Ίσως η πιο διάσημη φιγούρα του βουβού κινηματογράφου με τις γκριμάτσες και τις κινήσεις του να έχουν μείνει στην ιστορία. Το χιούμορ του ήταν πηγαίο όπως εξάλλου και το ταλέντο του. Έγραφε σενάριο,πρωταγωνιστούσε,συνέθετε μουσική και σκηνοθετούσε. Η λιλιπούτεια μορφή του ερχόταν σε αντίθεση με τη τόση δυναμική που είχε ως άνθρωπος. Κατηγορήθηκε για την αριστερή ιδεολογία που φαινόταν ξεκάθαρα στους ρόλους ενώ η ζωή του ήταν εξίσου πολυτάραχη και τρικυμιώδης και εκτός “σανιδιού”.Σαν σήμερα,16 Απριλίου το 1889,ο κινηματογράφος έγινε πιο πλούσιος με τη γέννηση του Charles Spencer Chaplin.
Τα παιδικά του χρόνια μόνο εύκολα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Ο πατέρας του ήταν αλκοολικός και εγκατέλειψε την οικογένεια του μόλις ένα χρόνο μετά τη γέννηση του Τσάρλι. Η μητέρα του ήταν τραγουδίστρια αλλά η φωνή της την πρόδιδε πολύ συχνά πάνω στην σκηνή ώστε να μπορεί να συνεχίσει με επιτυχία το συγκεκριμένο επάγγελμα. Τα έσοδα τους ήταν μηδαμινά και η αποκορύφωση της αθλιότητας στη ζωής τους ,ήρθε όταν η μητέρα του νοσηλεύτηκε σε άσυλο,αφού είχε διαγνωστεί με ένα είδος ψύχωσης .Ο τότε 10χρονος Τσάρλι αναγκαζόταν να κοιμάται στους δρόμους και να ψάχνει για φαγητό στα σκουπίδια ,ενώ από πολύ μικρός αναγκάστηκε να δουλεύει. Ποτέ δεν χάρηκε την παιδική του ηλικία,αλλά στο “τέλος,όλα είναι μία πλάκα” ,όπως ο ίδιος συνήθιζε να λέει και γι αυτό δεν έχασε ποτέ το χαμόγελό του.
Τα παιδικά του χρόνια μόνο εύκολα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Ο πατέρας του ήταν αλκοολικός και εγκατέλειψε την οικογένεια του μόλις ένα χρόνο μετά τη γέννηση του Τσάρλι. Η μητέρα του ήταν τραγουδίστρια αλλά η φωνή της την πρόδιδε πολύ συχνά πάνω στην σκηνή ώστε να μπορεί να συνεχίσει με επιτυχία το συγκεκριμένο επάγγελμα. Τα έσοδα τους ήταν μηδαμινά και η αποκορύφωση της αθλιότητας στη ζωής τους ,ήρθε όταν η μητέρα του νοσηλεύτηκε σε άσυλο,αφού είχε διαγνωστεί με ένα είδος ψύχωσης .Ο τότε 10χρονος Τσάρλι αναγκαζόταν να κοιμάται στους δρόμους και να ψάχνει για φαγητό στα σκουπίδια ,ενώ από πολύ μικρός αναγκάστηκε να δουλεύει. Ποτέ δεν χάρηκε την παιδική του ηλικία,αλλά στο “τέλος,όλα είναι μία πλάκα” ,όπως ο ίδιος συνήθιζε να λέει και γι αυτό δεν έχασε ποτέ το χαμόγελό του.
Στην σκηνή πρωτο-εμφανίστηκε στην ηλικία των 5,μετά από ένα απρόοπτο γεγονός. Κατά τη διάρκεια μίας εμφάνισης της μητέρας του,η φωνή της χάθηκε πάνω στη σκηνή. Ο μαγαζάτορας εντόπισε το μικρό τότε Τσάρλι και τον έβαλε να να αντικαταστήσει τη μητέρα του.Κέρδισε το κοινό με την μία,με το χιούμορ και αυθόρμητη παρουσία του .Μία καριέρα διαλυόταν και ειρωνικά, άλλη μία πολύ πιο λαμπρή, μόλις άρχιζε.
Το επίσημο ντεμπούτο το έκανε σε ηλικία 8 ετών,όντας μέλος του παιδικού θιάσου “Οι οκτώ λεβέντες του Λανκασάιρ”. Η πρωτοτυπία της παιδικής παράστασης κατέκτησε πολύ θετικές κριτικές και ο Τσάρλι από τότε ξεχώριζε. Από εκεί και έπειτα η μία παράσταση διαδεχόταν την άλλη,με μεγαλύτερη επιτυχία των παιδικών του χρόνων να αποτελεί η συμμετοχή του στο αστυνομικό μυθιστόρημα του Σερλοκ Χολμς. Στα 14 του χρόνια γίνεται μέλος ενός θιάσου,που μαζί του μετά από 7 χρόνια κάνει περιοδείες στην Αμερική. Εκείνος ο τόπος έμελλε να σημαίνει πολλά για την εξέλιξη της μετέπειτα πορείας του.
Σε ηλικία 24 ετών έρχεται και η πρώτη μεγάλη πρόταση για συμβόλαιο από τη Keystone Film Company,τη οποία και αποδέχεται. Με αυτή γύρισε πάνω από 35 ταινίες μικρού μήκους!Η επιτυχία του οδηγεί στην υπογραφή άλλων δύο,αυτή τη φορά με πιο πλουσιοπάροχες αποδοχές, συμβολαίων με δύο διαφορετικές εταιρίες.
Ο πιο διάσημος χαρακτήρας που ενσάρκωνε είναι αυτός του “ Σαρλώ”ή αλλιώς του “Μικρού Αλήτη”,ο οποίος πήρε σάρκα και οστά το 1914 στην ταινία “Kid Auto Races at Venice”.Φτωχός αλλά τίμιος και δουλευταράς ,ντυμένος παράταιρα με τεράστια παντελόνια,φορώντας πάντα ένα καπέλο και με το κωμικό μουστάκι , ο Σαρλώ υιοθετήθηκε σε πολλές ταινίες από τον Τσάρλι Τσάπλιν και αναμφιβόλως έχει αγαπηθεί όσο λίγοι χαρακτήρες και έχει μετατραπεί σε σύμβολο του βουβού κινηματογράφου. Η αθωότητα και η αφέλεια του σε συνδυασμό με την ενεργητικότητα του,τον έκανε να μπλέκει σε διάφορες περιπέτειες και να πέφτει θύμα πολλώ γκαφών! Μάλιστα το 1920,όταν ο ήχος έκανε την εμφάνισή του στον κινηματογράφο, ο ίδιος αρνήθηκε να προσθέσει ήχο στο “βουβό” δημιούργημα του.
Μέσω από τις ταινίες τους αλλά και μέσω της νοοτροπίας του φαινόταν να είναι κατά του “συστήματος. Γι αυτό το λόγο άλλωστε το 1919 αποφάσισε να ανεξαρτητοποιηθεί και να ιδρύσει τη δική του εταιρίας παραγωγής,την “United Artists” μαζί με κάποιους άλλους ηθοποιούς που ήθελαν να πάνε κόντρα στο τότε ρεύμα παραγωγής ταινιών του Χόλιγουντ.
Τα αντι-φασιστικά του αισθήματα σκιαγραφούνται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στην ταινία του “ Ο Μεγάλος Δικτάτορας”,η οποία βγήκε στις αίθουσες ένα χρόνο πριν της συμμετοχής των Ηνωμένων Πολιτειών στο Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο(1940). Αυτή ήταν και η πρώτη του ταινία με ήχο .Ο Τσάπλιν υποδυόταν ένα χαρακτήρα καρικατούρα του Αδόλφου Χίτλερ και η ταινία περνούσε ένα πολύ δυνατό μήνυμα κατά του ναζισμού και του φασισμού. “Είμαι απλά ένας άνθρωπος που θέλει η χώρα να γνωρίσει αληθινή δημοκρατία”,αυτά ήταν τα δικά του αγνά όνειρα!
Η ζωή του στη χώρα που τον λάτρεψε όσο λίγες την Αμερική δεν ήταν καθόλου εύκολη λόγω των αριστερών φρονημάτων του. Κατηγορήθηκε γα αντί-Αμερικανικη δράση καθώς υπήρχαν υποψίες ότι ήταν φιλικά προσκείμενος προς τον κομμουνισμό. Το 1952 μάλιστα,μετά από ένα ταξίδι του στη Βρετανία,του απαγορεύτηκε η επιστροφή του στη χώρα μέχρι να αποδείξει ότι ήταν “ηθικά άξιος” να βρίσκεται εκεί. Αυτό το γεγονός τον βρήκε προ εκπλήξεως και φαίνεται να τον απογοήτευσε πάρα πολύ.
Οι τελευταίες του δύο ταινίες γυρίστηκαν στο Λονδίνο( A King in New York και A Countess from Hong Kong ).Την τελευταία του πνοή, παρά την πολυτάραχη ζωή του την άφησε πολύ ήρεμα ανήμερα Χριστουγέννων το 1977, σε ηλικία 88 ετών. Η αξία του έχει αναγνωριστεί με πολλά βραβεία,μεταξύ αυτών 5 ανήκουν στη Ακαδημίας Βραβείων.Εχει το δικό του αστέρι στη λεωφόρο του Χόλιγουντ και έχει τιμηθεί με το τίτλο του “Σερ” από τη βασίλισσα Ελίζαμπεθ.
Ένας ταλαντούχος αλλά και πέρα για πέρα αληθινός άνθρωπος. Έχει αφήσει τη δική του “σχολή ηθοποιίας” και έχει αναδειχθεί σε έναν από τους μεγαλύτερους κωμικούς που έχουν εμφανιστεί στη μεγάλη οθόνη. Το ταλέντο του ήταν τέτοιο που ο ήχος αποτελούσε αχρείαστο αγαθό για αυτόν. Ποτέ δεν φοβήθηκε να εκφράσει τα πιστεύω του και οι ταινίες του αποτελούν μέχρι και σήμερα “διαμάντια” , με πολύ επίκαιρο χαρακτήρα , που δεν πρέπει να λείπουν από την ταινιοθήκη κανενός σινεφίλ.
Χριστιάνα Βουκελάτου