περισσότερους αλλά, όπως και να 'χει, η αστυνομία έφτασε κι άρχισε να ρίχνει δακρυγόνα σε μας. Ηταν η περισσότερο επικίνδυνη συναυλία που έχω κάνει. Αυτά τα δακρυγόνα είναι επικίνδυνα. Θολώνουν τα μάτια σου και δεν μπορείς να δεις που πηγαίνεις ή να κάνεις τίποτα.
Οταν τελικά μπήκαμε στα παρασκήνια (σ.μ. μετά το τέλος της συναυλίας) ήμασταν πολύ αναστατωμένοι μιας και δεν είμασταν σίγουροι ποιος ήθελε να μας προστατεύσει και ποιος να μας επιτεθεί. Μας περιτριγύριζαν "παραστρατιωτικοί" (σ.μ. ασφαλίτες) κι έμοιαζαν πολύ απειλητικοί. Γι αυτό φύγαμε μπαίνοντας σ ένα αυτοκίνητο και προσπαθήσαμε να γυρίσουμε πίσω στο ξενοδοχείο. Ομως στο δρόμο μείναμε από βενζίνη κι αναγκαστήκαμε να περπατήσουμε. Συνέβαιναν τόσα πολλά, ήταν ένας εφιάλτης. Είμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν (σ.μ. από τα δακρυγόνα) κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε...» Απόσπασμα από συνέντευξη του Rory Gallagher στον Liam Fay "Hot Press - The Rock `n' Roll Issue (Anniversary Special No. 3) 1992,
 |
14 Ιουνίου 1995, King's College Hospital, London
["Gery... Gery... Ο Phil είμαι", άρχισε να κλαίει με αναφιλητά...
"Phil, τι διάολο συμβαινει;"
O Phil πήρε μια βαθειά ανάσα.
"Gerry, μόλις με πήρε τηλέφωνο η Ute (η γυναίκα του). Ο αδερφός της ο Klaus στη Γερμανία την πήρε να της πει ότι άκουσε στο ραδιόφωνο να ανακοινώνουν ότι ο Rory πέθανε. Δεν το πιστεύω Gerry. Ο Rory έφυγε!"
Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Δεν ήταν αλήθεια. Δεν είχα επικοινωνήσει με τον Rory για πάνω από δυο χρόνια. ‘Ολοι ξέραμε ότι ήταν άρρωστος -η υγεία του ήταν ασταθής από τη δεκαετία του ’80, όταν περιοδεύαμε. Ανησυχούσα γι αυτόν εδώ και πολύ καιρό, αλλά ο πανταχού παρόν roadie του, Tom O’Driscoll, μας ενημέρωνε τακτικά, εμένα και τον ντράμερ Brendan O’Neil για το τι συνέβαινε. Ο Brendan, όπως κι εγώ είχαμε φύγει από την μπάντα το 1990 και πήγαμε στους Nine Below Zero. Βγαίναμε συχνά με τον Tom για καμιά μπύρα και μας έλεγε ότι η υγεία του Rory χειροτέρευε. Είχε πάει στο νοσοκομείο για μεταμόσχευση ήπατος και τα πράγματα δεν φαίνονταν καλά. Αλλά μετά από μερικές μέρες, ο Tom μας είπε ότι όλα πήγαν καλά στην εγχείρηση και ότι ο Rory θα έμενε μερικές μέρες ακόμα στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Θα ήταν μια χαρά. Η ανακοίνωση στο Γερμανικό ραδιόφωνο δεν μπορούσε να είναι αλήθεια. Με τίποτα.
Αμέσως τηλεφώνησα τον αδελφό και μάνατζερ του Rory, Donal αλλά δεν μπορούσα να πιάσω γραμμή. Για πάνω από δυο ώρες τηλεφωνούσα συνέχεια, και όσο περισσότερο άκουγα τον ήχο του κατειλημμένου, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσα ότι κάτι συνέβαινε. Υπερφορτωμένος από ανησυχία έπαιρνα κάθε λεπτό ώσπου η γυναίκα του Donal, Cecilia απάντησε. Κρατώντας τα δάκρυά της επιβεβαίωσε ότι ο Rory είχε πεθάνει εκείνη τη μέρα στο King’s Hospital του Λονδίνου. Ενώ όλα έδειχναν πως πήγαιναν κατ’ ευχήν, το μόσχευμα του ήπατος που του είχαν βάλει έπαθε μόλυνση και η όλη επιχείρηση απέτυχε. Ο Rory Gallagher πέθανε ενώ ήταν μόλις 47 ετών.
Αργότερα την ίδια μέρα κατόρθωσα να επικοινωνήσω με τον Donal, κάτσαμε και κλάψαμε μαζί. Ο Donal ήταν πια αποξενωμένος. "Είναι το τέλος μια εποχής Gerry", μου είπε και ήξερα ότι είχε δίκιο...] Απόσπασμα από το βιβλίο “Riding Shotgun”, (Μετάφραση: Γιάννης Δόλας)
 |
Δεν παντρεύτηκε ποτέ, δεν έκανε παιδιά. Το αλκοόλ του κατέστρεψε τη ζωή. Τα τελευταία χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολα γι αυτόν. Πέθανε από πνευμονικό οίδημα ύστερα από τη μεταμόσχευση συκωτιού που είχε υποβληθεί.
Ο Rory Gallagher έπαιξε με μερικούς από τους μεγαλύτερους μουσικούς.
Ενέπνευσε πολλούς άλλους που πίνουν νερό στ όνομά του.
- "He was a great man in many ways. I never met him though. You know, some people don't become HUGE because they are too SMART! They hold back a little (like my brother Simon?) so they can remain true to themselves, Maybe Rory was like that?"
Pete Townshend (the Who)
- "Without a Shadow of a doubt, the person who inspired me to become a musician, and who I thought was unbelieveable and magical was Rory Gallagher"
Glen Tipton (Judas Priest)
- "Playing on stage with him in LA was one of the biggest thrills for me ever."
Slash (Guns 'n' Roses)
- "A beautiful man and an amazing guitar player."
The Edge (U2)
- "It was all about him playing the guitar, it got into your soul."
Cameron Crowe (Writer/Film Director)
- "Rory Gallagher he was a great player. I've seen him perform several times he just used to use a little Fender amp and that beat-up old Strat, but boy, he could make that guitar talk... He was another guitar player who never got the credit he deserved, it's incredible. He either had a bad publicist, or I don't know."
Ace Frehley (the Kiss)
- "In the 70s he built himself a reputation as a live performer of tremendous vitality...
...He was even headhunted to join The Rolling Stones."
Niall Stokes (Editor, Hot Press)
- "One of the things that was crucial for me I got from Rory Gallagher, which was the idea of, like, being a guitar player for life and living it."
Johnny Marr (The Smiths/Johnny Marr and the Healers)
- "So these couple of kids come up, who's me and my mate, and say 'How do you get your sound Mr. Gallagher?' and he sits and tells us. So I owe Rory Gallagher my sound."
Brian May (Queen)
-"Rory Gallagher always ploughed his own furrow, touring constantly and turning his back on commercial success to pursue his own music."
Gary Moore (Thin Lizzy)
- "An uncompromisingly serious musician"
The Times, 16th June 1995.
 |
Ο Rory πούλησε 30 εκατομμύρια δίσκους κι ακόμα πουλάει στους ορκισμένους φίλους του. Σ όλους αυτούς που οι ήρωες δε σημαίνουν τίποτα παρά μόνο την αγάπη και την αφοσίωση σ αυτό που τους γεμίζει, σ αυτό που τους κάνει να νιώθουν καλά, σ αυτό που τάχθηκαν να δημιουργήσουν και να ζήσουν.
Στο εξωτερικό υπάρχουν πολλές tribute bands που συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να παίζουν Gallagher. Θα θυμάμαι όμως πάντα μόνο μια. Τον Αύγουστο του 2004 στο 2nd European Blues Festival στη πόλη του Βόλου, μερικές δεκάδες νοσταλγοί του Rory χόρεψαν τιμώντας τον μαζί με τη «παρέα» του, τους «Bands of Friends of Rory Gallagher», τον Gerry McAvoy (bass), τον Lou Martin (keybords), τον Ted McKenna (drums), τον Brendan O'Neil (drums), τον Gwyn Ashton (guitar), τον Dennis Greaves (guitar), Mark Feltham (harmonica) και τους υπόλοιπους που έφτασαν μέχρι εκεί…
…κι αυτό θα συνεχίζεται όσο υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που τον θυμούνται με την ίδια Fender Stratocaster και παίζουν δυνατά τα σόλα του…
 |
