Οι κανόνες οδικής συμπεριφοράς ξεκίνησαν να θεσπίζονται στην αρχή του 20ου αιώνα προκειμένου να μειωθούν τα ατυχήματα που προκαλούσαν τα άλογα και οι άμαξες. Τότε ο William Phelps Eno συνέλαβε την ιδέα του ΣΤΟΠ, της διασταύρωσης, της διάβασης των πεζών, του μονόδρομου, της πλατείας, και της πιάτσας ταξί. Τότε αποφασίστηκε και η οδήγηση στην δεξιά πλευρά του δρόμου. Τώρα φαίνεται απίστευτο αλλά η έλευση του αυτοκινήτου θεωρήθηκε σωτήρια για το περιβάλλον. Τα προβλήματα που ξεκίνησαν ήταν άλλου είδους: τα ατυχήματα εξακολούθησαν να συμβαίνουν, εξίσου βίαια και θανατηφόρα. Τα πρώτα αυτοκίνητα δεν ανέπτυσσαν ταχύτητες αλλά ήταν αναξιόπιστα και βαριά. Πέρα από την κατασκευή τους, υπήρχαν πολλοί κίνδυνοι στο δρόμο. Τα ατυχήματα συνέβαινα συνήθως όταν τα νέα αυτοκίνητα τρόμαζαν τα άλογα που ακόμα έσερναν άμαξες – ενίοτε γινόταν και συγκρούσεις αλόγου-αυτοκινήτου. Τα τραμ συνέβαλλαν στην γενική σύγχυση. Το 1910 οι πόλεις είχαν καταλήξει σε συμπεράσματα: αυτό που έφταιγε για τα ατυχήματα ήταν οι απρόσεχτοι οδηγοί, κακοί δρόμοι και ορδές παιδιών που έπαιζαν στη μέση του δρόμου, απομεινάρια της προηγούμενης εποχής. Η εγκατάλειψη των θυμάτων ήταν μια συχνή πρακτική. Στην εφημερίδα Tribune του 1911 αναφέρεται η ιστορία ενός οδηγού που σκότωσε με το αυτοκίνητό του έναν 17χρονο, αλλά δεν εγκατέλειψε το θύμα: το πλήθος που παρακολούθησε τη σκηνή τον πετροβόλησε μέχρι θανάτου. [Επιμέλεια: Λένα Φουτσιτζή]
