«Είμαι δισέγγονος του Ζορμπά, και ως γνωστό ο Ζορμπάς ήταν rock and roll, όπως και να το κάνουμε. Και πολύ μάλιστα. Αυτό μας το λέει κι ο Καζαντζάκης. Από την άλλη μεριά όμως, έχω και σπέρμα από τη γενιά των Αλεξίου. Της Έλλης της Αλεξίου, η οποία είναι θεία μου. Κι έτσι έχω μέσα μου και τον διανοούμενο και τον αλήτη. Από τη σύγκρουση αυτών των δύο βγαίνει άλλοτε καταστροφή κι άλλοτε δημιουργία» είχε πει για τον εαυτό του μια από τις σημαντικότερες μορφές της ελληνικής ροκ, ο Παύλος Σιδηρόπουλος.
Ο Σιδηρόπουλος, γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου του 1948 και κατάφερε να ενώσει την ροκ με την ελληνική μουσική... Ήταν η προσωποποίηση του ροκ όχι μόνο με την μουσική του αλλά και με την ζωή του.
Γεννήθηκε στην Κυψέλη. Έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Θεσσαλονίκη σε ένα ήρεμο οικογενειακό περιβάλλον. Από μικρός αν και δεν τα κατάφερνε και πολύ στα μαθήματα είχε φανερή κλίση στα Μαθηματικά, τα οποία αργότερα και σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο.
Το Πανεπιστήμιο το παρατάει για την μεγάλη του αγάπη την μουσική όταν γνωρίζεται με τον Παντελή Δεληγιαννίδη, κιθαρίστα και πρώην μέλος των Olympians. Δημιουργούν το ντουέτο «Δάμων και Φιντίας». Δύο από τα τραγούδια του δίσκου, «Ο κόσμος τους» και το «Ξέσπασμα» μπήκαν στον ιστορικό δίσκο «Ζωντανοί στο Κύτταρο». Τότε συνεργάζεται με το γκρουπ Μπουρμπούλια που έπαιζε με τον Σαββόπουλο, αλλά η συνεργασία δεν κρατάει για πολύ. Συνεργάζεται επίσης για λίγο με τον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο στους δίσκους «Θεσσαλικός κύκλος» και «Οροπέδιο».
Η συνεργασία όμως που θα αποτελέσει σταθμό στην μουσική διαδρομή του είναι η συνάντηση του με τους αδερφούς Σπυρόπουλους, τον Βασίλη και το Νίκο, τον Τόλη Μαστρόκαλο και τον Ανδρέα Μουζακίτη που είχαν φτιάξει το γκρουπ Σπυριδούλα. Ο δίσκος «Φλου» αποτέλεσε σταθμό για την ελληνική ροκ σκηνή. Για πρώτη φορά ροκ με ελληνικό στίχο, κάτι το οποίο θεωρούνται αδιανόητο τα προηγούμενα χρόνια. Ο δίσκος έκανε πάταγο και επηρέασε αργότερα όλους τους μετέπειτα καλλιτέχνες που ήθελαν να παίξουν ροκ ανοίγοντας τους ουσιαστικά τον δρόμο.
Συγκεκριμένα ο Γιάννης Αγγελάκας, που δημιούργησε ένα από τα μεγαλύτερα ροκ συγκροτήματα τις «Τρύπες» είχε πει: «Ο Παύλος είναι ένας άγιος της ελληνικής ροκ σκηνής. Έφυγε πριν ακόμα δει τους σπόρους που είχε φυτέψει και οι οποίοι έπιασαν τελικά. Έφυγε κυνηγημένος, περιθωριοποιημένος, αλλά πιστεύω ότι αν υπάρχει πουθενά, θα χαίρεται για αυτό που συμβαίνει. Γιατί ό,τι και να συμβαίνει ξεκίνησε από τον Παύλο και από τον Πουλικάκο. Το «Φλου» ήταν ένας οριακός δίσκος για όλους μας».
Το καλοκαίρι του 1979 συναντά τον κιθαρίστα Θόδωρο Παπαντίνα και αποφασίζουν την ίδρυση του συγκροτήματος με το όνομα «Εταιρεία Καλλιτεχνών», και με την προσθήκη του Στίλπων Νέστωρ, του Γιώτη Μπάγκαλα και του Τόλη Μαστρόκαλου. Όμως αποχωρεί και από αυτό το συγκρότημα και αναζητώντας νέο καταλήγει στην σύσταση του γκρουπ οι «Αποσάρμοστοι» με τους οποίους έπαιξε μέχρι το τέλος της ζωής του. Έπαιξε και στον κινηματογράφο σε δύο ταινίες τον «Ασυμβίβαστο» του Αντρέα Θωμόπουλου και το «Αλδεβαράν».
Ο Σιδηρόπουλος επηρεάστηκε από τους Animals, τους Beatles, τους Rolling Stones, ενώ επίσης άκουγε τους Έλληνες Charms και μετέπειτα τους MGC του Δημήτρη Πουλικάκου.
Ο Σιδηρόπουλος ήταν πάνω από όλα αυθεντικός, ρομαντικός, ένας ελεύθερος ροκάς, ροκάς στην μουσική, ροκάς και στην ζωή του. Αυτός που τόλμησε μέσα από τα τραγούδια να μιλήσει για την γενιά του διαφορετικά από τους άλλους, να εκφράσει τις ανησυχίες της, την αλλαγής της, σε μια γενιά που είχε μπουχτίσει από ωραιοποιημένα εμπορικά τραγουδάκια. «Όλοι τους, μου έδειξαν τον Παύλο. Τον ανήσυχο, ευαίσθητο, ατρόμητο δημιουργό. Μια συζήτηση που μ' έκανε να αγαπήσω ακόμη περισσότερο μια μουσική, για τις αλήθειες της, το θράσος της, την αμεσότητά της. Γιατί φωτογραφίζει τη ζωή, ως έχει. Για μένα αυτό είναι το Ροκ, αυτό είναι και ο Παύλος...»
Για χρόνια πάλευε με την ηρωίνη ο ίδιος δεν το έκρυβε άλλωστε είχε πει «Θέλω να πω στους πιτσιρικάδες ότι δεν υπάρχει κανένας, μα κανένας απολύτως λόγος να δοκιμάσουν ηρωίνη. Δεν μπορεί να σου δώσει κανένα όραμα, καμιά ψευδαίσθηση, κανένα βίζιον ας πούμε, άμα είσαι ποιητής, ζωγράφος ή καλλιτέχνης... Η ηρωίνη είναι κάτι που σε εκμηδενίζει, είναι ένας μύθος, μια μπούρδα...». Το καλοκαίρι του 1990 παραλύει το δεξί του χέρι από άγνωστη αιτία και αυτό τον καταρρακώνει μαζί με τον θάνατο της μητέρας του.
Έτσι στις 6 Δεκεμβρίου του 1990 και ενώ προετοιμαζότανε για τις εμφανίσεις του με τους «Απροσάρμοστους» και το νέο δίσκο με τίτλο «Και καλή τύχη μάγκες» έφυγε νωρίς και άδικα από την ηρωίνη.
«Παυλάκη γύρω σου σωπαίνουν
τους φτάνει π' ανασαίνουν»
Κατερίνα Καραβί
α
α