.png "English"){kind=small}
Εισαγωγή
Αν εξετάσουμε την λίστα των κατά συρροή δολοφόνων παγκοσμίως, θα διαπιστώσουμε έκπληκτοι ότι την πρώτη θέση κατέχουν οι γιατροί, με δεύτερους –και με μικρή διαφορά- τους νοσηλευτές. Η οδοντιατρική έχει επίσης να επιδείξει κάποιους ενώ δεν υφίσταται ούτε ένας κατά συρροή δολοφόνος που να ήταν κτηνίατρος! |
Sir William Gull
Η εξουσία πάνω στη ζωή και το θάνατο
Υπάρχουν αρκετά καταγεγραμμένα περιστατικά πολλαπλών δολοφονιών διαπραχθεισών από γιατρούς (πραγματικά ή φανταστικά), ώστε, εκ πρώτης όψεως, να μας επιτρέπουν να πούμε ότι το ιατρικό επάγγελμα, ενίοτε, ελκύει και κάποια άτομα με ένα παθολογικό ενδιαφέρον για την εξουσία που μπορεί να έχουν πάνω στη ζωή και το θάνατο κάποιου. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων περιπτώσεων είναι ο Kenneth Bianchi, ο ένας από τους «Στραγγαλιστές του Hillside» το 1978 (ο δεύτερος ήταν ο ξάδελφός του), ο οποίος ήθελε πάντα να γίνει ψυχίατρος και, μάλιστα, κατάφερε –με πλαστά πιστοποιητικά- να εργασθεί για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα ως ψυχολόγος.
Kenneth Bianchi
Theodore Durrant
Robert Diaz
Μεταξύ των γιατρών που διέπραξαν δολοφονίες τον 19ο αιώνα, είναι και ο Edward William Pritchard. Πριν δηλητηριάσει την πεθερά του και την πρώην γυναίκα του με αντιμόνιο, ο Pritchard είχε σκοτώσει το τέταρτο παιδί του και είχε ασφαλίσει μιαν υπηρέτρια –με δικαιούχο τον ίδιο-, η οποία αργότερα πέθανε μυστηριωδώς. Ο Pritchard ήταν ο τελευταίος που κρεμάστηκε δημόσια (το 1865) στη Γλασκώβη. Ο αμερικανός Dr Bennett Clarke Hyde δολοφόνησε τρία άτομα από την οικογένεια της συζύγου του, κληρονόμους της περιουσίας, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της αφαίμαξης, κυάνιο και στρυχνίνη σε συνδυασμό με τη μόλυνση από βακτήρια. Η κουνιάδα του Hyde πέθανε επίσης από «τυφοειδή πυρετό», την ίδια ασθένεια που, υποτίθεται, είχε σκοτώσει και τους άλλους τρεις. Ο Hyde ήταν αρκετά τυχερός ώστε ο γιατρός που θα κατέθετε εναντίον του, να πεθάνει πριν τη δίκη του, το 1910, με αποτέλεσμα να αθωωθεί.
Edward William Pritchard
Dr Bennett Clarke Hyde
Jeffrey MacDonald
- William Palmer
Το 1954 ο Dr Sam Sheppard (ο περίφημος «Φυγάς»), καταδικάστηκε για τη δολοφονία της γυναίκας του με 35 χτυπήματα στο κεφάλι. Στη συνέχεια η μητέρα του και η πεθερά του πέθαναν, θεωρητικά αυτοκτόνησαν, και μηνύθηκε για δύο θανάτους κατά το χειρουργείο του. Η δεύτερη σύζυγός του έλαβε ασφαλιστικά μέτρα εναντίον του, μετά τις απειλές του ότι θα τη σκότωνε.
- Sam Sheppard
Ένας άλλος γιατρός που επίσης δολοφόνησε τις τρεις συζύγους του, αυτή τη φορά με ακόνιτο, ήταν ο Dr Warder από το Brighton, ο οποίος είχε καταθέσει ως πραγματογνώμονας στη δίκη του Palmer το 1856. Ο Warder απέφυγε την εκτέλεση αυτοκτονώντας με κυάνιο.
Το 1947, ο Dr Robert George Clements, καθηγητής στο Βασιλική Σχολή Χειρουργικής, δολοφόνησε την τέταρτη σύζυγό του με μορφίνη, για να την κληρονομήσει. Είναι πολύ πιθανό να είχε δολοφονήσει και τις τρεις προηγούμενες συζύγους του, καθώς ήταν εκείνος που είχε υπογράψει τα πιστοποιητικά θανάτου τους. Τόσο αυτός όσο και ο γιατρός που κάλεσε να εξετάσει την ετοιμοθάνατη τέταρτη σύζυγο, διέγνωσαν λευχαιμία. Αργότερα, ο συγκεκριμένος γιατρός αυτοκτόνησε.
Ο Dr Carl Coppolino, ένας αναισθησιολόγος, δολοφόνησε τη σύζυγό του, γιατρό επίσης, χρησιμοποιώντας ένα μυοχαλαρωτικό. Ακολουθώντας τις υποδείξεις του, η ερωμένη του έκανε ένεση με το μυοχαλαρωτικό στο σύζυγό της, ο οποίος πέθανε από «έμφραγμα», μετά από εξέτασή του από τον Coppolino. Καταδικάστηκε το 1967.
Buck Ruxton
Dr Hawley Harvey Crippen
Τα τελευταία 20 χρόνια, δυο αμερικανοί γιατροί σκότωσαν τα παιδιά τους. Ο πρώτος, ένας γιατρός από το St Louis, δολοφόνησε τους δυο γιούς του, με αρκετά χρόνια διαφορά, για να εισπράξει τις ασφάλειές τους. Η δεύτερη, η Dr Debra Green, μια αλκοολική ογκολόγος, σκότωσε δύο από τα παιδιά της με εμπρησμό και ομολόγησε την απόπειρα φόνου κατά του τρίτου της παιδιού, με εμπρησμό επίσης, καθώς και κατά του καρδιολόγου συζύγου της με δηλητήριο.
Δολοφόνοι αγνώστων
Ο Dr Thomas Neill Cream, ο «δηλητηριαστής των πορνών», ήταν ο πρώτος άνδρας κατά συρροή δολοφόνος που απαγχονίστηκε στη Βρετανία, το 1892. Είχε επίσης σκοτώσει τρεις γυναίκες στην Αμερική.
Dr Thomas Neil Cream
Ο Dr Michael Swango, γνωστός και ως «Δρ Δηλητήριο», ένας από τους πιο παραγωγικούς σειριακούς δολοφόνους της Αμερικής, δολοφόνησε επίσης αρκετά άτομα στην Αφρική, τη δεκαετία του 1990, συγκλονίζοντας την ιατρική κοινότητα που αδυνατούσε να πιστέψει πως ένας γιατρός ήταν ικανός για κάτι τέτοιο. Καταδικάστηκε σε ισόβια τον Σεπτέμβριο του 2000.
Michael Swango
Παρόμοια δράση με τον Swango είχε και ο Dr Marcel Petiot, ο χειρότερος κατά συρροή δολοφόνος της Γαλλίας, ο οποίος δολοφόνησε πάνω από 100 άτομα, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου για να οικειοποιηθεί τα υπάρχοντά τους, με την πρόφαση πως ήθελε να τους βοηθήσει να διαφύγουν από τους Γερμανούς.
Marcel Petiot
Ο αμερικανός Dr Morris Bolber και η συμμορία του έκαναν περιουσία από μιαν ασφαλιστική απάτη, στην οποία ενέπλεξαν και στη συνέχεια δολοφόνησαν 30 φτωχούς ιταλούς μετανάστες, στη δεκαετία του 30. Ο Bolber συνεργάστηκε με τη «Μάγισσα της Φιλαδέλφεια», μια γυναίκα που είχε δηλητηριάσει τον άνδρα της, η οποία του έδινε τα ονόματα των υποψήφιων θυμάτων. Η δολοφονική τους γκάμα περιελάμβανε από «τροχαία δυστυχήματα» μέχρι θανάτους από «φυσικά αίτια»: ένα σάκο από καραβόπανο, γεμισμένο με άμμο, που προκαλούσε εγκεφαλική αιμορραγία χωρίς να αφήνει σημάδια.
Morris Bolber
Το 1967, ο Dr Ronald E Clark από το Detroit του Michigan, πρώην ψυχασθενής, κακοποιούσε σεξουαλικά τους ασθενείς του και στη συνέχεια τους σκότωνε με νατριούχο θειοπεντάλη. Μια δεκαετία αργότερα ο Dr Mario D Jascalevich από το New Jersey, δολοφόνησε πέντε από τους ασθενείς του με κουράριο.
Ένας νορβηγός γιατρός, ο Arnfinn Nesset, είναι πιθανό να δολοφόνησε περίπου 140 ασθενείς του, χρησιμοποιώντας κουράριο. Όλοι οι φόνοι διαπράχθηκαν μέσα σε μια πενταετία, το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970. Είναι πολύ πιθανό να αντλούσε σεξουαλική ευχαρίστηση βλέποντάς τους να πεθαίνουν. Κατά τη δίκη του επικαλέστηκε, αρχικά, παράνοια, στη συνέχεια υποστήριξε ότι οι δολοφονίες δεν ήταν παρά ευθανασία, αλλά δεν έπεισε τους ενόρκους που τον έκριναν ένοχο για 21 φόνους.
Arnfinn Nesset
O Harold Frederick “Fred” Shipman, βρετανός γιατρός και ένας από τους πιο παραγωγικούς κατά συρροή δολοφόνους, με εξακριβωμένους 218 φόνους ασθενών του, αν και ο πραγματικός αριθμός ενδέχεται να ήταν διπλάσιος, καταδικάστηκε το 2000 σε ισόβια, χωρίς δυνατότητα αναστολής. Κρεμάστηκε στο κελί του το 2004.
Harold Frederick Shipman
Ο Dr John Bodkin Adams, γιατρός από το Eastbourne και πλαστογράφος συνταγών, ο οποίος –πιθανότατα- αποτέλεσε το μοντέλο για τον Shipman (είχαν, μάλιστα, και έναν κοινό συνάδελφο), παραδέχτηκε στη δίκη του το 1957, ότι «διευκόλυνε» το θάνατο μερικών ηλικιωμένων κυριών (πιθανότατα πάνω από 400), οι οποίες έχασαν τη ζωή τους ενώ βρίσκονταν στη φροντίδα του. Από αυτές, 132 τον ανέφεραν στις διαθήκες τους.
John Bodkin Adams
Το 1823 ο Dr Edme Castaing από το Παρίσι, πλαστογράφος διαθηκών, δηλητηρίασε δύο από τους ασθενείς του με ένα καινούριο σκεύασμα της εποχής, τη μορφίνη. Το 1892 ο αμερικανός Dr Thomas Thatcher Graves, έπεισε μια ασθενή του, μια πρόσφατα χήρα και κληρονόμο μεγάλης περιουσίας, να τον καταστήσει πληρεξούσιό της. Στη συνέχεια της έστειλε ένα μπουκάλι με δηλητηριασμένο ουίσκι, που σκότωσε εκείνη καθώς και έναν φίλο της. Όπως και ο Shipman, αυτοκτόνησε στο κελί του το 1893, παίρνοντας δηλητήριο.
Dr Holmes
«Πολιτικοί» δολοφόνοι
Οι «πολιτικοί» κατά συρροή ή μαζικοί δολοφόνοι ήταν, κατ’ εξοχήν, οι Ναζί γιατροί που είχαν εμπλακεί στην υπόθεση της «εθνικής κάθαρσης», καθώς και οι ιάπωνες συνάδελφοί τους που ασχολήθηκαν με τον βιολογικό πόλεμο.
Υπήρξε όμως και ένας γιατρός, ο Dr Jean-Paul Marat, ένας από τους διανοούμενους πίσω από τη Γαλλική Επανάσταση, που υπήρξε πρωτοπόρος στις πολιτικές κατά συρροή δολοφονίες «δι’ αντιπροσώπου» Ο Marat είχε γράψει: «για να εξασφαλιστεί η δημόσια ηρεμία, πρέπει να πέσουν 200.000 κεφάλια». Έτσι κι έγινε. Όμως δεν κόπηκαν μόνο τα κεφάλια των αριστοκρατών, αλλά και πολλά ποινικών κρατουμένων στις φυλακές, στα νοσοκομεία των φυλακών και στα ψυχιατρικά ιδρύματα. Η δολοφονία του Marat το 1793 τον κατέστησε ήρωα στα μάτια και στη συνείδηση του κόσμου και σε ολόκληρη τη Γαλλία δρόμοι και πλατείες φέρουν το όνομά του.
Jean-Paul Marat
Στους πιθανούς διαδόχους του Marat συγκαταλέγονται ο σέρβος ψυχίατρος Radovan Karadzic, υπόδικος για γενοκτονία και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διεπράχθησαν κατά την πολιορκία του Σεράγεβο, καθώς και οι γιατροί από την Αργεντινή, που το 1992 κατηγορήθηκαν για τη δολοφονία ασθενών τους, προκειμένου να εμπορευθούν όργανά τους.
Radovan Karadzic
Επίσης ο αϊτινός δικτάτορας Dr. François Duvalier, ή «Papa Doc», αρχικά γνωστός ως ανθρωπιστής γιατρός, ειδικός στις τροπικές ασθένειες, ο οποίος οργάνωνε εκκαθαρίσεις και μαζικές εκτελέσεις κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960.
Dr. François Duvalier
Επίλογος
Θα ήθελα στο σημείο αυτό να καταθέσω την προσωπική μου άποψη. Σε καμία περίπτωση με αυτό το άρθρο δεν υπαινίσσομαι ότι οι γιατροί και οι νοσηλευτές είναι εν δυνάμει κατά συρροή δολοφόνοι. Όμως το επάγγελμά τους έχει να επιδείξει τους περισσότερους τέτοιους από οποιοδήποτε άλλο. Αυτό, ενδεχομένως, δεν είναι τυχαίο καθώς, λόγω της γνώσης του ανθρωπίνου σώματος, των οργάνων και των λειτουργιών τους, είναι σε θέση να ξέρουν πώς ακριβώς θα πλήξουν το καθένα από αυτά και –πιθανότατα- να μείνουν ατιμώρητοι, παρουσιάζοντάς το ως «φυσικό αίτιο». Αυτό, εννοείται, πως ισχύει για τους δολοφόνους και μόνο, οι οποίοι θα γίνονταν δολοφόνοι ακόμα και αν δεν είχαν γίνει γιατροί.
Αναφορικά με την ευθανασία και τους «Αγγέλους του Θανάτου», όπως ονομάζονται οι γιατροί και οι νοσηλευτές που την «προσφέρουν» στους ασθενείς τους, θεωρώ ότι είναι πολύ ευαίσθητο θέμα για το οποίο δεν έχω αποκρυσταλλωμένη άποψη. Πιστεύω όμως πως αν εγώ ή κάποιο αγαπημένο μου πρόσωπο, υπέφερε από ανίατη ασθένεια, βασανιζόταν από πόνους και έχανε σιγά-σιγά μία μία τις λειτουργίες του σώματός του και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, και αν η «φυγή» ήταν επιθυμία του, τότε –μάλλον- δεν θα δίσταζα να το «βοηθήσω» να αφήσει αυτή τη ζωή, προκειμένου να το βλέπω (και κυρίως να βλέπει αυτό τον εαυτό του) να λειώνει και να χάνεται μέρα με τη μέρα.
Η ευθανασία, όμως, σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να γίνεται το άλλοθι για «καθαρές» δολοφονίες αθώων, που σαφέστατα δεν έχουν συναινέσει και που ο λόγος που δολοφονούνται είναι για να εξασφαλίσει ο δολοφόνος του οφέλη, οικονομικά ή άλλα. Και επειδή, δυστυχώς για τη συγκεκριμένη περίπτωση, η ιστορία επαναλαμβάνεται, αυτή τη στιγμή σε διάφορες χώρες του κόσμου, η αστυνομία ερευνά ύποπτους θανάτους ασθενών σε διάφορα νοσοκομεία και κλινικές.
