Νεκροφάνεια

Όταν οι βιολογικές λειτουργίες του ανθρώπου υπολειτουργούν σε μεγάλο βαθμό, σε σημείο να μη διακρίνονται από άνθρωπο ή ακόμα και από ιατρικά μέσα, τότε ο άνθρωπος μπορεί να μην είναι νεκρός αλλά παρουσιάζει το φαινόμενο της “νεκροφάνειας”. Όταν η αναπνοή του ή οι χτύποι της καρδιάς του, ο σφυγμός κλπ δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτοί τότε όλοι θα έλεγαν πως είναι νεκρός και λογικό ακούγεται. Φανταστείτε όμως ο άνθρωπος αυτός να ξυπνούσε μέσα σε ένα νεκροτομείο την ώρα που τον κατακρεουργούνε (έχει γίνει) ή σε κάποιο μέρος σκοτεινό και κρύο, δυο μέτρα κάτω από το χώμα…

Τα αίτια θα μπορούσαν να ήταν πολλά από ναρκωτικά έως και τσίμπημα φιδιού, όπως στην τηλεταινία του Stephen King, “autopsy room 4” όπου ένας επιχειρηματίας ύστερα από ένα παιχνίδι γκολφ βρίσκεται στο θάλαμο ενός νεκροτομείου περιμένοντας να τον ανοίξουν ανίκανος να κινηθεί. Οι δυνάμεις του είναι ανύπαρκτες αλλά οι αισθήσεις του, του επιτρέπουν να αντιλαμβάνεται τα πάντα…

Η νεκροφάνεια θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα θαύμα, εάν βέβαια ο νεκρός δεν ξυπνούσε κάτω από το χώμα… ευτυχώς σε αυτές τις περιπτώσεις δεν παρουσιάζεται νεκρική ακαμψία γιατί διαφορετικά θα ξυπνούσε και εκτός της τραγικής περίπτωσης να έχει θαφτεί ζωντανός, θα έχει και σπασμένα άκρα! Για να ντύσουν τους νεκρούς που έχουν γίνει κόκαλο σπάνε τα κόκαλα τους στις κλειδώσεις ή κόβουν τα ρούχα από πίσω για να φορεθούν πιο εύκολα. Αν θες τα χέρια να στα ‘χουν σταυρωμένα στο στήθος δεν υπάρχει περίπτωση να γλιτώσεις τα κατάγματα… έχω ακούσει από άτομο που δουλεύει σε γραφείο τελετών πως σε ηλικιωμένους τους έσπαγε τα άκρα χρησιμοποιώντας τα χέρια και το γόνατο του, καταλαβαίνετε πως… στο γόνατο! Λοιπόν αν ξυπνήσεις στον τάφο και έχεις τα άκρα σου σπασμένα, τον κώλο στουμπωμένο, τα μάτια και το στόμα κολλημένα, είναι σίγουρο πως δεν μπορείς να την κάνεις σαν την Uma Thurman.

Φανταστείτε τώρα παλιά την αντίδραση το κόσμου μπροστά σε αυτό το φαινόμενο. Θα έλεγαν όλοι πως ήταν βρικόλακας, καταραμένος, ζόμπι… (όχι πως αμφισβητούμε την ύπαρξη των τελευταίων… τι διάβολο ψάχνουμε τόσα χρόνια…).

Δεν είναι λίγα τα περιστατικά που ύστερα από εκταφή νεκρών για διάφορους λόγους, οι νεκροί να έχουν βρεθεί σε ανορθόδοξες στάσεις που προκαλούν φρίκη. Κοινό χαρακτηριστικό είναι ο τρόμος στα μάτια κάθε θαμμένου ζωντανού. Όταν πηγαίναμε γυμνάσιο είχα διαβάσει ένα περιστατικό για ένα κοριτσάκι που βρέθηκε λίγο καιρό μετά την κηδεία του στα σκαλιά του σφραγισμένου τάφου της με το χέρι φαγωμένο. Προκειμένου να επιβιώσει ως ότου έρθει κάποιος να τη βοηθήσει ή νομίζοντας πως έτσι θα δυναμώσει και θα μπορέσει να βγει από αυτήν την κόλαση, έπρεπε να τραφεί.

Χαρακτηριστικά θυμάμαι μια ιστορία που είχα ακούσει σε ένα χωριό του νησιού. Παλιά συνήθιζαν τους νεκρούς να τους αφήνουν μέσα στην εκκλησία, το βράδυ πριν την ταφή τους. Έτσι λοιπόν συνέβη και με μια γυναίκα που είχε πεθάνει. Όμως το σχέδιο του θεού άλλαξε και η γυναίκα άρχισε ξανά να αναπνέει κανονικά και να ανακτά τις αισθήσεις της. Ανοίγει τα μάτια της και βρίσκετε μέσα σε ένα φέρετρο με λουλούδια. Προσπαθεί να σηκωθεί και σοκαρισμένη από το φρικιαστικό θέαμα του εσωτερικού μιας έρημης εκκλησίας το βράδυ ορμάει προς την πόρτα που ήταν κλειδωμένη φυσικά και προσπαθεί μάταια να την ανοίξει. Το πρωί την βρήκαν στην πόρτα με τον τρόμο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο της. Η καρδιά της δεν άντεξε… κάποιος είπε πως άκουσε φωνές από την εκκλησία καθώς γυρνούσε από την βραδινή του βάρδια, αλλά το χρέωσε στην κούραση… από τότε τους νεκρούς τους κρατάνε στο σπίτι την τελευταία αυτή νύχτα…Ένα άλλο περιστατικό που άκουσα είναι το εξής. Ένας άντρας ξύπνησε στην ώρα της κηδείας του και άκουγε τα κλάματα και τα μοιρολόγια φίλων και συγγενών. Καθώς σηκώθηκε όλοι πάγωσαν από τον τρόμο, μα εκείνος είπε… “εγώ θα σας φάω όλους”. Και συνέχισε κανονικά την ζωή του.

Ένα καλό μέτρο για να αποφευχθούν κάποιες άσχημες καταστάσεις είναι το χρονικό όριο από τη στιγμή της εξακρίβωσης του θανάτου ως την ώρα της ταφής να είναι τουλάχιστον ένα εικοσιτετράωρο. Και αν ξυπνήσει στο 25 τι γίνεται?  Είχαμε αγοράσει παλιά κάποιο τεύχος που λεγόταν “το μεγάλο βιβλίο του θανάτου”. Εκεί έγραφε και για ένα περιστατικό όπου σε κάποια χώρα, εξαιτίας της συχνότητας αυτών των φαινομένων κάποιοι έβγαλαν ένα κουδούνι σαν συναγερμό, που πατιόταν μέσα από τον τάφο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το σκίτσο που ο νεκρός πατούσε το κουμπί με μανία και οι πενθούντες που έφευγαν είπαν “τι μακάβρια φάρσα…” ή κάτι τέτοιο…

Πολλοί άπιστοι λένε για τον Χριστό ότι η ανάσταση του ήταν απλά ένα φαινόμενο νεκροφάνειας. Αλήθεια όμως, πως κατάφερε ύστερα από έναν τόσο επώδυνο, έστω και φαινομενικά αν θέλετε θάνατο, να βρει τη δύναμη να κινήσει τον τεράστιο βράχο που κρατούσε σφραγισμένο τον τάφο? Μπορεί βέβαια να πουν κάποιοι ότι οι μαθητές του λάδωσαν τους φρουρούς ή ακόμα πως όλα αυτά δεν αποτελούν ιστορικά στοιχεία και ουδέποτε υπήρξε γενικότερα. Με την τελευταία εκδοχή της ανυπαρξίας δεν χρειάζεται να κουράζονται πολλοί να σκεφτούν περίεργες εκδοχές απάτης. Ο καθένας ας πιστέψει ότι θέλει.

Όπως και να ‘χει, η νεκροφάνεια είναι σαν ένα θαύμα, μια δεύτερη ευκαιρία να ξαναζήσεις, να γίνεις και εσύ ένας Λάζαρος, αρκεί να μην έχεις σαπίσει σαν τον Λάζαρο του Καζαντζάκη. Και βέβαια αρκεί να προλάβεις να ξυπνήσεις και να δώσεις κάποιο σημείο ζωής πριν την κηδεία σου. Στην τελική ζήτα ένα κουδούνι… θα ήταν ότι έπρεπε.

Από: Γιώργος Σάπιος

Πηγή: https://kolobooks.wordpress.com/2010/01/20/necrophania/