Ιστορία βγαλμένη από μυθιστόρημα είναι η ιστορία πίσω από το μικρό παρισινό διαμέρισμα, που έμεινε κλειδωμένο για 70 ολόκληρα χρόνια. Όταν τελικά ανοίχτηκε, αποκάλυψε έναν παράνομο έρωτα, ένα διάσημο ζευγάρι και ένα έργο τέχνης .
Ήταν λίγο πριν ξεσπάσει... δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος που η 20χρονη Mrs De Florian έκλεισε για τελευταία φορά τα παντζούρια του διαμερίσματός της στο Παρισινό quartier, Pigalle και έφυγε για τη νότια Γαλλία. Εβδομήντα χρόνια μετά έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 90 ετών. Οι κληρονόμοι ψάχνοντας τα πάντα, βρήκαν το διαμέρισμα. Εκτός από τα δεκάδες μικροαντικείμενα των αρχών του αιώνα, τα θαυμάσια έπιπλα, όλα ανέγγιχτα, οι επισκέπτες ανακάλυψαν και έναν πίνακα, που κάτι τους θύμιζε. Ο πίνακας, που αναπαριστούσε μια όμορφη γυναίκα με ροζ φόρεμα, έκρυβε πίσω του και ένα πακέτο από παλιά ερωτικά γράμματα, δεμένα με πολύχρωμη κορδέλα… Ο πίνακας και τα γράμματα ανήκαν στον Ιταλό ζωγράφο του 18ου αιώνα Giovanni Boldini, και δήλωναν τον παράνομο έρωτά του, καθότι παντρεμένος, με την διάσημη για την ομορφιά της Γαλλίδα ηθοποιό της Μπελ Επόκ, Marthe de Florian, η εγγονή της οποίας είναι αυτή που άφησε το σπίτι κλειδωμένο για 70 χρόνια… Ο κόσμος της τέχνης ξετρελάθηκε με την ιστορία και ο πίνακας του Boldini, που τελικά χρονολογήθηκε στα 1898, δημοπρατήθηκε για 1,5 εκατομμύριο δολάρια, τιμή που δεν είχε πιάσει κανένας προηγούμενος πίνακάς του. Λεπτομέρειες που κάνουν την ιστορία πιο συναρπαστική: Κανείς δεν ξέρει γιατί η εγγονή de Florian δεν επέστρεψε ποτέ στο Παρίσι, ούτε είπε σε κανέναν για το διαμέρισμα, παρότι για 7 δεκαετίες το ενοίκιο του πληρωνόταν –κανείς δεν ξέρει απο ποιόν – κανονικά…
Δύο βιβλία σημάδεψαν την αρχή και το τέλος του Ολοκαυτώματος. Το πρώτο είναι «Ο αγών μου» του Αδόλφου Χίτλερ, το οποίο εκφράζει τις πεποιθήσεις του γερμανού δικτάτορα και το σκοτεινό υπόβαθρο της σκέψης του, που σήμανε την αρχή ενός τερατώδους πολέμου. Μπορούμε να πούμε ότι το δεύτερο είναι το ημερολόγιο της Αννας Φρανκ, το ερασιτεχνικό σύγγραμμα της χαρισματικής εβραιοπούλας, το οποίο διηγείται με στωικότητα και απρόσμενη ωριμότητα την καθημερινότητα οκτώ εβραίων μέσα στο καταφύγιό τους, από τον Ιούνιο του 1942 ως τον Αύγουστο του 1944.
Η Αννα Φρανκ γεννήθηκε στις 12 Ιουνίου του 1929 στη Φραγκφούρτη της Γερμανίας. Γόνος εύπορης οικογενείας ο πατέρας της, Οτο Φρανκ, υπηρέτησε με ευλάβεια τη χώρα του στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου ενώ μερικά χρόνια αργότερα έχασε την περιουσία του μαζί με εκατοντάδες άλλους Γερμανούς στην οικονομική ύφεση του 1920. Τον Ιανουάριο του 1933 οι ναζιστές ανήλθαν στην εξουσία. Ο διορατικός Οτο μετέφερε την τετραμελή του οικογένεια (τη γυναίκα του και τις δύο κόρες του, Αννα και Μάργκο) στο Αμστερνταμ της Ολλανδίας, όπου ανέλαβε τη θέση του διευθυντή σε μια εταιρεία τροφίμων στην περιοχή του Πρίσενγκρατς. Η ναζιστική Γερμανία όμως δεν άργησε να κατακτήσει την Ολλανδία. Από τον Μάιο του 1940 το σύμπαν των εβραίων άλλαξε.
Λίγο προτού ξεκινήσει η μεταφορά των εβραίων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ο Οτο αποφάσισε να εξαφανίσει την οικογένειά του. Γι' αυτόν τον σκοπό δημιούργησε ένα προσάρτημα στην αποθήκη τροφίμων στο Πρίσενγκρατς, το οποίο αποτελούνταν από δύο διαμερίσματα εξοπλισμένα με τα κατάλληλα μέσα για να φιλοξενήσουν δύο οικογένειες, των Φρανκ και των Βαν Πελ - την τριμελή οικογένεια του συνεργάτη του Οτο Φρανκ. Τις δύο οικογένειες ακολούθησε στο καταφύγιό τους και ο Ντάσελ, ένας ηλικιωμένος εβραίος οδοντίατρος.
Η ζωή στο καταφύγιο ξεκινούσε αργά το απόγευμα. Φίλοι των Φρανκ προμήθευαν τους φυγάδες με εφόδια και φαγητό από τη μαύρη αγορά. Τις νυχτερινές ώρες ο Οτο και ο συνεργάτης του διατελούσαν τη συνηθισμένη τους εργασία στο κάτω μέρος της αποθήκης.
Η Αννα Φρανκ βρήκε στη φυλακή αυτή μια ιδιάζουσα ελευθερία. «Αγαπητή Κίτυ», γράφει στις πρώτες σελίδες του ημερολογίου της, το οποίο της δώρισε ο πατέρας της στα δέκατα τρίτα της γενέθλια, «ελπίζω ότι θα είσαι η παρηγοριά μου και το στήριγμά μου». Πράγματι το ημερολόγιο αυτό εκφράζει εκτός από τη μεγάλη αδυναμία που είχε η Αννα στον πατέρα της την ωμότητα ενός πολέμου μέσα από τα μάτια ενός παιδιού το οποίο σταδιακά έχανε συνειδητά την αθωότητά του. «Δεν θα μπορέσω ποτέ να ξαναγράψω με αυτόν τον τρόπο.Γνωρίζω βαθιά μέσα μου πως δεν θα είμαι ποτέ πια αθώα» αναγράφει το ημερολόγιο στις 2 Νοεμβρίου του 1942.
Η φωνή της Αννας είναι η κραυγή ενός εβραίου στο κρησφύγετό του αλλά και η κραυγή του ανθρώπου του 20ού αιώνα, ο οποίος καταδιώχθηκε από την πιο αλλοπρόσαλλη δολοφονική μανία της Ιστορίας. Η νεαρή συγγραφέας ωστόσο αποκαλύπτει στις σελίδες του ημερολογίου ένα φυσικό ταλέντο στην τέχνη του γραπτού λόγου και μια λογική που ξεπερνά τα όρια της ηλικίας της. Σε μια από τις σελίδες της θέτει το εξής ερώτημα στον εαυτό της: «Είναι άραγε σωστό να ακολουθώ ολοκληρωτικά αυτά που μου υποβάλλει η συνείδησή μου;». Η Αννα προβληματίστηκε για τη ζωή, την αγάπη, το μίσος, την αρχή και το μέλλον μιας σχέσης με αφορμή την επαφή της με τον Πίτερ, τον δεκαεξάχρονο γιο των Βαν Πελ, για τον οποίο έτρεφε συναισθήματα, καθώς και για το μέλλον της ανθρωπότητας αλλά και την εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του.
Το 1942 οι ναζιστές ανακάλυψαν το κρησφύγετο των Φρανκ μετά τη συμπτωματική καταδίωξη ενός ληστή στην αποθήκη τροφίμων. Οι δύο οικογένειες καθώς και ο ηλικιωμένος οδοντίατρος μεταφέρθηκαν στο Αουσβιτς. Η Αννα Φρανκ, η μητέρα της και η αδερφή της άφησαν την τελευταία τους πνοή στο Μπέργκεν-Μπέλσεν, το στρατόπεδο στο οποίο μεταφέρθηκαν όταν το Αουσβιτς δέχθηκε επίθεση από τους Ρώσους. Είχαν πληγεί από τύφο. Μοναδικός επιζών ο Οτο παρέλαβε το ημερολόγιο από τα χέρια των γειτόνων Ελι Βόσεν και Μίεν Βαν Σάντεν, οι οποίοι το περισυνέλεξαν μετά τη σύλληψη των Φρανκ. Σε αυτόν οφείλεται η αρχική έκδοση του ημερολογίου, άλλωστε σε αυτόν οφειλόταν και η ύπαρξή του. Το ημερολόγιο έχει μεταφραστεί σε 30 γλώσσες και ως σήμερα έχει πουλήσει 300.000 αντίτυπα σε όλον τον κόσμο. Το καταφύγιο της οικογένειας στο Πρίσενγκρατς λειτουργεί σήμερα ως κέντρο νεότητας με την ονομασία «Το σπίτι της Αννα Φρανκ».
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι το καταφύγιο κάλυπτε μια μεγάλη βιβλιοθήκη η οποία οδηγούσε στην κρυφή πόρτα των δωματίων. Οταν οι ναζιστές ανακάλυψαν το κρησφύγετο αναγκάστηκαν να παραμερίσουν δεκάδες βιβλία για να μπουν στα διαμερίσματα και να φτάσουν στην Αννα. Αυτό που δεν γνώριζαν όταν αντίκρισαν την Αννα ήταν ότι το κορίτσι είχε ήδη δραπετεύσει. Μέσα από ένα ημερολόγιο...
Εδώ παρταθέτω το μοναδικό βίντεο που εμφανίζεται η Άννα Φράνκ..είναι το κοριτσάκι που κοιτάει απο το παράθυρο
«Είμαι δισέγγονος του Ζορμπά, και ως γνωστό ο Ζορμπάς ήταν rock and roll, όπως και να το κάνουμε. Και πολύ μάλιστα. Αυτό μας το λέει κι ο Καζαντζάκης. Από την άλλη μεριά όμως, έχω και σπέρμα από τη γενιά των Αλεξίου. Της Έλλης της Αλεξίου, η οποία είναι θεία μου. Κι έτσι έχω μέσα μου και τον διανοούμενο και τον αλήτη. Από τη σύγκρουση αυτών των δύο βγαίνει άλλοτε καταστροφή κι άλλοτε δημιουργία» είχε πει για τον εαυτό του μια από τις σημαντικότερες μορφές της ελληνικής ροκ, ο Παύλος Σιδηρόπουλος.
Ο Σιδηρόπουλος, γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου του 1948 και κατάφερε να ενώσει την ροκ με την ελληνική μουσική... Ήταν η προσωποποίηση του ροκ όχι μόνο με την μουσική του αλλά και με την ζωή του.
Γεννήθηκε στην Κυψέλη. Έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Θεσσαλονίκη σε ένα ήρεμο οικογενειακό περιβάλλον. Από μικρός αν και δεν τα κατάφερνε και πολύ στα μαθήματα είχε φανερή κλίση στα Μαθηματικά, τα οποία αργότερα και σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο.
Το Πανεπιστήμιο το παρατάει για την μεγάλη του αγάπη την μουσική όταν γνωρίζεται με τον Παντελή Δεληγιαννίδη, κιθαρίστα και πρώην μέλος των Olympians. Δημιουργούν το ντουέτο «Δάμων και Φιντίας». Δύο από τα τραγούδια του δίσκου, «Ο κόσμος τους» και το «Ξέσπασμα» μπήκαν στον ιστορικό δίσκο «Ζωντανοί στο Κύτταρο». Τότε συνεργάζεται με το γκρουπ Μπουρμπούλια που έπαιζε με τον Σαββόπουλο, αλλά η συνεργασία δεν κρατάει για πολύ. Συνεργάζεται επίσης για λίγο με τον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο στους δίσκους «Θεσσαλικός κύκλος» και «Οροπέδιο».
Η συνεργασία όμως που θα αποτελέσει σταθμό στην μουσική διαδρομή του είναι η συνάντηση του με τους αδερφούς Σπυρόπουλους, τον Βασίλη και το Νίκο, τον Τόλη Μαστρόκαλο και τον Ανδρέα Μουζακίτη που είχαν φτιάξει το γκρουπ Σπυριδούλα. Ο δίσκος «Φλου» αποτέλεσε σταθμό για την ελληνική ροκ σκηνή. Για πρώτη φορά ροκ με ελληνικό στίχο, κάτι το οποίο θεωρούνται αδιανόητο τα προηγούμενα χρόνια. Ο δίσκος έκανε πάταγο και επηρέασε αργότερα όλους τους μετέπειτα καλλιτέχνες που ήθελαν να παίξουν ροκ ανοίγοντας τους ουσιαστικά τον δρόμο.
Συγκεκριμένα ο Γιάννης Αγγελάκας, που δημιούργησε ένα από τα μεγαλύτερα ροκ συγκροτήματα τις «Τρύπες» είχε πει: «Ο Παύλος είναι ένας άγιος της ελληνικής ροκ σκηνής. Έφυγε πριν ακόμα δει τους σπόρους που είχε φυτέψει και οι οποίοι έπιασαν τελικά. Έφυγε κυνηγημένος, περιθωριοποιημένος, αλλά πιστεύω ότι αν υπάρχει πουθενά, θα χαίρεται για αυτό που συμβαίνει. Γιατί ό,τι και να συμβαίνει ξεκίνησε από τον Παύλο και από τον Πουλικάκο. Το «Φλου» ήταν ένας οριακός δίσκος για όλους μας».
Το καλοκαίρι του 1979 συναντά τον κιθαρίστα Θόδωρο Παπαντίνα και αποφασίζουν την ίδρυση του συγκροτήματος με το όνομα «Εταιρεία Καλλιτεχνών», και με την προσθήκη του Στίλπων Νέστωρ, του Γιώτη Μπάγκαλα και του Τόλη Μαστρόκαλου. Όμως αποχωρεί και από αυτό το συγκρότημα και αναζητώντας νέο καταλήγει στην σύσταση του γκρουπ οι «Αποσάρμοστοι» με τους οποίους έπαιξε μέχρι το τέλος της ζωής του. Έπαιξε και στον κινηματογράφο σε δύο ταινίες τον «Ασυμβίβαστο» του Αντρέα Θωμόπουλου και το «Αλδεβαράν».
Ο Σιδηρόπουλος επηρεάστηκε από τους Animals, τους Beatles, τους Rolling Stones, ενώ επίσης άκουγε τους Έλληνες Charms και μετέπειτα τους MGC του Δημήτρη Πουλικάκου.
Ο Σιδηρόπουλος ήταν πάνω από όλα αυθεντικός, ρομαντικός, ένας ελεύθερος ροκάς, ροκάς στην μουσική, ροκάς και στην ζωή του. Αυτός που τόλμησε μέσα από τα τραγούδια να μιλήσει για την γενιά του διαφορετικά από τους άλλους, να εκφράσει τις ανησυχίες της, την αλλαγής της, σε μια γενιά που είχε μπουχτίσει από ωραιοποιημένα εμπορικά τραγουδάκια. «Όλοι τους, μου έδειξαν τον Παύλο. Τον ανήσυχο, ευαίσθητο, ατρόμητο δημιουργό. Μια συζήτηση που μ' έκανε να αγαπήσω ακόμη περισσότερο μια μουσική, για τις αλήθειες της, το θράσος της, την αμεσότητά της. Γιατί φωτογραφίζει τη ζωή, ως έχει. Για μένα αυτό είναι το Ροκ, αυτό είναι και ο Παύλος...»
Για χρόνια πάλευε με την ηρωίνη ο ίδιος δεν το έκρυβε άλλωστε είχε πει «Θέλω να πω στους πιτσιρικάδες ότι δεν υπάρχει κανένας, μα κανένας απολύτως λόγος να δοκιμάσουν ηρωίνη. Δεν μπορεί να σου δώσει κανένα όραμα, καμιά ψευδαίσθηση, κανένα βίζιον ας πούμε, άμα είσαι ποιητής, ζωγράφος ή καλλιτέχνης... Η ηρωίνη είναι κάτι που σε εκμηδενίζει, είναι ένας μύθος, μια μπούρδα...». Το καλοκαίρι του 1990 παραλύει το δεξί του χέρι από άγνωστη αιτία και αυτό τον καταρρακώνει μαζί με τον θάνατο της μητέρας του.
Έτσι στις 6 Δεκεμβρίου του 1990 και ενώ προετοιμαζότανε για τις εμφανίσεις του με τους «Απροσάρμοστους» και το νέο δίσκο με τίτλο «Και καλή τύχη μάγκες» έφυγε νωρίς και άδικα από την ηρωίνη.
«Οι άνθρωποι λένε ότι δεν παραχώρησα την θέση μου γιατί ήμουν κουρασμένη, δεν είναι αλήθεια. Δεν ήμουν σωματικά κουρασμένη ή περισσότερο κουρασμένη από μια συνηθισμένη μέρα. Όχι, η μόνη κούραση ήταν αυτή του να υποχωρώ.»
Κάποιοι την γνωρίζουν, οι περισσότεροι όμως ίσως απλά να έχουν ακούσει το όνομά της... Ρόζα Παρκς, η Αφροαμερικανή ράφτρα που αρνήθηκε να σηκωθεί και να δώσει την θέση της σε ένα λευκό όπως απαιτούσε ο νόμος περί φυλετικού διαχωρισμού στην Αμερική και έτσι, έγινε με μια της κίνηση σύμβολο του αντιρατσιστικού κινήματος στην Αμερική και σύμβολο αντίστασης όλης της Αφροαμερικανικής κοινότητας.
Η Αμερική του ρατσισμού: Η Παρκς μεγάλωσε σε έναν κόσμο διαχωρισμένο, όπου υπήρχε ο κόσμος των λευκών και ο κόσμος των μαύρων. Στον Αμερικανικό Νότο ο νόμος περί φυλετικού διαχωρισμού ήταν φανερός σε όλες τις πτυχές της ζωής, από τα λεωφορεία ως τα τρένα, τα σχολεία και τα μπαρ, οι νόμοι καθόριζαν διαφορετικά καθίσματα, βαγόνια και χώρους εστιάσης για τους λευκούς και διαφορετικά για τους μαύρους.
Γεννημένη στις 4 Φεβρουαρίου του 1913 στην Αλαμπάμα η Ρόζα βίωσε από μικρή τον κοινωνικό και τον φυλετικό ρατσισμό. Όταν τα λευκά παιδιά πηγαίνανε στο σχολείο με το λεωφορείο, τα παιδιά των έγχρωμων πηγαίνανε με τα πόδια«Έβλεπα κάθε μέρα το λεωφορείο να περνά δίπλα μου…αλλά δεν είχα άλλη επιλογή από το να το δεχτώ. Ήταν τότε που πρωτοκατάλαβα ότι υπάρχει ο κόσμος των λευκών και ο κόσμος ο δικός μας». Η Ρόζα παντρεύτηκε, μετακόμισε στο Μοντογκόμερυ και δούλευε σαν μοδίστρα, ενώ ήταν εθελοντικό μέλος της οργάνωσης ΝΑΑCP (National Association for the Advancement of Colored People) για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Το λεωφορείο στο οποίο επιβιβάστηκε η Ρόζα
Την 1η Δεκεμβρίου του 1955, μετά από μια μέρα δουλειάς, η Ρόζα επιβιβάζεται στο λεωφορείο. Στα λεωφορεία του Μοντγκόμερυ οι έγχρωμοι έπρεπε να κάθονται στις πίσω σειρές που προορίζονταν μόνο για αυτούς, ενώ μπορούσαν να κάτσουν και σε κάποιες θέσεις στην μέση από τις οποίες έπρεπε να σηκωθούν αν στο λεοφωρείο υπήρχε όρθιος λευκός. Επιπλέον οι έγχρωμοι ήταν αναγκασμένοι να μπαίνουν από την μπροστινή πόρτα, ώστε να επικυρώνουν το εισιτήριό του,ς και έπειτα να κατεβαίνουν και να επιβιβάζονται από την πίσω πόρτα, ώστε να μην περνούν μπροστά από τους λευκούς. «Την πρώτη φορά που ανέβηκα σε λεοφωρείο, μια βροχερή μέρα του 43, ο οδηγός απαίτησε να κατέβω και να μπώ από την πίσω πόρτα Καθώς έβγαινα μου έπεσε το πορτοφόλι, κοντοστάθηκα στις θέσεις που προορίζονταν για τους λευκούς και τότε ο οδηγός εξοργίστηκε και με κατέβασε».
Η αρχή της αλλαγής: Εκείνη λοιπόν την μέρα του Δεκεμβρίου, η 42χρονη Ρόζα κάθισε στην πρώτη σειρά που προορίζονταν για τους έγχρωμους πολίτες. Όταν το λεωφορείο γέμισε και 4 λευκοί ήταν όρθιοι, ο οδηγός απαίτησε να αδειάσει η πρώτη σειρά που προοριζόταν για τους έγχρωμους. Η Ρόζα ήταν η μόνη που αρνήθηκε να σηκωθεί. «Γιατί δεν σηκώνεσαι; Δεν νόμιζω ότι πρέπει να σηκωθώ. Άμα δεν σηκωθείς θα αναγκαστώ να φωνάξω την αστυνομία. Τότε να το κάνετε.» Και ο οδηγός Τζέιμς Μπλέικ, ο ίδιος που το 43 την είχε αφήσει στην βροχή, κάλεσε την αστυνομία όπου και την συνέλαβε.
Φωτογραφία κατά την συλληψή της
Μετά την αποφυλάκισή της, στις 5 Δεκεμβρίου, αποφασίστηκε να διεξαχθεί μποϊκοτάζ στα λεωφορεία του Μοντγκόμερυ με επικεφαλής την οργάνωση Montgomery Improvement Association (MIA) και τον άγνωστο μέχρι τότε Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, πάστορα εκκλησίας της πόλης. Οι περισσότεροι μαύροι της περιοχής το διάστημα αυτό πήγαιναν στις δουλείες τους και γενικότερα μετακινούνταν είτε με ιδιωτικά αυτοκίνητα, είτε με κάρα και ποδήλατα, είτε με τα πόδια. Επίσης οι μαύροι ταξιτζήδες χρέωναν την κούρσα μόλις 10 σεντς, όσο δηλαδή κόστιζε το εισιτήριο στα λεωφορεία. Όταν αυτό έγινε γνωστό, οι αρχές της πόλης αποφάσισαν να επιβάλλονται πρόστιμα σε όσους χρέωναν την κούρσα λιγότερο από 45 σεντς.
Η συνέχιση του μποϊκοτάζ και η μεγάλη συμμετοχή σε αυτό είχε ως συνέπεια και την αύξηση της συμμετοχής λευκών κατοίκων της πόλης, που ήταν αντίθετοι στην κατάργηση του φυλετικού διαχωρισμού ή πλήττονταν οικονομικά από το μποϊκοτάζ, στο White Citizen's Council. Άτομα που συμμετείχαν στο μποϋκοτάζ έγιναν πολλές φορές στόχος επιθέσεων. Εμπρηστικές επιθέσεις έγιναν και εναντίον των σπιτιών των Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και Ralph Abernathy`s αλλά και εναντίον τεσσάρων εκκλησιών της μαύρης κοινότητας του Μοντγκόμερυ.
Κατά τη διάρκεια του μποϊκοτάζ συνελήφθησαν για παρακώληση συγκοινωνιών 156 άτομα μεταξύ των οποίων και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Καταδικάστηκε σε πρόστιμο 500$ ή φυλάκιση 386 ημερών. Τελικά έμεινε στη φυλακή δύο εβδομάδες. Ύστερα από το μποϊκοτάζ που κράτησε περισσότερο 381 μέρες, και έφερε τις εταιρείες μεταφορών στα όρια της καταστροφής καθώς το 75% αυτών που χρησιμοποίούσαν λεοφωρεία ήταν έγχρωμοι, το Νοέμβριο του 1956 το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ κήρυξε αντισυνταγματικό το νόμο για το φυλετικό διαχωρισμό. Ήταν η πρώτη νίκη του κινήματος για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα των έγχρωμων πολιτών στην Αμερική ως την ιστορική ομιλία του Κινγκ «Έχω ένα όνειρο» ως την ιστορική νίκη.
Με τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ επίσης μορφή του κινήματος για τα ανθρώπινα δικαιώματα
Παρόλους τους αγώνες στους οποίους πρωτοστάτησε η Παρκς, αν και αργότερα διαχωρήστηκε από τον Μαρτιν Λούθερ Κινγκ, η ίδια συνέχισε να περνά δυσκολα. Λόγω της δράσης της απολύθηκε από την δουλειά της, το ίδιο και ο άνδρας της, και αναγκάστηκε να μετακομίσει πολλές φορές και να κάνει πολλές και διαφορετικές δουλειές.
Πέθανε το 2005 σε ηλικία 92 χρονών και ήταν η πρώτη γυναίκα που η σωρός της εκτέθηκε στο Καπιτώλιο σε δημόσιο προσκύνημα. Δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται...
Μία ιστορία που ακόμα και ο πιο ευφάνταστος λογοτέχνης θα ζήλευε. Πολλές φορές εξάλλου η πραγματικότητα αποδεικνύεται πολύ πιο έντονη και πιο δραματική από την καλύτερα πλασμένη ιστορία. Γυρνώντας το χρόνο ακριβώς έναν αιώνα πίσω,ο Τιτανικός ξεκινούσε το παρθενικό και ειρωνικά το τελευταίο του ταξίδι. Τα νερά τότε ήταν ήρεμα και τα αστέρια τρεμόπαιζαν στον ουρανό συνθέτοντας το ιδανικό σκηνικό για τον απόπλου του ονομαζόμενου “αβύθιστου” πλοίου,ένα πραγματικό διαμάντι της ναυτιλίας της Βρετανίας.
Ημέρα 10 Απριλίου και ο Τιτανικός ξεκινούσε από το λιμάνι του Σαουθαμπτον με προορισμό την λαμπερή Νέα Υόρκη!Η ολοκλήρωση της κατασκευής του είχε προηγηθεί μόλις 8 ημερών. Στην καρδία του πλοίου κρύβονταν ανέσεις πέρα από κάθε φαντασία. Πισίνες γυμναστήρια,τεράστιες και υπέρ-πολυτελείς κουκέτες,δεν μπορούσαν να αφήσουν αδιάφορο ακόμα και τον πιο απαιτητικό επιβάτη.
Σίγουρα ο Τιτανικός αποτελούσε το πλοίο των μεγάλων αντιθέσεων και των έντονων δραμάτων. Οι επιβάτες ήταν ολωσδιόλου διαφορετικοί μεταξύ τους. Από μετανάστες της “τρίτης θέσης” που έψαχναν ένα καλύτερο μέλλον στην μακρινή Αμερική μέχρι Αμερικάνους και Βρετανούς πάμπλουτους επιχειρηματίες. Έξαλλου η “αφρόκρεμα” του Λονδίνου είχε φροντίσει να αποκτήσει ένα πολυπόθητο εισιτήριο,το ταξίδι με το “Τιτανικό” θα αποτελούσε εξάλλου την καλύτερη αφορμή για κομπασμό για πολλά χρόνια μετέπειτα.
Έπειτα από 4 ημέρες ταξιδιού η αντίστροφη μέτρηση για το πλοίο είχε ήδη ξεκινήσει!Στις 14 Απριλίου και κάπου στην μέση του ωκεανού το πλοίο προσέκρουσε σε παγόβουνο. Ο καπετάνιος δεν μπορούσε να αποφύγει τη σύγκρουση καθώς η ορατότητα ήταν πολύ χαμηλή. Η σύγκρουση ήταν τόσο δυνατή που χρειάστηκαν μόλις 2 μίση ώρες για να βρεθεί ο Τιτανικός στο πάτο της θάλασσας. Τι ειρωνεία το αβύθιστο πλοίο βυθίστηκε,μόλις 4 ημέρες μετά την έναρξη του πρώτου του ταξιδιού. Αυτά τα λίγα 24ωρα ζωής όμως ήταν αρκετά για να παραμείνει στην ιστορία και να αποτυπωθεί ως ένα από τα μεγαλύτερα και πιο θλιβερά ναυάγια.
Εκείνη την νύχτα 1500 άτομα έχασαν τη ζωή τους στα παγωμένα νερά του ωκεανού,οι περισσότεροι από υποθερμία αφού τα νερά ήταν πολλούς βαθμός κάτω από το μηδέν. Οι διασωθέντες αριθμούν λίγο παραπάνω από τους 700.Οι σωστικές λέμβοι εξάλλου ήταν αδύνατο να χωρέσουν και τους 2200 επιβάτες. Φαίνεται ότι οι κατασκευαστές του υπερωκεάνιου πίστευαν παραπάνω από τον καθένα ότι είχαν δημιουργήσει το αβύθιστο πλοίο!
Οι στιγμές που ακολούθησαν μετά την πρόσκρουση ήταν δραματικές. Σκηνές πανικού και αυτοθυσίας εξελίχτηκαν στα πλημμυρισμένα από νερά καταστρώματα. Φήμες θέλουν την ορχήστρα να παίζει μουσική μέχρι το τέλους του ταξιδιού. Η υπέροχη μελωδία από πνευστά και έγχορδα όργανα ακουγόταν ανάμεσα στις κραυγές και τα ουρλιαχτά της προσπάθειας για επιβίωση. Ο καπετάνιος δεν εγκατέλειψε ποτέ τη θέση του,έμεινε πιστός στο καθήκον του μέχρι την τελευταία του πνοή,όπως και τα περισσότερα μέλη του πληρώματος.
Το πρωτόκολλο ήθελε τα γυναικόπαιδα πρώτα στις σωστικές λέμβους .Πολλοί άνδρες στην προσπάθεια να σωθούν φόρεσαν γυναικεία ρούχα,η αυτοθυσία εξάλλου δεν βρίσκεται στο “αίμα” όλων και πολλές φορές εύλογα το αίσθημα επιβίωσης υπερνικά κάθε ηθικά μεμπτή αξία.Η τελευταία επιζήσασα επιβάτης του Τιτανικού απεβίωσε το 2009 σε ηλικία 97 χρονών. Ήταν μόλις 9 εβδομάδων όταν ο πατέρας της ίσα που πρόλαβε να την αρπάξει και να σε μία βάρκα μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια της . Κάπως έτσι κλείνει και ένας κύκλος,το μόνο που παραμένει ζωντανό από το τότε είναι τα ερείπια και ο μύθος γύρω από το ναυάγιο.
Έναν αιώνα μετά και το συμβάν παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ .Λιγότερο από μία εβδομάδα πριν η Unesco ανακοίνωσε ότι τα απομεινάρια του πλοίου που βρίσκονται σε βάθος παραπάνω από 4.000 μέτρα, προστατεύονται πλέον από τη Σύμβαση του ίδιου του οργανισμού για την προστασία της υποβρύχιας πολιτιστικής κληρονομιάς,
Για τον εορτασμό της επετείου των 100 χρόνων το National Geographic έχει ετοιμάσει την προβολή 3 ντοκιμαντέρ,μάλιστα το ένα σε σκηνοθεσία του James Cameron. Ο υπαίτιος δηλαδή για τη μεταφορά του ναυαγίου στις κινηματογραφικές αίθουσες,μεταμόρφώντας το στην πιο επιτυχημένη εισπρακτικά ταινία όλων των εποχών. Τα ντοκιμαντέρ αποσκοπούν στην επίλυση όλων των μυστηρίων που τυλίγουν το τελευταίο αιώνα το συμβάν.
Ενώ στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού φιλοξενούνται μερικές εξωπραγματικές φωτογραφίες που τραβήχτηκαν σε βάθος 4.000 μέτρων!
Φέτος ο Τιτανικός δυστυχώς έχει μεταμορφωθεί σε κερδοφόρα επιχείρηση χάνοντας έτσι μέρος από την αίγλη του που το περιβάλει. Πέρα από τα ντοκιμαντέρ,εκθέσεις δημοπρασίες ,ταινίες και αναμνηστικά θα κατακλύσουν τον κόσμο του εμπορίου με σκοπό τα περισσότερα πιθανά έσοδα!
Το μεγαλύτερο ναυάγιο σε περίοδο ειρήνης στην ιστορία της ανθρωπότητας μετράει πλέον 100 χρόνια. Ο θρύλος όμως γύρω από αυτό κρατιέται σαν άσβεστη φλόγα,που ολοένα και φουντώνει. Μία τραγωδία,που συναντάται συχνότερα στον κινηματογράφο παρά στην αληθινή ζωή,με χιλιάδες ανθρώπινες ζωές που βρήκαν θάνατο στα βάθη του ωκεανού. Ο Τιτανικός αποτελεί ίσως το καλύτερο μάθημα για την ασφάλεια που χρειάζονται αυτά τα πελώρια και “αλάθητα”πλοία και τα αντίθετα αποτελέσματα της υπεροψίας και της απόλυτης σιγουριάς. Το πλόιο ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει στον προορισμό του και ο ωκεανός έπνιξε στα κρύα νερά του ένα αριστούργημα της τότε ναυτιλίας!
Μεγάλος καινοτόμος του στίχου, ήταν πρώτ’ απ’ όλα νεωτεριστής στη ζωή. Πρώτη φορά στη ρωσική ποίηση οι τέσσερις τοίχοι ήταν στενόχωροι για τους στίχους, και εκείνοι βγήκαν στους δρόμους, η ηχώ των πλατειών και οδών βρόντησε απαντώντας. Βλαντίμιρ Όγκνεφ
«Το επεισόδιο θεωρείται λήξαν καθώς λεν και εμείς ας πούμε τη βάρκα του έρωτα τη συνέτριψε η ζωή. Είμαστε πάτσι τώρα οι δύο μας και δεν έχει νόημα να καταγραφούνε κάθε αμοιβαίος πόνος, συμφορά και προσβολή» Ήταν ένας στίχος από το ποίημα που ο Μαγιακόφσκι έγραψε στο τελευταίο του ημιτελές γράμμα πριν βάλει για πάντα τέλος στην ζωή του με ένα πιστόλι ακριβώς 72 χρόνια πριν, στις 14 Απριλίου του 1930. Ήταν μόλις 37 χρονών και μόλις είχε πεθάνει ο Βλαντίμιρ Βλαντιμίροβιτς Μαγιακόφσκι ένας από τους μεγαλύτερους Ρώσους ποιητές και θεατρικούς συγγραφείς του 20ου αιώνα.
Αν κάτι ξεχωρίζει τον Μαγιακόφσκι από τους άλλους ποιητές είναι κυρίως η γλώσσα του και ο τρόπος γραφής του. Ο Μαγιακόφσκι ήταν ποιητής του δρόμου και αυτή την γλώσσα χρησιμοποιούσε απομυθοποιώντας κάθε «δήθεν» τεχνική και τρόπο γραφής των ποιητών. Ο έρωτας, η επανάστασή, ο πόνος του εραστή, η θρησκεία είναι τα θέματα για τα οποία γράφει και τα οποία βρίσκουμε μέσα στα ποιήματά του.
Ο Μαγιακόφσκι ήταν μαρξιστής από μικρός, από τα 14 του χρόνια συμμετείχε σε πολιτικές δράσεις και για αυτές καταδικάστηκε δυο φορές. Μέσα στην φυλακή γράφει τα πρώτα του ποιήματα. Το πρώτο του μεγάλο ποίημα «Ένα σύννεφο με παντελόνια» το γράφει το 1915. Ο Μαγιακόφσκι έζησε την Οκτωβριανή Επανάσταση την υπηρέτησε μέχρι τέλους αν και τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε απογοητευτεί από την γραφειοκρατία και την λογοκρισία της τέχνης του σταλινικού καθεστώτος. «Ο κοριός» και «το μπάνιο» είναι δυο από τα σατιρικά κείμενα στα οποία δείχνει την απέχθειά του για το καθεστώς όπως είχε εξελιχθεί. Πολλοί τον κατηγόρησαν για στρατευμένη τέχνη ακόμα και οι φίλοι του, όμως ο Μαγιακόσφκι τιμήθηκε από όλους αναγνωρίστηκε από όλους και πολλοί μετέπειτα ποιητές και θεατρικοί συγγραφείς επηρεάστηκαν από αυτόν. Τα έργα του και η ζωή του έχουν χιλιοπαιχτεί στα σανίδια των θεάτρων.
(Για το πρώτο του κείμενο) «Η Τρίτη τάξη του Γυμνασίου έβγαζε ένα παράνομο μικρό περιοδικό –«Η ορμή». Πειράχτηκα. Άλλοι γράφουν και εγώ δεν μπορώ! Άρχισα να μουντζουρώνω τα χαρτιά. Βγήκε κάτι απίθανα επαναστατικό και ίδια άσκημο. Σαν του τωρινού Κυρίλωφ κάτι. Δεν θυμάμαι μήτε στίχο. Έγραψα και δεύτερο. Βγήκε λυρικό. Πιστεύοντας μια τέτοια κατάσταση της καρδιάς, αντίθετη με τη «σοσιαλιστική αξιοπρέπεια» τα παράτησα.»
(Για την δράση του) Ήρθε η αδερφή μου από τη Μόσχα. Ενθουσιασμένη. Μου δώσε κρυφά από τους άλλους κάτι μακρουλά χαρτιά. Μ΄ άρεσαν; Ήταν επικίνδυνα πολύ. Το πρώτο: Ξύπνησε σύντροφε, ξύπνα αδερφέ χωρίς χασομέρια το όπλο σου πέτα. Και ακόμα ένα άλλο χαρτί για τον τσάρο τελείωνε: Κι άλλο δεν έχει δρόμο στους Γερμανούς να πάει με γιο και με γυναίκα και τη μαμάκα του. Ήταν η επανάσταση. Κι αυτοί ήταν οι στίχοι. Κι οι στίχοι κι η επανάσταση ενωθήκαν στο κεφάλι μου.
Ίσως η πιο διάσημη φιγούρα του βουβού κινηματογράφου με τις γκριμάτσες και τις κινήσεις του να έχουν μείνει στην ιστορία. Το χιούμορ του ήταν πηγαίο όπως εξάλλου και το ταλέντο του. Έγραφε σενάριο,πρωταγωνιστούσε,συνέθετε μουσική και σκηνοθετούσε. Η λιλιπούτεια μορφή του ερχόταν σε αντίθεση με τη τόση δυναμική που είχε ως άνθρωπος. Κατηγορήθηκε για την αριστερή ιδεολογία που φαινόταν ξεκάθαρα στους ρόλους ενώ η ζωή του ήταν εξίσου πολυτάραχη και τρικυμιώδης και εκτός “σανιδιού”.Σαν σήμερα,16 Απριλίου το 1889,ο κινηματογράφος έγινε πιο πλούσιος με τη γέννηση του Charles Spencer Chaplin.
Τα παιδικά του χρόνια μόνο εύκολα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Ο πατέρας του ήταν αλκοολικός και εγκατέλειψε την οικογένεια του μόλις ένα χρόνο μετά τη γέννηση του Τσάρλι. Η μητέρα του ήταν τραγουδίστρια αλλά η φωνή της την πρόδιδε πολύ συχνά πάνω στην σκηνή ώστε να μπορεί να συνεχίσει με επιτυχία το συγκεκριμένο επάγγελμα. Τα έσοδα τους ήταν μηδαμινά και η αποκορύφωση της αθλιότητας στη ζωής τους ,ήρθε όταν η μητέρα του νοσηλεύτηκε σε άσυλο,αφού είχε διαγνωστεί με ένα είδος ψύχωσης .Ο τότε 10χρονος Τσάρλι αναγκαζόταν να κοιμάται στους δρόμους και να ψάχνει για φαγητό στα σκουπίδια ,ενώ από πολύ μικρός αναγκάστηκε να δουλεύει. Ποτέ δεν χάρηκε την παιδική του ηλικία,αλλά στο “τέλος,όλα είναι μία πλάκα” ,όπως ο ίδιος συνήθιζε να λέει και γι αυτό δεν έχασε ποτέ το χαμόγελό του.
Στην σκηνή πρωτο-εμφανίστηκε στην ηλικία των 5,μετά από ένα απρόοπτο γεγονός. Κατά τη διάρκεια μίας εμφάνισης της μητέρας του,η φωνή της χάθηκε πάνω στη σκηνή. Ο μαγαζάτορας εντόπισε το μικρό τότε Τσάρλι και τον έβαλε να να αντικαταστήσει τη μητέρα του.Κέρδισε το κοινό με την μία,με το χιούμορ και αυθόρμητη παρουσία του .Μία καριέρα διαλυόταν και ειρωνικά, άλλη μία πολύ πιο λαμπρή, μόλις άρχιζε.
Το επίσημο ντεμπούτο το έκανε σε ηλικία 8 ετών,όντας μέλος του παιδικού θιάσου “Οι οκτώ λεβέντες του Λανκασάιρ”. Η πρωτοτυπία της παιδικής παράστασης κατέκτησε πολύ θετικές κριτικές και ο Τσάρλι από τότε ξεχώριζε. Από εκεί και έπειτα η μία παράσταση διαδεχόταν την άλλη,με μεγαλύτερη επιτυχία των παιδικών του χρόνων να αποτελεί η συμμετοχή του στο αστυνομικό μυθιστόρημα του Σερλοκ Χολμς. Στα 14 του χρόνια γίνεται μέλος ενός θιάσου,που μαζί του μετά από 7 χρόνια κάνει περιοδείες στην Αμερική. Εκείνος ο τόπος έμελλε να σημαίνει πολλά για την εξέλιξη της μετέπειτα πορείας του.
Σε ηλικία 24 ετών έρχεται και η πρώτη μεγάλη πρόταση για συμβόλαιο από τη Keystone Film Company,τη οποία και αποδέχεται. Με αυτή γύρισε πάνω από 35 ταινίες μικρού μήκους!Η επιτυχία του οδηγεί στην υπογραφή άλλων δύο,αυτή τη φορά με πιο πλουσιοπάροχες αποδοχές, συμβολαίων με δύο διαφορετικές εταιρίες.
Ο πιο διάσημος χαρακτήρας που ενσάρκωνε είναι αυτός του “ Σαρλώ”ή αλλιώς του “Μικρού Αλήτη”,ο οποίος πήρε σάρκα και οστά το 1914 στην ταινία “Kid Auto Races at Venice”.Φτωχός αλλά τίμιος και δουλευταράς ,ντυμένος παράταιρα με τεράστια παντελόνια,φορώντας πάντα ένα καπέλο και με το κωμικό μουστάκι , ο Σαρλώ υιοθετήθηκε σε πολλές ταινίες από τον Τσάρλι Τσάπλιν και αναμφιβόλως έχει αγαπηθεί όσο λίγοι χαρακτήρες και έχει μετατραπεί σε σύμβολο του βουβού κινηματογράφου. Η αθωότητα και η αφέλεια του σε συνδυασμό με την ενεργητικότητα του,τον έκανε να μπλέκει σε διάφορες περιπέτειες και να πέφτει θύμα πολλώ γκαφών! Μάλιστα το 1920,όταν ο ήχος έκανε την εμφάνισή του στον κινηματογράφο, ο ίδιος αρνήθηκε να προσθέσει ήχο στο “βουβό” δημιούργημα του.
Μέσω από τις ταινίες τους αλλά και μέσω της νοοτροπίας του φαινόταν να είναι κατά του “συστήματος. Γι αυτό το λόγο άλλωστε το 1919 αποφάσισε να ανεξαρτητοποιηθεί και να ιδρύσει τη δική του εταιρίας παραγωγής,την “United Artists” μαζί με κάποιους άλλους ηθοποιούς που ήθελαν να πάνε κόντρα στο τότε ρεύμα παραγωγής ταινιών του Χόλιγουντ.
Τα αντι-φασιστικά του αισθήματα σκιαγραφούνται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στην ταινία του “ Ο Μεγάλος Δικτάτορας”,η οποία βγήκε στις αίθουσες ένα χρόνο πριν της συμμετοχής των Ηνωμένων Πολιτειών στο Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο(1940). Αυτή ήταν και η πρώτη του ταινία με ήχο .Ο Τσάπλιν υποδυόταν ένα χαρακτήρα καρικατούρα του Αδόλφου Χίτλερ και η ταινία περνούσε ένα πολύ δυνατό μήνυμα κατά του ναζισμού και του φασισμού. “Είμαι απλά ένας άνθρωπος που θέλει η χώρα να γνωρίσει αληθινή δημοκρατία”,αυτά ήταν τα δικά του αγνά όνειρα!
Η ζωή του στη χώρα που τον λάτρεψε όσο λίγες την Αμερική δεν ήταν καθόλου εύκολη λόγω των αριστερών φρονημάτων του. Κατηγορήθηκε γα αντί-Αμερικανικη δράση καθώς υπήρχαν υποψίες ότι ήταν φιλικά προσκείμενος προς τον κομμουνισμό. Το 1952 μάλιστα,μετά από ένα ταξίδι του στη Βρετανία,του απαγορεύτηκε η επιστροφή του στη χώρα μέχρι να αποδείξει ότι ήταν “ηθικά άξιος” να βρίσκεται εκεί. Αυτό το γεγονός τον βρήκε προ εκπλήξεως και φαίνεται να τον απογοήτευσε πάρα πολύ.
Οι τελευταίες του δύο ταινίες γυρίστηκαν στο Λονδίνο( A King in New York και A Countess from Hong Kong ).Την τελευταία του πνοή, παρά την πολυτάραχη ζωή του την άφησε πολύ ήρεμα ανήμερα Χριστουγέννων το 1977, σε ηλικία 88 ετών. Η αξία του έχει αναγνωριστεί με πολλά βραβεία,μεταξύ αυτών 5 ανήκουν στη Ακαδημίας Βραβείων.Εχει το δικό του αστέρι στη λεωφόρο του Χόλιγουντ και έχει τιμηθεί με το τίτλο του “Σερ” από τη βασίλισσα Ελίζαμπεθ.
Ένας ταλαντούχος αλλά και πέρα για πέρα αληθινός άνθρωπος. Έχει αφήσει τη δική του “σχολή ηθοποιίας” και έχει αναδειχθεί σε έναν από τους μεγαλύτερους κωμικούς που έχουν εμφανιστεί στη μεγάλη οθόνη. Το ταλέντο του ήταν τέτοιο που ο ήχος αποτελούσε αχρείαστο αγαθό για αυτόν. Ποτέ δεν φοβήθηκε να εκφράσει τα πιστεύω του και οι ταινίες του αποτελούν μέχρι και σήμερα “διαμάντια” , με πολύ επίκαιρο χαρακτήρα , που δεν πρέπει να λείπουν από την ταινιοθήκη κανενός σινεφίλ.
126 χρόνια μετά η λέξη Πρωτομαγιά παραλληλίζεται με τις λέξεις «λουλούδια», «άνοιξη», «αργία», «εκδρομή». Κι όμως η Πρωτομαγιά δεν έχει να κάνει με τίποτα από αυτά ή καλύτερα όχι μόνο με αυτά. Η 1 Μάη είναι η μέρα που το Σικάγο βάφτηκε κόκκινο από το αίμα των εργατών, η μέρα όπου το σύνθημα «8ώρες δουλειάς, 8 ώρες ανάπαυσης, 8 ώρες ύπνου» διεκδικήθηκε μέχρι τέλους.
Ο αγώνας για την καθιέρωση του 8ωρου δεν άρχισε εκείνη την Πρωτομαγιά του 1886. Από το 1860 οι εργάτες αγωνίζονταν για καλύτερες συνθήκες εργασίας και λιγότερες ώρες δουλειάς. Παρόλα αυτά μέχρι το 1886 οι ώρες δουλειάς παρέμεναν από 12 ως και 16 ώρες κάθε μέρα, αλλά ακόμα και τα Σάββατα και τις Κυριακές, υπό άθλιες συνθήκες και με άθλιους μισθούς.
Εκείνη την μέρα του 1886, μια μεγάλη πορεία κατακλύζει το κέντρο του μεγαλύτερου βιομηχανικού κέντρου της Αμερικής, του Σικάγου παραλύοντάς το. Στην κορυφή ο αναρχοσυνδικαλιστής Άλμπερτ Πάρσονς η γυναίκα του και τα παιδιά του. Από πίσω 90.000 εργάτες ακολουθούν. Η πορεία ειρηνική μέχρι το τέλος της όμως οι εργοδότες τρομάζουν με την δυναμική της. Τις επόμενες μέρες εξάλλου ο αριθμός των εργατών πολλαπλασιάζεται και ο αριθμός των εργοστασίων που κλείνουν ανέρχονται στα 1.200.
Οι εργοδότες μαζί με την αστυνομία στήνουν απεργοσπαστικούς μηχανισμούς προσπαθώντας να διαλύσουν την δυναμική του εργατικού κινήματος. Το πρώτο αίμα θα χυθεί στις 3 Μάη έξω από το εργοστάσιο ΜακΚόρμικ του οποίου πολλοί από τους εργάτες απεργούν. Την ώρα που οι απεργοσπάστες βγαίνουν από το εργοστάσιο οι υπόλοιποι φωνάζουν "Εκείνοι, εκείνοι είναι. Αυτοί που, για το μεροκάματο μιας ημέρας, βοηθάνε να καταπιέζονται τα αδέλφια τους". Πέτρες!
Η αστυνομία αρπάζει την ευκαιρία, ανοίγει πυρ σκοτώνει 6 εργάτες και τραυματίζει πολλούς άλλους. Ο Σπαις γράφει εκείνη την μέρα την εξής προκήρυξη: «Εδώ και χρόνια υφίστασθε τις πιο χυδαίες ταπεινώσεις, εδώ και χρόνια υποφέρετε αμέτρητα πλήγματα, αμέτρητες αδικίες, εργαζόσαστε μέχρι αναισθησίας, υποφέρετε από τους πόνους της ένδειας και της πείνας· τα παιδιά σας τα θυσιάσατε στον αφέντη της φάμπρικας – με λίγα λόγια όλα αυτά τα χρόνια ήσασταν δυστυχισμένοι και υπάκουοι σκλάβοι. Γιατί; Για να ικανοποιήσετε την αδηφάγα φάρα, για να γεμίσετε τα χρηματοκιβώτια του κοπρίτη, κλέφτη αφέντη σας; Όταν τώρα του ζητάτε να σας ελαφρώσει το φορτίο σας, στέλνει τα λαγωνικά του για να σας πυροβολήσουν, να σας σκοτώσουν!
Αν είσαστε άντρες, αν είσαστε τέκνα των πατεράδων σας που έχυσαν το αίμα τους για να σας ελευθερώσουν, τότε θα σηκώσετε τ’ ανάστημά σας, θα δείξετε τη δύναμή σας και θα καταστρέψετε εσείς το απαίσιο τέρας που θέλει να σας καταστρέψει. Στα όπλα, σας καλούμε στα όπλα!»
Έτσι την επόμενη μέρα αποφασίζεται συγκέντρωση στην πλατεία Χειμάρκετ. Στην συγκέντρωση παρευρίσκονται χιλιάδες. Την ώρα που οι αστυνομικοί αρχίζουν να διαλύουν την πορεία κάποιος από το πλήθος ρίχνει μια χειροβομβίδα. Επιτόπου σκοτώνεται ένας αστυνομικός και τραυματίζονται δεκάδες. Και τότε αρχίζει το μακελειό, η αστυνομία ανοίγει πυρ αδιακρίτως σκοτώνοντας και τραυματίζοντας τους συγκεντρωμένους εργάτες. Οι οργανωτές της συγκέντρωσης και αναρχοσυνδικαλιστές Άουγκουστ Σπαις, Γκέοργκ Έγκελ, Άντολφ Φίσερ, Λούις Λινγκ, Μίκαελ Σβαμπ, Σάμουελ Φίλντεν, Όσκαρ Νίμπι και Άλμπερτ Πάρσονς συλλαμβάνονται ως κατηγορούμενοι. Ήταν η τέλεια αφορμή ώστε αστυνομία και εργοδότες να τελειώνουν μια και καλή με αυτούς.
Οι μάρτυρες της πλατείας
"Δικάστηκα μες σε τούτο το δωμάτιο για φόνο και καταδικάστηκα για Αναρχία. Διαμαρτύρομαι για την καταδίκη μου σε θάνατο, διότι δεν βρέθηκα ένοχος φόνου. Δικάστηκα για φόνο αλλά καταδικάστηκα διότι είμαι Αναρχικός. Αν η άρχουσα τάξη νομίζει ότι αν μας κρεμάσει, αν κρεμάσει μια χούφτα αναρχικούς, θα καταφέρει να τσακίσει την Αναρχία, κάνει μεγάλο λάθος, γιατί ο Αναρχικός αγαπά τις αρχές του περισσότερο από τη ζωή του. Ο Αναρχικός είναι πάντα έτοιμος να πεθάνει για όσα πιστεύει."
Ήταν τα λόγια του Φίσερ. Η δίκη που πραγματοποιήθηκε μετά τα γεγονότα του Χειμάρκετ ήταν στημένη. Χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο οι 8 αναρχοσυνδικαλιστές δικάζονται όχι επειδή όντως υπήρχαν ενοχοποιητικά στοιχεία αλλά για τα πιστεύω τους, την ιδεολογία τους και την συνδικαλιστική τους δράση. Στην πραγματικότητα κάποιοι από τους κατηγορούμενους δεν ήταν καν στην πλατεία την στιγμή των γεγονότων, κάτι βέβαια που δεν ένοιαζε την Πολιτεία, "Τιμωρείστε τους παραδειγματικά, κρεμάστε τους και θα σώσουμε τους θεσμούς" είχε πει χαρακτηριστικά ο γενικός εισαγγελέας, ούτε φυσικά και τα Μέσα της εποχής που έκαναν λόγο για τέρατα σπέρνοντας την τρομοκρατία. Η απόφαση; Απαγχονισμός για τον Πάρσονς, Ενγκελ, Σπαις και Φίσερ. Ισόβια για τους Σβαμπ και Νίμπι. Ενώ ο Λινγκ είχε προλάβει να αυτοκτονήσει στο κελί του.
Ο Πάρσονς απευθύνεται στο δικαστή: «Κύριε δικαστά. Απευθυνόμενος σ’ αυτό το δικαστήριο, μιλώ σαν εκπρόσωπος μιας τάξης προς τον εκπρόσωπο μιας άλλης. Αν νομίζετε ότι με το να μας κρεμάσετε μπορείτε να εξαλείψετε το εργατικό κίνημα, το κίνημα από το οποίο εκατομμύρια καταπιεσμένοι, εκατομμύρια άνθρωποι που μοχθούν μέσα στη φτώχεια και την αθλιότητα, περιμένουν σωτηρία, αν αυτή είναι η γνώμη σας, τότε κρεμάστε μας! Εδώ θα πατήσετε μια σπίθα, αλλά εκεί και λίγο παραπέρα, πίσω σας και μπροστά σας, και παντού, ξεπηδούν φλόγες. Είναι μια υπόγεια φωτιά. Δε μπορείτε να τη σβήσετε».
Στις 11 Νοεμβρίου του 1887 οι 4 οδηγούνται στην αγχόνη. Τραγουδούν την Μασαλλιώτιδα : Εμπρός παιδιά της Πατρίδας Η μέρα της δόξας έφθασε Ενάντια στην τυραννία μας Το ματωμένο λάβαρο υψώθηκε Ακούστε τον ήχο στα λιβάδια Το ουρλιαχτό αυτών των φοβερών στρατιωτών Έρχονται ανάμεσά μας Να κόψουν τους λαιμούς των γιών και των συζύγων σας. Στα όπλα πολίτες Σχηματίστε τα τάγματά σας Προελάστε, προελάστε Αφήστε το μολυσμένο αίμα Να ποτίσει τα αυλάκια στα χωράφια μας.
Ο Σπάις θα φωνάξει λίγο πριν το πάτωμα φύγει από τα πόδια τους «Θάρθει μια εποχή που η σιωπή του τάφου μας θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα.». Ο Ενγκελ και ο Φίσερ «Ζήτω η Αναρχία! Αυτή είναι η ευτυχέστερη στιγμή της ζωής μου!» και ο Πάρσονς «Ω, άνθρωποι της Αμερικής, θα μου δώσετε την άδεια να μιλήσω; Αφήστε με να μιλήσω Σερίφη Μαίητσον. Αφήστε να ακουστεί η φωνή του λαού, Ω!»Θα μείνουν στην ιστορία ως οι μάρτυρες του Χειμάρκετ.
Ευρωπαική Πρωτομαγιά ενάντια στην Λιτότητα
Η φετινή Πρωτομαγιά θα έχει ως κύριο σύνθημα το Όχι στις πολιτικές λιτότητες αλλά και του μνημονίου τόσο στην Ελλάδα όσο και στις υπόλοιπες χώρες. 126 χρόνια μετά οι εργαζόμενοι διεκδικούν πάλι αυτά που διεκδικούσαν τότε οι εργάτες του Σικάγο καλύτερες συνθήκες εργασίας, λιγότερες ώρες δουλειάς περισσότερες ξεκούρασης και μισθούς όχι πείνας, ασφάλεια και σύνταξη. Δικαιώματα που δυστυχώς τείνουν να εξαλειφθούν.
Φωτογραφίες:
Το σύνθημα της πρωτομαγιάς του 1886
Οι μάρτυρες του Χειμαρκετ
Η πορεία με κεφαλή τον Πάρσονς και την γυναίκα του (πίνακας)
Το φύλλο όπου ο Σπαις καλεί σε συγκέντρωση στο Χειμάρκετ
Η πρώτη Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα
* Το 3pointmagazine.gr είναι μία σελίδα που εξ' αρχής δεν τοποθέτησε ανάμεσα στους στόχους της, το να κυνηγήσει μετά μανίας τα πολυσυζητημένα clicks. Η προσπάθεια που καταβάλλεται, γίνεται με γνώμονα το πως θα θέλαμε να είναι πραγματικά η δημοσιογραφία και όχι όπως μας συνήθισαν να την υπηρετούμε ελέω βιοποριστικής ανάγκης. Κόντρα σε αυτή την κυρίαρχη λογική του να μην χάσουμε τον... "πελάτη", την 1η Μαΐου επιλέγουμε να αποχωριστούμε το δικό μας μεγάλο όπλο, την πένα (εκτός και αν το απαιτήσουν οι περιστάσεις) και να κατεβούμε στο δρόμο. Να τιμήσουμε την επέτειο μίας εκ των μεγαλύτερων μαχών, που δόθηκαν παγκοσμίως, τα αιτήματα της οποίας είναι πιο επίκαιρα από ποτέ και έχουμε χρέος να τα διεκδικήσουμε.
Και ποιός δεν είχε παρακολουθήσει την Μαλβίνα Κάραλη στις μοναδικές εκπομπές της στην ΕΡΤ, στον ΑΝΤ1, στο MEGA, στο STAR, στο SEVEN X, στον ΣΚΑΪ και αλλού. Κι εγώ πολλές φορές καθόμουν μπροστά στην τηλεόραση και ευλαβικά δενόμουν με τις πνευματώδεις αθυροστομίες της και τις πανέξυπνες ατάκες της. Η Μαλβίνα ήταν ένας άνθρωπος ξεχωριστός, μια προσωπικότητα που σε μαγνήτιζε και ήταν αποδεκτή από τους πάντες!
Ψαριανή στην καταγωγή, γεννήθηκε στον Πειραιά στις 3 Φλεβάρη του 1954 και πέθανε στην Αθήνα την Παρασκευή 7 Ιουνίου του2002. Έζησε μόλις 48 χρόνια και έφυγε πλήρης -καθώς η ίδια είπε-, έκανε δύο γάμους και απέκτησε τρείς κόρες. Ήταν απόφοιτη του Αρσάκειου και Γαλλοαναθρεμμένη, με σπουδές κυβερνητικής στο Παρίσι. Είχε σπουδάσει ακόμη μαθηματικά και ιστορία της τέχνης.
Γλυκιά και δυναμική, πνεύμα ανήσυχο και ανατρεπτικό, με άψογη χρήση του λόγου, μορφωμένη και έξυπνη, τα έλεγε έξω από τα δόντια, γι’ αυτό πολλές φορές κόπηκε και η εκπομπή της. Κάποτε παρότι της έγινε πρόταση να αλλάξει την θεματολογία, με περισσότερα χρήματα, δεν δέχτηκε και -προς τιμήν της- αποχώρησε. Εργάσθηκε ως δημοσιογράφος και αρθρογράφος σε πολλές μεγάλες εφημερίδες και περιοδικά, ως τηλεοπτική παρουσιάστρια, ενώ ήταν και συγγραφέας.
Με τη δική της μοναδική κριτική σκέψη και το αιχμηρό σατυρικό της χιούμορ, με αφάνταστο θάρρος μα και περισσό θράσος, κατακεραύνωνε και διακωμωδούσε όλους όσο υψηλά κι αν βρίσκονταν, είτε ήταν δημοσιογράφοι είτε πολιτικοί. Αξέχαστη θα μείνει στο μυαλό μου η σάτιρα κατά του Σημίτη, τον οποίο αποκαλούσε... τάπερμαν! Είχε τον δικό της τρόπο να κρίνει τα κακώς κείμενα. Κάποιοι είπαν για το θάνατό της, ότι «έκλαψαν πολιτικοί και τραβεστί», εννοώντας πως είχε το χάρισμα να είναι αποδεκτή από όλα τα στρώματα της κοινωνίας. Όταν ρωτήθηκε κάποτε αν εκδικείται, απάντησε: «Αν θέλεις να εκδικηθείς, κάτσε στην άκρη του ποταμού και περίμενε να ξεβραστεί το πτώμα του εχθρού σου».
Ως σεναριογράφος τιμήθηκε με δύο κρατικά βραβεία σεναρίου. Για το έργο «Ξένια» (1989) του Πατρίς Βιβάνκιος και το «Κρυστάλλινες νύχτες» (1992) της Τόνιας Μαρκετάκη. Συνυπέγραψε επίσης άλλα δύο σενάρια στις ταινίες «Αρχάγγελος του πάθους» (1987) του Μ. Βεργίτση και «Ζωή χαρισάμενη» (1993) του Πατρίς Βιβάνκιος. Έγραψε τα βιβλία: «Αθώος σαν αγαπημένος» Καστανιώτης, «Τα κορίτσια της Σαβάνα» (Νεφέλη), «Πιο πολύ, πιο πολλοί» (Αστάρτη), «Σαββατογεννημένη» (Τσαγκαρουσιάνος), τη συλλογή «Ο έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες» (Κάκτος), πέντε βιβλία μαγειρικής με τίτλο «Η κουζίνα της μαλβίνας, Μαλβινέζικα» (Αστάρτη), και τη μυθιστορηματική βιογραφία της Αλίκης Βουγιουκλάκη «Γλυκό κορίτσι» (Αστάρτη).
«Γι’ αυτήν που έφυγε νωρίς» του Γιώργου Χειμωνά
«Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μη μάθει από πού ερχόμαστε
και προπαντός, κανείς να μη μάθει
ποτέ πώς πεθάναμε».
Δείτε αποσπάσματα από τις εκπομπές της Μαλβίνας, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις παραμένουν επίκαιρα ακόμη και σήμερα...
Η Μαλβίνα Κάραλη με δικά της λόγια:
"Φίλες και φίλες, ευτευτέστετε. Το βιογραφικό μου θα σας το περιγράψω στην ταπερμανική, για να μαθαίνουν οι νέοι και να γελάνε οι παλιοί. Γεννήθηκα στις 3 του Φεβρουαρίου περίπου, ίσως και το χίλια εννιακόσια πενήντα τέσσερα.
Δεν είχα αδέλφια που τσακώνονταν, αλλά είχα αδελφό.
Σπούδαξα και έκανα δράσεις πχιότητας στη Λωζάννη, το Παρίσι, επ' όπου και διάτριψα και το ένα ή το άλλο και το Ντισκιουετέ έλεγα με πχιοτική προφορά.
Μετά προέβην αργότερα σε επιστροφές και δούλεξα σε εφημερίδες από το Διάστημα. Δηλαδή 78-83. Και πιο μετά έφκιανα άρθρους σε περιοδικούς.
Κι ύστερα βγήκα στην τηλεόραση και είχα ένα σπήγκελ κι έρχουνταν κάτι συντρόφσες κι αυτές ζακτ, κι εγώ φρακτ και καμιά φορά και τ' ανάποδα.
Μετά έφυγε το ΠΑΣΟΚ, ενωμένο δυνατό κι ίσυσσε το Πασόκ δυνωμένο-ενατό και ξήχασα την κυβερνητική που 'χα μάθει πάνου - κάτου. Κι αυτή ήταν η στάση που μου έβλαψε σοβαρά το πρόβλημα.
Γιατί, αντί μάλλον ή και περίπου, να πάνε όλα κατ' ευθήν, εγώ έφκιαχνα ΙΕΚ Τάπερμαν, αλλά το Ταπερμακιστάν άρχισε να κάνει δράσεις κατά εμού και εναντίον μου, δηλαδή πήγε να μου την κάτσει ο κοντός με γκέγκεν επιθετικό.
Αλλά δεν πειράζει, **λογοκρισία**. Διότι το γκέγκεν και το ντισκιουετέ εγώ το μιλάω στο πρωτότυπο - και με πχιοτική, όπως είπα, προσφορά - και όχι ψελλίζω δολίως και υπούλως ξέναι γλώσαι, άρα θα τα βγάνω πέρα και μετά το Ταπερμακιστάν.
"Εγώ γλίτωσα και δεν είμαι πλέον σαν κι εσάς. Και χόρτασα. Και λεφτά. Και οικογένεια κι αγάπη. Κυρίως αγάπη. Στο μέτωπο αγγίγματα - φιλιά. Και πλάι στα χείλη. Εγώ, που μέχρι πέρυσι, αν με άγγιζες ακόμα και εξ αποστάσεως, ούρλιαζα «πίσω μου σ' έχω σατανά». Εγώ χόρτασα. Ένα χειμώνα αγάπη. Μια άνοιξη ελπίδα. Κι ένα καλοκαίρι προοπτική. Ολόκληρο προοπτικές. Εγώ, η ξεγραμμένη. Χρειάστηκε να ξεγραφτώ για να μπορέσω και να συμμορφωθώ και να αγαπήσω και να αγγίξω και να ανταπωδώσω και τα πάντα. Εγώ. Όχι πια ορφανή. Γεμάτη. Επαρκής. Μισοσίγουρη. Και «ωραία», όπως με ήθελα. Με μακριά μαλλιά. Να ερεθίζουν ώμους και πλάτη."
.png "English"){kind=small}
»
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
