Lokomotiv Yaroslavl - Ομάδα Χόκει

7 Σεπτεμβρίου 2011 - 43 νεκροί

Στον απόηχο της συντριβής του Yak-42 στις 7 Σεπτεμβρίου 2011 που δημιούργησε ιδιαίτερη αίσθηση στην Ρωσία καθώς σε αυτή σκοτώθηκαν όλα τα μέλη της εξαιρετικά δημοφιλούς ομάδας χόκεϊ Lokomotiv Yaroslavl, ο Ρώσος πρόεδρος απαίτησε την άμεση και ριζική αναμόρφωση των ρωσικών αερομεταφορών και της πολιτικής αεροπορίας γενικότερα.

Ζάμπια - Ομαδα Ποδοσφάιρου

27 Απριλίου 1993 - 30 νεκροί

Δεκαοκτώ ποδοσφαιριστές, ο προπονητής Τσιτάλου και το επιτελείο του, ο πρόεδρος της FAZ, ένας δημόσιος υπάλληλος κι ένας δημοσιογράφος, μαζί με τα 5 άτομα του πληρώματος, επιβιβάστηκαν στο "Buffalo DHC-5D" για ακόμα ένα ταξίδι στον αφρικανικό ουρανό. Αυτό που δεν γνώριζαν είναι πως επρόκειτο για το τελευταίο τους. Ακόμα και σήμερα, όμως, το γιατί αποτελεί μυστήριο...

Το πλάνο του 44χρονου πιλότου, Φέντον Μάικ Μχόνε, περιελάμβανε 3 στάσεις για ανεφοδιασμό, σε Μπραζαβίλ (Δημοκρατία Κονγκό), Λιμπρεβίλ (Γκαμπόν) και Αμπιτζάν (Ακτή Ελεφαντοστού). Αυτό το στοιχείο και μόνο καταδεικνύει την ανεπάρκεια του αεροσκάφους για ένα τέτοιο ταξίδι. Στον τελευταίο σταθμό ανεφοδιασμού, η αποστολή θα διανυκτέρευε για να αναχωρήσει την επομένη για την πρωτεύουσα της Σενεγάλης.

Η κακή μέρα φάνηκε από το πρωί. Η πτήση ήταν προγραμματισμένη να αναχωρήσει στις 4:00 τα ξημερώματα, αλλά εν τέλει απογειώθηκε με 8ωρη καθυστέρηση. Και κάπου εκεί αρχίζει η περιδίνηση με σενάρια που ακόμα και σήμερα δεν έχουν διευκρινιστεί. Ένα εξ αυτών, θέλει το αεροσκάφος να αντιμετωπίζει προβλήματα πριν εισέλθει στον εναέριο χώρο της Δημοκρατίας του Κονγκό, αφού επρόκειτο για στρατιωτικό. Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, ο πιλότος δεν πήρε σχετική άδεια και αποφάσισε να πετάξει κατευθείαν στο Λιμπρεβίλ.

Το επικρατέστερο σενάριο, όμως, είναι πως προσγειώθηκε στο Μπραζαβίλ και μάλιστα εντόπισε κάποια μηχανικά προβλήματα, τα οποία ζήτησε να εξετάσουν οι μηχανικοί του αεροδρομίου. Αυτό συνέβη αργότερα, στην Γκαμπόν, και μάλιστα, σύμφωνα με το BBC, ένας μηχανικός έκανε κάποιες ρυθμίσεις στο αεροσκάφος. Υπάρχει, δε, κι ένα σενάριο που αναφέρει πως ο πιλότος δεν έκανε κανένα παράπονο για μηχανικά προβλήματα.

Το βέβαιο είναι πως όταν το αεροπλάνο έφτασε στα 6.000 πόδια μετά την απογείωσή του από την Γκαμπόν, η επαφή με τον πύργο ελέγχου σταμάτησε, αφού ήδη είχε χαραχθεί πορεία για Αμπιτζάν. Δύο λεπτά μετά την απογείωση από το αεροδρόμιο του Λιμπρεβίλ, το αεροπλάνο εξερράγη. Αλλά και πάλι οι τοποθετήσεις είναι διαφορετικές. Κάποιοι αυτόπτες μάρτυρες αναφέρουν πως έγινε μία έκρηξη, άλλοι είδαν 2 και άλλοι είδαν μία αχτίδα φωτός να πέφτει στο σκαρί του "Buffalo" και ακολούθως να ακούγονται 2 εκρήξεις.

"Σύμφωνα με μία φήμη, το αεροπλάνο καταρρίφθηκε σε μία άσκηση από πύραυλο που εκτοξεύθηκε από μία πρώην γαλλική βάση η οποία ανήκει στην εθνοφρουρά της Γκαμπόν. Έτσι εξηγείται η αχτίδα φωτός. Εξάλλου, επρόκειτο για στρατιωτικό αεροπλάνο που είχε καθυστερήσει και ίσως κανείς δεν το περίμενε. Άλλη μία φήμη αναφέρει πως υπήρχε βόμβα στο αεροπλάνο. Μία άλλη, η οποία έχει σκορπιστεί παντού, λέει πως η ομάδα είναι ζωντανή, οι παίκτες κρατούνται αιχμάλωτοι στην Γκαμπόν και πως τα πτώματα που βρέθηκαν ήταν πτώματα πολιτικών κρατουμένων της Γκαμπόν", υποστήριξε λίγο μετά το δυστύχημα ο αθλητικογράφος της "Zambia Daily Mail" Γκολάιαθ Μουνγκόνγκε, ο οποίος θα βρισκόταν κι αυτός στο αεροπλάνο, εάν η πτήση δεν αναχωρούσε τόσο νωρίς από την Λουσάκα (δεν γνώριζε για την 8ωρη καθυστέρηση) και προλάβαινε να πάρει χρήματα από την τράπεζα.

Όλοι οι επιβαίνοντες του αεροσκάφους ανασύρθηκαν νεκροί. Οι προσπάθειες περισυλλογής δεν είχαν κάποια θετική έκβαση και 12 ώρες μετά το δυστύχημα και ορισμένες υπόγειες διαβουλεύσεις-διπλωματικούς διαξιφισμούς μεταξύ Ζάμπια και Γκαμπόν, αποφασίστηκε να γίνουν ανακοινώσεις. Οι σχέσεις των 2 χωρών "πάγωσαν", αφού καμία δεν ήθελε να πληρώσει για τις έρευνες (δεν υπήρχε "μαύρο κουτί" γιατί το αεροπλάνο ήταν στρατιωτικό) και η μία έριχνε το φταίξιμο στην άλλη. Ακόμα και ο κόσμος με τον καιρό ανέπτυξε έχθρα για την Γκαμπόν και ονόμαζε με αυτό το όνομά κάθε πεπαλαιωμένο, προβληματικό μηχανοκίνητο όχημα, κάθε σακαράκα. Στην τηλεόραση εμφανίστηκε ο κορυφαίος σπορτκάστερ της Ζάμπια, Ντένις Λιουέουε, ο οποίος με γνήσιο πένθος (ουχί Βορειοκορεάτικο) και δάκρυα στα μάτια ανακοίνωσε την είδηση, αναφωνώντας για 20 λεπτά τα ονόματα των ποδοσφαιριστών-ειδώλων της χώρας.

Η αφήγηση του Μπουάλια

"Θα πήγαινα για τρέξιμο", θυμάται ο Καλούσα Μπουάλια. "Ήταν απογευματάκι. Είχα ντυθεί και χτύπησε το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο λογιστής της ομοσπονδίας από τη Λουσάκα. Ήταν κάτι διαφορετικό, γιατί συνήθως μου τηλεφωνούσε ο γραμματέας, αλλά σκέφτηκα πως το τηλεφώνημα είχε να κάνει με το ταξίδι μου".

"Ο λογιστής μου ακουγόταν παράξενος. Με ρώτησε 'πώς είσαι, Καλούσα'; Του απάντησα πως ήμουν καλά. 'Πώς αισθάνεσαι;', με ρώτησε. Του είπα καλά. 'Τίποτε άσχημο;'. 'Τίποτα'. Συνέχισε έτσι και δεν ήξερα τι συμβαίνει. Δεν μπορούσε να μου πει τα άσχημα νέα. Εν τέλει, μου είπε πως θα έπρεπε να καθυστερήσω το ταξίδι μου. 'Γιατί έτσι;', τον ρώτησα. Μου είπε ότι τα παιδιά στην ομάδα δεν έφτασαν στην Ακτή Ελεφαντοστού, όπου θα περνούσαν τη νύχτα. 'Δεν έφτασαν;', ρώτησα. 'Πώς είναι δυνατόν;'. Μου είπε πως κάτι έγινε με το αεροπλάνο. 'Κάτι με το αεροπλάνο;', ρώτησα. Είπε πως υπήρχαν επιβεβαιωμένες αναφορές πως το αεροπλάνο κατέπεσε και πως όλοι ήταν νεκροί. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Είπα πως δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Αλλά όταν άνοιξα το 'BBC' και το 'CNN', ήταν εκεί. Το αεροπλάνο είχε συντριβεί. Ήταν όλοι νεκροί".

Το πένθος μιας ολόκληρης χώρας

Δεκάδες χιλιάδες κόσμου είπαν στερνό αντίο στην εθνική ομάδα που μέχρι πριν λίγες εβδομάδες τους έκανε περήφανους. Τα 30 φέρετρα που κατά ειρωνικό τρόπο αφίχθησαν αεροπορικώς πίσω στη Λουσάκα χρειάστηκαν 3 ώρες για να φτάσουν μέχρι το "Στάδιο Ανεξαρτησίας", το εθνικό στάδιο της χώρας, που κανονικά απέχει 15 λεπτά από τον αερολιμένα και όπου θα ενταφιάζονταν τα θύματα.

Τα ξύλινα φέρετρα απλώθηκαν κατά μήκος του αγωνιστικού χώρου κατά το 3ήμερο εθνικό πένθος. Την τελευταία μέρα, στις 3 Μαΐου, περίπου 100.000 άνθρωποι που συγκεντρώθηκαν έξω από το γήπεδο, άκουσαν το διάγγελμα του προέδρου της χώρας Φρέντερικ Τσιλούμπα. "Οι ήρωες αναπαύονται", έγραφε στο πρωτοσέλιδό της η "Daily Mail", η οποία στο ρεπορτάζ της ανέφερε πως 130 άτομα λιποθύμησαν και πως 2 έγκυες γυναίκες γέννησαν μεταξύ του κοινού.

"Για μία ολόκληρη εβδομάδα, δεν άξιζα τίποτα", παραδέχεται ο Μόρις Γκουεμπέντε, ένας 30χρονος μηχανικός και φίλος του ποδοσφαίρου, ενδεικτικό της ατμόσφαιρας που επικρατούσε εκείνες της ημέρας στη χώρα της νότιας Αφρικής. "Δεν ήθελα να μιλάω με κανέναν. Ήθελα να είμαι μόνος μου. Καθόμουν στο στάδιο στην κηδεία και αναρωτιόμουν εάν θα μπορούσα να παρακολουθήσω ξανά ποδόσφαιρο. Σκεφτόμουν αυτά τα παιδιά. Τους ήξερα. Πώς γινόταν να μην τους ξαναδώ;"...

United States Figure Skating Team - Ομαδα καλλιτεχνικού πατινάζ

15 Φεβρουαρίου 1961

Ένα από τα πιο θλιβερά γεγονότα που σημάδεψαν το άθλημα ήταν το αεροπορικό δυστύχημα της 15ης Φεβρουαρίου 1961, όταν το αεροπλάνο της Sabena που μετέφερε την αμερικανική ομάδα στην Πράγα για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, έπεσε στις Βρυξέλλες. Την ίδια περίοδο, η δύναμη της τότε Σοβιετικής Ένωσης κάνει την εμφάνιση της στο καλλιτεχνικό πατινάζ – μέχρι σήμερα οι αθλητές της Ρωσίας κυριαρχούν.

Torino F.C - Ομαδα Ποδοσφαίρου

4 Μαΐου 1949

Νεκροι 18

Το μεγάλο “Τορίνο” (ιταλικά: Il Grande Torino ή Grande Granata) ήταν η καλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα στην Ιταλία της δεκαετίας του 1940. Κέρδιζε επανειλημμένα (1942 – 1949) τα πρωταθλήματα. Δέκα από τους έντεκα βασικούς παίκτες της εθνικής Ιταλίας ήταν από την ομάδα του Τορίνο. Η φήμη της ήταν τόσο μεγάλη, που την παρακάλεσαν να δώσει ένα φιλικό αγώνα (αποχαιρετηστηριο στο Φρ. Φερέιρα) στη Λισαβόνα εναντίον της Μπενφίκα. Κατά την επιστροφή της ομάδας στην (4 Μαΐου 1949) το αεροπλάνο θα συντριβεί λίγο έξω από την πόλη του Τορίνο. Τριάντα μία αθώες ψυχές θα χαθούν για πάντα. Ανάμεσα τους και οι 18 παίκτες του Τορίνο, 2 προπονητές, 2 διοικητικοί και 3 δημοσιογράφοι, το πλήρωμα και άλλοι. Το πένθος κάλυψε όλη την Ιταλία αλλά και όλο τον αθλητικό κόσμο.

Στα εναπομείναντα παιχνίδια του πρωταθλήματος οι αντίπαλες ομάδες “κατέβαζαν” την αναπληρωματική ομάδα. Το Τορίνο, αν και έπαιζε με την παιδική ομάδα, δε δέχτηκε γκολ και πήρε το πρωτάθλημα (λόγω του σεβασμού των αντιπάλων). Το σοκ στην Ιταλία ήταν τόσο μεγάλο ώστε τον επόμενο χρόνο η εθνική Ιταλίας δεν έμπαινε σε αεροπλάνο και αποφασίστηκε να πάει με το πλοίο στο Μundial της Βραζιλίας.