Πολλές φορές η πραγματικότητα μπορεί να ξεπεράσει και την πιο νοσηρή φαντασία. Αυτό ισχύει σίγουρα με την περίπτωση των αυτοκτονιών που έχουν γίνει σε σέκτες. Οι παρακάτω ιστορίες είναι πλούσιες σε θάνατο και αίμα και είναι αληθινές. Αν και συχνά χαρακτηρίζεται από κτηνωδία και ανοησία, η τελετουργική αυτοκτονία είναι πραγματική και έχει συμβεί σε πολλές περιπτώσεις στην ιστορία. Τα κίνητρα πίσω από τις μαζικές αυτοκτονίες ποικίλουν. Στις αρχαίες εποχές και κατά τη διάρκεια των Σκοτεινών Χρόνων (Μεσαίωνας) ήταν συνηθισμένο για ολόκληρες ομάδες ανθρώπων να αυτοκτονούν ώστε να αποφύγουν την υποδούλωση σε εχθρικούς εισβολείς, ενώ στους περασμένους αιώνες η τελετουργική αυτοκτονία έχει απαντηθεί σε θρησκευτικά παρακλάδια και αποκρυφιστικές σέκτες.
Puputan, Μπαλί
Η τιμή και η περηφάνια ήταν οι κολώνες των αρχαίων βασιλείων σε όλον τον κόσμο σε βαθμό που ο θάνατος ήταν προτιμητέος από την υποδούλωση. Το 1906 μια τελετουργική ομαδική αυτοκτονία στο Μπαλί, γνωστή ως Puputan, έγινε, έτσι ώστε αυτοί που μετείχαν σ' αυτή να αποφύγουν τη σύλληψή τους και την σκλαβιά από τους Ολλανδούς κατακτητές. Ο επικεφαλής (Raja) διέταξε να καούν όλα τα πολύτιμα αντικείμενα και όλοι, από το πιο μικρό παιδί μέχρι τις γυναίκες και τους ιερείς, να βηματίσουν τελετουργικά προς τους επιτιθέμενους. Όταν βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με την ολλανδική στρατιά, ο επικεφαλής ιερέας έσπρωξε ένα στιλέτο βαθιά μέσα στην καρδιά του Raja δίνοντας το σινιάλο για την τελετή του Puputan. Από τη στιγμή αυτή όλη η ομάδα των ανθρώπων ταυτόχρονα άρχισαν να σκοτώνουν ο ένας τον άλλο, ενώ οι γυναίκες κοροϊδευτικά εκσφενδόνιζαν χρήματα και κοσμήματα στα έκπληκτα στρατεύματα. Πάνω από 1000 άνθρωποι από το Μπαλί αυτοκτόνησαν αυτό το ζεστό απόγευμα του Σεπτέμβρη, αναλαμβάνοντας οι ίδιοι το έργο που θα έκαναν οι Ολλανδοί. Σήμερα τα παιδιά μαθαίνουν για το Puputan και η μέρα μνημονεύεται με αναπαραστάσεις του γεγονότος.
9. Τάγμα του Ναού του Ηλίου, Ελβετία και Καναδάς
Το Τάγμα του Ναού του Ηλίου είχε αρχηγείο στην Ελβετία και λειτουργούσε επίσης στον Καναδά. Πρόκειται για μια μυστική εταιρεία που πίστευε ότι οι Ιππότες του Ναού εξακολουθούν να υπάρχουν. Οι σκοποί τους ήταν να ιδρύσουν σωστές έννοιες εξουσίας και δύναμης στον κόσμο ώστε να προετοιμάσουν τον κόσμο για την Δευτέρα Παρουσία του Ιησού και να ενοποιήσουν τις Χριστιανικές και Ισλαμικές πίστεις. Στις δραστηριότητές τους περιλαμβάνονταν ένα μείγμα πρώιμου Προτεσταντικού Χριστιανισμού και Φιλοσοφίας του New Age. Για πολλά χρόνια είχαν συνδεθεί δολοφονίες και αυτοκτονίες με τη σέκτα, συμπεριλαμβανόμενης μιας δολοφονίας στον Καναδά που έγινε το 1994 και αφορούσε ένα αγόρι 3 μηνών, το οποίο είχε θυσιαστεί τελετουργικά γιατί αναγνωρίστηκε ότι ήταν ο Αντίχριστος. Και τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, 48 ενήλικες και παιδιά βρέθηκαν νεκροί με πυροβολισμό στο κεφάλι, θύματα μιας μαζικής αυτοκτονίας σε έναν Ελβετικό υπόγειο ναό που είχε διακοσμηθεί με αντικείμενα που συμβόλιζαν το Ναό.
8. Χαρακίρι, Ιαπωνία
Μια αληθινή ιστορία τρόμου που περιλαμβάνει αίμα, σπλάχνα και μαχαίρια έχει τη μορφή της Ιαπωνικής τελετουργικής αυτοκτονίας που είναι γνωστή ως Seppuku ή Harakiri. Ως τμήμα του κώδικα τιμής Bushido των Samurai, η αυτοκτονία με μαχαίρωμα στην κοιλιά ήταν μια πρακτική που αποσκοπούσε στη διατήρηση της τιμής ή στη μείωση της ντροπής. Ο μελλοθάνατος έπαιρνε ένα κοντό ξίφος που είναι γνωστό ως tanto και το βύθιζε στην κοιλιά του, κάνοντας μια βασανιστικά οδυνηρή και θανάσιμη τομή. Στο τέλος, για να διασφαλίσει τον θάνατο, ο βοηθός του Samurai τον αποκεφάλιζε. Ήταν ένα συνηθισμένο έθιμο στις μάχες έτσι ώστε οι πολεμιστές απέφευγαν τον θάνατο ή τα βασανιστήρια από τον εχθρό, αν και χρησιμοποιούνταν επίσης για να τιμωρήσει σοβαρά παραπτώματα. Αν και η τιμωρία από την κυβέρνηση καταργήθηκε το 1873, το εθελοντικό Χαρακίρι αναφέρεται και μέχρι τον εικοστό αιώνα. Αξιοσημείωτο είναι ότι στο τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, πολλοί στρατιώτες και πολίτες έκαναν δημόσια Seppuku ώστε να αποφύγουν την παράδοση. Και μετά, το 1970, μια ομάδα από επαναστάτες έκαναν δημόσια Seppuku στα αρχηγεία της Ιαπωνικής Εθνικής Άμυνας, μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να κάνουν πραξικόπημα.
7. Οι Επαναστάτες Sicarii, στη Μασάντα του Ισραήλ
Το 60 μΧ., μια εποχή που το δόρυ και ο καταπέλτης ήταν τα όπλα του πολέμου, η Ρωμαϊκή κατάκτηση της Ιουδαίας έκανε 960 ζηλωτές Εβραίους να ξεσηκωθούν και να πάνε να οχυρωθούν στην κορφή του φυσικού οχυρού του Βασιλιά Ηρώδη. Το φρούριο, χτισμένο πάνω σε ένα πέτρινο οροπέδιο στην Ιουδαϊκή έρημο, ήταν (και παραμένει ακόμα) το σημείο αρχαίων οχυρώσεων και ανακτόρων. Η ομάδα έμεινε εκεί για μισή δεκαετία, χτίζοντας σπίτια και σταδιακά επεκτεινόμενη, μέχρι την Ρωμαϊκή πολιορκία του 72 μΧ. που ο Αυτοκράτορας Λούσιος Φλάβιος Σίλβιος διέταξε την κατασκευή μιας κολοσσιαίας ράμπας για να παραβιάσει τα τείχη του φρουρίου και να συλλάβει τους επαναστάτες. Δεν ήξερε όμως ότι στην κορυφή ήταν κτίρια που καίγονταν και τα σάπια πτώματα αυτών που είχαν επιλέξει τον θάνατο από την παράδοση. Μόνο δύο γυναίκες και πέντε παιδιά επέζησαν για να διηγηθούν την ιστορία του πώς οι άνθρωποί τους εξολοθρεύτηκαν, μαζεύτηκαν με τα λόγια ενός ζηλωτή αρχηγού, του Eleazar ben Yair, στην τελευταία του ομιλία: «Ας αφήσουμε τις γυναίκες μας να σκοτωθούν πριν ατιμαστούν, και τα παιδιά μας πριν δοκιμάσουν τη σκλαβιά και αφού τους σφάξουμε ας εφαρμόσουμε αυτό το ένδοξο ευεργέτημα αμοιβαία ο ένας στον άλλο...»
6. Jauhar, Rajput, στην Ινδία
Μια παρόμοια ιστορία ξετυλίχτηκε στα βάθη της Ινδικής χερσονήσου. Το Jauhar (αυτοθυσία) περιγράφει την πρακτική της ομαδικής αυτοκτονίας γυναικών που έγινε στα βασίλεια του Rajput τα χρόνια του Mughal, έτσι ώστε οι γυναίκες να αποφύγουν την σύλληψη και την ατίμωση στα χέρια των εχθρικών εισβολέων. Στον 14ο αιώνα, η Rani Padmini, βασίλισσα του Chittor, άφησε όλες τις κυρίες της αυλής και τα παιδιά τους να πηδήξουν μέσα σε μια υπαίθρια φωτιά ώστε να προστατευτούν από τον λάγνο στρατό του Σουλτάνου του Δελχί. Την ώρα που οι γυναίκες και τα παιδιά αυτοθυσιάζονταν, οι άντρες (πατέρες, σύζυγοι και γιοι) κινήθηκαν κατά τους επιτιθέμενους, αντιμετωπίζοντας σίγουρο θάνατο, μια πρακτική που είχε ως σκοπό να προστατεύσει την τιμή και των δύο φύλων. Μια δεύτερη και τρίτη Jauhar έλαβε χώρα στο Chittor κατά τον 16ο αιώνα, όπου έγινε εξάλειψη ολόκληρων Rajput σογιών.
5. Αυτοθυσία, Βιετνάμ
Η τελετουργική αυτοκτονία δε συνδέεται πάντοτε με υπερφυσικά αφιερώματα ή λογική σωτηρίας από αμαρτίες, κάτι που έχει συμβεί αρκετές φορές στη σύγχρονη εποχή. Στην περίπτωση των Βουδιστών μοναχών στη δεκαετία του 60 η τελετουργική αυτοκτονία ήταν ένα σημάδι διαμαρτυρίας εναντίον του πολέμου του Βιετνάμ. Ο μοναχός Thch Quang Duc, χωρίς να φοβηθεί κάηκε μέχρι θανάτου σε έναν πολυσύχναστο δρόμο της Σαϊγκόν το 1963 ώστε να διαμαρτυρηθεί για την δίωξη των Βουδιστών από την κυβέρνηση του Νότιου Βιετνάμ. Παρόλο που τιμήθηκε ως Bodhisattva (ον το οποίο έχει κατακτήσει τη Νιρβάνα) από τις παγκόσμιες κοινότητες Βουδιστών, η κυβέρνηση αποκήρυξε την πράξη και τιμώρησε ακόμα περισσότερο τους μοναχούς, πολλοί από τους οποίους ακολούθησαν το παράδειγμα του Thch Quang Duc εκτελώντας δημόσιες αυτοθυσίες σε πολυσύχναστα μέρη. Αν και το να προκαλέσει κανείς βλάβη στον εαυτό του απαγορεύεται στην Βουδιστική θρησκεία, η αυτοθυσία θεωρήθηκε ως ανιδιοτελής δράση από τους μοναχούς, μια πράξη που διέδωσε το φως του Dharma και άνοιξε τα μάτια αυτών που ήταν γύρω τους.
4. Η Πύλη του Ουρανού (Heaven's Gate), στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια
Η επόμενη αναφορά είναι μια πραγματική ιστορία τρόμου που συνδυάζει τη θρησκεία με την επιστημονική φαντασία και τα UFO. Πρόκειται για τη σέκτα Heaven's Gate που διέπρεψε το 1970 και της οποίας το σύστημα πεποιθήσεων βασίστηκε σε ένα μείγμα Χριστιανικών ιδεών για την αποκάλυψη και στοιχείων επιστημονικής φαντασίας. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της σέκτας ο πλανήτης Γη θα εξαλειφόταν από υπερφυσικές δυνάμεις και ο μόνος τρόπος σωτηρίας ήταν η απόδραση στο «Επόμενο Επίπεδο». Σύμφωνα με τον ιδρυτή της, Marshall Applewhite, η απόδραση αυτή θα μπορούσε να κατορθωθεί μέσω μιας ασκητικής ύπαρξης, κάτι που σήμαινε απόσπαση από τα οικογενειακά δεσμά, τους φίλους, την εργασία, τα περιουσιακά στοιχεία και άλλα στοιχεία της σύγχρονης ύπαρξης. Το 1997 ωστόσο, ο Applewhite ανακοίνωσε έναν σύντομο δρόμο για το Επόμενο Επίπεδο: να επιβιβαστούν σε ένα διαστημικό σκάφος που ακολουθούσε την ουρά του κομήτη Hale-Bopp. Στις 26 Μαρτίου, όταν ο κομήτης ήταν στην πιο φωτεινή του κατάσταση, ο Applewhite και 38 από τους οπαδούς του αυτοκτόνησαν έτσι ώστε να εγκαταλείψουν τις γήινες μορφές τους και να αποκτήσουν πρόσβαση στο UFO.
3. Ο κλάδος των Δαυιδιανών από τους Αντβεντιστές της Έβδομης Ημέρας, στο Waco του Τέξας
Ο «Κλάδος» είναι (χρησιμοποιείται ενεστώτας γιατί εξακολουθεί να υπάρχει) μια Προτεσταντική σέκτα που γεννήθηκε το 1959 σε ένα σχίσμα με την εκκλησία των Αντβεντιστών της Έβδομης Ημέρας, όταν η Florence Houteff ανακοίνωσε τη Δευτέρα Παρουσία του Ιησού σε μια σύναξη στην κορφή ενός λόφου στο Τέξας. Μετά την αποτυχία της προφητείας, ένας αριθμός από «Προφήτες» έγιναν κεντρικά πρόσωπα, με τον πιο αξιοπρόσεχτο από αυτούς να είναι ο Vernon Howell (αργότερα μετονομάστηκε σε David Koresh), που έκανε κατήχηση στην ομάδα ώστε να πιστέψουν ότι μόνο αυτός είχε την ευθύνη και την εξουσιοδότηση να προφητεύει και να αναπαράγει τον «Οίκο του Δαυίδ». Το 1994, μετά από καταγγελίες για παράνομη κατοχή πυροβόλου όπλου και εκμετάλλευση ανηλίκου, το γραφείο ATF (Bureau of Alcohol, Tobacco, Firearms and Explosives) εξασφάλισε ένταλμα για να εξετάσει τις κατηγορίες αυτές. Αλλά η επίθεσή τους αντιμετωπίστηκε με οχύρωση και πυροβολισμούς. Μετά από πολλές μέρες μάχης, το FBI φοβήθηκε για μαζικές αυτοκτονίες και προσπάθησε να παγιδεύσει τους οπαδούς με δακρυγόνα. Αλλά το συγκρότημα είχε πιάσει φωτιά από μέσα, σκοτώνοντας 80 ανθρώπους. Παραμένει άγνωστο το εάν επρόκειτο τελικά για μαζική αυτοκτονία ή αυτό ήταν κάλυψη από το FBI.
2. Κίνηση για την Αποκατάσταση των 10 Εντολών του Θεού, Ουγκάντα
Η συγκεκριμένη κίνηση ήταν ένα Καθολικό παρακλάδι που ιδρύθηκε τη δεκαετία του 1980 μετά από ένα υποτιθέμενο όραμα της Παρθένου Μαρίας, που παρήγγειλε άκαμπτη υπακοή στις Δέκα Εντολές. Τα μέλη της σέκτας μιλούσαν πολύ λίγο και κάποιες φορές υιοθετούσαν νοηματική μη φωνητική γλώσσα για να αποφύγουν να δώσουν λανθασμένες εντυπώσεις στους μάρτυρες γείτονές τους, απέφευγαν τη σεξουαλική επαφή για να αποφύγουν τη μοιχεία και νήστευαν δύο φορές τη βδομάδα. Καθώς υπέθεταν ότι πλησίαζε ο χρόνος της αποκάλυψης, ενθαρρύνονταν η ημερήσια εξομολόγηση, όπως επίσης το ξεπούλημα της περιουσίας τους και σταμάτησαν ακόμα και να εργάζονται στα χωράφια. Ωστόσο, όταν η «Ημέρα της Κρίσεως» δε συνέβη, οι οπαδοί άρχισαν να αμφισβητούν την αυθεντικότητα του ηγέτη τους και έτσι ανακοινώθηκε μια δεύτερη Ημέρα της Κρίσεως για την 17η Μαρτίου του 2000, όπου όλοι οι 1000 οπαδοί, ενήλικες και παιδιά, προσκαλέστηκαν να εορτάσουν την επικείμενη σωτηρία τους. Δεν ήξεραν όμως ότι η εορτή αυτή θα κορυφωνόταν με την θυσία και τη δηλητηρίασή τους.
1. Ο Ναός των Ανθρώπων, η Σφαγή στην Jonestown της Γουιάνα
Η πιο αποκρουστική και τρομακτική ιστορία μαζικής αυτοκτονίας έγινε από μέλη του Ναού των Ανθρώπων, μια σέκτα που γεννήθηκε στη δεκαετία του 1950 με τον υποτιθέμενο στόχο την άσκηση Αποστολικού Σοσιαλισμού. Τη δεκαετία του 1970 εγκαταστάθηκε μια ιεραποστολή στην Γουιάνα που ονομαζόταν «Jonestown», αποτελώντας μια υποτιθέμενη φιλανθρωπική κομμουνιστική κοινότητα καθώς και άσυλο για φυλετική και κοινωνική ισότητα με αυτοανακηρυγμένο ηγέτη τον Jim Jones. Ο Jones, που ισχυριζόταν ότι ήταν ο Μεσσίας, εφήρμοσε στρατηγικές νοητικού ελέγχου προκαλώντας πλύση εγκεφάλου στη σέκτα και απέκτησε πλήρη και αδιαφιλονίκητη αφοσίωση. Είχε φτιάξει ακόμα και τρύπες βασανιστηρίων για να επιλύει προβλήματα πειθαρχίας (για ενήλικες και παιδιά) και ασκούσε σεξουαλικό έλεγχο σε γυναίκες και παιδιά. Το Νοέμβριο του 1978 ξεκίνησαν να συμβαίνουν περίεργες εξαφανίσεις, συμπεριλαμβανομένου του φόνου του γερουσιαστή Leo Ryan που είχε σταλεί από την Καλιφόρνια για να επιθεωρήσει την κατάσταση και ενός αριθμού φυγάδων από τον καταυλισμό. Με το φόβο για αμερικανικά αντίποινα ο Jones άσκησε πλύση εγκεφάλου στους 912 οπαδούς του ώστε να διατηρήσουν τον Ναό των Ανθρώπων στην αιωνιότητα, πράγμα που θα κατάφερναν κάνοντας την υπέρτατη θυσία. Δηλητηριάζοντας τον εαυτό τους, έλαβαν μέρος στη μεγαλύτερη ομαδική αυτοκτονία στη σύγχρονη ιστορία.
