ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ-ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ

Ο Ντίλαν Τόμας γεννήθηκε στο Σουόνζι της Ουαλίας στις 27 Οκτωβρίου 1914, σ’ ένα περιβάλλον που σημαδεύτηκε από εντάσεις ανάμεσα στην αγγλόφωνη και την τοπική κουλτούρα, παρά το ότι ο ίδιος δεν διδάχθηκε ποτέ ουαλικά.

Δημοσίευσε ποιήματά του στα αγγλικά, για πρώτη φορά, στην εφημερίδα Sunday Referee, στη στήλη Poet's Corner, τo 1933. Το 1937 ο Ντίλαν Τόμας παντρεύτηκε την Κέιτλιν Μακναμάρα, με την οποία έμελλε να αποκτήσει τρία παιδιά. Το 1936 εκδόθηκε η δεύτερη ποιητική συλλογή του με τίτλο 25 Ποιήματα και το 1940 η συλλογή διηγημάτων Πορτρέτο του καλλιτέχνη ως νεαρού σκύλου.

Εκτός από ποιήματα, ο Ντίλαν Τόμας έγραψε διηγήματα, σενάρια για τον κινηματογράφο (Strand Films) και το ραδιόφωνο (BBC), καθώς και το ραδιοφωνικό θεατρικό έργο Under Milkwood (Κάτω από το γαλατόδασος, ελλ. έκδ. Ερμείας, μετάφραση Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ), που παίζεται μέχρι σήμερα.

Το 1953, σε ηλικία 39 ετών, με υγεία φθαρμένη από το αλκοόλ, κατά τη διάρκεια του τέταρτου κύκλου διαλέξεών του στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Ντίλαν Τόμας κατέρρευσε στο ξενοδοχείο του στη Νέα Υόρκη. Πέθανε στις 9 Νοεμβρίου 1953.

Ποιητής, αρθρογράφος, φαλσταφικός γλεντζές, ο Ντίλαν Τόμας άλλο δεν έκανε από το να ζει μέσα στην ποίηση και για την ποίηση, να σμιλεύει τον χρόνο μέσα από τη λεκτική λεπτουργία…

Εκτός από τα ποιήματα και το συνταρακτικό θεατρικό του έργο Κάτω από το Γαλατόδασος, ο θρυλικός Ουαλός μάς άφησε ένα πάκο επιστολές, οι οποίες δεν υπολείπονται σε ποιητικό αίσθημα. Σε αυτό τον τόμο συγκεντρώνονται τα γράμματα που έγραψε στις γυναίκες της ζωής του. Μέσα σε αυτές τις σελίδες ο Ντίλαν Τόμας ερωτοτροπεί, χωρατεύει, μιλάει βαρύθυμα για την κλονισμένη του υγεία, παραληρεί αμέριμνα για τις χαρές της ζωής, οικτίρει τον εαυτό του και καταφεύγει σε γαλιφιές και σε συγγνώμες για να καλύψει τα ερωτικά του ακροβατικά κατορθώνοντας να διασφαλίσει μια θέση στην καρδιά της εκάστοτε αγαπημένης του και μια θέση στην καρδιά του αναγνώστη.


ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ

Χωρίς να είμαστε τίποτα άλλο, παρά μόνο άνθρωποι

Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα
Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές
Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,
Από φόβο μήπως έρθουμε
Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών και κραυγών.

Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,
Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,
Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,
Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ’ τα κλαριά
Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.

Πέρα απ’ τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,
Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,
Πέρα απ’ το χάος θα ‘ρχόταν η μακαριότητα.

Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,
Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια,
Είναι ο σκοπός και το τέλος.

Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.