 | |
| Διαμέρισμα στο κέντρο της πολης |
Ο Μax (Vensan Cassel) βρίσκεται στο δρόμο για το Τόκιο. μένει στο Παρίσι και ενώ του αρέσει αν φλερτάρει αποφασίζει να παντερυτεί. Kατά τύχη, νομίζει οτι βλέπει την Lisa (Monica Bellucci), την μεγάλη του αγάπη σ' ένα καφέ. Ξεχνάει τα πάντα, το ταξίδι στο Τόκιο και την αρραβωνιαστικιά του. Ανακαλύπτει που μένει η Lisa και κρύβεται σπίτι της. Εκεί όμως εκεί μένει η Alice (Romane Bohringer) που και τον ανακαλύπτει. Η Alice μοιάζει στην Lisa και κάνουν έρωτα. Τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο όταν η Alice έχει σχέση με τον κολλητό του Max, Lucien και η Lisa παρακολουθείται απο κάποιον άντρα.
 |
| ΜΠΛΕ ΤΑΙΝΙΑ |
Η ταινία είναι εξαιρετικά δυνατή· η χρήση των εκφράσεων του προσώπου είναι παραστατικότατη· ο σκηνοθέτης επιτυγχάνει να δείξει τη μοιραία πορεία του ανθρώπου που δεν μπορεί να αλλάξει.
 |
| Φάνη και Αλέξανδρος |
Καλοσυνάτη ταινία, αξιοπρεπής, Τα λέει όλα. Τα κατόρθωσε όλα. Όταν το είδα, είπα: Όλα μπορεί να τα κάνει ο άνθρωπος.
 |
| Η Ζωή είναι Ωραία |
Η κωμική, αλλά συνάμα πολύ τραγική ιστορία ενός Ιταλού βιβλιοπώλη, εβραϊκής καταγωγής, ο οποίος, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, θα συλληφθεί και θα σταλεί μαζί με το μικρό του γιο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Αουσβιτς.
 |
| AMORES PEROS |
Ένας άνεργος πλουτίζει στις κυνομαχίες και προτείνει στη σύζυγο του αδελφού του να το σκάσουν μαζί. Ένας εκδότης εγκαταλείπει γυναίκα και παιδιά για να ζήσει με ένα πανέμορφο μανεκέν. Ένας ρακοσυλλέκτης αναλαμβάνει να εκτελέσει συμβόλαιο θανάτου. Τρεις ιστορίες στις οποίες ο έρωτας παίζει καθοριστικό και καταστροφικό ρόλο.
 |
| Τα Παιδιά της Χορωδίας |
Ο κύριος Κλεμέν Ματιέ πάει να εργαστεί ως επόπτης καθηγητής σε ένα σωφρονιστικό ίδρυμα της Γαλλίας του 1948. Στο «σχολείο» αυτό βρίσκονται «προβληματικά» παιδιά. Παιδιά που δεν μπορούν να αποτελέσουν κομμάτι μιας υγιούς κοινωνίας αν δεν... σωφρονιστούν. Εκτός από τα παιδιά όμως προβληματικός είναι και ο διευθυντής του σχολείου, κύριος Ρασέν, του οποίου το μοτό είναι «δράση-αντίδραση», και που όλες οι μεθόδοι του κινούνται σε αυτό τον άξονα. Τιμωρίες στους ατίθασους, βουρδουλιές, απομονώσεις. Ο κύριος Ματιέ όμως έχει άλλες ιδέες. Δεν εγκρίνει το «δράση-αντίδραση» και προτιμά να κάνει τα παιδιά τρόπο τινά συμμάχους του, για να τα ηρεμήσει. Και έτσι εγένετο... η σχολική χορωδία.
 |
| Ψεύτης Ηλιος |
Σοβιετική Ένωση, 1936. Οι ειδυλλιακές διακοπές του ήρωα της επανάστασης, συνταγματάρχη Κοτόφ διαταράσσονται από την εμφάνιση του πρώην αρραβωνιαστικού της γυναίκας του και προστατευόμενου της οικογένειάς της, ύστερα από δεκάχρονη απουσία. Ο Ντμίτρι γοητεύει αμέσως τους ανθρώπους του σπιτιού, με την πνευματικότητα και τον παιχνιδιάρικο χαρακτήρα του. Ο γερο-Κοτόφ, όμως, δεν ξεγελιέται εύκολα. Βρισκόμαστε σε εποχή σκληρού σταλινισμού και η επίσκεψη του Ντμίτρι κρύβει σκοτεινά κίνητρα.
Να την δείτε...Απλά Τέλεια..!
 |
| Η Θάλασσα Μέσα Μου |
Ο ήρωας της νέας ταινίας του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ μας μιλά διαρκώς για αξιοπρέπεια. Και το δικαίωμα στην ευθανασία. Έλα, όμως, που «Η Θάλασσα Μέσα μου» δεν έχει ίχνος αξιοπρέπειας ως προς το περιεχόμενο... Ή, πιο λιανά, όπως το αντιλαμβάνομαι καλύτερα, οι εικόνες του δεν διαθέτουν ηθική υπόσταση. Θέμα, η μαρτυρική ζωή ενός τετραπληγικού Ισπανού που έμεινε κολλημένος σ’ ένα κρεβάτι για τρεις δεκαετίες, μέχρι να βρει τη σωτηρία μέσα από το θάνατο και να αναπαυθεί δίχως τις ευλογίες της Εκκλησίες, πιθανότατα (η σεκάνς της συνάντησης με έναν υψηλά ιστάμενο ιερωμένο είναι και η καλύτερη στο φιλμ). Από το ξεκίνημα βγάζει μάτι η λαϊκίστικη αντιμετώπιση και η ροπή προς το αγριεμένο μελό, γεγονός που υποχρεώθηκα να αντέξω μετά λύπης, διότι ο Αμενάμπαρ είναι όντως ένα από τα πολύ μεγάλα ταλέντα στο παγκόσμιο σινεμά σήμερα. Γι’ αυτό και δεν του το χαρίζω. Αν η επιλογή σου είναι να καταπατάς κανόνες ηθικής των εικόνων και να κινηματογραφείς το θάνατο με τόσο γκροτέσκο τρόπο ώστε να αποσπάσεις τη λύπηση και το πλάνταγμα, τότε ευνουχίζεις την καλλιτεχνική σου αξία για ποιος ξέρει τι όφελος (από εισιτήρια μέχρι ένα Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας). Αδικαιολόγητα εφετζίδικη η ονειρική νότα με τις υποβρύχιες λήψεις από το ατύχημα και, κυρίως, μέσω του ιπτάμενου πλάνου - έκπληξη που αν μη τι άλλο κοπιάρει την ψηφιακή φρενίτιδα των τοπίων του Μισέλ Γκοντρί από το μουσικό βίντεο της Μπιόρκ (το «Joga», για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους). Αν εξαιρέσεις το μεγαθήριο ηθοποιού που λέγεται Χαβιέ Μπάρδεμ, μένουν ερμηνείες και χαρακτήρες ανάξιοι λόγου, που κάνουν μια σοβαρών προθέσεων κοινωνική ταινία να μοιάζει με «σαπούνι». Προβλέπω μεγάλη μερίδα κοινού να το αγκαλιάζει φιλικότερα από εμένα και κάποιους να βρίσκουν σ’ αυτό το φετινό αντίστοιχο της «Επέλασης των Βαρβάρων». Αν είχε σενάριο που δε μονοπωλεί στον μελλοθάνατο σαρκασμό του ήρωα...