Carl Panzram: Ο αμετανόητος

«Στη ζωή μου δολοφόνησα 21 ανθρώπους, διέπραξα χιλιάδες κλοπές, ληστείες, εμπρησμούς και, τελευταίο αλλά όχι έσχατο, σοδόμισα  πάνω από 1000 άντρες.  Για όλα αυτά δεν έχω μετανοιώσει στο ελάχιστο».

Carl Panzram

Εισαγωγή

Ένας από τους πιο παραγωγικούς δολοφόνους της Αμερικής.  Παραβατικός από πολύ νεαρή ηλικία, ληστής και εμπρηστής, κατέληξε σε έναν σαδιστή φονιά, βιαστή παιδιών και ενηλίκων ανδρών.  Παρέμεινε αμετανόητος μέχρι το τέλος, με ένα άσβεστο μίσος για όλους και όλα.  Ο απόλυτος μισάνθρωπος, ένα άτομο με πλήρη επίγνωση του τι έκανε και του γιατί το έκανε.  Αν υπάρχουν άνθρωποι χωρίς ψυχή, ο Carl Panzram ήταν σίγουρα ένας από αυτούς.

Παιδική ηλικία

O Carl Panzram γεννήθηκε στη βόρεια Minesota, στις 28 Ιουνίου του 1891.  Γιος Πρώσων μεταναστών, του John και της Matilda Lizzie Panzram, μεγάλωσε στη φτωχική και απομονωμένη οικογενειακή φάρμα. Οι γονείς του, που έχουν έρθει στην Αμερική αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, είναι σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι.  Είχε άλλα έξι αδέλφια, πέντε αδελφούς και μιαν αδελφή, τα οποία ήταν τίμια και εργατικά αγροτόπαιδα, προτερήματα που ουδέποτε είχε ο Carl.
Όταν ήταν επτά ετών, οι γονείς του χώρισαν.  Όπως συνέβαινε στις φτωχές οικογένειες της εποχής, δεν υπήρξε ποτέ διαζύγιο, καθώς δεν υπήρχαν τα χρήματα για την σχετική δαπάνη.  Ο πατέρας του έφυγε από το σπίτι για να μην επιστρέψει ποτέ.
Σε ηλικία μόλις 8 ετών συνελήφθη για κλοπή και μέθη!  Μέχρι να φτάσει στην εφηβεία ήταν ήδη αλκοολικός.  Δημιουργεί συνεχώς προβλήματα και συλλαμβάνεται κατ’ εξακολούθηση για κλοπές και ληστείες.  Σε ηλικία έντεκα ετών μπαίνει στο σπίτι ενός γείτονα και κλέβει οτιδήποτε μπορούσε να σηκώσει, καθώς και ένα περίστροφο.  Γίνεται αντιληπτός από τα αδέλφια του, τα οποία τον χτυπούν μέχρι να πέσει αναίσθητος.  Συλλαμβάνεται για την κλοπή και, αφού δικάζεται ως ανήλικος, τον κλείνουν για δυο χρόνια στο Αναμορφωτήριο Αρρένων της Minnesota.  Βρισκόμαστε στο 1903 και αυτά θα είναι δυο χρόνια μαρτυρικά για τον Carl.

Αναμορφωτήριο Αρρένων της Minnesota

Το Αναμορφωτήριο Αρρένων της Minesota ήταν ένα ίδρυμα για τον εγκλεισμό προβληματικών παιδιών, ηλικίας δέκα έως είκοσι ετών.  Την εποχή που ο Carl ήταν τρόφιμος, είχε γύρω στα 300 παιδιά.  Απόλυτοι άρχοντες του Αναμορφωτηρίου ήταν οι φύλακες οι οποίοι, καθώς δεν εποπτεύονταν από καμία δημόσια αρχή, ήταν ελεύθεροι να τιμωρούν υπερβολικά, έως βασανισμού, τα παιδιά. Ταπεινώσεις και εξευτελισμοί βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη.  Επίσης, οι ασέλγειες και οι βιασμοί σε βάρος των αγοριών ήταν καθημερινή πρακτική.
Όπως, συνήθως, συμβαίνει σε τέτοια «ευαγή» ιδρύματα, η θρησκευτική διαπαιδαγώγηση ήταν εκ των «ουκ άνευ».  Τα αγόρια ζούσαν σε ένα θρησκόληπτο περιβάλλον, κάθε άλλο παρά χριστιανικό, με τις σκληρές τιμωρίες, τη στέρηση τροφής, τους βασανισμούς και τις ασέλγειες.  Όποιος δεν ήταν καλός μαθητής έπρεπε να υποστεί τρομακτικές φυσικές ποινές.  Καθώς ο Carl ζούσε στο απομονωμένο αγρόκτημα, δεν είχε την ευκαιρία να λάβει τη μόρφωση που θα αντιστοιχούσε στην ηλικία του.  Μπορούσε μετά βίας να διαβάσει, γεγονός που τον έφερε στις πρώτες θέσεις των τιμωρούμενων μαθητών.
Όσο έμεινε στο αναμορφωτήριο, ο Carl Panzram τιμωρήθηκε, δάρθηκε ανηλεώς με ξύλα, δερμάτινες ζώνες, μαστίγια και οτιδήποτε μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου.  Βιάστηκε κατ΄επανάλειψη, ταπεινώθηκε όσο δεν παίρνει άλλο, του καταπατήθηκε κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια.  Έσβησαν από μέσα του κάθε ίχνος ανθρωπιάς, συγγνώμης και οίκτου.  Όπως ο ίδιος έγραψε αργότερα «στο αναμορφωτήριο με έκαναν αυτό που είμαι.  Με μεταχειρίστηκαν με τέτοιο τρόπο, που θέλω να ανταποδώσω τα ίσα.  Κανείς δεν με βοήθησε, κανέναν δεν λυπάμαι.  Ήθελαν να με αναμορφώσουν.  Θα τους αναμορφώσω κι εγώ.  Και ένας μόνο τρόπος αναμόρφωσης υπάρχει.  Ο θάνατος.».

Αναμορφωτήριο Αρρένων της Minnesota

Γρήγορα ο Carl έμαθε να δίνει στους φύλακες αυτό που ήθελαν.  Διάβαζε τα μαθήματά του, υπέκυπτε στις ορέξεις τους, υποκρινόταν πως ήταν ένα καλό χριστιανόπουλο.  Μέσα του, όμως, λυσσομανούσε η επιθυμία της εκδίκησης.  Τον Ιούλιο του 1905 βάζει φωτιά στο εργαστήριο του Αναμορφωτηρίου.  Το κτήριο λαμπαδιάζει μέσα σε λίγα λεπτά, οι ζημιές ανέρχονται σε 100.000 δολλάρια και ο Carl διασκεδάζει αφάνταστα που κανείς δεν τον υποψιάστηκε.  Διατηρώντας την υπάκουη συμπεριφορά, λίγους μήνες αργότερα, θα πείσει την επιτροπή απεγκλεισμού ότι έχει «αναμορφωθεί». Έγραψε: «είχα διδαχτεί από τους χριστιανούς την υποκρισία.  Είχα μάθει περισσότερα για τα ψέματα, τις κλοπές, το μίσος, τους σκοτωμούς.  Είχα μάθει πως το πέος ενός μικρού αγοριού μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για άλλα πράγματα, εκτός από την ούρηση.  Είχα μάθει πως ο πρωκτός έχει και άλλες χρήσεις». Θα αφεθεί ελεύθερος στο τέλος του 1905, υπό την εποπτεία και επιμέλεια της μητέρας του.  Είναι σχεδόν 14 ετών.

Καρτέλα του Carl Panzram από το Αναμορφωτήριο

Επιστρέφει στο αγρόκτημα.  Ένας από τους αδελφούς του έχει σκοτωθεί σε ατύχημα και η οικογένεια αγωνίζεται να διατηρήσει το κτήμα.  Η Lizzie Panzram δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ και δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με τον Carl.  Ο ήδη εσωστρεφής και απομακρυσμένος από τα αδέλφια του Carl, αποτραβιέται ακόμα περισσότερο στον εαυτό του.  Μισεί τη μητέρα του και την οικογένειά του που δεν το προστάτεψαν, τους καταλογίζει ευθύνες για όλα όσα υπέστη στο Αναμορφωτήριο.  Όπως ήταν φυσικό επακόλουθο το σκάει από το σπίτι για να βρει την τύχη του.
Γίνεται πλανόδιος εργάτης.  Είναι μόνο 14 ετών και εύκολο θύμα.  Κάποια νύχτα βιάζεται ομαδικά από μια παρέα περιπλανώμενων αλητών.  Ο Carl Panzram ορκίζεται πως είναι η τελευταία φορά που του συμβαίνει κάτι τέτοιο.  Για τα επόμενα χρόνια συνεχίζει την περιπλάνησή του, ακολουθώντας τις σιδηροδρομικές γραμμές, που διατρέχουν την Αμερική.  Δουλεύει περιστασιακά, ζητιανεύει τροφή και όταν δεν βρίσκει την κλέβει, είναι ένας από τους χιλιάδες περιπλανώμενους εργάτες της Αμερικής.  Βρισκόμαστε στα προπολεμικά χρόνια, η Αμερική αναπτύσσεται ραγδαία, τα εργατικά χέρια είναι απαραίτητα για να χτιστεί το αμερικανικό όνειρο.  Η οικονομική άνθηση που υπάρχει θα καταρρεύσει τη Μαύρη Τρίτη του 1929, μαζί με το Χρηματιστήριο.  Προς το παρόν, όμως, αυτό είναι μακριά.
Την άνοιξη του 1906, μετά από μια κλοπή, συλλαμβάνεται και στέλνεται για ένα χρόνο στο Αναμορφωτήριο της Montana.  Είναι 15 ετών μόνο, αλλά έχει το σώμα ενός άντρα.  Και, σίγουρα, δεν είναι πια ένα μικρό φοβισμένο αγόρι.  Από τη στιγμή που έφτασε στο αναμορφωτήριο ενεργεί ως  επικίνδυνος εγκληματίας και αντιμετωπίζεται ως τέτοιος.  Το 1907, μαζί με έναν άλλο τρόφιμο, τον Jimmie Benson, δραπετεύουν.  Ακολουθεί ένα όργιο κλοπών και εμπρησμών.  Αγαπημένη ενασχόληση του Carl αποτελεί η κλοπή εκκλησιών.  Μετά την κλοπή τις καίει, κάτι που απολαμβάνει ιδιαίτερα.  Η κλοπή και ο εμπρησμός εκκλησιών είναι ένα «σπορ» στο οποίο επιδίδεται, με ιδιαίτερη ευχαρίστηση, σε όλη τη ζωή του.

Ο Carl Panzram ως Jefferson Baldwin

Εγκληματική ενηλικίωση

Σε όλη του τη ζωή ο Panzram χρησιμοποιούσε ψευδώνυμα.  Το 1907, χρησιμοποιώντας το όνομα Jefferson Baldwin, δηλώνει ψευδή ηλικία και κατατάσσεται στο στρατό.  Τεμπέλης και απειθής, μέθυσος και κλέφτης, αντιμετωπίζει προβλήματα από την αρχή.  Μπαινοβγαίνει στο πειθαρχείο και φτάνει να περάσει και από Στρατοδικείο για κλοπή στρατιωτικού υλικού.  Τελικά αποτάσσεται και καταδικάζεται σε τρία χρόνια καταναγκαστικά έργα.  Την καταδίκη του αυτή επικύρωσε ο τότε Υπουργός Εθνικής Άμυνας, και μετέπειτα Πρόεδρος των ΗΠΑ, William Howard Taft.  Ο δρόμος του θα διασταυρωθεί με εκείνον του Panzram ξανά στο μέλλον.

Επικήρυξη με αμοιβή για τον καταζητούμενο δραπέτη Jeff Baldwin/Carl Panzram

Τον Μάιο του 1908, ο Carl Panzram περνάει αλυσοδεμένος το κατώφλι της Ομοσπονδιακής Φυλακής Leavenworth του Κάνσας.  Είναι μόλις 16 ετών αλλά, καθώς είχε δηλώσει μεγαλύτερη ηλικία για να καταταγεί, αντιμετωπίζεται ως ενήλικας και έχει την ίδια μεταχείριση με τους άλλους κρατούμενους: αυστηρή, σκληρή, βάναυση.  Δεν είναι λίγες οι φορές που θα βρεθεί τιμωρημένος στην απομόνωση.  Η δουλειά του είναι να σπάει πέτρες για δέκα ώρες την ημέρα, επτά ημέρες την εβδομάδα.  Στο ένα του πόδι είναι δεμένη με αλυσίδα μια σιδερένια μπάλα, βάρους 25 κιλών, την οποία κουβαλάει όπου πηγαίνει.  Παραμένει δεμένη στο πόδι του ακόμα και στον ύπνο του.  Ο Panzram έχει στο μυαλό του διαρκώς την απόδραση.  Δεν θα τα καταφέρει ποτέ.  Από τη φυλακή θα βγει με την αποφυλάκισή του, τον Αύγουστο του 1910, για να επιστρέψει εκεί, στην ίδια φυλακή, αρκετά χρόνια αργότερα.  Μόνο που τότε θα είναι στην πτέρυγα μελλοθανάτων.
Ο Carl Panzram είναι 19 χρονών και πιο σκληρός από ποτέ.  Έχει περάσει μεγάλο μέρος της ζωής του σε αναμορφωτήρια και φυλακές, η οικογένειά του φαίνεται να τον έχει ξεγράψει, δεν έχει γνωρίσει το άγγιγμα γυναίκας και η μόνη γεύση που έχει από τον έρωτα είναι οι βιασμοί που έχει υποστεί.  Τους επόμενους μήνες περιπλανιέται στις πολιτείες του Κάνσας, του Τέξας και της Καλιφόρνια.  Εξασφαλίζει τα προς το ζειν με κλοπές, ληστείες, εμπρησμούς.  Φυλακίζεται και δραπετεύει.

O Carl Panzram ως Jefferson Davis

Το καλοκαίρι του 1911, ως Jefferson Davis, επιβιβάζεται λαθραία σε ένα εμπορικό τραίνο με βορειοδυτική κατεύθυνση. Επάνω του κουβαλά αρκετά όπλα που έχει αποκομίσει από κλοπές.  Στο ίδιο βαγόνι κρύβονται άλλοι δύο λαθρεπιβάτες.  Κάποια στιγμή ένας υπάλληλος του τραίνου τους ανακαλύπτει και απαιτεί να πληρώσουν εισιτήριο.  Ο Panzram τον ληστεύει από όσα χρήματα έχει, καθώς και από το ρολόι του.  Στη συνέχεια και με την απειλή του πιστολιού του, τον βιάζει μπροστά στα έκπληκτα μάτια των δύο άλλων συνεπιβατών του.  Το μαρτύριο του υπαλλήλου, όμως, δεν τελειώνει εκεί.  Πάντα με το επιβάλλον του περιστρόφου του, ο Panzram αναγκάζει τους άλλους δύο λαθρεπιβάτες να βιάσουν, με τη σειρά τους, τον άτυχο υπάλληλο.  Κατόπιν πετά και τους τρεις από το τραίνο και συνεχίζει το ταξείδι μονάχος.
Και τα επόμενα χρόνια περνούν με τον ίδιο τρόπο: ληστείες, εμπρησμοί, σοδομισμοί και φόνοι.  Σταδιακά γνωρίζει τις περισσότερες φυλακές των Η.Π.Α.  Στο Όρεγκον συλλαμβάνεται ως Jack Allen και στη Μοντάνα ως Jeff Rhoades.  Το 1913 συλλαμβάνεται και καταδικάζεται για δραπέτευση, ληστείες και σοδομισμό.  Κλείνεται στη φυλακή του Deer Lodge.

O Carl Panzram ως Jeff Rhoades

Το Deer Lodge βρισκόταν στα Βραχώδη Όρη και έμοιαζε με κάστρο.  Η ζωή εκεί ήταν πληκτική και μονότονη. Καθώς δεν υπήρχαν καταναγκαστικά έργα, αλλά ούτε και επάρκεια προσωπικού για να αναθέτει εργασίες στους κρατούμενους και να τους επιτηρεί να τις κάνουν, εκείνοι περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους στα κελιά τους ή στο προαύλιο.  Το Deer Lodge αποδείχτηκε ο παράδεισος επί της γης για τον Panzram.  Είχε κάθε ελευθερία να επιδίδεται στο αγαπημένο του σπορ, τον σοδομισμό.  Όπως έγραψε ο ίδιος αργότερα «άρχιζα το πρωί, συνέχιζα εντατικά όλη μέρα και, πολλές φορές και τη μισή νύχτα».  Η επιβλητική σωματική του διάπλαση και η άγρια όψη του τον είχαν καταστήσει φόβητρο ανάμεσα στους κρατούμενους και μπορούσε να ικανοποιεί τις ορέξεις του χωρίς να αντιμετωπίζει προβλήματα.
Από το Deer Lodge αποφυλακίζεται τον Μάρτιο του 1915, σε ηλικία 24 ετών.

«Είμαι ο άντρας που περιπλανιέμαι στον κόσμο, κάνοντας καλό στους ανθρώπους. Το σύνθημά μου είναι: Λήστεψέ τους, γάμησέ τους και, μετά, σκότωσέ τους. Αυτός είμαι.»

Carl Panzram

Στη φυλακή ξανά
Για μήνες, το 1915, ο Panzram περιπλανήθηκε σε διάφορες πολιτείες της Αμερικής: Washington, Idaho, Nebraska, South Dakota. Ζούσε με τον συνήθη τρόπο του: κλοπές, ληστείες, εμπρησμούς. Μια νύχτα του Ιουνίου του 1915, μπήκε σε ένα σπίτι και έκλεψε αντικείμενα και ρούχα, που η αξία τους δεν υπερέβαινε τα 20 δολλάρια. Συνελήφθη λίγες μέρες αργότερα, ενώ προσπαθούσε να πουλήσει ένα κλεμμένο ρολόι. Με το βεβαρημένο του παρελθόν, ο δικαστής δεν δυσκολεύτηκε να τον καταδικάσει σε φυλάκιση επτά ετών. Στις 24 Ιουνίου του 1915, ο Carl Panzram έγινε ο κρατούμενος με τον αριθμό 7390, στις Κρατικές Φυλακές του Όρεγκον, στο Σάλεμ.
Από την πρώτη στιγμή οι φύλακες κατάλαβαν πως είχαν να κάνουν με έναν πολύ σκληρό κρατούμενο. Οι σκληροί κρατούμενοι, όμως, δεν αποτελούσαν πρόβλημα γι αυτούς. Μέσα στις φυλακές του Σάλεμ ίσχυε ένας απόλυτος νόμος, ο νόμος του ισχυρού. Και ο ισχυρός, στην προκειμένη περίπτωση, ήταν οι φύλακες. Η σκληρότητά τους ήταν απερίγραπτη. Οι ταπεινώσεις και οι βασανισμοί των κρατουμένων ήταν φαινόμενα καθημερινά, ακόμα και για ασήμαντη αφορμή. Στέρηση τροφής, απομόνωση, ξυλοδαρμοί, μαστιγώματα, κρέμασμα ανάποδα ήταν μερικές μόνο από τις μεθόδους σωφρονισμού που χρησιμοποιούσαν. Ο Carl Panzram, πνεύμα ανυπόταχτο, βρέθηκε γρήγορα σε μπελάδες.

Ο προσωπικός του φάκελος στις φυλακές, αναφέρει πως τον Ιανουάριο του 1916 τον είχαν κρεμάσει ανάποδα για δύο ημέρες, επί δέκα ώρες την ημέρα. Έναν μήνα αργότερα, τον ξανακρέμασαν για 12 ώρες και στη συνέχεια τον έκλεισαν στην απομόνωση, μόνο με ψωμί και νερό, για τρεις εβδομάδες. Είχαν βρει πάνω του ένα αιχμηρό αντικείμενο, το οποίο σκόπευε να χρησιμοποιήσει σαν όπλο.
Το μόνο που απασχολούσε τον Panzram ήταν το να καταφέρει να αποδράσει. Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες (εμπρησμούς εγκαταστάσεων των φυλακών, λιμάρισμα των κάγκελων στο κελί του κ.α.) το επιτυγχάνει τον Σεπτέμβριο του 1917. Μπαίνει σε ένα σπίτι και κλέβει ρούχα και ένα 38άρι περίστροφο. Λίγες μέρες, όμως, αργότερα, ένας αστυνομικός τον αναγνωρίζει από τις αφίσσες που είχαν αναρτηθεί και προσπαθεί να τον συλλάβει. Ο Panzram ανοίγει πυρ εναντίον του αστυνομικού. Όταν τελειώνουν οι σφαίρες του συλλαμβάνεται. Μεταφέρεται ξανά στις φυλακές και ρίχνεται στην απομόνωση.
Με έναν μυθιστορηματικό, θα έλεγε κανείς, τρόπο, δραπετεύει οριστικά από τις φυλακές του Σάλεμ τον Μάιο του 1918. Λιμάρει τα κάγκελα του παραθύρου στο κελί του και πηδάει από τον ψηλό τοίχο της φυλακής. Μέσα σε έναν καταιγισμό πυρών που εξαπολύουν οι φρουροί, ο Panzram χάνεται τρέχοντας στο δάσος. Σκαρφαλώνει σε ένα εμπορικό τραίνο και εξαφανίζεται. Αλλάζει το όνομά του σε John O’ Leary, ξυρίζει το μουστάκι του και κατευθύνεται προς την ανατολική ακτή.

Ο Carl Panzram ως John O' Leary

Φόνοι…
Το καλοκαίρι του 1920 περιπλανάται στην πόλη του New Haven στο Κονέκτικατ. Διάλεξε τη συγκεκριμένη πόλη γιατί είναι πολυπληθής και με μεγάλη δραστηριότητα. Έτσι έχει μεγαλύτερο πεδίο δράσης. Ληστεύει σπίτια και μαγαζιά, σοδομίζει αγόρια σε σκοτεινά δρομάκια. Κάποιο βράδυ εντοπίζει ένα σπίτι τριόρωφο, αποικιακού στυλ, που σίγουρα θα ήταν γεμάτο με πράγματα αξίας. Ο Carl αποφασίζει να το χτυπήσει. Σπάει ένα παράθυρο, μπαίνει στο σπίτι κι αρχίζει να τριγυρίζει στις κρεβατοκάμαρες και να αφαιρεί οτιδήποτε του φαινόταν πολύτιμο. Σε μια από αυτές βρίσκει πολλά κοσμήματα, ομόλογα και ένα 45άρι περίστροφο. Πάνω στα ομόλογα υπάρχει το όνομα William H. Taft. Ναι, είναι ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ, και νυν καθηγητής Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Yale, ο ίδιος που ως Υπουργός Δικαιοσύνης είχε κλείσει τον Panzram στο Leavenworth!

William Howard Taft

Ταξιδεύει για τη Νέα Υόρκη, όπου πουλά τα κλεμμένα κοσμήματα και το μεγαλύτερο μέρος των μετοχών. Με τα χρήματα που αποκομίζει αγοράζει ένα σκάφος, το «Akista», το δηλώνει στο όνομα John O’ Leary και ξεκινά το ταξείδι του από τον Ανατολικό Ποταμό, για να συνεχίσει κατά μήκος της βραχώδους ακτής του Κονέκτικατ. Στο δρόμο του ληστεύει δεκάδες σκάφη στα αγκυροβόλιά τους, παίρνοντας ποτά, προμήθειες, όπλα, οτιδήποτε μπορούσε να πάρει. Μην ξεχνάμε πως βρισκόμαστε στην Αμερική της ποτοαπαγόρευσης, και τα σκάφη ήταν ένας συνήθης και δημοφιλής χώρος για αποθήκευση –και κατανάλωση- παράνομου αλκοόλ.
Με πρόσχημα εργασίες που πρέπει να γίνουν στο σκάφος του, προσλαμβάνει ναυτικούς που συχνάζουν στο λιμάνι του City Island. Με ιδιαίτερα αναπτυγμένη ναυσιπλοΐα την εποχή εκείνη, καθώς το μεγαλύτερο μέρος τόσο αγαθών, όσο και επιβατών διακινείται δια της θαλασσίας οδού, ο Panzram βρίσκει πάντα πρόθυμα χέρια. Βρίσκει πάντα θύματα. Εκείνο το καλοκαίρι θα σκοτώσει πάνω από 10 νέους άντρες. Τους παρασύρει στο σκάφος, τους μεθά και όταν πέφτουν για ύπνο τους βιάζει και μετά τινάζει τα μυαλά τους στον αέρα, με το 45άρι περίστροφο που είχε κλέψει από τον Taft. Στη συνέχεια, τους δένει βάρος στα πόδια και τους πετάει στη θάλασσα.

Akista

Η ανέμελη ζωή στο σκάφος τελειώνει άδοξα, όταν ένα μπουρίνι, στα τέλη του Αυγούστου του 1920, ρίχνει το Αkista στα βράχια και το κομματιάζει. Ο Panzram ρίχνεται στη θάλασσα, κολυμπά και βγαίνει μισοπεθαμένος στην ακτή. Συνεχίζει να επιβιώνει με κλοπές και κάνει ένα εξάμηνο στη φυλακή του Κονέκτικατ.
Το 1921, ναυτολογείται σε ένα πλοίο που ταξιδεύει για την Αγκόλα, πορτογαλική αποικία στη δυτική ακτή της Αφρικής, όπου προσλαμβάνεται ως επιστάτης στην Εταιρεία Πετρελαιοειδών Sinclair. Εκεί θα βιάσει και θα δολοφονήσει ένα δεκάχρονο αγόρι. «Ένας μικρός νέγρος ήρθε χοροπηδώντας», θα γράψει αργότερα. «Τον άρπαξα και τον τράβηξα μέσα στο κτήριο της εταιρίας. Του έλειωσα το κεφάλι με μια πέτρα, πρώτα όμως τον πήδηξα. Όταν τον άφησα, τα μυαλά του έβγαιναν από τα’ αυτιά του». Οι κάτοικοι τον υποπτεύονται για το φόνο, αλλά δεν υπάρχουν αποδείξεις.
Παραιτείται από τη Sinclair και περνά αρκετές εβδομάδες σ’ ένα ψαράδικο χωριό στο Lobito Bay, στο Κονγκό. Εκεί, προσλαμβάνει έξι ιθαγενείς για να κυνηγήσουν κροκοδείλους, το δέρμα των οποίων θα πουλούσαν σε Ευρωπαίους, στο Κονγκό. Το κυνήγι που, όμως, ο Panzram είχε στο μυαλό του ήταν εντελώς διαφορετικό. Πυροβολεί πισώπλατα και σκοτώνει, τον έναν μετά τον άλλο, και τους έξι άνδρες και, στη συνέχεια πετάει τα πτώματα στους κροκοδείλους. Αργότερα θα σχολιάσει πως «ήταν εξαιρετικά εύκολο να σκοτώσω έξι νέγρους με μιας. Ήταν πολύ πιο εύκολο από τους φόνους των 11χρονων ή των 12χρονων που έκανα αργότερα». Μετά και από αυτούς τους φόνους το Κονγκό γίνεται επικίνδυνο γι αυτόν, καθώς αρκετοί τον είχαν δει στο λιμάνι να προσλαμβάνει τους έξι άνδρες. Ανεβαίνει τον ποταμό Κόνγκο και φτάνει μέχρι τη Χρυσή Ακτή. Σε όλη τη διαδρομή δεν παύει να ληστεύει αγρότες. Μαζεύει αρκετά χρήματα για να αγοράσει ένα εισιτήριο για τα Κανάρια Νησιά, όπου όμως εκεί δεν υπάρχει τίποτα αξιόλογο για να κλέψει. Άφραγκος και απογοητευμένος επιβιβάζεται σε ένα πλοίο με προορισμό τη Λισαβώνα της Πορτογαλίας. Όταν φτάνει εκεί τον περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη. Η αστυνομία της Λισαβώνας έχει ενημερωθεί για τη δολοφονική του μανία στην Αφρική και τον αναζητά. Επιβιβάζεται λαθραία σε ένα πλοίο που αναχωρεί για τις ΗΠΑ και το καλοκαίρι του 1922 πατά ξανά το χώμα της πατρίδας του.

Τον Panzram τον είχε συνεπάρει το γεγονός της ευκολίας ενός φόνου. Όχι μόνο δεν είχε τύψεις, αλλά η συγκεκριμένη ενέργεια του προκαλούσε και άφατη ευχαρίστηση. Άρχισε να ονειρεύεται καριέρα εκτελεστή συμβολαίων όπου, όχι μόνο θα σκότωνε –γεγονός που τον χαροποιούσε ιδιαίτερα- αλλά θα τον πλήρωναν και από πάνω για να το κάνει. Είχε φέρει μαζί του το όπλο που είχε χρησιμοποιήσει για τους φόνους στο Κονγκό και του είχε προσαρμόσει ένα σιγαστήρα ο οποίος, όμως, δεν του έδινε το αθόρυβο αποτέλεσμα που επιζητούσε.
Συνέχισε να ζει με τον ίδιο τρόπο, με ληστείες και φονικά. Περιπλανιόταν διαρκώς για να αποφεύγει τη σύλληψη και τη φυλάκιση. Μετά από κάθε φόνο άλλαζε τόπο. Ζούσε σαν κυνηγημένο αγρίμι, νοιώθοντας τους διώκτες του να ανασαίνουν στο λαιμό του. Παρ’ όλα αυτά, εξακολούθησε να κάνει αυτό που ήξερε καλύτερα. Να σκοτώνει.
…φόνοι…
Ήδη από τις πρώτες μέρες της επιστροφής του στις ΗΠΑ, ο Panzram επισκέφτηκε το παράρτημα του Υπουργείου Ναυτιλίας στη Νέα Υόρκη και ανανέωσε το ναυτικό του φυλλάδιο και τα χαρτιά του σκάφους του Akista, το οποίο είχε ναυαγήσει δυο χρόνια πριν. Σκοπός του ήταν να βρει και να κλέψει ένα παρόμοιο σκάφος, το οποίο θα νομιμοποιούσε ως το Akista. Κατά τη διάρκεια αυτής του της αναζήτησης ταξίδεψε από τη Νέα Υόρκη στο Ρόουντ Άιλαντ, την Πρόβιντανς και τη Βοστώνη, χωρίς όμως να καταφέρει να βρει το σκάφος που χρειαζόταν. Τον Ιούλιο του 1922 έφτασε στην πόλη του Σάλεμ, γνωστή για τις δίκες μαγισσών που είχαν διεξαχθεί εκεί τον 17ο αιώνα.

Εκείνο το πρωινό της 18ης Ιουλίου του 1922, ο 12χρονος George Henry McMahon, έφυγε από το μαγαζί της θείας του για να πάει να της κάνει κάποιο θέλημα. Αυτό που δεν ήξερε ήταν το ότι δεν θα επέστρεφε ποτέ, καθώς ο δρόμος του θα διασταυρωνόταν με αυτόν του Carl Panzram. Ο Panzram εντόπισε το παιδί να περπατά στο πεζοδρόμιο της Boston Street και το πλησίασε. Το ρώτησε αν ήθελε να κερδίσει 50 σεντς και ο μικρός συμφώνησε. Το παρέσυρε σε ένα ερημικό σημείο της πόλης και έμεινε μαζί του τρεις ώρες, στη διάρκεια των οποίων το βίασε έξι φορές. Τέλος, του άνοιξε το κεφάλι με μια πέτρα. Σκέπασε το πτώμα του αγοριού με κάτι κλαδιά και, κατά τα συνηθισμένα, μετά το φόνο έφυγε από το Σάλεμ. Το πτώμα του άτυχου αγοριού ανακαλύφθηκε τρεις μέρες αργότερα.
Υπήρχαν αρκετοί μάρτυρες που είχαν δει το αγόρι να περπατά με έναν άντρα με μπλε κοστούμι και τραγιάσκα. Η αστυνομία εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό και συλλάμβανε κάθε ξένο που υπήρχε στην πόλη. Ανάμεσά τους και ένας γνωστός παιδόφιλος, ο οποίος βαρυνόταν με διάφορες επιθέσεις εναντίον παιδιών της πόλης. Ο Panzram, όμως, δεν βρισκόταν ανάμεσά τους. Η υπόθεση θα έμενε άλυτη για πολλά χρόνια, μέχρι το 1928, που ο Panzram συνελήφθη για ένα φόνο στη Washington D.C. Τότε ήταν που οι μάρτυρες τον αναγνώρισαν ως τον άντρα που είχαν δει με το αγόρι εκείνο το πρωινό του Ιουλίου του 1922.
 
…φόνοι
Μετά το Σάλεμ ο Panzram επιστρέφει στη Νέα Υόρκη και πιάνει δουλειά ως φύλακας σε μια αλευροβιομηχανία. Την ίδια εποχή καταφέρνει να κλέψει ένα σκάφος από μια από τις μαρίνες του κόλπου, ένα καλό σκαρί μήκους 38 ποδιών, εξοπλισμένου με τα τελειότερα μηχανήματα. Απέπλευσε για το Long Island, μια περιοχή που ήξερε καλά και στους δρόμους της οποίας ένοιωθε ασφαλής να περιπλανιέται και να αναζητά θύματα να ληστέψει και να βιάσει. Πέρασε τις επόμενες εβδομάδες ταξιδεύοντας και ληστεύοντας σκάφη και σπίτια που συναντούσε. Ήδη οι εφημερίδες αποκαλούσαν τον άγνωστο, μέχρι στιγμής, ληστή «πειρατή του ποταμού». Έκλεβε συνήθως κοσμήματα, μετρητά, όπλα και ρούχα. Ένα από τα γιωτ που λήστεψε, και από το οποίο αφαίρεσε –μεταξύ άλλων- και ένα 38άρι περίστροφο, ανήκε στον αστυνομικό επιθεωρητή της New Rochelle.
Στις 23 Ιουνίου του 1923, ανέβηκε τον ποταμό Hudson και άραξε στο Yonkers για διανυκτέρευση. Εκεί συνάντησε τον 15χρονο George Walosin, τον οποίο έπεισε να αποπλεύσει μαζί του την επόμενη μέρα και να εργαστεί στο σκάφος. Ο μικρός δέχτηκε. Δυο μέρες αργότερα ο Panzram τον βίασε.
Συνέχισαν να ανεβαίνουν τον ποταμό. Έφτασαν στο Kingston, όπου ο Panzram ξεγέλασε έναν πλούσιο έμπορο με τον ισχυρισμό ότι ήθελε να πουλήσει το σκάφος του. Ο επίδοξος αγοραστής ανέβηκε στο σκάφος, το βράδυ της 27ης Ιουνίου, μόνο και μόνο για να ληστευθεί και να δολοφονηθεί από τον Panzram. Ο φόνος που έγινε μπροστά στα μάτια του μικρού George, τον τρομοκράτησε και τον έκανε να τραπεί σε φυγή. Την ώρα που το σκάφος απέπλεε, πήδηξε στη θάλασσα και έφτασε κολυμπώντας στην ακτή. Εκεί κατέδωσε τον Panzram στην αστυνομία, που έστειλε σήμα σε όλους τους λιμενικούς σταθμούς. Τελικά, ο Panzram συνελήφθη στις 29 Ιουνίου του 1923. Δήλωσε ως όνομα το John O’ Leary, τόπο γέννησης τη Nevada και ισχυρίστηκε πως ήταν 40 ετών.
Κλείνεται στη φυλακή της πόλης, απ’ όπου επιχειρεί –χωρίς επιτυχία- να δραπετεύσει, στις 2 Ιουλίου. Γίνεται αντιληπτός και κλείνεται στην απομόνωση. Προσλαμβάνει έναν δικηγόρο, κάποιον Peter Cashin, και του τάζει το σκάφος, αξίας 5.000 έως 10.000 δολλαρίων, όπως του λέει, εάν τον βγάλει από τη φυλακή. Ο Cashin δέχεται, πληρώνει την εγγύησή του και ο Panzram αποφυλακίζεται για να διαφύγει προς άγνωστη κατεύθυνση. Όσο για το δικηγόρο του, σίγουρα η έκπληξή του ήταν μεγάλη όταν διαπίστωσε, ενώ πήγε να δηλώσει το σκάφος στο όνομά του, πως ήταν κλεμμένο!

«Αναμορφώνω τους ανθρώπους.  Αυτό κάνω.  Αναμορφώνω όλους αυτούς που θέλουν να με αναμορφώσουν.  Και η μόνη αναμόρφωση είναι ο θάνατος».

CarlPanzram

Σύλληψη ξανά

Μετά τη φυγή του από το Yonkers, oPanzram επέστρεψε στη γνώριμη περιοχή του Connecticut, απ’ όπου ήλπιζε να κλέψει κάποιο άλλο σκάφος.  Στο μεταξύ συνέχιζε τις κλοπές και τους βιασμούς.  Στις 9 Αυγούστου του 1923, άρπαξε από τους δρόμους ένα μικρό αγόρι που ζητιάνευε.  Το παρέσυρε στο δάσος και το βίασε.  Στη συνέχεια το στραγγάλισε με τη ζώνη του και το παράτησε εκεί.  Το πτώμα του άτυχου παιδιού βρέθηκε δυο μέρες αργότερα, μισοφαγωμένο από τα ζώα.

Κλέβει ένα σκάφος από τη μαρίνα του Larchmont, που ανήκε στον γιατρό CharlesPaine.  Λίγο αργότερα το σκάφος βρίσκεται εγκαταλειμμένο στο NewRochelle: oPanzram είχε χάσει τον έλεγχο και το είχε ρίξει στα βράχια.

Στις 26 Αυγούστου αποφασίζει να ληστέψει το σταθμό του τραίνου του Larchmont.  Οπλισμένος με ένα τσεκούρι σπάει την πόρτα της αποθήκης αποσκευών, και αρχίζει να ανοίγει βαλίτσες και μπαούλα, ψάχνοντας για πολύτιμα πράγματα.  Γίνεται αντιληπτός από τον αστυνομικό RichardGrube, κατά τη διάρκεια της περιπολίας του, και, μετά από πάλη, συλλαμβάνεται.

Ο Carl Panzram στο Sing Sing

Στη φυλακή ισχυρίζεται πως είναι δραπέτης από το Oregon, καταδικασμένος σε 17ετή φυλάκιση για το φόνο ενός αστυνομικού.  Δεν γίνεται πιστευτός αλλά, για καλό και για κακό, στέλνεται ένα σήμα στο Oregon με τη φωτογραφία του.  Το εκεί αστυνομικό τμήμα τον αναγνωρίζει ως τον Jeff Βaldwin, επικηρυγμένο φυγά, με υπόλοιπο προς έκτιση ποινής τα 14 χρόνια.  Πριν, όμως, εκδοθεί στο Oregon, εκκρεμούσε η δίκη του για τα εγκλήματα στο Larchmont.  OPanzram καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση και φυλακίστηκε στο Sing-Sing, αλλά όχι για πολύ.  Με το βεβαρημένο του ιστορικό αποδράσεων, αποφασίστηκε να σταλεί κάπου, όπου κάθε απόδραση θα ήταν αδύνατη.  Ως τέτοιο μέρος επιλέχτηκε η φυλακή του Clinton, περισσότερο γνωστή ως Dannemora ή  Τρύπα της Κόλασης.

Η Dannemora ήταν, χωρίς αμφοβολία, η χειρότερη από τις φυλακές της Αμερικής.  Απόλυτο βασίλειο των φυλάκων, πολλές φορές πιο επικίνδυνων από τους έγκλειστους φονιάδες.  Οι κατάδικοι αντιμετωπίζονταν ως ζώα, άξια βασανισμού. Ξυλοδαρμοί, απάνθρωπα καταναγκαστικά έργα, απίστευτη σκληρότητα, κανόνες για τα πάντα.  Και όποιος δεν συμμορφωνόταν, ακόμα και μετά την απομόνωση, τον περίμενε ο χειρότερος εφιάλτης του ανθρώπου: το Δημόσιο Ψυχιατρείο για τους Εγκληματικά Παράφρονες, ένα μέρος ξεχασμένο από Θεό και ανθρώπους, η Κόλαση επί της γης, στους διαδρόμους και τους θαλάμους του οποίου συνωστίζονταν χιλιάδες διαταραγμένοι και μη, ξεχασμένοι από όλους, κατάδικοι.

Η φυλακή της Dannemora

Από τις πρώτες εβδομάδες του εγκλεισμού του oPanzram δημιούργησε προβλήματα.  Προσπάθησε να βάλει φωτιά σε ένα από τα εργαστήρια της φυλακής με μιαν αυτοσχέδια βόμβα, η οποία ανακαλύφθηκε και απενεργοποιήθηκε από τους φύλακες.  Αργότερα, προσπάθησε να σκοτώσει έναν φύλακα, χτυπώντας τον με ένα καρεκλοπόδαρο, ενώ αυτός κοιμόταν.  Και –φυσικά- προσπάθησε να δραπετεύσει: σκαρφάλωσε τον τοίχο της φυλακής και πήδηξε κάτω, από ύψος μεγαλύτερο των 30 ποδιών.  Αποτέλεσμα ήταν να σπάσει και τα δύο του πόδια, καθώς και τους αστραγάλους.  Φυσικά συνελήφθη.  Τον έριξαν σ’ ένα μπουντρούμι, χωρίς να τον περιθάλψουν.  Έμεινε στην απομόνωση 14 ολόκληρους μήνες, πριν μεταφερθεί στο νοσοκομείο και υποβληθεί σε εγχείρηση. Όμως ο Panzramδεν συνετίστηκε.  Λίγο μετά που βγήκε από το νοσοκομείο συνελήφθη να βιάζει έναν άλλο κρατούμενο.  Ρίχτηκε στην απομόνωση ξανά, όπου –κυριολεκτικά- οι φύλακες τον ξέχασαν.

Στην απομόνωση είχε όλο το χρόνο να σκεφτεί.  Και τον εκμεταλλεύτηκε.  Έκανε σχέδια για την αποφυλάκισή του και σχεδίαζε την εκδίκησή του κατά ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους.  Ήθελε να δυναμιτίσει μια γέφυρα στη Νέα Υόρκη και στη συνέχεια να ληστέψει τους νεκρούς και τους τραυματίες.  Ήθελε να δηλητηριάσει τις δεξαμενές νερού στην πόλη της Dannemora, ώστε να πεθάνουν όλοι οι κάτοικοι.

Τον Ιούλιο του 1928, μετά από πέντε ατελείωτα βασανιστικά χρόνια, εκ των οποίων τα μισά στην απομόνωση, ο CarlPanzram αφέθηκε ελεύθερος στην ανυποψίαστη κοινωνία.

Η ομολογία

Δεν υπήρχε καμία περίπτωση ο Panzram, μετά την αποφυλάκισή του, να μείνει –έστω και για λίγο- ήσυχος.  Εξαπολύθηκε σε ένα όργιο ληστειών και δολοφόνησε τουλάχιστον έναν άντρα, κατά τη διάρκεια μιας ληστείας στη Βαλτιμόρη.  Μέχρι τη στιγμή που συνελήφθη και κλείστηκε στη φυλακή της WashingtonDC, είχε γίνει πραγματικό φόβητρο.  Με εντυπωσιακή εξωτερική εμφάνιση, ψηλός και μυώδης, με τατουάζ στα μπράτσα και το ευρύ στέρνο του, με ένα παχύ μουστάκι να καλύπτει το πάνω χείλος, ήταν –αναμφισβήτητα- ένας άντρας με τον οποίο δεν θα ήθελες να αντιδικήσεις.  Κατά τη σύλληψή του αυτή ήταν η πρώτη φορά που έδωσε το πραγματικό του όνομα, αντί κάποιου ψευδωνύμου.

Από τις πρώτες μέρες της φυλάκισής του, ο Panzram άρχισε να μιλάει για φόνους παιδιών.  Αυτό έβαλε σε υποψίες τους φύλακες, που μίλησαν στις αρμόδιες αρχές και έγινε μια ενδελεχής έρευνα.  Γρήγορα τα εγκλήματα του Panzram καθώς και τα διάφορα ψευδώνυμά του ήρθαν στο φως.

Στη φυλακή της WashingtonDC υπήρχε ένας νέος φύλακας, 26 ετών, που δεν είχε κλείσει ακόμα έναν χρόνο υπηρεσίας.  Ήταν γιος Εβραίων εμιγκρέδων και το όνομά του ήταν HenyLesser. Κατά τη διάρκεια των διαδικασιών εισαγωγής του Panzram στη φυλακή, τον ρώτησε ποιο ήταν το έγκλημά του.  «Αναμορφώνω τους ανθρώπους», απάντησε πολύ σοβαρά εκείνος.

Henry Lesser

Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Panzram προσπάθησε αμέσως να δραπετεύσει.  Άρχισε να «μαδάει» το τσιμέντο γύρω από τις σιδερένιες μπάρες του κελιού του, αλλά ένας από τους άλλους κρατούμενους τον κατέδωσε στους φρουρούς.  Αμέσως μεταφέρθηκε στην απομόνωση, του πέρασαν χειροπέδες και τον κρέμασαν έτσι ώστε μόνο τα ακροδάχτυλα των ποδιών του ν’ αγγίζουν το έδαφος.  Τον άφησαν έτσι για μιάμιση μέρα.  Ο Panzram καταράστηκε τους γονείς του που τον έφεραν στον κόσμο και ορκίστηκε να σκοτώσει όποιον έπεφτε στα χέρια του.  Οι φρουροί τον σακάτεψαν στο ξύλο, μέχρι που έπεσε αναίσθητος.  Εκείνη τη νύχτα ο Panzram μίλησε για τους φόνους των αγοριών, λέγοντας στους φρουρούς πόσο τους είχε απολαύσει.

Η πληροφορία διέρρευσε στις εφημερίδες και έκανε το γύρο της Αμερικής.  Οι μέχρι τότε ανεξιχνίαστοι φόνοι νεαρών αγοριών ξαναβγήκαν στο επικαιρότητα.  Ο Panzram ομολόγησε το φόνο του 14χρονου AlexanderLuszzock, στη Φιλαδέλφεια τον προηγούμενο χρόνο, καθώς και εκείνον του 12χρονου HenryMcMahon στο Σάλεμ.  «Αν δεν σας αρκούν αυτές οι ομολογίες, έχω και άλλες για εσάς.  Πολλές.  Έχω ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο και έχω δει όλα τα μέρη, εκτός από την Κόλαση.  Αλλά κάτι μου λέει πως, σύντομα, θα τη δω κι αυτή».

Για κάποιο λόγο, ο φύλακας HenryLesser ένοιωσε συμπάθεια για τον διαρκώς θυμωμένο Panzram, που μισούσε όλον τον κόσμο.  Του έδινε συχνά, ένα-δυο δολλάρια για να αγοράζει τσιγάρα ή επιπλέον φαγητό.  Η κίνηση αυτή φαίνεται πως δημιούργησε μια ρωγμή στην σιδερένια καρδιά του Panzram.  Ήταν μια κίνηση συμπόνιας και φιλίας που, τέτοια, δεν είχε νοιώσει άλλοτε στη ζωή του.  Οι δύο άντρες έγιναν φίλοι και η φιλία αυτή κράτησε μέχρι το τέλος του Panzram.

Με παρότρυνση του Lesser, ο Panzram άρχισε να γράφει τη ζωή του.  Χαρτιά και μολύβια του προμήθευε ο Lesser.  Σ’ αυτή την εκπληκτική ομολογία των 20.000 λέξεων, ο Panzram μίλησε ειλικρινά για τα πάντα, χωρίς να χαρίζεται σε κανέναν, ούτε καν στον εαυτό του.  Μίλησε για την παιδική του ηλικία στη φάρμα της Minnesota, για το Αναμορφωτήριο, για τα εγκλήματά του.  Έδωσε ημερομηνίες και ονόματα, δεν έκρυψε τίποτα.  Ανέφερε όλα τα ψευδώνυμα που χρησιμοποίησε στη ζωή του και τα εγκλήματα που είχε διαπράξει με καθένα από αυτά.

Χειρόγραφο του Panzram

Εκτός, όμως, από ένα ημερολόγιο, το κείμενο του Panzram ήταν και ένα αμείλικτο κατηγορώ εναντίον του σωφρονιστικού συστήματος της Αμερικής, του δικαστικού συστήματος και της ισχύος της κοινωνίας έναντι του ατόμου.  Έγραψε: «όλοι εσείς, αστυνομικοί, δικαστές, δικηγόροι, φύλακες, γιατροί, επιτροπές, συγγραφείς, ενώσατε της δυνάμεις σας προσπαθώντας να βρείτε τη γιατρειά για το έγκλημα, τα αίτια και τα αποτελέσματά του.  Με όλη αυτή τη συσσωρευμένη γνώση και τη δύναμη που διαθέτετε, δεν καταφέρατε απολύτως τίποτα, εκτός –ίσως- από το να κάνετε τα πράγματα χειρότερα.  Η κοινωνία είναι αυτή που δημιουργεί το έγκλημα, η κοινωνία είναι αυτή που το διαιωνίζει.  Είμαι 36 χρονών και υπήρξα εγκληματίας όλη τη ζωή μου.  Έχω 11 καταδικαστικές αποφάσεις.  Έχω περάσει 20 χρόνια από τη ζωή μου στις φυλακές.  Γνωρίζω γιατί είμαι εγκληματίας.  Είμαι επειδή γνώρισα τη βία του ισχυρού από πολύ νωρίς.  Και προτίμησα να γίνω εγώ ο ισχυρός.  Έχω παραβιάσει κάθε νόμο που έχει υπάρξει, θα παραβίαζα και άλλους τόσους αν υπήρχαν».

Εν τω μεταξύ, στη φυλακή της WashingtonDC, σωρεύονται οι αιτήσεις έκδοσης του Panzram από άλλες πολιτείες, για εγκλήματα που είχε διαπράξει σ’ αυτές.  Η Φιλαδέλφεια τον ζητά για τον φόνο του AlexanderLuszzock, το Κονέκτικατ για αυτόν του HenryMcMahon, το Όρεγκον για να εκτίσει τα 14 χρόνια που υπολείπονται.  Και εκκρεμούν και άλλες δίκες, σε πολλές πολιτείες.  Τώρα όμως, θα δικαζόταν για τα εγκλήματα που διέπραξε στη Βαλτιμόρη, τις άπειρες ληστείες και το φόνο.  Στη δίκη του αρνήθηκε τη βοήθεια δικηγόρου και ενήργησε ο ίδιος ως δικηγόρος του εαυτού του.  Η συμπεριφορά του ήταν προσβλητική και απαξιωτική προς την έδρα και απειλητική και εκφοβιστική προς τους μάρτυρες.  Καταδικάστηκε σε 25 χρόνια κάθειρξη και φυλακίστηκε στην Ομοσπονδιακή Φυλακή του Leavenworth, στο Κάνσας.  Θα ήταν η δεύτερη –και τελευταία- φορά που ο CarlPanzram θα περνούσε την πόρτα της συγκεκριμένης φυλακής.  «Να με επισκέπτεσαι», είπε στον δικαστή WalterMcCoy, χαμογελώντας ειρωνικά.

«Θέλω να με κρεμάσουν και δεν θέλω να επέμβει κανείς από εσάς τους βρωμερούς, προς όφελός μου.  Ξέρω τα πάντα για τον κόσμο και την κακή φύση του ανθρώπου, δεν είμαι υποκριτής.  Είμαι περήφανος που σκότωσα τόσους και μετανιώνω που δεν σκότωσα περισσότερους».

Carl Panzram

Leavenworth

OCarlPanzram πέρασε την βαριά πύλη του Leavenworth την 1^η Φεβρουαρίου του 1929.  Τον οδήγησαν μπροστά στον Διευθυντή της φυλακής, T. B. White, ο οποίος του διάβασε τον κανονισμό της φυλακής.  Όταν τελείωσε, ρώτησε τον Panzram αν είχε καμιάν απορία.  «Θα σκοτώσω τον πρώτο που θα με ενοχλήσει», απάντησε σοβαρά εκείνος.  Ο White κάλεσε τους φρουρούς και οδήγησαν τον κρατούμενο Νο 31614 στο κελί του.

Ο Panzram είχε χαρακτηριστεί εξαιρετικά επικίνδυνος και δεν του επέτρεπαν να συγχρωτίζεται με άλλους κρατούμενους.  Κι εκείνος, όμως, προτιμούσε τη μοναξιά του, καθώς ήξερε πως η συναναστροφή με τους υπόλοιπους κατάδικους, αργά ή γρήγορα, θα του δημιουργούσε προβλήματα.  Έγραψε ένα γράμμα στον White στο οποίο του ζητούσε να τον τοποθετήσει στο πλυντήριο των φυλακών.  «Θέλω αυτή τη δουλειά γιατί θα είμαι μέσα για πολλά χρόνια, είμαι παλιά καραβάνα και θέλω την ησυχία μου.  Είμαι σακάτης και η δουλειά αυτή είναι κατάλληλη για μένα, καθώς δεν θα χρειάζεται να στέκομαι όρθιος διαρκώς.  Ειλικρινά δικός σας, CarlPanzram, κατάδικος Νο 31614».

Τοποθετήθηκε στο πλυντήριο, όπου δούλευε όλη μέρα μονάχος, ξεχωρίζοντας και πλένοντας τα ρούχα των καταδίκων.  Είχε ελάχιστη επαφή με άλλους και το προτιμούσε έτσι.  Επόπτης του ήταν ο RobertWarnke, ένας πολιτικός υπάλληλος, γνωστός για τις συχνές του αναφορές εναντίων καταδίκων, ακόμα και με ασήμαντες αφορμές.  Το Leavenworth ήταν πολύ αυστηρό αναφορικά με την τήρηση του κανονισμού και οι τιμωρίες ήταν αυστηρές: απομόνωση, άρση προνομίων όπως πρόσβαση στη βιβλιοθήκη και άλλων, ακόμα και βασανισμοί.  Από την αρχή ο Panzram είχε προβλήματα με τον Warnke, o οποίος συχνά τον ανέφερε για παραπτώματα ήσσονος σημασίας, με αποτέλεσμα ο Panzram να βρίσκεται συχνά στην απομόνωση.  Την τελευταία φορά που βγήκε από την «τρύπα», είπε στους άλλους κρατούμενους «να κρατιούνται μακριά από τον Warnke, γιατί σύντομα θα πέθαινε».  Σε γράμμα που έστειλε στο φίλο του Lesser, με τον οποίο διατηρούσε επαφή, έγραψε «βρίσκομαι μπροστά σε αλλαγές.  Δεν θα αργήσουν».

Leavenworth

Το πρωί της 20^ης Ιουνίου του 1929, ο Panzram ήταν στο πλυντήριο, όπως κάθε άλλη μέρα.  Ξαφνικά σήκωσε μια 20κιλη σιδερένια μπάρα που βρίσκονταν δίπλα στην πόρτα και χτύπησε με αυτήν στο κεφάλι τον Warnke, που ήταν καθισμένος στο γραφείο του ασχολούμενος με γραφική δουλειά, τσακίζοντάς του το κρανίο.  Εκείνη τη στιγμή στο πλυντήριο βρίσκονταν και μερικοί ακόμη κρατούμενοι, που μετέφεραν ρούχα.  Έντρομοι είδαν τον Panzram να δολοφονεί τον Warnke και στη συνέχεια να στρέφεται εναντίον τους.  Χτύπησε αρκετούς, έσπασε μέλη σε δυο τρεις από αυτούς και έσπειρε πανικό.  Στη φυλακή χτύπησε συναγερμός και δεκάδες οπλισμένοι φύλακες συγκεντρώθηκαν έξω από την κλειδωμένη πόρτα του πλυντηρίου.  «Μόλις σκότωσα τον Warnke», δήλωσε ο Panzram.  «Ανοίξτε μου».  Οι φρουροί τον πρόσταξαν να πετάξει τη σιδερένια μπάρα, πράγμα που έκανε, και μετά του άνοιξαν.  Κατευθύνθηκε ήσυχα προς το κελί του και κάθισε στο κρεβάτι του σιωπηλός.

Το κελί του Panzram στο Leavenworth

Το κελί του Panzram στο Leavenworth

Η δίκη και η καταδίκη

Ο Panzram οδηγήθηκε σε δίκη, για το φόνο του Warnke, στις 14 Απριλίου του 1930.  Όλο το διάστημα που μεσολάβησε από το φόνο μέχρι τη δίκη του, παρέμεινε ήσυχος στη φυλακή.  Κανείς δεν τον ενοχλούσε και κανέναν δεν ενοχλούσε.  Έγραφε διαρκώς γράμματα στον Lesser, όπου του περιέγραφε τη ζωή του στις φυλακές.  Έλεγε πως η βιβλιοθήκη της φυλακής είχε τρομακτικές ελλείψεις, αλλά το φαγητό ήταν εξαιρετικό.  Έγραφε πως είχε πια ηρεμήσει, πως στη φυλακή ένοιωθε άνθρωπος και όχι το κτήνος που γινόταν έξω από αυτήν.  Και κατέληγε: «Κανείς δεν απλώνει χέρι πάνω μου, κανείς δεν με κακοποιεί με κανένα τρόπο.  Προσπάθησα να καταλάβω, να εξηγήσω τη ζωή μου, και κατέληξα στο συμπέρασμα πως αν στην αρχή της ζωής μου μου είχαν συμπεριφερθεί όπως μου συμπεριφέρονται τώρα, τότε δεν θα υπήρχαν τόσοι πολλοί άνθρωποι που ληστεύτηκαν, βιάστηκαν και σκοτώθηκαν».

Κατά τη διάρκεια της δίκης του ο Panzram ήταν εριστικός, επιθετικός και καθόλου συνεργάσιμος.  Αρνήθηκε την εκπροσώπησή του από δικηγόρο και απειλούσε διαρκώς την έδρα και τους μάρτυρες.  Στο τέλος της ακροαματικής διαδικασίας, το σώμα των ενόρκων χρειάστηκε μόνο 45 λεπτά λεπτά για να τον κρίνει ένοχο.  Ο δικαστής διέταξε την κράτησή του στο Leavenworth, μέχρι τα χαράματα της 5^ης Σεπτεμβρίου του 1930, οπότε και θα εκτελούταν δι’ απαγχονισμού.

Η καταδίκη του Panzram σε θάνατο χαιρετίστηκε με ανακούφιση από τον τύπο της εποχής.  Θεωρούταν ένας ιδιαίτερα επικίνδυνος και ανάλγητος δολοφόνος και η κοινή γνώμη συντάχτηκε με τα δημοσιεύματα των εφημερίδων.  Ήδη, όμως, από τότε στην Αμερική, μια μερίδα της εναντιωνόταν στη θανατική ποινή και υπήρχαν διάφορες οργανώσεις που δραστηριοποιούνταν προς την ολοκληρωτική κατάργησή της.  Μία από αυτές, η Κοινωνία για την Κατάργηση της Θανατικής Ποινής, κατέθεσε, για λογαριασμό του Panzram, αίτηση χάριτος στο γραφείο του Κυβερνήτη της περιοχής, γεγονός που εξαγρίωσε τον Panzram.  Έστειλε μιαν επιστολή στην οργάνωση και τους έγραφε: «η μόνη ανταπόδοση που θα έχετε από μένα για τις προσπάθειές σας, είναι η ευχή μου να είχατε έναν λαιμό και να μπορούσα να βάλω τα χέρια μου πάνω του.  Δεν έχω καμιά πρόθεση να αναμορφώσω τον εαυτό μου.  Η μόνη μου επιθυμία είναι να αναμορφώσω τους ανθρώπους που θέλουν να με αναμορφώσουν, και ο μόνος τρόπος για να το κάνω αυτό είναι σκοτώνοντάς τους».

Με τον ίδιο τρόπο συμπεριφέρθηκε και σε μία ομάδα γιατρών, επικεφαλής της οποίας ήταν ο DrKarlMenninger, η οποία είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ιδιαίτερη σκληρότητα και η βάναυση κακοποίηση που είχε υποστεί ο Panzram κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας, ήταν η αιτία για την συμπεριφορά του ως ενηλίκου και ζητούσε και αυτή να του χαριστεί η ζωή.  Είπε στον Menninger: «Θέλω να με κρεμάσουν και δεν θέλω να επέμβει κανείς από εσάς τους βρωμερούς, προς όφελός μου.  Ξέρω τα πάντα για τον κόσμο και την κακή φύση του ανθρώπου, δεν είμαι υποκριτής.  Είμαι περήφανος που σκότωσα τόσους και μετανιώνω που δεν σκότωσα περισσότερους».

Η εκτέλεση

Για τον Panzram η θανατική ποινή ήταν ανακούφιση και αντιστάθηκε σε όλες τις προσπάθειες που έγιναν για να του χαριστεί η ζωή.  «Περιμένω τόσο ανυπόμονα να χορέψω στην άκρη του σχοινιού, όσο ανυπόμονα περιμένει ο γαμπρός τη νύχτα του γάμου του». Ανησυχώντας, δε, μήπως οι υπέρμαχοι για την κατάργηση της θανατικής ποινής επιτύχουν κάτι στην περίπτωσή του έστειλε, στις 30 Μαΐου του 1930, μιαν επιστολή στον τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ, HerbertHoover, στην οποία έγραφε: «Είμαι απόλυτα ικανοποιημένος από τη δίκη μου και την ποινή που μου επιβλήθηκε.  Δεν επιθυμώ άλλη δίκη.  Αρνούμαι να δεχτώ οποιαδήποτε τροποποίηση της ποινής μου και οποιαδήποτε απονομή χάριτος».

Στις 05.55’ το πρωί της 5^ης Σεπτεμβρίου του 1930, ο Panzram οδηγήθηκε από το κελί του στην αγχόνη.  Εκτός από τους φρουρούς που τον συνόδευαν, υπήρχαν και κάποιοι δημοσιογράφοι και φύλακες, ως μάρτυρες της εκτέλεσης.

Ο CarlPanzram βάδισε ήρεμα και σταθερά προς την αγχόνη και ανέβηκε τα 13 σκαλοπάτια της. Πριν προλάβουν δυο φρουροί να του περάσουν την κουκούλα στο κεφάλι, έφτυσε το δήμιο στο πρόσωπο και του φώναξε: «Τελείωνε, άχρηστε, στη θέση σου θα είχα κρεμάσει δέκα, τόση ώρα!».  Το επόμενο λεπτό σφάδαζε στην άκρη του σχοινιού.  Ο CarlPanzram έζησε μια βίαιη ζωή και είχε έναν εξίσου βίαιο θάνατο.  Είναι θαμμένος στο νεκροταφείο της φυλακής, στη σειρά Νο 6, τάφος Νο 24.  Πάνω στην πλάκα του αναγράφεται ο αριθμός του ως καταδίκου στο Leavenworth: No 31674.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

1. Στο Leavenworth ο Panzram ήταν συγκρατούμενος με έναν άνδρα, προαγωγό στο επάγγελμα, που είχε καταδικαστεί σε θάνατο για το φόνο ενός πελάτη κάποιας από τις πόρνες που εκμεταλλευόταν, καθώς και ενός φρουρού μέσα στη φυλακή.  Οι δυο άντρες δεν έκαναν ιδιαίτερη παρέα, αλλά έδειχναν έναν αμοιβαίο σεβασμό.  Ο συγκρατούμενος του Panzram δεν ήταν άλλος από τον RobertStroud, τον αποκαλούμενο και «Άνθρωπο με τα πουλιά του Αλκατράζ» (BirdmanofAlcatraz).

Robert Stroud

Παρά το παρατσούκλι αυτό, ο Stroud είχε πουλιά μόνο στο Leavenworth, πριν από τη μεταφορά του στο Ακατράζ.  Ξεκίνησε από τρία σπουργίτια που βρήκε τραυματισμένα στο προαύλιο της φυλακής και σύντομα άρχισε να εκτρέφει καναρίνια.  Μελέτησε πολύ για τα πουλιά και, μάλιστα, έγραψε και δυο βιβλία για τις ασθένειές του, που απολαμβάνουν εκτίμησης στους κύκλους των ορνιθολόγων.  Τελικά, η θανατική ποινή του Stroud μετατράπηκε σε ισόβια.

2. ODrKarlMenninger έγραψε ένα βιβλίο για τον Panzram, με τίτλο «Άνθρωπος εναντίον του εαυτού του», (Managainsthimself), το οποίο εκδόθηκε το 1938.

3. Ο HenryLesser, μοναδικός φίλος του Panzram σε ολόκληρη τη ζωή του, και κάτοχος του χειρογράφου με τα απομνημονεύματά του, προσπάθησε για χρόνια να τα εκδώσει.  Τελικά τα κατάφερε το 1970.  Τα χειρόγραφα εκδόθηκαν σε ένα βιβλίο με τίτλο «Killer: AJournalofMurder», την επιμέλεια του οποίου έκαναν οι JimLong και ThomasGaddis (συγγραφέας, επίσης, του «TheBirdmanofAlcatraz»).

O Henry Lesser σε μεγάλη ηλικία

Τα χειρόγραφα του Panzram και το βιβλίο που προέκυψε από αυτά.

4.To 1996 προβάλλεται η ταινία του Tim Metcalfe,  με τίτλο ίδιο με αυτόν του βιβλίου.  Πρωταγωνιστούν ο JamesWoods, στον ρόλο του Panzram, και ο RobertSeanLeonard σε αυτόν του Lesser.

5. Το 2008 άρχισε να γυρίζεται το ντοκυμανταίρ του JohnBorowski «CarlPanzram», το οποίο βρίσκεται ακόμη στη διαδικασία παραγωγής.  Είναι το τρίτο ντοκυμανταίρ που γυρίζει ο Borowski με θέμα τη ζωή κάποιου διαβόητου κατά συρροή δολοφόνου, μετά από τα αντίστοιχα για τους H.H. Holmes και AlbertFish.