.png "English"){kind=small}
"Στις Μονάδες φιλοξενίας και περίθαλψης για παιδιά με αναπηρίες παρατηρούνται εξαιρετικά σημαντικά προβλήματα που οδηγούν σε κατάφωρες παραβιάσεις δικαιωμάτων των παιδιών, ιδίως στα θεραπευτήρια χρονίων παθήσεων. Η μη επάρκεια του προσωπικού σε αριθμό και εξειδίκευση αλλά και ο βαθμός καταλληλότητας των μονάδων, από άποψη υλικοτεχνικών δυνατοτήτων, πόρων και λειτουργίας, φαίνεται να συνδέεται ακόμα και με θανάτους ανηλίκων που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια".
Ο εφιάλτης της Λέρου αναβιώνει στα μικρά ιδρύματα της Πρόνοιας. Το Θεραπευτήριο Χρονίων Παθήσεων Παίδων στον Σκαραμαγκά είναι ένα από αυτά που ονομάζουμε “κολαστήρια” ή “αποθήκες ψυχών”.
Το προσωπικό είναι φανερά εξαντλημένο, αναλογούν δύο άτομα στον όροφο για 22 περιθαλπομένους. Ζητάμε να δούμε τα παιδιά στους κοιτώνες τους και βρισκόμαστε μπροστά σε αυτό που φοβόμαστε. Ένας νέος άνδρας ολόγυμνος στο κρεβάτι με ιμάντες που τον δένουν σε αυτό, στα χέρια και τα πόδια. Χωρίς κλινοσκέπασμα, ούτε άλλο ρούχο. “Δεν κρυώνει;”, σκέφτομαι μεγαλόφωνα. “Είναι καθηλωμένος με εντολή γιατρού”, σπεύδει να πει ο διοικητής κ. Σπήλιος Σπηλιόπουλος και προσθέτει: “Όχι φωτογραφίες”.
Οι εικόνες από το ίδρυμα είναι τραυματικές. Μια γάζα δεμένη στο κάγκελο ενός γυμνού κρεβατιού μάς παραπέμπει σε αυτά που έχουμε ακούσει από γονείς: “Έχω δει παιδί δεμένο από το πόδι, να σπρώχνει το κρεβάτι μέχρι την πόρτα”...
Γ.Μ. (μητέρα): “Και το δικό μου το παιδί χθες ήταν δεμένο, δεν το κατέβασαν στο επισκεπτήριο. Του μιλούσα, καμιά επικοινωνία... Συνήθως όταν πηγαίνω, κατεβάζουν τα παιδιά στο ισόγειο, να τα ταΐσω, να τα κάνω μπάνιο. Στους ορόφους όπου ζουν πας μόνο με συνοδεία νοσηλευτή. Όταν θέλει ο γονιός να ανέβει, περιμένει να κατεβεί η προϊσταμένη για να ξεκλειδώσει την πόρτα...“
Οι μαρτυρίες των γονιών είναι ατέλειωτες και τα γεγονότα τις επιβεβαιώνουν. Τον περασμένο Ιούλιο, ένα 18χρονο παιδί, ο Παναγιώτης, πέθανε αιφνιδίως. Η ιατροδικαστική έκθεση έδειξε πνιγμό από ξένο σώμα (γάντι νοσηλευτικής). Τις ίδιες μέρες, μια περιθαλπόμενη, η 30χρονη Μαρία, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση, έχοντας καταπιεί αυτοκόλλητες ταινίες και άλλα ξένα σώματα, και υποβλήθηκε σε δύο επεμβάσεις, κατά τις οποίες της αφαιρέθηκε τμήμα του εντέρου.
Από την έναρξη της λειτουργίας του θεραπευτηρίου (1989), δεκαπέντε παιδιά έχουν πεθάνει, αριθμός μεγάλος σχετικά με το σύνολο των περιθαλπομένων, που δεν ξεπέρασε ποτέ τους 50 - 60. Μερικές περιπτώσεις είναι κραυγαλέες. Ένα παιδί πνίγηκε στη θάλασσα, άλλο έπεσε από τον δεύτερο όροφο και άλλο βρέθηκε με ένα σεντόνι τυλιγμένο στο λαιμό του...
Καθημερινή, Μάιος 2009
Το προσωπικό είναι φανερά εξαντλημένο, αναλογούν δύο άτομα στον όροφο για 22 περιθαλπομένους. Ζητάμε να δούμε τα παιδιά στους κοιτώνες τους και βρισκόμαστε μπροστά σε αυτό που φοβόμαστε. Ένας νέος άνδρας ολόγυμνος στο κρεβάτι με ιμάντες που τον δένουν σε αυτό, στα χέρια και τα πόδια. Χωρίς κλινοσκέπασμα, ούτε άλλο ρούχο. “Δεν κρυώνει;”, σκέφτομαι μεγαλόφωνα. “Είναι καθηλωμένος με εντολή γιατρού”, σπεύδει να πει ο διοικητής κ. Σπήλιος Σπηλιόπουλος και προσθέτει: “Όχι φωτογραφίες”.
Οι εικόνες από το ίδρυμα είναι τραυματικές. Μια γάζα δεμένη στο κάγκελο ενός γυμνού κρεβατιού μάς παραπέμπει σε αυτά που έχουμε ακούσει από γονείς: “Έχω δει παιδί δεμένο από το πόδι, να σπρώχνει το κρεβάτι μέχρι την πόρτα”...
Γ.Μ. (μητέρα): “Και το δικό μου το παιδί χθες ήταν δεμένο, δεν το κατέβασαν στο επισκεπτήριο. Του μιλούσα, καμιά επικοινωνία... Συνήθως όταν πηγαίνω, κατεβάζουν τα παιδιά στο ισόγειο, να τα ταΐσω, να τα κάνω μπάνιο. Στους ορόφους όπου ζουν πας μόνο με συνοδεία νοσηλευτή. Όταν θέλει ο γονιός να ανέβει, περιμένει να κατεβεί η προϊσταμένη για να ξεκλειδώσει την πόρτα...“
Οι μαρτυρίες των γονιών είναι ατέλειωτες και τα γεγονότα τις επιβεβαιώνουν. Τον περασμένο Ιούλιο, ένα 18χρονο παιδί, ο Παναγιώτης, πέθανε αιφνιδίως. Η ιατροδικαστική έκθεση έδειξε πνιγμό από ξένο σώμα (γάντι νοσηλευτικής). Τις ίδιες μέρες, μια περιθαλπόμενη, η 30χρονη Μαρία, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση, έχοντας καταπιεί αυτοκόλλητες ταινίες και άλλα ξένα σώματα, και υποβλήθηκε σε δύο επεμβάσεις, κατά τις οποίες της αφαιρέθηκε τμήμα του εντέρου.
Από την έναρξη της λειτουργίας του θεραπευτηρίου (1989), δεκαπέντε παιδιά έχουν πεθάνει, αριθμός μεγάλος σχετικά με το σύνολο των περιθαλπομένων, που δεν ξεπέρασε ποτέ τους 50 - 60. Μερικές περιπτώσεις είναι κραυγαλέες. Ένα παιδί πνίγηκε στη θάλασσα, άλλο έπεσε από τον δεύτερο όροφο και άλλο βρέθηκε με ένα σεντόνι τυλιγμένο στο λαιμό του...
Καθημερινή, Μάιος 2009
Στο προσκήνιο έρχονται ξανά οι φρικτοί θάνατοι των παιδιών με ειδικές ανάγκες που φιλοξενούνται στην "αποθήκη παιδικών ψυχών" που φέρει την επωνυμία ΚΕΠΕΠ Λεχαινών στον νομό Ηλείας.
Η Εισαγγελία έπειτα από δικαστική διερεύνηση τριάντα τριών (!) μηνών άσκησε τελικά ποινικές διώξεις, για ανθρωποκτονία από αμέλεια, σε πάνω από δέκα μέλη του προσωπικού του ιδρύματος για τον φρικτό θάνατο του 15χρονου περιθαλπόμενου. Σύμφωνα με το πόρισμα της ιατροδικαστικής έκθεσης, ο θάνατος του παιδιού προήλθε από ασφυξία εξαιτίας της απόφραξης του λάρυγγα από κομμάτι σφουγγαριού-υλικού κατασκευής του στρώματός του. Εργαζόμενη, αν και είχε τότε διαπιστώσει ότι ο 15χρονος ήταν στο δάπεδο, δεν μετέφερε το παιδί στο κρεβάτι του ούτε το πλησίασε για να ελέγξει αν κοιμάται ή αν είναι πεθαμένο...
Δέκα μήνες μετά ένα ακόμη 16χρονο παιδί με νοητική υστέρηση πέθανε. Κατά την ιατροδικαστική εξέταση, στο στομάχι του είχαν βρεθεί κομμάτια υφάσματος, κλωστές και επίδεσμοι. Από το 1998 μέχρι σήμερα στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών έχουν σημειωθεί συνολικά τριάντα θάνατοι παιδιών που πάσχουν από νοητική υστέρηση. Όμως κατά περίεργο τρόπο ελάχιστοι από αυτούς είδαν το φως της δημοσιότητας.
Ελευθεροτυπία, Ιανουάριος 2009
Η Εισαγγελία έπειτα από δικαστική διερεύνηση τριάντα τριών (!) μηνών άσκησε τελικά ποινικές διώξεις, για ανθρωποκτονία από αμέλεια, σε πάνω από δέκα μέλη του προσωπικού του ιδρύματος για τον φρικτό θάνατο του 15χρονου περιθαλπόμενου. Σύμφωνα με το πόρισμα της ιατροδικαστικής έκθεσης, ο θάνατος του παιδιού προήλθε από ασφυξία εξαιτίας της απόφραξης του λάρυγγα από κομμάτι σφουγγαριού-υλικού κατασκευής του στρώματός του. Εργαζόμενη, αν και είχε τότε διαπιστώσει ότι ο 15χρονος ήταν στο δάπεδο, δεν μετέφερε το παιδί στο κρεβάτι του ούτε το πλησίασε για να ελέγξει αν κοιμάται ή αν είναι πεθαμένο...
Δέκα μήνες μετά ένα ακόμη 16χρονο παιδί με νοητική υστέρηση πέθανε. Κατά την ιατροδικαστική εξέταση, στο στομάχι του είχαν βρεθεί κομμάτια υφάσματος, κλωστές και επίδεσμοι. Από το 1998 μέχρι σήμερα στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών έχουν σημειωθεί συνολικά τριάντα θάνατοι παιδιών που πάσχουν από νοητική υστέρηση. Όμως κατά περίεργο τρόπο ελάχιστοι από αυτούς είδαν το φως της δημοσιότητας.
Ελευθεροτυπία, Ιανουάριος 2009
