Χορεύοντας στο Φεγγάρι - Αφιέρωμα στον Michael Jackson

Μια παλιά, σκονισμένη αίθουσα καμπαρέ, βγαλμένη από κάποια γκανγκστερική ταινία της δεκαετίας του '30. Τα πάντα, έπιπλα, οι βαριές κουρτίνες, εκείνο το παλιό πιάνο στη γωνία, φαντάζουν ξεχασμένα, σχεδόν στοιχειωμένα. Ιστοί αράχνης κρέμονται από τους τοίχους. Από κάπου αντηχεί το μυστήριο νιαούρισμα μιας γάτας. Από τα παράθυρα μπαίνει το ημίφως του φεγγαριού, λούζοντας την αίθουσα, σκορπώντας μυστήριες κινούμενες σκιές. Μέχρι που αντηχεί ένα τρίξιμο και μια πόρτα ανοίγει. Ξεπροβάλλει μια λευκοντυμένη μορφή, με κοστούμι, γραβάτα και καπέλο. Αστέρια τρεμοπαίζουν πάνω και γύρω από τα ρούχα της. Τα πάντα φαίνεται να έχουν σιγήσει. Η φιγούρα αυτή εποπτεύει το χώρο και όσο τον παρατηρεί, το μέρος φαίνεται ξαφνικά να μεταμορφώνεται. Η άλλοτε ερειπωμένη αίθουσα γεμίζει φως... Κόσμος, εκατοντάδες άντρες σε κοστούμια και γυναίκες σε μοιραίες ενδυμασίες παρευρίσκονται στα τραπέζια, στο μπαρ, στο πιάνο, στη σκηνή, το παλιό καμπαρέ φαντάζει νέο ξανά, τα πάντα μοιάζουν σα να βρίσκονταν εκεί από πάντα. Η λευκοντυμένη φιγούρα βγάζει ένα κέρμα. Κάπου εκεί κοντά βρίσκεται ένα juke box. Η φιγούρα πετάει το κέρμα μέσα στο juke box, η μουσική αρχίζει, και μεμιάς ξεκινάει ένα χορευτικό, από κείνα τα οποία ο χρόνος δε μπορεί να αγγίξει, από κείνα που μένουν αιώνια. Γιατί η λευκοντυμένη αυτή φιγούρα είναι ο Michael Jackson. Και όπως η αίθουσα του καμπαρέ φάνηκε να σπάει το φράγμα του χρόνου, έτσι και η μορφή αυτή στα άσπρα κατόρθωσε να ξεπεράσει κάθε όριο και να αγγίξει τα σύνορα της ίδιας της αιωνιότητας. Και εμείς, μικρά παιδιά, καρφωμένοι πάνω σε μια παλιά τηλεόραση, κάπου στο χρονικό ορόσημο της δεκαετίας του '80, να παρατηρούμε στην οθόνη τον κύριο να χορεύει το περίφημο moonwalk του και να μένουμε με ανοιχτό το στόμα... Η έκπληξη, ο θαυμασμός, παραμένουν αποτυπωμένα πάνω μας. Και θα είναι εκεί για πάντα. Λίγες μέρες πριν απεβίωσε ο μεγαλύτερος performer της σύγχρονης μουσικής σκηνής, ο άνθρωπος που κατόρθωσε να χαράξει το όνομα του με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της μουσικής αιωνιότητας. Πόσοι από μας δε συνδέσαμε την παιδική μας ηλικία με τα τραγούδια του, με τα βίντεο του; Παρατηρούσαμε αχόρταγα τις κινήσεις του, προσπαθούσαμε να τον μιμηθούμε, θέλαμε να γίνουμε σαν αυτόν. Βλέπαμε τα σκηνικά από τις συναυλίες του, με τα εκατομμύρια θαυμαστών που ούρλιαζαν υστερικά και λιποθυμούσαν και νιώθαμε δέος. Τα πάντα πάνω του, το στυλ του, η ενδυμασία του, οι κινήσεις του, ήταν κάτι καινούργιο, κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί. Δε ζήσαμε κατά τη δεκαετία του '60, δε γνωρίσαμε την υστερία που προκάλεσαν οι Beatles ή ο Elvis. Για μας, για τη δική μας γενιά, ήταν ο Michael. Ο μεγαλύτερος των σταρ. Παιδί Φαινόμενο Γεννημένος το 1958, ένα από τα 9 παιδιά μιας απλής εργατικής οικογένειας στην Indiana. Αυτός και τα αδέρφια του είχαν δείξει από νωρίς την αγάπη τους για τη μουσική και το χορό. Σύντομα και υπό την καθοδήγηση των γονιών του, οι Jackie, Tito, Jermaine, Marlon και Michael Jackson σχημάτισαν τους Jackson 5, στους οποίους σύντομα ο μικρός Michael (μόλις οχτώ χρονών) ανέλαβε τα lead vocals. Οι επιρροές τους συμπεριλάμβαναν funk, soul, rock 'n roll και r&b θρύλους και συγκροτήματα, όπως οι Stevie Wonder, James Brown, Wilson Pickett, Marvin Gaye, Sly & The Family Stone, The Teenagers. Μετά τα δύσκολα πρώτα βήματα (έπαιζαν μέχρι και σε strip club), οι Jackson 5 έκαναν το μεγάλο βήμα και υπέγραψαν στην περίφημη Motown Records, την εταιρία που όσο καμία άλλη κατά τη δύσκολη δεκαετία του '60 συνέβαλε στην προβολή και δημοσιοποίηση της μουσικής των αφροαμερικανών. Οι Jackson 5 υπέγραψαν στην Motown το 1968 και η αρχή είχε γίνει. Παίζοντας ένα μίγμα της παραδοσιακής «μουσικής της Motown», με πιασάρικα σε ένα περισσότερο νεανικό κοινό θέματα και μελωδίες, συνδυάζοντας χορό και μελωδία, οι Jackson 5 χαρακτηρίστηκαν ως «bubblegum soul». Στις αρχές της δεκαετίας του '70, και μόλις έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτο τους, είχαν ήδη μετατραπεί σε φαινόμενα. Η λεγόμενη «Jacksonmania» σάρωνε τις ΗΠΑ, με τους νεαρούς Jacksons να διακοσμούν προϊόντα, περιοδικά, ως και να πρωταγωνιστούν στη δική τους σειρά κινουμένων σχεδίων. Τα αδέρφια με το άφρο look και τα παντελόνια καμπάνες είχαν να επιδείξουν No. 1 επιτυχίες, όπως τα "ABC", "The Love You Save", "I'll Be There", ή το "Dancing Machine", στο οποίο ο μικρός Michael καθιέρωσε το χαρακτηριστικό χορό του «ρομπότ». Αν και το γκρουπ απαρτιζόταν από πέντε μέλη, ο Michael με τα φοβερά παιδικά του lead vocals και τις ευφάνταστες κινήσεις του είχε ήδη κλέψει την παράσταση. Κατά τα πρώτα χρόνια των Jackson 5, μάλιστα, η Motown παρουσίαζε τον Michael ακόμα μικρότερο στην ηλικία απ' ότι ήταν, για να φαίνεται περισσότερο χαριτωμένος στο κοινό του συγκροτήματος. Στην προβολή των Jackson 5 τον πρώτο καιρό συνέβαλε ιδιαίτερα και η Diana Ross, η οποία και τους συνέστησε στο κοινό. Παράλληλα με τις δουλειές του με τους Jackson 5, ο Michael κυκλοφόρησε και τέσσερα σόλο άλμπουμ με τη Motown, όπως το "Got To Be There" και φυσικά το "Ben", το ομότιτλο τραγούδι του οποίου είναι ένα από ομορφότερα που έχει ερμηνεύσει ποτέ ο Michael και το οποίο έγραψε για ένα κατοικίδιο ποντίκι του που ψόφησε. Από τους Jackson 5 στους The Jacksons Στα μισά των seventies η Jacksonmania είχε υποχωρήσει σε σημαντικό βαθμό και τα αδέρφια αποχώρησαν από τη Μotown, η οποία και έχασε τα μεγαλύτερα ως τότε αστέρια της. Βασικός λόγος της αποχώρησης υπήρξε η καλλιτεχνική περιχαράκωση που άρχισαν να νιώθουν από ένα σημείο και έπειτα στη Motown. Τελικά κατέφυγαν στη CBS Records. Για νομικούς λόγους άλλαξαν το όνομα τους από Jackson 5 σε The Jacksons και συνέχισαν να κυκλοφορούν δίσκους ως και τα τέλη της δεκαετίας του '80 και να συμμετέχουν σε σόου και συναυλίες. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας τους, ο Michael υπήρξε εκείνος που έγραψε τα περισσότερα τραγούδια του συγκροτήματος, ανάμεσα στα οποία και επιτυχίες όπως τα "Can You Feel It" και "Shake Your Body (Down To The Ground)". Δύο άλμπουμ των The Jacksons έγιναν πλατινένια, ενώ το "Victory" του 1984 έγινε διπλά πλατινένιο. Στο άλμπουμ αυτό περιλαμβάνεται και η συνεργασία με τον Mick Jagger, το "State Of Shock". Όσα είπαμε ως τώρα θα μπορούσαν να κλείνουν το αφιέρωμα μας, αν μιλούσαμε για ένα από τα τόσα συγκροτήματα ή μουσικούς που έχουν υπάρξει. Η πορεία μιας ομάδας μουσικών, που αν και αφροαμερικανοί σε μια όχι και τόσο ανεκτική στη διαφορετικότητα κοινωνία, κατόρθωσαν να γίνουν μεγάλα ονόματα και να πουλήσουν εκατομμύρια δίσκους. Αλλά εδώ μιλάμε για ένα φαινόμενο που άγγιξε τα όρια του μύθου. Γιατί όσο ο Michael Jackson συμμετείχε στις τουρνέ με τα αδέρφια του, την ίδια εποχή κυκλοφορούσε μόνος του το άλμπουμ που έμελλε να στιγματίσει την ιστορία της μουσικής και να χαράξει το όνομα του με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της αιωνιότητας. Και το όνομα αυτού του άλμπουμ: "Thriller"... Κάτω Από Τον Τοίχο Βρίσκεις Χρυσάφι Αλλά ας μην προτρέχουμε. Γυρνάμε πάλι πίσω, στα τέλη της δεκαετίας του '70, στην εποχή της disco και των παντελονιών καμπάνες. Ο νεαρός Michael δεν είναι πια παιδί, η φωνή του είναι φωνή ενήλικα, ήδη έχει συμμετάσχει στην ταινία "The Wiz", παρέα με την Diana Ross, και γυρεύει να κάνει κάτι εντελώς δικό του, κάτι ξεχωριστό. Τότε έμελλε να έρθει σε επαφή με τον Quincy Jones, με τον οποίο και θα συνεργαζόταν στα χρόνια της δόξας. Πρώτος καρπός της συνεργασίας τους υπήρξε το "Off The Wall" του 1979, το πέμπτο στην ουσία άλμπουμ του Michael (αν και πολλοί νομίζουν πως είναι το πρώτο του, ξεχνώντας τις δουλείες του ως παιδί με τη Motown). Το "Off The Wall" έμελλε να εκτοξεύσει καλλιτεχνικά τον Jackson, όντας μια αποχώρηση από το στυλ των δίσκων που κυκλοφορούσε με τα αδέρφια του. Στους songwriters του δίσκου, πέρα από τον ίδιο τον Jackson, συμπεριλαμβάνονται οι Rod Temperton, Stevie Wonder και ο Paul McCartney. Ο δίσκος χαρακτηρίζεται από μια εξαιρετική μίξη pop, funk, soul, disco, και soft-rock, περιέχοντας διαχρονικά τραγούδια, όπως το "Don't Stop 'till You Get Enough", που αποτέλεσε και το πρώτο single του άλμπουμ, το "Rock With You", χορευτικά, όπως το "Get On The Floor", ενώ συνέχισε την παράδοση του "Ben" με τις όμορφες μπαλάντες, με το "She's Out Of My Life", ερμηνεία στην οποία ο Michael έδωσε όλο τον εαυτό του και τραγούδι που συχνά τιμούσε στα live του. Με το "Off The Wall" ο Michael είχε ενηλικιωθεί πια. Έστεκε ξεχωριστά από όλα τα υπόλοιπα αδέρφια του. Οι κριτικοί μιλούσαν για το ανερχόμενο άστρο του και παρομοίαζαν τις φωνητικές του ικανότητες με αυτές του Stevie Wonder. Το άλμπουμ κέρδισε πολλά βραβεία, ανάμεσα στα οποία και ένα Grammy το 1980. Ο Michael όμως δεν ήταν ικανοποιημένος. Ήθελε κάτι πολύ περισσότερο... «Είναι εντελώς άδικο που δε βραβεύτηκε ως "Άλμπουμ της Χρονιάς" και αυτό δεν πρέπει να συμβεί ποτέ ξανά», είχε δηλώσει. Δηλώσεις που θα μπορούσαν να θεωρηθούν υπερβολικά ματαιόδοξες αν τις είχε ξεστομίσει κάποιος άλλος. Ο Michael όμως εννοούσε κάθε κουβέντα. Το περιοδικό Rolling Stone είχε αρνηθεί τότε να τον βάλει στο εξώφυλλο του, επειδή «τα εξώφυλλα με αφροαμερικανούς δεν πουλάνε». Ο Jackson δεν το δέχτηκε αυτό. «Θα έρθει η μέρα που θα με παρακαλάνε για συνέντευξη» είχε δηλώσει. «Ίσως τους τη δώσω... ίσως και όχι», έλεγε με πείσμα. Και η συνέχεια τον επιβεβαίωσε... Το 1979, σε ένα χορευτικό, ο Michael έσπασε τη μύτη του. Η εγχείρηση που ακολούθησε δεν είχε απόλυτη επιτυχία και ο Michael παραπονιόταν για προβλήματα στην αναπνοή του. Έμελλε να ακολουθήσουν κι άλλες εγχειρήσεις. Στο μεταξύ ερχόταν σε ολοένα και μεγαλύτερη διάσταση με τον πατέρα του (που υπήρξε και πρώην μάνατζερ του, μέχρι ο ίδιος ο Michael να τον απολύσει). Δε θα μπορούσε να έχει ξεχάσει την κακοποίηση που υπέστη ο ίδιος από αυτόν όταν ήταν παιδί... Ο θυμός του Michael και η αίσθηση μοναξιάς ενισχύονταν διαρκώς και τα σκοτεινά συναισθήματα του έμελλε σύντομα να βρουν καλλιτεχνική διέξοδο... Η χρονιά ήταν 1982 και ο Jackson είχε ήδη συμμετάσχει στο soundtrack της ταινίας "Ε.Τ. ο Εξωγήινος". Η επαφή του με τη στρατόσφαιρα ήταν πια πάρα πολύ κοντά... "Thriller" Το πρώτο σε πωλήσεις άλμπουμ όλων των εποχών. Το άλμπουμ το οποίο έφτασε να πουλάει ένα εκατομμύριο αντίτυπα τη βδομάδα. Το άλμπουμ που κέρδισε 7 Grammy (σπάζοντας κάθε ρεκόρ) και ανέδειξε 7 singles. Το άλμπουμ που συμπεριλήφθηκε στο βιβλίο Guinness. To άλμπουμ που παρέμεινε επί 37 εβδομάδες στην πρώτη θέση των charts και επί 80 συνεχόμενες εβδομάδες στην πρώτη δεκάδα. Το άλμπουμ που έγινε 28 φορές πλατινένιο στις ΗΠΑ, το οποίο, σύμφωνα με το βιβλίο Guinness, είχε πουλήσει ως το 2007 65 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Το άλμπουμ το οποίο θα παραμείνει πρώτο στις πωλήσεις, μια που στην εποχή του internet θεωρείται μάλλον αδύνατο πλέον να ξεπεραστεί ποτέ. Αυτό είναι το "Thriller", ο δίσκος που μετέτρεψε τον Jackson σε μουσικό φαινόμενο και εκτόξευσε τη φήμη του σε δυσθεώρητα ύψη. Καρπός της τόσο γόνιμης συνεργασίας με τον Quincy Jones, το άλμπουμ σηματοδότησε τη στροφή του Michael σε σκοτεινότερα θέματα, ανάλογα με τα οποία ποτέ άλλοτε δεν είχε προβάλλει σε τέτοια κλίμακα η pop μουσική. Ο Jackson ήθελε να δημιουργήσει ένα άλμπουμ στο οποίο κάθε τραγούδι θα αποτελούσε hit και θα άρεσε σε όλα τα γούστα. Γι' αυτό και αποφάσισε να του δώσει μια μεγάλη ποικιλομορφία, συνδυάζοντας διαφορετικά μουσικά στυλ, από pop σε funk και από soft ballads σε rock. Οι μπαλάντες ήθελε να είναι ακόμα πιο μελωδικές και οι rock στιγμές ακόμα πιο επιθετικές. Τα μισά τραγούδια του άλμπουμ γράφτηκαν από τον Michael. Η επιλογή για πρώτο single του άλμπουμ υπήρξε η συνεργασία του με τον Paul McCartney, "The Girl Is Mine", μια μάλλον συντηρητική επιλογή αν σκεφτούμε τη δυναμική του υπόλοιπου δίσκου. Σύντομα όμως έκαναν την εμφάνιση τους τα τραγούδια που σημάδεψαν την pop κουλτούρα των '80s... Το video clip του "Thriller", μια κανονική ταινία μικρού μήκους, υπήρξε κάτι εντελώς καινούργιο στα μουσικά δεδομένα. Η μεταμόρφωση του Michael σε λυκάνθρωπο και σε ζόμπι, ο ομαδικός χορός των νεκροζώντανων, όλα σε ένα τραγούδι που προοριζόταν για το ευρύ κοινό και σε ένα video clip 14 λεπτών, ενδεχομένως σόκαραν όσους είχαν συνηθίσει κάτι εντελώς διαφορετικό από τους pop artists. Οι χορογραφίες του Michael, η θεματική και το σενάριο στο στυλ ταινιών του Hollywood, τα εφέ, η μουσική, οι στίχοι, όλα μαζί συνέθεταν κάτι που δεν είχε ξαναγίνει. Δεν ήταν μόνο η μουσική, δεν ήταν μόνο η εικόνα, δεν ήταν μόνο ο χορός ή οι ενδυμασίες. Ήταν όλα μαζί. Ήταν υπερθέαμα και ο Michael υπήρξε ο πρωτοπόρος δημιουργός του. Το MTV, στα πρώτα του βήματα τότε, αρνούταν να προβάλλει τα βίντεο ενός μαύρου καλλιτέχνη. Η εταιρία του Michael πίεσε όμως όσο δεν πήγαινε άλλο και το αποτέλεσμα ήταν λίγο καιρό μετά τα "Beat It", "Billie Jean" και "Thriller" να παίζουν διαρκώς στις τηλεοράσεις, εκτοξεύοντας τη φήμη του Michael και το ίδιο το MTV, ανοίγοντας τον δρόμο για όλους τους μαύρους καλλιτέχνες που μέχρι τότε δε μπορούσαν να έχουν την προβολή που τους άξιζε. Το funky "Wanna Be Startin' Something" ανοίγει με τον καλύτερο τρόπο το άλμπουμ. Το σκοτεινό στη θεματική του "Billie Jean" είναι ένα από τα κομμάτια που θα ακούγονται δεκαετίες μετά, διαχρονικό όσο ελάχιστα. Το "Human Nature" είναι η καλύτερη μπαλάντα του δίσκου, ενώ το "P.Y.T." χαρακτηρίζεται από τη συμμετοχή των αδερφών του Michael, Janet και La Toya. Και ασφαλώς το "Beat It", το οποίο έχει ως θέμα του τις συμμορίες και τη βία και υπήρξε φόρος τιμής του Michael στο μιούζικαλ "West Side Story". Υπήρξε το πρώτο ροκ τραγούδι του Michael και το θυμόμαστε από την εκρηκτική συμμετοχή του Eddie Van Halen στην κιθάρα. Ο Jackson δήλωσε αργότερα για το "Beat It" πως ήθελε να γράψει ένα τραγούδι από εκείνα που θα αγόραζε σε περίπτωση που ήθελε να αγοράσει ένα και μόνο rock song. Η αρχική ιδέα για την προσθήκη περισσότερο ροκ τόνων στο "Thriller" ήταν του Quincy Jones, ο οποίος και ήρθε σε τηλεφωνική επαφή με τον Eddie Van Halen. O Van Halen στην αρχή νόμιζε πως τα τηλεφωνήματα ήταν φάρσα! Ο Michael όμως επέλεγε πάντα τους καλύτερους για να συνεργαστούν μαζί του. Όπως έγινε μερικά χρόνια μετά με τον Slash (όταν οι Guns N' Roses βρίσκονταν στις δόξες τους), έτσι και κατά την παραγωγή του "Thriller" η επιλογή του Eddie Van Halen δε θα μπορούσε παρά να είναι η πλέον επιτυχημένη. Να θυμίσουμε πως την περίοδο εκείνη οι Van Halen βρίσκονταν στο απόγειο τους και ο Eddie είχε ήδη ανυψώσει τον πήχη όσο αφορά την τεχνική της ηλεκτρικής κιθάρας. Σύμφωνα με τον Eddie, τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας την εποχή εκείνη δεν ήθελαν να αναμιγνύονται σε δουλειές άλλων μουσικών. Ωστόσο, στη φάση που δέχτηκε την πρόταση ήταν μόνος, όπως είχε πει, η υπόλοιπη μπάντα απουσίαζε, το πεδίο λοιπόν ήταν ελεύθερο. «Σκέφτηκα ότι δε θα το μάθουν ποτέ», είπε. «Ποιος θα μάθει ότι έπαιξα το σόλο στο δίσκο ενός μαύρου τύπου;». Ο Van Halen ηχογράφησε το σόλο του "Beat It" χωρίς να πληρωθεί γι' αυτό, κάτι για το οποίο η υπόλοιπη μπάντα τον θεώρησε κουτό, ο ίδιος όμως είπε πως ό,τι έκανε το έκανε επειδή έτσι ήθελε και δεν τον ενδιέφερε να πληρωθεί. Ο Eddie παρέδωσε δύο διαφορετικές εκδοχές του σόλο. H αρχική εκτέλεση φάνηκε αρκετά σκληρή στον Quincy Jones και ο Eddie το έπαιξε ξανά, με αποτέλεσμα την εκδοχή του τραγουδιού που όλοι ξέρουμε. Και φυσικά η αποδοχή του τραγουδιού υπήρξε η αναμενόμενη, από οπαδούς και κριτικούς, αποσπώντας πολλά βραβεία και σημειώνοντας τρελές πωλήσεις. Όπως έλεγε χαρακτηριστικά το Rolling Stone: «εδώ δεν έχουμε ένα ακόμα disco - aor τραγούδι». Μόλις πληροφορήθηκε τον θάνατο του Michael, ο Eddie Van Halen εξέφρασε πόσο σοκαρισμένος ήταν και τόνισε πως το "Beat It" υπήρξε μία από τις ομορφότερες αναμνήσεις της καριέρας του. Εκτόξευση στ' Αστέρια Η ζωντανή εμφάνιση του στη σπέσιαλ εκπομπή Motown 25, το 1983, όπου και ερμήνευσε το "Billie Jean" μπροστά σε εκατομμύρια θεατές, υπήρξε και η πρώτη παρουσίαση του moonwalk, αφήνοντας το κοινό με ανοιχτό το στόμα. Οι παρομοιώσεις με τους Beatles ή τον Elvis έδιναν και έπαιρναν. Ο Michael είχε μετατραπεί σε φαινόμενο, οι οπαδοί τσίριζαν, o ίδιος συναναστρεφόταν με μεγάλες περσόνες του Hollywood, ερχόταν σε επαφή με τον πρόεδρο, ενώ έγραφε παράλληλα μαζί με τον Lionel Richie το "We Are The World", στο οποίο συμμετείχαν 39 συνολικά διάσημοι και οι πωλήσεις του οποίου δώρισαν εκατομμύρια για την καταπολέμηση της πείνας. Τα επόμενα χρόνια ο Jackson επέκτεινε τη φήμη του παράξενου και του εκκεντρικού που είχε αρχίσει να αποκτά, εν μέρει με πραγματικές ενέργειες του (όπως ο κατοικίδιος χιμπατζής του), συμβάλλοντας ο ίδιος στο να διαδοθούν στον Κίτρινο Τύπο αναληθείς φήμες (πράγμα το οποίο μετά μετάνιωσε) και προχωρώντας σε περισσότερες επεμβάσεις. Μια δερματική ασθένεια συνέβαλε στο να χλωμιάζει ολοένα και περισσότερο και να γίνεται όλο και πιο ευαίσθητος στο φως του ήλιου και οι προσπάθειες που έκανε ώστε να απαλύνει όσο γίνεται τις συνέπειες της είχαν ως αποτέλεσμα να χάνει διαρκώς το μαύρο του χρώμα, κάτι που έμελλε να φτάσει στο αποκορύφωμα του κατά τη δεκαετία του '90. Είμαστε ακόμα στα '80s όμως και ο Michael ήταν ο απόλυτος σταρ και είδωλο της γενιάς του. Οι αφίσες του κρέμονταν στα σπίτια, οι τηλεοράσεις πρόβαλαν συνεχώς τα βίντεο του, τα κλαμπ έπαιζαν τα τραγούδια του, ο κόσμος συζητούσε συνέχεια γι' αυτόν, στις συναυλίες γινόταν πανικός πρωτόγνωρος και που όμοιος του δεν έχει υπάρξει. Το πολυαναμενόμενο νέο άλμπουμ του κυκλοφόρησε το 1987 και ο τίτλος αυτού: "Bad", τρίτος και τελευταίος καρπός της συνεργασίας του με τον Quincy Jones. To "Bad" το 2008 είχε φτάσει να έχει πουλήσει «μόλις» 30 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Είχε 7 singles στις ΗΠΑ και χαρακτηρίζεται από ακόμα μεγαλύτερη ποικιλομορφία σε σχέση με το "Thriller", ενώ υπήρξε και το πρώτο άλμπουμ τα τραγούδια του οποίου έχουν όλα σχεδόν εξ' ολοκλήρου γραφτεί από τον Michael. Τι να πούμε για τα τραγούδια του δίσκου. "Bad", "The Way You Make Me Feel", "Smooth Criminal", "Man In The Mirror" ("If you wanna make the world a better place, take a look at yourself and then make a change"), "Dirty Diana", "Liberian Girl", στιγμές τις οποίες κουβαλάμε μέσα μας, μεγαλώσαμε μ' αυτές, διαχρονικοί ύμνοι. Στο "Dirty Diana", το πιο rock track του album, συμμετέχει ο κιθαρίστας του Billy Idol, Steve Stevens. Τα video clip ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο, με το "Bad" να διαρκεί 19 λεπτά και να έχει σκηνοθετηθεί από τον Martin Scorsese, το "Speed Demon" να έχει μετατραπεί σε ένα εξαιρετικό animation, ενώ το "Smooth Criminal" δεν ήταν παρά ένα μικρό μέρος μιας υπερπαραγωγής ονόματι "Moonwalker", οι εικόνες του οποίου έχουν καταλάβει μια μόνιμη θέση στη μνήμη και στο υποσυνείδητο μας. Ο Michael ντυμένος με το λευκό του κοστούμι και το καπέλο να χορεύει στο καμπαρέ που περιγράψαμε στην αρχή... Ο Βασιλιάς της Ποπ Στα τέλη των '80s του είχε απονεμηθεί ο τίτλος του «Βασιλιά της pop». Οι συναυλίες του απέφεραν εκατομμύρια, σημειώνοντας απανωτά ρεκόρ, ενώ πολλά από τα χρήματα πήγαιναν σε φιλανθρωπίες. Έδωσε όμως και αστρονομικά ποσά για να χτίσει την περίφημη "Neverland", θέλοντας να φτιάξει έναν τόπο που θα παραπέμπει στο φανταστικό νησί που περιγράφεται στο παραμύθι του Πήτερ Παν. Μια ευκαιρία απόδρασης ίσως; To "Leave Me Alone" του "Bad" ήταν η επίθεση του Michael προς τα ΜΜΕ και την ατελείωτη παραφιλολογία γύρω από τη ζωή του - η οποία παραφιλολογία θα συνεχιζόταν και θα εντεινόταν στο μέλλον... Η χρονιά είναι 1991 και ο MJ έμελλε να δώσει το τελευταίο του διαμάντι. Ο τίτλος αυτού "Dangerous", άλλο ένα άλμπουμ που ξεπέρασε τα 30 εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως. Το άλμπουμ είναι ένα μνημείο της δημοφιλούς μουσικής. Το "Jam" υπήρξε η συνεργασία του με τον Michael Jordan και το tribute στους basketball fans. Το "Remember The Time" μας χάρισε ένα από τα αξιομνημόνευτα video clip του Michael, στο οποίο ταξιδεύουμε ως την αρχαία Αίγυπτο και όπου συμμετέχουν οι Eddie Murphy και Magic Johnson. Το αισθησιακό "In The Closet", ένα ακόμα διαχρονικό τραγούδι του, μας φέρνει κατά νου τη Naomi Campbell. Το "Heal The World" παραμένει ένας πανέμορφος ύμνος στα χνάρια του "Man In The Mirror", ενώ τραγούδια όπως το "Who Is It" και "Will You Be There" συμπληρώνουν την εικόνα του δίσκου με τον καλύτερο τρόπο. To βίντεο του "Black Or White" είναι σίγουρα ένα από τα ομορφότερα του Michael, το οποίο όμως ξεσήκωσε αντιδράσεις και δε γλίτωσε τη λογοκρισία. Όσον αφορά το τραγούδι καθεαυτό, με την συμμετοχή του Slash στην κιθάρα και το αντιρατσιστικό μήνυμα, είναι μια από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας του. Όπως επίσης και η κομματάρα που ακούει στο όνομα "Give In To Me", πάλι με τη συμμετοχή του Slash, από τις πιο ροκ στιγμές του άλμπουμ. H συνεργασία Slash και Jackson θα συνεχιζόταν τα επόμενα χρόνια. Ο Slash συμμετείχε σε πολλές από τις συναυλίες του Michael για την προώθηση του "Dangerous", εμφανίστηκε μαζί του στο video clip του "Give In To Me", δύο φορές στα MTV Video Music Awards, έπαιξε κιθάρα στο τραγούδι "D.P." του "HIStory" album, όπως επίσης και στο "Morphine" του remix album "Blood On The Dance Floor" που κυκλοφόρησε το 1997. To 2001 τον συνόδευε στη ζωντανή του εμφάνιση για την τριακοστή του επέτειο, παίζοντας κιθάρα στα "Black Or White" και "Beat It". Οι συναυλίες που ακολούθησαν για την προώθηση του "Dangerous" αποτέλεσαν και το απόγειο της φήμης και της μαζικής υστερίας που προκαλούσε ο Michael. Τότε, γύρω στο 1992, ήταν να έρθει και στην Ελλάδα μάλιστα. Τελικά δεν ήρθε, αναρωτιέμαι τι θα λέγαμε άμα είχε έρθει τότε. H Δύση ενός Υπέρλαμπρου Άστρου Κάπου εδώ τελειώνει ο σημαντικότερος κύκλος του αφιερώματος μας. Στις αρχές των '90s ο Michael είχε αγγίξει την κορυφή, καλλιτεχνικά όσο και από άποψη διεθνούς φήμης. Η συνέχεια έμελλε να είναι μια πορεία προς τα κάτω, τόσο λόγω των σκανδάλων και των συγκρούσεων του με τη δικαιοσύνη, της αυξανόμενης επιδείνωσης της εξωτερικής του εμφάνισης, όσο και γιατί δεν έφτασε ξανά τα δημιουργικά ύψη του παρελθόντος. Η κυκλοφορία του διπλού "HIStory: Past, Present And Future, Book I" διαδέχτηκε τις επιθέσεις γύρω από την περιβόητη υποτιθέμενη αποπλάνηση ανηλίκου και τα ατελείωτα κουτσομπολιά γύρω από τον γάμο του με την Lisa Marie Presley, και διαπνεόταν από έντονο θυμό, όπως αυτός φαίνεται στο ντουέτο του με την Janet Jackson, "Scream" (το ακριβότερο videoclip). Κορυφαία στιγμή του δίσκου το οικολογικό "Earth Song", ίσως το τελευταίο μεγάλο τραγούδι του Michael. O δίσκος σημείωσε πάλι τεράστια επιτυχία στις πωλήσεις, όντας ένα από τα ελάχιστα διπλά άλμπουμ με τέτοιο αριθμό πωλήσεων, φτάνοντας τα 20 εκατομμύρια πωλήσεις. Τα επόμενα χρόνια έμελλε να κορυφώσουν τις φιλανθρωπίες, να τον κάνουν πατέρα τριών παιδιών, να επιδεινώσουν σταδιακά την υγεία του, ενώ κυκλοφόρησε άλλο ένα studio album το 2001, με όνομα "Invincible", που τα πήγε πολύ καλά στις πωλήσεις, παρά την έλλειψη προώθησης, και στο οποίο συμμετείχε ο Carlos Santana. Σχετικά με τις φήμες και τα σκάνδαλα, τα οποία πολλοί έχουν συνδέσει με τη μορφή του, έχουμε να πούμε τα εξής: ο Michael σαφώς και υπήρξε εκκεντρική προσωπικότητα, που ήδη από παιδί ταλαιπωρήθηκε και κακοποιήθηκε. Ο ίδιος παραδεχόταν πως ποτέ του δεν είχε ζήσει μια κανονική ζωή. Το πρόσωπο του, οι παραξενιές του, η φήμη που είχε αποκτήσει, το γεγονός ότι υπήρξε ο μεγαλύτερος σταρ της γενιάς του, προσέλκυαν τα σκάνδαλα κάθε είδους. Η περιουσία του υπήρξε πόλος έλξης για πολύ κόσμο που θέλησε να αντλήσει από αυτήν. Ο Michael αποτελεί σύμβολο της κοινωνίας του θεάματος, τόσο από τη λαμπερή, τη φανταχτερή της όψη, όσο και από την αντίθετη. Γιατί η κοινωνία του θεάματος όσο δημιουργεί είδωλα, άλλο τόσο τα καταστρέφει. Η ουσία είναι να διατηρεί κάποιος την κριτική του σκέψη και να αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό όσα ακούει. Γιατί ειδικά για τον Michael ειπώθηκαν τόσα, όπως πάντα λέγονται τόσα για τους πολύ διάσημους. Κάποια ισχύουν, κάποια όχι. Εμείς δεν αγαπούμε το χαλασμένο τηλέφωνο όμως. Προτιμούμε να στηριζόμαστε σε όσα βλέπουμε με τα μάτια μας και ακούμε με τ' αυτιά μας. Και να κρίνουμε μόνο έχοντας αυτά ως βάση και μοναδικά δεδομένα. Και αυτό που ξέρουμε σίγουρα για τον Michael ήταν πως performer σαν αυτόν δεν εμφανίστηκε ποτέ άλλοτε, ούτε θα εμφανιστεί ποτέ ξανά. Αναφέρθηκα πάνω στην κοινωνία του θεάματος και πως κατασκευάζει είδωλα. Εδώ όμως θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε: για την περίπτωση του Michael, αυτός ο ίδιος υπήρξε ο δημιουργός. Η κοινωνία του θεάματος απλά ακολούθησε στα χνάρια του. Ο Michael υπήρξε ένας πρωτοπόρος, μια καλλιτεχνική μεγαλοφυΐα, που δεν έχει ανάγκη να τον κατασκευάσει καμία εταιρία και κανένα κίνημα. Ο Michael χάραξε δρόμους, στιγμάτισε μια εποχή. Το όνομα του είναι χαραγμένο εδώ και χρόνια με χρυσά γράμματα στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής και έχει συνδεθεί με γενιές και μια εποχή ολόκληρη. Και κυρίως, έχουμε συνδέσει τον Michael με το ακατέργαστο υλικό της παιδικής μας ηλικίας, τόσο όσοι τον ζήσαμε όταν ήμασταν παιδιά, όσο και εκείνοι που, αν και δε τον έζησαν, αισθάνονται παιδιά όταν ακούνε τα τραγούδια του. Το ακατέργαστο αυτό υλικό είναι διαποτισμένο στα video clip του, στα χορευτικά του, στη μουσική του, και είναι γεμάτο παιχνιδιάρικα χρώματα και ήχους. Είναι το υλικό από το οποίο κατασκευάζονται τα όνειρα. Επίμετρο: Γιατί ο MJ ήταν ΚΑΙ rock Ο Michael μπορούσε να είναι ροκ όποτε ήθελε και οι συνεργασίες του, ο σεβασμός με τον οποίο μίλησαν γι' αυτόν μεγάλες φυσιογνωμίες της ροκ μουσικής, οι διασκευές συγκροτημάτων στα τραγούδια του, αλλά και το γενικότερο attitude που είχε, φανερώνουν το μέγεθος της επιρροής του στο rock κοινό. Χαρακτηριστικά: • Ήταν φίλος με τον Paul McCartney και έγραψαν μαζί τραγούδια • Τραγούδησε με τον Mick Jagger • Συνεργάστηκε με τον Eddie Van Halen • Συνεργάστηκε με τον Steve Stevens, κιθαρίστα του Billy Idol • Αγαπούσε τους Queen, ενώ ο Brian May είχε πει πως ήταν ιδέα του Michael να κυκλοφορήσουν το "Another One Bites The Dust" ως single • To γενικότερο attitude. Ανάμεσα στα χορευτικά του έπιανε συχνά τα γεννητικά του όργανα, κάτι που σόκαρε τους συντηρητικούς, ενώ το video clip του "Black Or White", όπου μεταμορφωνόταν σε ζώο και τα έσπαγε όλα, είχε λογοκριθεί • Συνεργάστηκε (πολλές φορές) με τον Slash • ...Όπως επίσης και με την κιθαρίστρια Jennifer Batten • To video clip του "Thriller" και η εμφάνιση του ως zombie ήταν πολύ rock για τα γλυκανάλατα pop δεδομένα της εποχής • Συνεργάστηκε με τον Carlos Santana • Έγραψε παρέα με τον maitre του τρόμου, Stephen King, την ταινία "Ghosts" • Η συμμετοχή του Sean Lennon, γιού του John Lennon, στο "Moonwalker" • H συνεργασία του με τον μοναδικό Vincent Price στο "Thriller", γνωστού ήδη και από τη δουλειά του με τον Alice Cooper • Για πολύ κόσμο τραγούδια όπως το "Beat It" ή το "Dirty Diana" ανήκουν στις πρώτες ροκ εμπειρίες της ζωής τους • O Chris Cornell διασκεύασε το "Billie Jean" για το σόλο άλμπουμ του "Carry On" • ...Όπως επίσης και οι rock / metal / punk διασκευές τραγουδιών του από τους: Death Cub For Cutie, Fall Out Boy, Alien Ant Farm, Ten Masked Men, Jameson, The Bates, Raintime, The Unseen, Aereogramme, Northern Kings, Raunchy, My Endeavour, Bobaflex, ανάμεσα σε άλλους... • Μπήκε δυο φορές στο Rock N Roll Hall Of Fame  http://www.rocking.gr