Kurt Cobain

Ο Κερτ Κομπέιν (Kurt Donald Cobain, 20 Φεβρουαρίου 1967 – 5 Απριλίου 1994), ήταν Αμερικανός μουσικός, γνωστός ως ο ηγέτης, τραγουδιστής, κιθαρίστας και συνθέτης του ροκ συγκροτήματος Nirvana. Σχημάτισε το συγκρότημα το 1987 μαζί με τον Krist Novoselic, και τα επόμενα δύο χρόνια συνδέθηκε με την ανερχόμενη σκηνή του grunge στο Σιάτλ.

Το 1991, το τραγούδι Smells Like Teen Spirit από τον δίσκο Nevermind θεωρείται ότι είχε καταλυτική επίδραση στην απομάκρυνση της ροκ μουσικής από τα κυρίαρχα είδη της δεκαετίας του 1980 (glam metal, arena rock και χορευτική ποπ μουσική) και στην ανάδειξη του grunge και της εναλλακτικής ροκ σκηνής. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χαρακτήρισαν το τραγούδι «ύμνo» μιας ολόκληρης γενιάς ^[1] και ο ίδιος ο Κομπέιν θεωρήθηκε εκπρόσωπος της αποκαλούμενης Generation X. Το 1993, ο εκδότης του περιοδικού Rolling Stone, David Fricke, χαρακτήρισε τον Κομπέιν «Τζον Λένον» του grunge.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Κομπέιν αντιμετώπισε έντονα προβλήματα εθισμού σε ναρκωτικές ουσίες. Αυτοκτόνησε στην κατοικία του στο Σιάτλ, όπου βρέθηκε νεκρός λίγες ημέρες αργότερα, στις 8 Απριλίου 1994. Κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί εικασίες ότι η αυτοκτονία του Κομπέιν ήταν δολοφονία.

Ο Κομπέιν είχε παντρευτεί στις 24 Φεβρουαρίου 1992 την τραγουδίστρια Κόρτνεϊ Λαβ (Courtney Love), αρχηγό του συγκροτήματος Hole, με την οποία απέκτησαν μία κόρη, την Φράνσις Μπιν (Frances Bean).

Ο Κερτ Κομπέιν γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1967 στο Αμπερντίν της Ουάσινγκτον και πέρασε τους έξι πρώτους μήνες της ζωής του στο Hoquiam της Ουάσινγκτον, πριν η οικογένειά του μετακομίσει στο Αμπερντίν . Οι γονείς του ήταν ο Ντόναλντ και η Γουέντι Κομπέιν. Ο Κερτ άρχισε να αναπτύσσει ένα ενδιαφέρον στη μουσική σε νωρίς στη ζωή του. Σύμφωνα με τη θεία του Μαρί, "Τραγουδούσε από τότε που ήταν δύο χρονών. Τραγουδούσε τραγούδια των Beatles όπως το "Hey Jude". Ήταν πολύ χαρισματικός από πολύ νεαρή ηλικία."

Όταν ο Κομπέιν ήταν οκτώ ετών, οι γονείς του χώρισαν, ένα γεγονός που ο ίδιος υποστήριζε ότι επηρέασε βαθύτατα τη ζωή του. Η μητέρα του επεσήμανε ότι η προσωπικότητά του άλλαξε δραματικά, με τον Κομπέιν να γίνεται πιο ακοινώνητος. Σε μια συνέντευξη το 1993, ο Κομπέιν είπε, "Θυμάμαι να νιώθω ντροπή για κάποιο λόγο. Ντρεπόμουν για τους γονείς μου. Δεν μπορούσα πια να αντικρίσω κάποιους φίλους μου από το σχολείο, γιατί ήθελα απελπισμένα να έχω την κλασική, ξέρετε, συνηθισμένη οικογένεια. Μητέρα, πατέρα. Ήθελα αυτή την ασφάλεια, έτσι μου κακοφαίνονταν οι γονείς μου για αρκετά χρόνια εξαιτίας αυτού." Μετά από ένα χρόνο που ξόδεψε ζώντας με τη μητέρα του, μετά το διαζύγιο, ο Κομπέιν μετακόμισε στο Μοντεσάνο της Ουάσιγκτον για να ζήσει με τον πατέρα του, αλλά μετά από κάποια χρόνια η νεανική του επανάσταση έγινε υπερβολικά σαρωτική και βρέθηκε ανακατεμένος με την οικογένειά του και τους φίλους του.

Στο σχολείο, ο Κομπέιν δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τα αθλήματα. Λόγω της επιμονής του πατέρα του, ο Κομπέιν συμμετείχε στη σχολική ομάδα πάλης στο γυμνάσιο. Αν και ήταν καλός, το περιφρονούσε εξαιτίας της κακοποίησης που δεχόταν από άλλα μέλη της ομάδας. Αργότερα, ο πατέρας του, τον έγραψε στον τοπικό σύνδεσμο μπέιζμπολ, όπου ο Κομπέιν απέφευγε να παίζει. Αντί γι' αυτό, ο Κομπέιν επικεντρωνόταν στα καλλιτεχνικά μαθήματα. Συχνά σχεδίαζε κατά τη διάρκεια των μαθημάτων, μέχρι και αντικείμενα σχετικά με την ανθρώπινη ανατομία. Ο Κομπέιν ήταν φίλος με έναν ομοφυλόφιλο μαθητή στο σχολείο. Κάποιες φορές έπεφτε θύμα τραμπουκισμού από ομοφοβικούς μαθητές. Αυτή η φιλία οδήγησε κάποιους να πιστέψουν πως και αυτός ο ίδιος ήταν ομοφυλόφιλος. Σε μια συνέντευξη του 1993 στο περιοδικό The Advocate, ο Κομπέιν υποστήριξε πως ήταν "γκέι στο πνεύμα" και μάλλον "θα μπορούσα να είμαι αμφιφυλόφιλος". Επίσης, δήλωσε ότι συνήθιζε να ζωγραφίζει με σπρέι "Ο Θεός είναι Γκέι" σε ανοιχτά ημιφορτηγά στο Αμπερντίν. Σε ένα από τα προσωπικά του ημερολόγια, ο Κομπέιν έγραψε, "Δεν είμαι ομοφυλόφιλος αν και εύχομαι να ήμουν, μόνο και μόνο για να τσαντίσω αυτούς που αντιπαθούν τους ομοφυλόφιλους." Ως έφηβος που μεγάλωνε σε μια μικρή πόλη της Ουάσινγκτον, ο Κομπέιν βρήκε τελικά διέξοδο μέσα από την ακμάζουσα πανκ σκηνή του Pacific Northwest πηγαίνοντας σε πανκ ροκ παραστάσεις στο Σιάτλ. Τελικά ο Κομπέιν άρχισε να συχνάζει στο χώρο εξάσκησης των συμπατριωτών του μουσικών από το Μοντεσάνο, τους Melvins.

Στη μέση της δέκατης τάξης, ο Κομπέιν μετακόμισε πίσω στο Αμπερντίν για να ζήσει με τη μητέρα του. Δύο εβδομάδες πριν την αποφοίτηση, ο Κομπέιν παράτησε το σχολείο συνειδητοποιώντας πως δεν είχε το βαθμό που απαιτούνταν για να αποφοιτήσει. Η μητέρα του, του έδωσε τις εξής επιλογές: είτε να βρει μια δουλειά είτε, αλλιώς, να φύγει. Μετά από περίπου μια εβδομάδα, ο Κομπέιν βρήκε τα ρούχα του και τα άλλα του υπάρχοντα πακεταρισμένα σε κούτες να τον περιμένουν έξω από το σπίτι του. Αφού αναγκάστηκε να φύγει από το σπίτι της μητέρας του, ο Κομπέιν έμενε συχνά σε σπίτια φίλων και περιστασιακά τρύπωνε στην αποθήκη της μητέρας του. Ο Κομπέιν αργότερα υποστήριξε πως όταν δεν μπορούσε να βρει κάπου αλλού να μείνει, ζούσε κάτω από μια γέφυρα του ποταμού Wishkah, μια εμπειρία που ενέπνευσε το τραγούδι "Something in the Way" από το άλμπουμ Nevermind. Παρόλ' αυτά, ο Krist Novoselic υποστήριξε πως ο Κομπέιν στην πραγματικότητα ποτέ δεν έζησε εκεί, λέγοντας, "Σύχναζε εκεί, αλλά δεν θα μπορούσες να ζήσεις σε εκείνες τις λασπώδεις όχθες, με την παλίρροια να έρχεται και να φεύγει. Αυτό ήταν δικός του αναθεωρητισμός."

Στα τέλη του 1986, ο Κομπέιν μετακόμισε στο πρώτο δικό του σπίτι και πλήρωνε το νοίκι δουλεύοντας στο παραλιακό θέρετρο, περίπου 32 χλμ. από το Αμπερντίν. Την ίδια εποχή, ο Κομπέιν ταξίδευε όλο και πιο συχνά στην Ολύμπια, Ουάσινγκτον (Olympia, Washington) για να συμμετέχει σε ροκ παραστάσεις. Κατά τη διάρκεια των επισκέψεων του στην Ολύμπια, o Kομπέιν άρχισε μια σχέση με την Racy Marander.

Ο Κομπέιν είχε μια αδερφή, την Κίμπερλι (γ.1970).

Για τα 14α γενέθλιά του ο θείος του τον έβαλε να διαλέξει ανάμεσα σε μια κιθάρα και σε ένα ποδήλατο για δώρο. Ο Κομπέιν διάλεξε την κιθάρα. Άρχισε να μαθαίνει μερικά κομμάτια, συμπεριλαμβανομένων και των "Back in Black" των AC/DC και το "My Best Friend's Girl" των The Cars, και σύντομα άρχισε να δουλεύει πάνω σε δικά του τραγούδια.

Στο λύκειο, ο Κομπέιν σπάνια έβρισκε κάποιον για να εξασκούνται μαζί. Όταν σύχναζε στο χώρο εξάσκησης των Melvins, γνώρισε τον Krist Novoselic, έναν ακόμα ένθερμο υποστηρικτή του πανκ ροκ. Η μητέρα του Novoselic είχε ένα κομμωτήριο όπου ο Κομπέιν και ο Novoselic εξασκούνταν περιστασιακά στο δωμάτιο του επάνω ορόφου. Μερικά χρόνια αργότερα, ο Κομπέιν προσπάθησε να πείσει το Novoselic να σχηματίσουν ένα συγκρότημα δανείζοντάς του ένα αντίγραφο από ένα ντέμο που είχε ηχογραφήσει ο Κομπέιν με το προηγούμενο συγκρότημά του,τους Fecal Matter. Μετά από μήνες παρακλήσεων, ο Νovoselic συμφώνησε να συνεργαστεί με τον Κομπέιν, σχηματίζοντας τους Nirvana.

Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων της συνεργασίας τους, ο Novoselic με τον Κομπέιν επεξεργάζονταν μια μεγάλη λίστα ντράμερ. Τελικά κατέληξαν στον Chad Channing, με τον οποίο η Nirvana ηχογράφησαν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο "Bleach", το οποίο κυκλοφόρησε από τη Sub Pop Records το 1989. Ο Κομπέιν, όμως, δεν ήταν ευχαριστημένος με το στυλ του Channing, οδηγώντας το συγκρότημα να ψάξει για αντικαταστάτη, καταλήγοντας τελικά στον Ντέιβ Γκρολ (Dave Grohl). Με τον Γκρολ το συγκρότημα βρήκε τη μεγαλύτερη επιτυχία του με το πρώτο τους άλμπουμ που κυκλοφόρησε από μεγάλη εταιρία, το Nevermind.

Ο Κομπέιν αγωνίστηκε να συμβιβάσει τη μεγάλη επιτυχία των Nirvana με τις underground ρίζες τους. Επίσης, ένιωθε κατατρεγμένος από τα ΜΜΕ, συγκρίνοντας τον εαυτό του με τη Φράνσις Φάρμερ (Frances Farmer). Ακόμα ήταν αγανακτισμένος με τα άτομα που υποστήριζαν πως ήταν φανς του συγκροτήματος αλλά τους διέφευγε εντελώς η ιδεολογία της μπάντας.

Ένα, ιδιαίτερα θλιβερό για τον Κομπέιν, γεγονός περιελάμβανε δύο άντρες που βίασαν μια γυναίκα καθώς οι Nirvana τραγουδούσαν το τραγούδι Polly. O Κομπέιν καταδίκασε το επεισόδιο στο βιβλιαράκι που κυκλοφόρησε με την αμερικανική έκδοση του άλμπουμ Incesticide: "Πέρσι, ένα κορίτσι βιάστηκε από δύο σπατάλες σπέρματος και όρχεων καθώς τραγουδούσαν τους στίχους του τραγουδιού μας "Polly". Έχω πρόβλημα να αποδεχτώ ότι υπάρχουν τέτοια είδη πλαγκτόν ανάμεσα στο κοινό μας. Συγγνώμη για την κακοποίηση της πολιτικής ορθότητας αλλά έτσι νιώθω!"

Επειδή ο Κομπέιν αντιπαθούσε πάρα πολύ τους σεξιστές και ήταν περήφανος που οι Nirvana έπαιξαν σε μια εκδήλωση για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων υποστηρίζοντας το No On Nine στο Όρεγκον το 1992 και αναμείχθηκαν στο Rock On Choice από την αρχή της εκστρατείας των L7. Ένα άρθρο από τα ημερολόγια του, που δημοσιεύτηκαν μετά το θάνατό του, δηλώνει πως η σεξουαλική απελευθέρωση μπορεί να γίνει δυνατή μόνο μέσα από την εξάλειψη του σεξισμού.

Η Κόρτνεϊ Λαβ (Courtney Love) είδε για πρώτη φορά τον Κομπέιν να τραγουδάει σε ένα σόου το 1989 στο Πόρτλανντ του Όρεγκον. Το ζευγάρι μίλησε για λίγο μετά το σόου και η Λαβ τον ερωτεύτηκε. Σύμφωνα με το δημοσιογράφο Έβερετ Τρου, το ζευγάρι συστήθηκε επισήμως σε μια συναυλία των L7 και Butthole Surfers στο Λος Άντζελες το Μάιο του 1991. Στις εβδομάδες που ακολούθησαν, αφού η Λαβ έμαθε από τον Γκρολ ότι τα συναισθήματά τους ήταν αμοιβαία,άρχισε να πολιορκεί τον Κομπέιν. Μετά από μερικές εβδομάδες ασταθούς φλερτ το φθινόπωρο του 1991, οι δυο τους βρίσκονταν μαζί σε μια κανονική σχέση, συχνά δεμένοι από τη χρήση ναρκωτικών.

Περίπου την ώρα της εμφάνισης των Nirvana στο Saturday Night Live, η Λαβ ανακάλυψε πως ήταν έγκυος το παιδί του Κομπέιν. Λίγες μέρες μετά το τέλος της περιοδείας των Nirvana στις Δυτικές ΗΠΑ, τη Δευτέρα, στις 24 Φεβρουαρίου 1992, ο Κομπέιν παντρεύτηκε τη Λαβ στο Γουαϊκίκι Μπιτς στη Χαβάη. "Τους τελευταίους μήνες αρραβωνιάστηκα και η συμπεριφορά μου έχει αλλάξει δραματικά", είπε ο Κομπέιν σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό Sassy. "Δεν μπορώ να πιστέψω πόσο πιο ευτυχισμένος είμαι. Κάποιες φορές ξεχνάω ακόμα και ότι είμαι σε συγκρότημα, τόσο τυφλωμένος είμαι από αγάπη. Ξέρω πως ακούγεται γελοίο, αλλά είναι αλήθεια. Θα μπορούσα να παρατήσω το συγκρότημα εδώ και τώρα. Δεν έχει σημασία, αλλά με δεσμεύει το συμβόλαιο." Στις 18 Αυγούστου, γεννήθηκε η κόρη του ζευγαριού, Frances Bean Cobain. Το ασυνήθιστο μεσαίο όνομα της δόθηκε επειδή ο Κομπέιν νόμιζε πως έμοιαζε με φασόλι (bean) στο πρώτο υπερηχογράφημα που την είδε. Το μικρό της όνομα, της δόθηκε προς τιμήν της Frances McKee του βρετανικού συγκροτήματος The Vaselines και όχι από τη Frances Farmer όπως συχνά αναφέρεται.

Η Λαβ δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής ανά μέσα στους φαν των Nirvana. Οι πιο σκληροί επικριτές της την κατηγορούν πως απλά τον χρησιμοποιούσε για να γίνει η ίδια διάσημη. Οι κριτικοί που σύγκριναν τον Κομπέιν με τον Τζον Λένον αγαπούσαν ιδιαίτερα να συγκρίνουν και τη Λαβ με τη Γιόκο Όνο. Οι φήμες λένε πως ο Κομπέιν έγραψε τα περισσότερα τραγούδια για το άλμπουμ που την έκανε διάσημη, το Life Through This για το συγκρότημα της Λαβ, Hole, ωστόσο δεν υπάρχουν αποδείξεις που να στηρίζουν αυτόν τον ισχυρισμό.

Την ίδια εποχή ανακαλύφθηκε πως ένα τραγούδι των Hole ήταν αρχικά γραμμένο για τους Nirvana. To τραγούδι "Old Age" εμφανίστηκε ως ένα δευτερεύον τραγούδι στο άλμπουμ των Hole Beautiful Son. Ωστόσο, μια ηχογράφηση του τραγουδιού εκτελεσμένο από τους Nirvana, ήρθε στην επιφάνεια από την εφημερίδα του Σιάτλ, The Stanger. Στο άρθρο, ο Novoselic επιβεβαίωνε ότι η ηχογράφηση έγινε το 1991 και πως το "Old Age" ήταν τραγούδι των Nirvana,οδηγώντας σε περισσότερη σκέψη για τη συμμετοχή του Κομπέιν στα τραγούδια των Hole. Οι Nirvana είχαν ξεκινήσει να ηχογραφούν το "Old Age" για το άλμπουμ τους Nevermind, αλλά έμεινε ημιτελές γιατί ο Κομπέιν είχε να ακόμα να τελειώσει τους στίχους και το συγκρότημα δεν είχε άλλο χρόνο στο στούντιο. Όσο για την εκδοχή των Hole, ο κιθαρίστας τους Eric Erlandson, επεσήμανε πως πίστευε ότι ο Κομπέιν είχε γράψει τη μουσική και η Λαβ τους στίχους για την εκδοχή των Hole.

Σε ένα άρθρο του Vanity Fair, το 1992, η Λαβ παραδέχτηκε πως έπαιρνε ηρωίνη όταν ήταν έγκυος (χωρίς να το ξέρει). Η Λαβ υποστήριξε πως το Vαnity Fair είχε διαστρεβλώσει τα λόγια της, αλλά αυτή της η ομολογία προκάλεσε αντιπαράθεση για το ζευγάρι. Καθώς ο έρωτας του Κομπέιν και της Λαβ τραβούσε πάντα την προσοχή των ΜΜΕ, το ζευγάρι βρέθηκε κυνηγημένο από τους δημοσιογράφους των κουτσομπολίστικων εντύπων αφού δημοσιεύτηκε το άρθρο και πολλοί επιθυμούσαν να μάθουν αν η Φράνσις γεννήθηκε εθισμένη στα ναρκωτικά. Το τμήμα για τη φροντίδα των παιδιών του Λος Άντζελες πήγε τους Κομπέιν στο δικαστήριο, υποστηρίζοντας πως η χρήση ναρκωτικών του ζευγαριού, τους έκανε ακατάλληλους για γονείς. Τους αφαιρέθηκε από το δικαστήριο η επιμέλεια της μόλις δύο εβδομάδων Frances Bean Cobain και δόθηκε στην αδερφή της Κόρτνεϊ, την Jamie, για αρκετές εβδομάδες, οπότε το ζευγάρι κέρδισε την επιμέλεια, αλλά έπρεπε να υποβάλλονται σε εξετάσεις ούρων και να δέχονται μια επίσκεψη την εβδομάδα από κοινωνικό λειτουργό. Μετά από μήνες δικαστικών αγώνων το ζευγάρι κέρδισε τελικά την πλήρη επιμέλεια της κόρης τους.

Κατά τη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους της ζωής του, ο Κομπέιν πάλευε με τη χρόνια βρογχίτιδα και με έντονους σωματικούς πόνους από μια χρόνια στομαχική ασθένεια που δε διαγνώστηκε ποτέ. Αυτή η κατάσταση με το στομάχι του, τον εξουθένωνε συναισθηματικά και πέρασε χρόνια προσπαθώντας να βρει την αιτία της. Ωστόσο κανένας από τους γιατρούς που συμβουλεύτηκε δε στάθηκε ικανός να επισημάνει την ακριβή αιτία, υποθέτοντας πως ήταν αποτέλεσμα της σκολίωσης που είχε ως παιδί ο Κομπέιν ή σχετιζόταν με τα άγχη του επαγγέλματος.

Η πρώτη του εμπειρία με τα ναρκωτικά ήταν όταν το 1980, σε ηλικία 13 ετών πήρε μαριχουάνα. Η πρώτη εμπειρία του Κομπέιν με την ηρωίνη ήταν το 1986, όταν του χορηγήθηκε από τον τοπικό έμπορο ναρκωτικών στην Τακόμα, της Ουάσινγκτον, που πριν από αυτό του χορηγούσε Percodan. O Κομπέιν έπαιρνε ηρωίνη σποραδικά για κάποια χρόνια, αλλά μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '90 είχε γίνει μια πλήρως ανεπτυγμένη εξάρτηση. Ο Κομπέιν υποστήριξε πως ήταν "αποφασισμένος να αποκτήσει μια συνήθεια" ως ένα τρόπο να ανακουφίσει τον εαυτό του από την κατάσταση του στομάχου του. Όπως αφηγείται ο Κομπέιν, "Ξεκίνησε με συνεχόμενες μέρες που έπαιρνα ηρωίνη και δεν ένιωθα κανένα πόνο στο στομάχι μου. Ήταν μια τεράστια ανακούφιση."

Η χρήση ηρωίνης του Κομπέιν άρχισε τελικά να επηρεάζει την προώθηση του Nevermind από το συγκρότημα με τον Κομπέιν να λιποθυμά κατά τη διάρκεια φωτογραφίσεων. Ένα αξιομνημόνευτο παράδειγμα έλαβε χώρα την ημέρα που το συγκρότημα έπαιξε στο Saturday Night Live, όπου οι Nirvana θα φωτογραφίζονταν από το φωτογράφο Michael Levine. Επειδή είχε πάρει ναρκωτικά πριν τη φωτογράφιση, ο Κομπέιν αποκοιμήθηκε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης. Σχετικά με τη φωτογράφιση ο Κομπέιν αφηγήθηκε στο βιογράφο Michael Azerrad, "Εννοώ, τι έπρεπε να κάνουν; Δε θα μπορούσαν να μου πουν να σταματήσω. Έτσι δε με ένοιαζε. Προφανώς για αυτούς ήταν σαν να ασκούσα μαγεία ή κάτι τέτοιο. Δεν ήξεραν τίποτα γι' αυτό το θέμα και νόμιζαν πως από λεπτό σε λεπτό θα πέθαινα."

Όσο τα χρόνια περνούσαν, ο εθισμός του Κομπέιν στην ηρωίνη χειροτέρευε. Έκανε την πρώτη του προσπάθεια να αποτοξινωθεί στις αρχές του 1992, λίγο μετά αφού έμαθε πως αυτός και η Λαβ θα γίνονταν γονείς. Αμέσως μετά την αποχώρησή του από τη διαδικασία αποτοξίνωσης, οι Nirvana αναχώρησαν για την περιοδεία τους στην Αυστραλία, με τον Κομπέιν να εμφανίζεται κάτισχνος και χλωμός καθώς υπέφερε από την αποτοξίνωση. Λίγο μετά την επιστροφή του στην πατρίδα του, ξανάρχισε να παίρνει ηρωίνη.

Πριν από μία συναυλία στο New Music Seminar στη Νέα Υόρκη, τον Ιούλιο του 1993, πήρε υπερβολική δόση ηρωίνης. Αντί να καλέσει ασθενοφόρο, η Λαβ έκανε στον Κομπέιν μια ένεση Narcan, που είχε αποκτήσει παράνομα, για να τον συνεφέρει. Ο Κομπέιν εκείνο το βράδυ έπαιξε με τους Nirvana, χωρίς να δώσει στο κοινό κανένα σημάδι πως κάτι πέραν του κανονικού είχε συμβεί.

Μετά από μια συναυλία στο Μόναχο της Γερμανίας, την 1 Μαρτίου 1994, διαγνώστηκε πως ο Κομπέιν έπασχε από βρογχίτιδα και οξεία λαρυγγίτιδα. Πέταξε στη Ρώμη την επόμενη μέρα για να δεχτεί φαρμακευτική αγωγή. Η σύζυγος του πήγε στη Ρώμη για να είναι κοντά του, στις 3 Μαρτίου. Το επόμενο πρωί η Λαβ ξύπνησε και βρήκε τον Κομπέιν αναίσθητο εξαιτίας του συνδυασμού μεγάλων ποσοτήτων σαμπάνιας και Rohypnol (η Λαβ είχε μια ιατρική συνταγή για Rohypnol, που είχε πάρει μόλις έφτασε στη Ρώμη). Ο Κομπέιν μεταφέρθηκε αμέσως στο νοσοκομείο και πέρασε την υπόλοιπη μέρα αναίσθητος. Μετά από πέντε μέρες στο νοσοκομείο, του δόθηκε εξιτήριο και επέστρεψε στο Σιάτλ. Η Λαβ δήλωσε, αργότερα, πως αυτή ήταν η πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας του Κομπέιν.

Στις 18 Μαρτίου, η Λαβ τηλεφώνησε στην αστυνομία για να τους πληροφορήσει πως ο Κομπέιν ήθελε να αυτοκτονήσει και είχε κλειδωθεί σε ένα δωμάτιο μαζί με ένα όπλο. Η αστυνομία έφτασε και κατάσχεσε αρκετά όπλα και ένα μπουκαλάκι χάπια από τον Κομπέιν, ο οποίος επέμενε πως δεν ήθελε να αυτοκτονήσει και πως είχε κλειδωθεί στο δωμάτιο για να κρυφτεί από τη Λαβ. Όταν ρωτήθηκε από την αστυνομία, η Λαβ είπε ότι ο Κομπέιν δεν είχε αναφέρει ποτέ πως ήθελε να αυτοκτονήσει και ότι εκείνη δεν τον είχε δει ποτέ με όπλο.

Η Λαβ κανόνισε ένα "συμβούλιο" για την αντιμετώπιση του εθισμού του Κομπέιν στα ναρκωτικά που έλαβε χώρα στις 25 Μαρτίου. Τα δέκα άτομα που συμμετείχαν ήταν φίλοι του μουσικοί, εντεταλμένοι της δισκογραφικής εταιρίας με την οποία συνεργαζόταν και ένας από τους καλύτερούς του φίλους, ο Dylan Carlson. Μα ο μπασίστας Krist Novoselic απέρριψε την ιδέα ως "ανόητη". Μολαταύτα, μέχρι το τέλος της μέρας, ο Κομπέιν είχε συμφωνήσει να μπει σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης. Ο Κομπέιν έφτασε στο Exodus Recovery Center στο Λος Άντζελες, στην Καλιφόρνια στις 30 Μαρτίου. Την επόμενη νύχτα, ο Κομπέιν βγήκε έξω να κάνει ένα τσιγάρο, μετά σκαρφάλωσε πάνω από τον φράκτη, ύψους 2 μέτρων, για να φύγει από την εγκατάσταση. Πήρε ένα ταξί για το αεροδρόμιο του Λος Άντζελες από όπου πέταξε πίσω στο Σιάτλ. Κατά τις 2 και 3 Απριλίου ο Κομπέιν εθεάθη σε διάφορες τοποθεσίες του Σιάτλ αλλά οι περισσότεροι φίλοι του και η οικογένειά του δεν είχαν ιδέα για το πού βρισκόταν. Στις 3 Απριλίου, η Λαβ επικοινώνησε με τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Τομ Γκραντ και τον προσέλαβε για να βρει τον Κομπέιν. Στις 7 Απριλίου το συγκρότημα ανακοίνωσε πως δε θα συμμετείχε στο μουσικό φεστιβάλ Lollapalooza εκείνη τη χρονιά, κάνοντας έτσι τις φήμες για επικείμενη διάλυση των Nirvana να φουντώσουν.

Στις 8 Απριλίου 1994, το σώμα του Κομπέιν ανακαλύφθηκε στο σπίτι του στη λίμνη Ουάσινγκτον, από έναν ηλεκτρολόγο που είχε πάει εκεί για να εγκαταστήσει ένα σύστημα ασφαλείας. Εκτός από μια ελάχιστη ποσότητα αίματος που έτρεχε από το αυτί του Κομπέιν, ο ηλεκτρολόγος ανέφερε πως δεν είδε κανένα άλλο σημάδι τραυματισμού, και αρχικά νόμιζε πως ο Κομπέιν κοιμόταν, μέχρι τη στιγμή που είδε το όπλο που ήταν στραμμένο προς το πηγούνι του Κομπέιν. Ένα σημείωμα αυτοκτονίας βρέθηκε που έλεγε, "Δεν έχω νιώσει τη διέγερση που μου προκαλούσε το να ακούω και να δημιουργώ μουσική, μαζί με το πραγματικό γράψιμο...εδώ και πάρα πολλά χρόνια". Στο σώμα βρέθηκαν συγκεντρωμένα μεγάλα ποσά ηρωίνης και ίχνη από Valium. Το σώμα του Κομπέιν βρισκόταν εκεί για μέρες. Η ιατροδικαστική έκθεση εκτιμά πως ο Κομπέιν πέθανε στις 5 Απριλίου 1994.

Στις 10 Απριλίου έλαβε χώρα μια ολονυχτία για τον Κομπέιν σε ένα πάρκο στο κέντρο του Σιάτλ όπου συγκεντρώθηκαν περίπου εφτά χιλιάδες άτομα για να θρηνήσουν. Στο μνημόσυνο προβλήθηκαν μαγνητοσκοπημένα μηνύματα από την Κόρτνεϊ Λαβ και τον Krist Novoselic. Η Λαβ διάβασε στο πλήθος κομμάτια από το σημείωμα που είχε αφήσει ο Κομπέιν και κατέρρευσε, κλαίγωντας αλλα και καταριώντας τον Κομπέιν επειδή την άφησε. Προς το τέλος της ολονυχτίας, η Λαβ έφτασε στο πάρκο και μοίρασε σε όσους είχαν απομείνει κάποια από τα ρούχα του Κομπέιν.

REST IN PEACE...